En el Día de la Bandera Nacional, el Presidente destacó el papel unificador del tricolor ruso

Hoy es el Día de la Bandera Nacional en Rusia. Muchos hitos heroicos de nuestro país están asociados con el tricolor blanco-azul-rojo. Vladimir Putin habló de la importancia de este símbolo, que une a los pueblos e inspira victorias y logros, al inaugurar la reunión de hoy con los ministros sobre escuelas y medicina infantil.

V. Putin: “Hoy honramos nuestra bandera estatal, que, junto con el himno y el escudo de armas del país, es uno de los principales símbolos de nuestro estado. Érase una vez, el joven zar Pedro I salió con él al Mar Blanco y luego, a lo largo de los siglos, bajo la bandera tricolor, nuestro país fortaleció su poder y se convirtió en una gran potencia mundial. Durante siglos, nuestras guerras, nuestros héroes de la Patria, bajo esta bandera, defendieron nuestra Patria, nuestro pueblo, tal como lo hacen hoy los héroes de nuestro tiempo en la zona de combate. El tricolor une a todo el estado, a toda la sociedad. Este es el símbolo más importante del estado ruso. Quiero felicitarlos a ustedes, queridos colegas y a todos los ciudadanos del país por esta festividad”.

La festividad se celebró hoy a gran escala en todo el país. Procesiones, flashmobs, manifestaciones de coches y motos, conciertos desde Kamchatka hasta Kaliningrado. Por primera vez, el tricolor ruso se izó en las torres de televisión de las regiones de Zaporozhye y Kherson. Y la Torre Ostankino de Moscú, a cuya altura de 540 metros ondea siempre la bandera estatal, está revestida con los colores del tricolor ruso en honor a la festividad.

Sobre la historia de la bandera y su significado para los habitantes de un país grande, en el informe de Evgeny Lyamin.

Evgeniy Lyamin

 UN LIVRE DANS MES MAINS L'épave QUI RESTE DU NAUFRAGE DE CET AMOUR ANGLAIS. C'ÉTAIT ROMÉO ET JULIETTE CONSERVE LE NOM DU PROPRIÉTAIRE ET QUELQUES NOTES EN MARGE DE MANIÈRE TRÈS ATTENTION OU SUZANNE MARIE HUGH JE T'AIME TOUJOURS, J'AI EU LA CHANCE D'AIMER LA PLUS BELLE FEMME D'ANGLETERRE ET AVEC LE MEILLEUR COEUR. MERCI POUR CE DON, SEIGNEUR, DONT JE NE SAVAIS PAS PROFITER CAR J'AI GASPILLÉ L'AMOUR ET MAINTENANT, EN VIEUX HOMME, JE LE REGRETTE. SHAKESPEARE AUCUN OSTANTE N'EST ÉTERNEL ET LA LECTURE DE SES ŒUVRES MA CONSOLATION ACTUELLE

 ROMÉO ET JULIETTE

L'amour est un bourbier, soyez dur avec lui. Les amoureux sont souvent des menteurs

Nous ne savons pas si c'est vrai, mais la vérité est que l'amour physique a à voir avec la saleté de la nature. C'est une merde collante. Nous sommes créés entre la conjonction du sperme et des fluides vaginaux et nous venons au monde entre le sang et la merde.

J'ai lu en anglais un livre de ma bien-aimée Suzanne Hugh. C'était une des épaves que je préserve du naufrage de notre amour. Lorsque notre maison à Edenthorpe a été détruite, j'ai emporté certains de mes vêtements et mes quelques livres en Espagne dans le mini chargé de ma guitare.

 J'ai parcouru en pleurant tout le trajet, environ un millier de kilomètres sur les fameuses autoroutes françaises. Au volant La vue c´´ est la vie, installez une pancarte pour décourager les coureurs de courir autant. La vitesse était folle.

