2022-01-25

acaba de fallecer a los cien años el expresidente mejicanoo Echeverría. Yo le recuerdo en aquella conferencia en Canning House de Londres. Era un vasco con cara de gitano que insultaba a la madre patria pero luego resultó que era un tipo todo cortesía. e la jugué con mis alabanzas al azteca porque por entonces era persona mañlquista en Madrid por sus insultos a Francoi y a la Madre Patria. Dios guarde su alma

 









EL MEXICANO Luis Echeverría Alvarez por el aspecto de su cara bien podía haber nacido en cualquier provincia española y esto sea dicho sin menoscabo de su mexicanidad pero es que el nombre del presidente de México no engaña. Vasco por los cuatro costados. En la conferencia de prensa que diera en Canning House se sentía notar y se sentía orgulloso de su alcurnia hispana (estas aseveraciones mías levantaron ronchas de indignación en Madrid y a punto estuvieron de costarme el cargo y un incidente diplomático) y de sus ancestros como dicen por allá. 

Tuvo palabras elogiosas para la madre patria cuando le preguntamos si figuraba en esta línea aperturista de la política mejicana que inauguró cuando accedió al poder en 1970 el establecimiento de relaciones diplomáticas con España. Él dijo que sí sin atreverse a precisar ni cuando ni cómo. Al formular la cuestión notamos que se produjo un murmullo de sorpresa y acaso malestar entre todos sus adláteres

 Los periodistas mejicanos que se sentaban en las primeras filas de la sala de juntas de canning house ME MIRABAN CON ESTUPOR. PORQUE EL TAL ECHEVERRÍA HABÍA DICHO PESTES CONTRA ESPAÑA Y EL REGIMEN FRANQUISTA. Acaso la pregunta pillara un poco de sopetón pero ahí quedó la cosa. 

El presidente no pudo ser positivo en su contestación solo esperar que el viejo pueblo mejicano se de cuenta de que no existen relaciones con la madre patria. Quizás pueda deducirse que el presidente Echeverría por inevitables presiones de una vieja camarilla antiespañola que aun tiene algún predicamento en la capital azteca no se atreva a semejante paso con lo que se olvidarían muchas de las antiguas malquerencia. por mucho que él lo desee.

 A lo largo de los últimos años España puso de su parte para aniquilar el contrasentido de la inexistencia de relaciones y fue la primera en incoar el acercamiento sin que posiblemente haya encontrado la debida correspondencia y el mismo espíritu de comprensión al otro lado del atlántico.

Entre los diversos organismos oficios que consultamos en Londres para entrevistar al presidente Echeverría todas las puertas se nos cerraron. Más fueron las trabas que los favores en honor de la verdad valga decirlo pero con el señor presidente nos pasó todo lo contrario. Únicamente encontramos amabilidad. Fue una pena que el protocolo no permitiera que nuestra conversación no fuera más larga. Me dijo que le hubiera gustado mucho venir a España y concertadamente a la tierra de sus ancestros las Vascongadas


Echeverría hizo votos por la prosperidad de los dos países. Tiene el rostro atezado por el sol y una sonrisa marfileña. Su mirada penetrante se esconde tras unas gapas de miope con montura de oro y aparenta mucho menos edad. Ocho hijos y tres nietos. Parece más que un revolucionario del PRI un tecnócrata que quiere romper moldes y viejas estampas del pasado. La cosa no es fácil cuando se está al frente de un país con bastantes problemas de desarrollo de falta de inversión y de supeditamiento a la economía usa

. De lo que se trata es de abrir fronteras y de ampliar mercados. Ese fue el motivo de este viaje a Europa del primer mandatario azteca.


Cuando llega la primavera por estos aleros y todo se modula simbólicamente en el cuartel general de las golondrinas KINGS Road es la calle primordial  i donde bulle todo lo exótico de la hippilandia internacional cobra un aire alegre de muchachada y pacificador. La calle de la psicodelia es una fiesta. Salen las juventudes de melenas leoninas [a algunos acaso no les venga mal una visita al barbero junto con recomendación de estropajo y soap] aunque es lo mismo. Algo tiene la bella estación que vuelve más alegres a las gentes de la psicodelia ordinariamente mustias y algo taciturnas. En los bancos de Kings road las buenas matronas londinenses con algo de comadres victorianas en el centro conversan al sol. Hay a quienes les da por Bach. Este es el caso del joven de la fotografía quien quien en plena via pública amenaza a los paseantes con acordes musicales. El facistol donde coloca la partitura es un nido de ametralladoras los tiros a base de inocuos dorremifasoles que elevan el ánimo un poco hacia las alturas con las dulces cadencias de un allegro.