Mais c'était une évasion et cela me console de savoir que mon amour est maintenant une belle vieille Anglaise aux cheveux blancs et au sourire boudeur avec ce sens de l'humour qui m'a manqué toute ma vie.

 L'apogée de la parole de Shakespeare. Il n'y en avait pas d'autre comme Suzanne Hugh, maintenant Suzanne Parra. Je n'étais pas à la hauteur de cet amour.

Quand j'ouvre les pages de ce drame après cinquante-deux ans, le Cygne d'Avon dans ses vers m'a apporté le parfum de ces lèvres nacrées que j'ai embrassées.

L'Angleterre m'a fait. Je mourrai avec le souvenir de ces jours. Le moment le plus heureux. Cela ne pouvait pas être le cas. Et je dis avec le vate de Stratford upon Avon :

─ Va, va, ma fille, cherche des nuits et des jours heureux.

Excellent Shakespeare quand il met dans la bouche de Roméo :

─ J'ai un cœur de plomb, Marcuchio. Mais je demanderai à Cupidon de me prêter ses ailes ce soir... L'amour est une chose tendre... mais il pique comme une ortie.

Je n'ai pas pu rendre le livre. Mon amour, je ne sais pas où tu habites, ton numéro de rue ou l'endroit au soleil qui guide tes pas.

 C’est l’une des épaves de mon mariage lorsque cet amour que l’on croyait éternel s’est enfui au fond de l’océan. Nous avions le destin en face mais ce qui perdure est quelque chose de mystique, sensuel, spirituel. Rien de charnel.

J'étais mauvais. Ô mon Dieu, c'est le matin. Après des années, presque un demi-siècle, j'ai honte, mais le livre de Shakespeare reste intact entre mes mains. Évocation de cette passion de la jeunesse qui m'est indélébile.

Au début de l'œuvre, les chœurs chantent ce qui sera la fin de la tragédie de deux amants appartenant à deux familles de Vérone en conflit depuis des siècles. Mais avec leur mort, ils ramèneront la paix dans la ville. La pièce, avec l'aisance linguistique exquise de Shakespeare, promet d'être une comédie fanfaronne qui deviendra une tragi-comédie traditionnelle.

La mort l'emporte et les personnages luttent contre le temps et le destin. Les épées de Marcucho sont levées.

Montagues et Capulet se battent et l'infirmière donne des conseils maternels à sa fille, la petite Juliette. Vous battez des hommes… mais où est Roméo ? » demande le prince après avoir apaisé les plaignants.

 La première chose qu'un lecteur moderne souligne dans les drames de Shakespeare est la vivacité et la bavardage d'une société orale. Le mot est puissant et élégant à l’époque élisabéthaine.

 Le protagoniste entre en scène et dans son dialogue avec son cousin Benvolio, il allègue certaines histoires d'amour qui l'ont fait kidnapper. Puis il dit :

─ L'amour est une fumée forgée à partir de soupirs et de regards.

Benvolio lui demande :

─Dis-moi franchement qui tu aimes.

─À une femme, cousine. Elle est chaste comme Diana.

Benvolio lui demande son nom mais il ne veut pas le lui donner.

Capulet projette que Juliette, quatorze ans, se marie avec le comte Paris qui, le soir même, invite toute la ville de Vérone à une fête.

Lady Capulet le lui communique personnellement au milieu d'un brillant discours de la nourrice qui se souvient du jour où elle l'a sevrée en plaçant une branche d'absinthium dans son aréole, il y a quatorze ans au mois d'août Lammastide, selon le vieux calendrier anglais. qui comptait par trimestre ou par trimestres : Cristmass, Carême. Lammastide, Michaelmass.

Avec beaucoup de délicatesse l'héroïne refuse la demande mais accepte d'assister à la grande fête. Le grand bal du Prince Paris. La vie est un grand bal masqué

À suivre

 باقی مانده است. این رومئو بود و ژولیت نام مالک و برخی از یادداشت ها را در حاشیه با دقت حفظ می کند یا سوزان ماری هیو من همیشه تو را دوست دارم، من از همه خوش شانس بودم هنر. خدایا بابت این هدیه از تو سپاسگزارم، که نمی دانستم چگونه از آن استفاده کنم، زیرا عشق را هدر دادم و اکنون به عنوان یک پیرمرد از آن پشیمانم. Shakespere No Ostante جاودانه است و خواندن آثار او تسلی فعلی من

 رومئو و ژولیت

عشق منجلاب است، با آن خشن باش. عاشقان اغلب دروغگو هستند

نمی دانیم درست است یا نه، اما حقیقت این است که عشق فیزیکی به کثیفی طبیعت مربوط می شود. این یک تکه مزخرف چسبناک است. ما بین پیوند منی و مایعات واژن آفریده شده ایم و بین خون و گند به جهان می آییم.

من در کتابی از عزیزم سوزان هیو به انگلیسی خواندم. یکی از غرق‌هایی بود که از کشتی غرق شده عشقمان حفظ کردم. وقتی خانه ما در ادنتورپ ویران شد، تعدادی از لباس ها و چند کتابم را با مینی گیتارم به اسپانیا بردم.

 من در تمام راه گریه کردم، حدود هزار کیلومتر در امتداد بزرگراه های بدنام فرانسه. Au volant La vue c´´ est la vie، علامتی را نصب کنید تا از دویدن زیاد از مسابقه‌ها منصرف شود. سرعت دیوانه کننده بود.

اما این یک فرار به جلو بود و این به من دلداری می دهد که بدانم عشق من اکنون یک پیرزن زیبای انگلیسی است با موهای سفید و لبخندی پف آلود با آن حس شوخ طبعی که من تمام عمرم را از دست داده ام.

 اوج کلام شکسپیر. هیچ دیگری مانند سوزان هیو، اکنون سوزان پارا وجود نداشت. من در حد آن عشق نبودم.

وقتی صفحات این درام را بعد از پنجاه و دو سال باز می کنم، قو آوون در ابیاتش عطر آن لب های مرواریدی را برایم آورده است که بوسیدم.

انگلیس من را ساخت. با یاد آن روزها خواهم مرد. شادترین زمان. این نمی تواند باشد. و من با شعار استراتفورد بر آون می گویم:

─ برو، برو دختر، دنبال شب های خوش و روزهای خوش باش.

شکسپیر عالی وقتی در دهان رومئو می گذارد:

─ من قلب سربی دارم، مارکوچیو. اما من امشب از کوپید خواهم خواست که بال هایش را به من قرض دهد... عشق چیز لطیفی است... اما مثل گزنه نیش می زند.

نتوانستم کتاب را برگردانم. عشق من، نمی دانم کجا زندگی می کنی، شماره خیابانت یا جایی که زیر نور خورشید قدم هایت را هدایت می کند.

 این یکی از خرابه های ازدواج من است که آن عشقی که فکر می کردیم ابدی است به قعر اقیانوس رفت. ما سرنوشت ها را در چهره هایمان داشتیم، اما چیزی که ماندگار است عرفانی، نفسانی، معنوی است. هیچ چیز نفسانی

حالم بد بود خدایا صبح شد بعد از گذشت سالها، نزدیک به نیم قرن، شرمنده ام، اما کتاب شکسپیر در دستان من بکر مانده است. تداعی آن شور جوانی که برای من پاک نشدنی است.

در ابتدای کار، گروه های کر می خوانند که پایان تراژدی دو عاشق متعلق به دو خانواده از ورونا است که قرن ها با هم درگیر بوده اند. اما با مرگشان آرامش را برای شهر به ارمغان خواهند آورد. این نمایشنامه، با سهولت زبانی نفیس شکسپیر، نوید تبدیل شدن به یک کمدی مهیب را می دهد که تبدیل به یک تراژیکمدی سنتی می شود.