 Da la impresión de que esta tarde todo es bello. El mundo se marca los compases de la imposición y baja hacia el Absoluto. Rotundamente por las sendas de la cantata de Bach. Llega a la memoria la fragancia de las rosas y la fruta de otros tiempos.

Sandro se llama el violinista y para más señas es de florencia la patria del Dante. Música maestro. La funda del violín sirve de bandeja para poner el cazo. Los transeúntes depositan su óbolo. Es sólo la voluntad por escuchar a Bach. Sandro no pide mucho. Unos `peniques para una taza de té y cuando aumenta la generosidad de sus mecenas para una comida caliente en un wimpy o una cama caliente en el hospicio de Victoria Road o de Shepperd Bush. Si vienen mal dadas, a esperar la luna de Valencia. Son las señas implacables del vagabundaje.

-Excuse me.

Sandro frena el compás.

-Yes.

-¿Qué? ¿Se trabaja mucho?

-Ah qui non lavora no fa lámore- replica el florentino.

La verdad que las ganancias no dan para muchas alacridades. Sandro vuelve a sus bemoles.

Luego me voy a Sothesby y me meto en una subasta. Buena frase. Con Picasso el arte perdió las certidumbres absolutas. Era el último hombre del renacimiento. Se le compara a Goya y se exalta siempre su faceta de la gran capacidad de trabajo. What do you think about Picasso death? Debió de espicharla aquel mismo año.

Cien días se cumplen de estancia de Inglaterra en el mc. Lejos de llevar a los ingleses a una paz británica parece que se está dando todo lo contrario. Esto ha sido la guerra de los cien días y el de la batalla de los precios. Cruce de disparos entre insulares y eurocratas. Se oponen a la subida de los precios de los productos agrícolas. En todo momento GB exhibió el gran talento negociador.

 Joaquín Díaz también es un escritor en la vena del mejor humorismo castellano


ESTUDIO SOBRE LA VIDA Y LA OBRA DE NUESTRO MENÉNDEZ PIDAL Y NUEVO MIGUEL DELIBES CASTELLANO


Primera parte


Debe de ser como consecuencia de la plegaria que dirigimos mis hermanos de luz y de sangre acompañantes de los pasos de la semana mayor cuando en el seminario invocando al Espíritu Santo entonando en la Fuencisla el Veni Creator, he tenido un felicísimo otoño, sin visitas a los tabernáculos pues émulo y pecador fui siguiendo los pasos de don Francisco de Quevedo, sublime Cojo(¿mataste a Erifos?... lo tengo derrotado… uy no te fíes) la persecución ha cejado, veremos cuanto dura, que a muchos les dejo bocas, ineluctable e incontrovertible, con mis argumentos, tanto literarios como políticos de la situación que atravesamos en este pobre país que antes se llamaba España. El obispo sigue sin dar respuesta a las proposiciones de  este diácono, pero Dios nos hace caso. La gracia divina no va por arriba, circula por extraños conductos subterráneos. Por eso parece que su Rostro se oculta. Está ahí y no lo vemos. Pues eso.

 Camino del septentrión, [yo siempre fui buscando la estrella polar, luz y guía, no me desampares,  ni de noche ni de día, Santa María], a la altura de San Cebrián de Mazotes en la A6 me desvié para ver la iglesia mozárabe, reliquia del gran arte cristiano visigodo del siglo X, fundada por monjes cordobeses, de la que se hacía lenguas mi profesor Azcarate en Historia del Arte. Lo mozarabe se ha puesto de moda porque la morisma, de la que vinieron huyendo aquellos benditos frailes visigodos con las reliquias de sus mártires al hombro ha vuelto a la carga. ¿nos invaden o es que los dejamos? De cualquier forma parezco escuchar el planto de don Rodrigo en la cava. El primer violín ataca las notas en clave de sol de un guay de mi España. Aparentemente la situación, mutatis mutandis, se parece un poco a la de aquellos reinados de los últimos godos: Witiza y Wamba dados a la intriga y a la holganza, aquejados de eso que denominaban morbo visigótico, lease envidia. Y ya se sabe: la mula de Wamba que ni come ni bebe ni jode ni caga pero siempre anda. Bueno dejemos a Jeremías en un ladillo con sus improperios y al pueblo en manos de sus políticos con sus lamentos.