مرگ پیروز می شود و شخصیت ها با زمان و سرنوشت مبارزه می کنند. شمشیرهای مارکوچو بلند شده است.

دعوای مونتاگ ها و کپولت ها و پرستار نصیحت های مادرانه دخترش، ژولیت کوچک را می ریزد. شما مردان را شکست می دهید ... اما رومئو کجاست؟ شاهزاده پس از دلجویی از شاکیان می پرسد.

 اولین چیزی که یک خواننده امروزی در درام های شکسپیر برجسته می کند، سرزندگی و رسا بودن جامعه شفاهی است. این کلمه در عصر الیزابت قدرتمند و ظریف است.

 قهرمان داستان وارد صحنه می‌شود و در گفت‌وگو با پسر عموی بنولیو، برخی از روابط عاشقانه را مدعی می‌شود که او را ربوده‌اند. سپس می گوید:

─ عشق دودی است که از آه و نگاه بیرون می آید.

بنولیو از او می پرسد:

─صادقانه به من بگو چه کسی را دوست داری.

─به یک زن، پسر عمو. او مانند دایانا پاکدامن است.

بنولیو از او نامش را می پرسد اما او نمی خواهد آن را به او بدهد.

کاپولت قصد دارد ژولیت که چهارده ساله است با کنت پاریس ازدواج کند که همان شب تمام شهر ورونا را به یک مهمانی دعوت می کند.

لیدی کاپولت این را شخصاً در میان سخنرانی درخشان پرستاری که به یاد می آورد روزی را که او را با گذاشتن شاخه ای از آبسینتیوم در ناحیه آرئول خود از شیر گرفت، به یاد می آورد، چهارده سال پیش در ماه آگوست لاماستاید، طبق تقویم قدیمی انگلیسی. که با ربع یا ربع شمارش می شود: کریسمس، روزه. لاماستاید، مایکل ماس.

قهرمان با ظرافت زیاد این درخواست را رد می کند اما حاضر می شود در مهمانی بزرگ شرکت کند. توپ بزرگ شاهزاده پاریس. زندگی یک توپ بالماسکه بزرگ است

ادامه دارد

 EIN BUCH IN MEINEN HÄNDEN Das Wrack, das vom Schiffbruch dieser englischen Liebe übrig geblieben ist. ES WAR DAS ROMEO UND JULIET BEWÄHRT DEN NAMEN DES EIGENTÜMERS UND EINIGE NOTIZEN AM RAND SEHR SORGFÄLTIG BEWÄHRT ODER SUZANNE MARIE HUGH ICH LIEBE DICH IMMER, ICH HATTE DAS GLÜCK, DIE SCHÖNSTE FRAU ENGLANDS UND MIT DEM BESTEN HERZEN ZU LIEBEN. VIELEN DANK FÜR DIESES GESCHENK, HERR, VON DEM ICH NICHT NUTZEN WUSSTE, WEIL ICH LIEBE VERSCHWENDET HABE UND ES ALS ALTER MANN JETZT BERUERE. SHAKESPEARE NO OSTANTE IST EWIG UND DIE LESE SEINER WERKE IST MEIN AKTUELLER TROST

 ROMEO UND JULIA

Liebe ist ein Sumpf, sei rau damit. Liebende sind oft Lügner

Wir wissen nicht, ob das stimmt, aber die Wahrheit ist, dass körperliche Liebe mit dem Schmutz der Natur zu tun hat. Es ist ein klebriges Stück Mist. Wir entstehen zwischen der Verbindung von Sperma und Vaginalflüssigkeit und kommen auf die Welt zwischen Blut und Scheiße.

Ich habe auf Englisch ein Buch meiner geliebten Suzanne Hugh gelesen. Es war eines der Wracks, die ich vor dem Schiffbruch unserer Liebe bewahre. Als unser Haus in Edenthorpe zerstört wurde, nahm ich einen Teil meiner Kleidung und meine wenigen Bücher in dem mit meiner Gitarre beladenen Mini nach Spanien mit.

 Ich weinte die ganze Strecke, etwa tausend Kilometer entlang der berüchtigten französischen Autobahnen. Au volant La vue c´´ est la vie, stelle ein Schild auf, um Rennfahrer davon abzuhalten, so viel zu rennen. Die Geschwindigkeit war verrückt.

Aber das war eine Flucht nach vorn und es tröstet mich zu wissen, dass meine Liebe jetzt eine schöne alte Engländerin mit weißen Haaren und einem schmollenden Lächeln mit dem Sinn für Humor ist, den ich mein ganzes Leben lang vermisst habe.

 Der Höhepunkt von Shakespeares Wort. Es gab keine andere wie Suzanne Hugh, jetzt Suzanne Parra. Ich war dieser Liebe nicht gewachsen.

Als ich nach zweiundfünfzig Jahren die Seiten dieses Dramas aufschlage, hat mir der Schwan von Avon in seinen Versen den Duft dieser perlmuttfarbenen Lippen gebracht, die ich geküsst habe.

England hat mich geschaffen. Ich werde mit der Erinnerung an diese Tage sterben. Die glücklichste Zeit. Das konnte nicht sein. Und ich sage mit dem Vater von Stratford upon Avon:

─ Geh, geh, Mädchen, suche glückliche Nächte und glückliche Tage.

Ausgezeichneter Shakespeare, wenn er Romeo in den Mund legt:

─ Ich habe ein Herz aus Blei, Marcuchio. Aber ich werde Amor heute Abend bitten, mir seine Flügel zu leihen ... Liebe ist eine zarte Sache ... aber sie brennt wie eine Brennnessel.

Ich konnte das Buch nicht zurückgeben. Meine Liebe, ich weiß nicht, wo du wohnst, deine Hausnummer oder den Platz an der Sonne, der deine Schritte leitet.

 Es ist eines der Wracks meiner Ehe, als diese Liebe, die wir für ewig hielten, auf dem Grund des Ozeans versank. Wir hatten das Schicksal vor Augen, aber was bleibt, ist etwas Mystisches, Sinnliches, Spirituelles. Nichts Fleischliches.

Mir ging es schlecht. O mein Gott, es ist Morgen. Nach den Jahren, fast einem halben Jahrhundert, schäme ich mich, aber Shakespeares Buch bleibt in meinen Händen makellos. Erinnerung an die Leidenschaft der Jugend, die für mich unauslöschlich ist.

Zu Beginn des Werkes singen die Chöre das Ende der Tragödie zweier Liebender zweier Familien aus Verona, die seit Jahrhunderten im Konflikt liegen. Aber mit ihrem Tod werden sie der Stadt Frieden bringen. Das Stück verspricht mit Shakespeares exquisiter sprachlicher Leichtigkeit eine verwegene Komödie zu werden, die zu einer traditionellen Tragikomödie werden wird.

Der Tod siegt und die Charaktere kämpfen gegen Zeit und Schicksal. Marcuchos Schwerter werden erhoben.

Montagues und Capulets streiten sich und die Krankenschwester gibt ihrer Tochter, der kleinen Julia, mütterliche Ratschläge. Du hast Männer geschlagen ... aber wo ist Romeo? Der Prinz fragt, nachdem er die Beschwerdeführer besänftigt hat.

 Das erste, was ein moderner Leser in Shakespeares Dramen hervorhebt, ist die Lebendigkeit und Geschwätzigkeit einer mündlichen Gesellschaft. Das Wort ist im elisabethanischen Zeitalter kraftvoll und elegant.

 Der Protagonist betritt die Szene und behauptet in seinem Dialog mit Cousin Benvolio bestimmte Liebesbeziehungen, die zu seiner Entführung geführt haben. Dann sagt er:

─ Liebe ist Rauch, der aus Seufzern und Blicken entsteht.