 No tuvimos suerte en nuestro intento de ver esta joya. Un veterano estaba a la puerta con su nieto en brazos, un niño muy rico y sonriente que me recordaba a mi Diego, bajo el dintel de una puerta de cuarterón, me informó que la iglesia sólo puede verse a la hora de misa.

-¿A qué hora es?

-Los domingos a las doce y eso si el cura viene.

-Ah, pues tiene usted un niño muy majo, abuelo. Que le veamos en la mili.

-Eso ya no se estila.

-Hombre, es un decir

-Pues de hoy en un año y usted que lo vea.

Por aquí tierra de Mojados y de La Espina la gente es dura y fuerte como sus casas de adobe que mira que resisten pero amable e hidalga. Es esa reciedumbre que se manifiesta en la parquedad de los gestos y del lenguaje. En otras zonas son más parlanchines pero menos leales. La tristeza y el recelo se notan ahora con la crisis en cualquier parte de España vayas donde vayas, aunque en san Cebrián no nos ocurrió lo que a Joaquín y a su equipo en Puebla de Sanabria que quisieron acantearlos tomándolos por periodistas.

Así que con las mismas por una carretera de cárcavas entre encinares y algún que otro tractor que pasa –la semencera viene buena con estas lluvias que han caído por san Frutos y hay bandadas de tordos que emprenden vuelo hacia el sur- me cambio de valle, subiendo la cuesta que va a dar al páramo de Torozos y dejando a la izquierda a una verdadera catedral románica en el campo, santa María de la anunciada en el antemural de la antigua villa de los arevacos que a Roma le costó dios y ayuda conquistarla (Oronia también se asoma a un castro sobre la vaguada) ne acerco hasta Urueña la villa del Libro. Adonde voy y vengo con frecuencia. Cargo las pilas porque lugares así son el frumento espiritual de mi alma partida en tantos cachos. 

Me saludan los merlones de una muralla bien conservada, el torreón de una iglesia adusta que carece de atrio pero tiene antojana a imitación de los templos rurales asturianos. Pese a lo inclemente de la mañana está desembarcando del autobús un grupo de turistas de la tercera edad. Pasean por los corros, se hacen fotos bajo el arco ojival de la muralla que a mi me recuerdo a Micklegate o puerta de san Miguel en York, visitan el museo etnológico o el centro paleográfico de Alcuino, aquel amanuense de Carlomagno, nacido en Eboracum, la patria inglesa de santa Helena, que enseñó a escribir a los monjes de medio Europa en caligrafía rúnica, compran algo de vino y queso y se largan.

 Libro y vino son buenos compañeros del hombre. Un libro y un amigo quiero yo en mis lares: vino añejo que tomar, libro viejo que leer, leña seca que quemar, amigo antiguo con el que conversar hacen la plena felicidad del justo y, si es al amor de la lumbre y con un jarrillo de clarete de Rueda a mano, mejor que mejor.

 La lectura alarga la vida y el vino la alegra. Converso con mi amigo Jesús el librero de lance que regenta la bookshop más antigua, la de Aclaravan con veinte años tras el anaquel,  y mucha experiencia entre sus barbas, catalogando, tallando volúmenes, poniendo etiquetas y registrando plúteos donde duerme la sabiduría del mundo.