Benvolio fragt ihn:

─Sag mir offen, wen du liebst.

─An eine Frau, Cousine. Sie ist keusch wie Diana.

Benvolio fragt ihn nach seinem Namen, aber er will ihn ihm nicht nennen.

Capulet beabsichtigt, die vierzehnjährige Julia mit dem Grafen Paris zu verheiraten, der noch in derselben Nacht die gesamte Stadt Verona zu einer Party einlädt.

Lady Capulet teilt ihr dies persönlich mit, inmitten einer brillanten Rede der Krankenschwester, die sich an den Tag erinnert, an dem sie sie entwöhnte, indem sie einen Absinthiumzweig in ihren Warzenhof steckte, vor vierzehn Jahren, im Monat August Lamastide, nach dem alten englischen Kalender das wurde nach Viertel oder Vierteln gezählt: Christmesse, Fastenzeit. Lamastide, Michaelmass.

Mit großer Zartheit lehnt die Heldin die Bitte ab, willigt jedoch ein, an der großen Party teilzunehmen. Großer Ball des Prinzen Paris. Das Leben ist ein einziger großer Maskenball

Fortgesetzt werden

 

A BOOK IN MY HANDS THE WRECK THAT REMAINS FROM THE SHIPWRECK OF THAT ENGLISH LOVE. IT WAS ROMEO AND JULIET, IT KEEPS THE NAME OF THE OWNER AND SOME NOTES IN THE MARGIN VERY CAREFULLY OR SUZANNE MARIE HUGH I ALWAY LOVE YOU, I WAS LUCKY ENOUGH TO LOVE THE MOST BEAUTIFUL WOMAN IN ENGLAND AND WITH THE BEST HEART. THANK YOU FOR THIS GIFT, LORD, WHICH I DID NOT KNOW HOW TO TAKE ADVANTAGE OF, SINCE I WASTED LOVE AND NOW AS AN OLD MAN I REGRET IT. SHAKESPEARE IS NOW ETERNAL AND READING HIS WORKS IS MY CURRENT CONSOLATION

ROMEO AND JULIET

Love is a mire, be rough with it. Lovers are often liars

We don't know if it's true, but the truth is that physical love has to do with the dirt of nature. It's a sticky mess. We are created between the conjunction of semen and vaginal fluids and we come into the world between blood and shit.

I read in English in a book by my beloved Suzanne Hugh. It was one of the wrecks I kept from the shipwreck of our love. When our house in Edenthorpe was destroyed, I drove to Spain in the mini loaded with my guitar, some of my clothes and my few books.

I came crying all the way, nearly a thousand kilometers on the infamous French motorways. Au volant La vue c´´ est la vie, a sign put up to discourage racers from going so fast. The speed was madness.

But that was a flight forward and I am comforted by the knowledge that my love is now a beautiful old English woman with white hair and a perky smile with that sense of humor that I have missed all my life.

The zenith of Shakespeare's words. There was no one like Suzanne Hugh, now Suzanne Parra. I was not up to the level of that love.

When I opened the pages of this drama after fifty-two years, the Swan of Avon in its verses brought me the perfume of those pearly lips that I kissed.

England made me. I will die with the memory of those days. The happiest time. It could not be. And I say with the bard of Stratford upon Avon:

─ Go, go, girl, seek happy nights and happy days.

Excellent Shakespeare when he puts in Romeo's mouth:

─ I have a heart of lead, Marcuchio. But I will ask Cupid to lend me his wings tonight… Love is a tender thing… but it stings like a nettle.

I could not return the book. My love, I do not know where he lives, the number of his street or the place in the sun that guides her steps

It is one of the wrecks of my marriage when that love that we believed to be eternal went to the bottom of the ocean. We had the fates on our side but what remains is something mystical, sensual, spiritual. Nothing carnal.

I was bad. O my God it is the morning. After the years, almost half a century, I am ashamed, but Shakespeare's book remains unblemished in my hands. An evocation of that youthful passion that is indelible to me.