 Ya es pena que tan abnegado y sacrificado oficio (estos libreros de lance son la mejor compañía del escritor que siempre buscando su arrimo encontrando en ellos comprensión, tolerancia y un poco de conversación, claro que no todos, porque también en este rebaño bala alguna que otra oveja negra) no esté tan valorado y mucho menos pagado como debiera. Los libreros portan la llama del fuego sagrado; son  como San Cristóbal que cargan con los sueños, con las pesadillas, los pecados, injusticias y también virtudes del mundo, sobre sus recios lomos porque sin libro volveremos al Neardenthal, al encefalograma plano que es lo que parece que pretenden los demiurgos de la imagen. He aquí el cordero de Dios. Ecce agnus dei qui tollis percata mundi… padre, perdónalos, quieren quemar todos los libros como dicen que hicieron los nazis, quieren por lo visto borrar la memoria, porque hay cláusulas que no les favorecen. Son un poco tramposos y algo nazis estos askenazis ¿sabes?

 Prohibido soñar. ¿Por qué? Felipe Roth el flamante   Asturias de las Letras – esos premios principescos están algo devaluados, nadie habla de ellos en la prensa internacional y son una especie de calderilla en forma de Nobel español sin prestigio y que cuestan un ojo de la cara, demasiado bien pagados, un despilfarro sobre el pescuezo del contribuyente, nos mean y dicen que llueve y se lo dan siempre a los judíos- que ha tenido la descortesía de no estar en Oviedo, dice que si pudiera que apostataría de la literatura. Menudo panorama. Pero él cobra, publica, recibe laureles y honores y a los demás que nos zurzan.

Nos pone el tal Roth de vuelta y media desde las páginas del NYT y aquí van y le galardonan con unos milloncejos. ¿Cómo se come eso? El famoso rotativo neoyorquino no puede ver a España ni en pintura. Nos advera de muertos de hambre porque andamos revolviendo el cubo de basura y además secunda la independencia de Cataluña.

-Ceferino, ¿tú como lo ves?

-No digo nada que son unos jodios impresentables.

-Chist, punto en boca ya lo sabes. Del rey y de la inquisición chitón, que me chivo a don Gallardón.

-Eso sí que es morrocotudo.

 Estaba algo triste afligidos por los fantasmas que se lían a despotricar, a lanzar porvidas y juramentos dentro de mi cabeza que parece un cajón de sastre pero guarda cierto rigor, a la vista de cuantos despropósitos nos rodean e indignan como por ejemplo esa ministra del Paro, a su cargo la cartera de Trabajo, una andaluza a la que llaman caracuadrá y un consejo de ministros presididos por Rajoy que parece la orquesta del Titanic. Posan muy sonrientes y repeinados delante de la cámara. Por delante risas pero por detrás debe de haber un navajeo feroz ... menudas cuchilladas. 

Eso sí; todos se pegan por salir en la foto mientras Gallardón, el más peligroso, nos ha subido las tasas judiciales, pleitos tengas y los ganes, que en esta república coronada te empapelan por menos de nada. Y de paso el señor ministro de Gracia y Justicia ha dictado un ukase que nos devuelve a los españoles a los tiempos de los quemaderos y de los autos de fe, ahora son para combatir heterodoxias democráticas pero qué más tiene, tanto monta, monta tanto. Son los mismos galgos con otros collares. Los personajes de la inmortal obra de Delibes, el Hereje, vuelven a caminar por nuestros caminos perseguidos por los corchetes de la corrección política. Alto a la Dueña. Ahí va eso. Pintemoslo de verde. Es la vesse, el pedo del diablo que ya anunciara Villon.

Si abres la boca o escribes algo, puedes acabar en la cárcel y en la ruina porque las minutas del rábula las ha puesto por las nubes Gallardón, subiéndolas casi un setenta por ciento, y a nuestras humildes posaderas de cara al paredón. Volvemos a ser carne de horca y de presidio los españoles.

 En medio de tales cavilaciones y malos barruntos, la hospitalidad de Jesús el librero y su buen trato me sacan de mis amarguras porque yo me lamento de la dureza de esta profesión en este tiempo. Como los escritores intentamos robarles el fuego sagrado a los dioses, estos se vengan de nosotros. No sé si seremos malquistos o dejados de la mano divina. Deus meus, Deus meus, ut quíd dereliquisti mihi, el grito que lanzó Nuestro Señor en el Calvario es el mismo que ahora nosotros damos muchos escritores y libreros españoles. Aquí siempre se tuvo un gran respeto a la letra muerta y al libro en reverencia pero han llegado los nuevos bárbaros del norte con sus caballos bajo cuyos cascos no volverá a crecer la hierba aplastándonos las cabezas. 