At the beginning of the play the choirs sing what will be the end of the tragedy of two lovers belonging to two families of Verona that have been in conflict for centuries. But with their death they will bring peace to the city. The play, with Shakespeare's exquisite linguistic ease, promises to be a comedy of cape and sword that will become a tragicomedy of tyranny.

Death wins and the characters fight against time and destiny. Marcucho's swords are raised.

Montagues and Capulets at each other's throats and the governess pouring out maternal advice on her daughter, little Juliet. You beat men... but where is Romeo? asks the prince after calming the complainants.

The first thing that a reader of our days notices in Shakespeare's dramas is the vivacity and loquacity of an oral society. The word is vigorous and elegant in the Elizabethan era.

The protagonist enters the scene and in his dialogue with his cousin Benvolio he mentions certain love troubles that have him kidnapped. Then he says:

─ Love is smoke forged from sighs and glances.

Benvolio asks him:

─ Tell me frankly who it is that you love.

─ A woman, cousin. She is chaste like Diana.

Benvolio asks for her name, but he refuses to give it to him.

Capulet wants Juliet, who is fourteen years old, to be married to Count Paris, who invites the entire city of Verona to a party that same night.

Lady Capulet tells him this personally in the midst of a brilliant speech by the nurse who remembers the day she weaned her by placing a branch of absinthe on her areola, fourteen years ago in the month of August Lammastide, according to the old English calendar that counted by quarters: Christmass, Lent. Lammastide, Michaelmass.

With great delicacy the heroine refuses the request but agrees to go to the great party. The great ball of Prince Paris. Life is a great masked ball.

To be continued

 КНИГА В МОИХ РУКАХ. Крушение, оставшееся после кораблекрушения ЭТОЙ АНГЛИЙСКОЙ ЛЮБВИ. ЭТО БЫЛО РОМЕО И ДЖУЛЬЕТТА, СОХРАНЯЮЩЕЕ ИМЯ ВЛАДЕЛЬЦА И НЕКОТОРЫЕ ЗАМЕЧАНИЯ НА ПОЛЯХ, ОЧЕНЬ ТЩАТЕЛЬНО ИЛИ СЮЗАННА МАРИ ХЬЮ. Я ВСЕГДА ЛЮБЛЮ ТЕБЯ, МНЕ ПОВЕЗЛО ЛЮБИТЬ САМУЮ КРАСИВУЮ ЖЕНЩИНУ В АНГЛИИ И С ЛУЧШИМ СЕРДЦЕМ. СПАСИБО ЗА ЭТОТ ПОДАРОК, ГОСПОДЬ, КОТОРЫМ Я НЕ ЗНАЛА, КАК ВОСПОЛЬЗОВАТЬСЯ ПОЛЬЗОВАТЬСЯ, ПОТОМУ ЧТО Я ПОТРАТИЛ ЛЮБОВЬ И ТЕПЕРЬ, КАК СТАРИК, Я ЖАЛЕЮ О НЕЙ. ШЕКСПИР «НЕТ ОСТАНТЕ» ВЕЧЕН, И ЧТЕНИЕ ЕГО ПРОИЗВЕДЕНИЙ МОЁ СОВРЕМЕННОЕ УТЕШЕНИЕ

 РОМЕО И ДЖУЛЬЕТТА

Любовь — это трясина, будь с ней груб. Любовники часто лгут

Мы не знаем, правда ли это, но правда в том, что физическая любовь имеет дело с грязью природы. Это липкий кусок дерьма. Мы созданы из соединения спермы и вагинальных выделений и приходим в мир между кровью и дерьмом.

Я читала на английском языке книгу моей любимой Сюзанны Хью. Это было одно из обломков, которые я сохранил от кораблекрушения нашей любви. Когда наш дом в Эденторпе был разрушен, я взял часть своей одежды и несколько книг в Испанию в мини-автобусе, загруженном гитарой.

 Я ехал в слезах всю дорогу, около тысячи километров по пресловутым французским шоссе. Au volant La vue c´´ est la vie, повесьте знак, призывающий гонщиков не бегать так много. Скорость была сумасшедшей.

Но это был побег вперед, и меня утешает осознание того, что моя любовь теперь — красивая старая англичанка с седыми волосами, пухлой улыбкой и тем чувством юмора, которого мне не хватало всю жизнь.

 Зенит слова Шекспира. Не было другой такой, как Сюзанна Хью, теперь Сюзанна Парра. Мне было не до такой любви.

Когда спустя пятьдесят два года я открываю страницы этой драмы, «Лебедь Эйвона» в своих стихах принес мне аромат тех жемчужных губ, которые я целовал.

Англия создала меня. Я умру с памятью о тех днях. Самое счастливое время. Этого не может быть. И я говорю голосом Стратфорда-на-Эйвоне:

─ Иди, иди, девочка, ищи счастливых ночей и счастливых дней.

Превосходный Шекспир, когда он вкладывает в рот Ромео:

─ У меня свинцовое сердце, Маркучио. Но сегодня вечером я попрошу Купидона одолжить мне свои крылья... Любовь - штука нежная... но она жалит, как крапива.

Я не смог вернуть книгу. Моя любовь, я не знаю, где ты живешь, номер твоей улицы или место под солнцем, которое направляет твои шаги.

 Это одна из катастроф моего брака, когда та любовь, которую мы считали вечной, ушла на дно океана. Судьба была на наших лицах, но то, что остается, — это что-то мистическое, чувственное, духовное. Ничего плотского.

Мне было плохо. О мой Бог, это утро. Спустя годы, почти полвека, мне стыдно, но книга Шекспира остается в моих руках нетронутой. Воплощение той страсти юности, которая для меня неизгладима.

В начале произведения хоры поют, чем закончится трагедия двух влюбленных, принадлежащих к двум семьям из Вероны, конфликтующим на протяжении веков. Но своей смертью они принесут мир в город. Пьеса, с изысканной языковой легкостью Шекспира, обещает стать бесшабашной комедией, которая станет традиционной трагикомедией.

Смерть побеждает, и персонажи борются со временем и судьбой. Мечи Маркучо подняты.

Драка Монтекки и Капулетти, а няня дает материнский совет своей дочери, маленькой Джульетте. Вы бьете людей... но где Ромео? — спрашивает принц, успокоив жалобщиков.

 Первое, что выделяет современный читатель в драмах Шекспира, — это живость и словоохотливость устного общества. Это слово мощно и элегантно в елизаветинскую эпоху.

 Главный герой выходит на сцену и в своем диалоге с кузеном Бенволио утверждает, что его похитили из-за неких любовных связей. Затем он говорит:

─ Любовь – это дым, выкованный из вздохов и взглядов.

Бенволио спрашивает его:

─Скажи мне откровенно, кого ты любишь.

─К женщине, кузина. Она целомудренна, как Диана.

Бенволио спрашивает его имя, но тот не хочет его называть.

Капулетти намеревается выдать четырнадцатилетнюю Джульетту замуж за графа Париса, который в ту же ночь приглашает на вечеринку весь город Верону.

Леди Капулетти сообщает ей это лично в блестящей речи медсестры, которая вспоминает день, когда она отлучила ее от груди, поместив ветку полыни в ее ареолу, четырнадцать лет назад, в августе Ламмастида, по старому английскому календарю. которые считаются по четвертям или четвертям: Рождество, Великий пост. Ламмастид, Майклмасс.

Героиня с большой деликатностью отказывается от этой просьбы, но соглашается присутствовать на большой вечеринке. Большой бал принца Пэрис. Жизнь – это один большой бал-маскарад

Продолжение следует

como escritor y periodista rindo culto a la libertad, la vida, la belleza y el vino no hay religión sin liturgia