Sin embargo quienes emborronamos papel somos un elenco correoso y no nos rendimos fácilmente. Cruzaremos el vado con una cuchillo entre los dientes como ha dicho el Rey confiando en la ayuda del Todopoderoso.

 Cervantes acabó de palanganero en una mancebía de Valladolid, a Zorrilla lo tuvieron que enterrar de caridad, Tomás Salvador, el mejor novelista de la generación de la Guerra, murió en  la miseria, Quevedo sufrió un largo cautiverio y sus deudos le robaron lo poco que tenía, según me entero por mi comunicante.

 Para consolarme me regala un librito de Joaquin Diaz, EL ASFALTO Y EL BÁLAGO, que ha sido un verdadero hallazgo, una epifanía estética.

 Se trata de un opúsculo con una colección de cuentos y de artículos, muy sucinto y que prende en el lector por su sutileza, concisión y exactitud, eso que llaman los alemanes acribia, el punto exacto, con referencias personales de recopilador de esa gran literatura oral que produjo Castilla y sus andanzas por los Ancares, por Sanabria y Tierra de Campos.

 En sus paginas resplandece el gran escritor que es y lo buen prosista castellano Joaquín. A imitación de los hombres universales del renacimiento es capaz de tocar todos los instrumentos musicales, compositor sinfónico (sus obras de una gran impronta religiosa hacen pensar en Tomás Luis de Vitoria, el precentor o primer chantre de varias catedrales españolas del XVI) filólogo y matemático. Cuenta chistes como nadie. Es bondadoso y noble. No tiene envidia ni resentimiento ni la cólera que nos domina a otros y nos vuelve peligrosos desde las teclas de un portátil. 

En Urueña y en Castilla a nadie oí murmurar sobre su persona, todos  le quieren bien. en esta obrita en la que narra alguna de sus experiencia personales y su visión sobre la vida y las gentes y la época que nos ha tocado vivir a los que rezábamos el confiteor y cantábamos el perdona a tu pueblo o el amante jesus mío y hoy nos cuesta trabajo ir a misa los domingos porque la liturgia al vulgarizarse ha perdido ese carácter mágico de  los misterios órficos y de vida del más allá que constituía su médula espinal; ahora nos hicimos laicos y todo nos da igual.

 Aquí se manifiesta de cuerpo entero pero su bondad no le permite derramar acíbar. determinándose hacia parámetros científicos pues es también sociólogo y no reparte caña como hago yo, que soy un par de años más viejo pero de la misma generación del 68... Suaviter in modo... y con esa ponderación tan vallisoletana introduce sin embargo la lanceta en las carnes doloridas de nuestra comunidad pero sin buscar soluciones ni meterse a redentorista. Dando una versión objetiva de la realidad. 

La música de Joaquin Diaz nos hizo gozar en la juventud y ahora su pluma en la madurez nos obliga a pensar dentro de un marco de esperanza y de compasión hacia el género humano del que se aparta para vivir en plenitud su yo y su realidad. Ni tan lejos que te arrizas, ni tan cerca que te quemes, asegura el adagio, pero la verdad es que uno hoy mejor en soledad, porque algunos humanos dieron en fieras. El ruido le asusta como también las corbatas. Viaja casi siempre en autobús por no gustarle demasiado conducir, según creo.

El libro que me regaló Alcaraván y que leí en un par de horas al llegar a casa sin acusar el cansancio del viaje es uno de esos textos fundamentales que le obligan a uno reconciliarse con la vida y decir hay que ver lo bien que está escrito esto y esta situación… pues no se me había ocurrido. Es galardón del genio contemplar en las cosas lo que está oculto al común. Sus páginas son puro deleite espiritual y me traen a los ojos el tamo de aquellas trojes, de aquellas eras donde ya no trillaré nunca ya ni reverdecerán alguna vez más. Hay que mover el bálago, chiquitos (beldar, segar, acarrear, remecer y remeter) y también menear el tango.

 Significa trabajar y es antónimo de echarse al surco. Bálago de los yeros y bálago del trigo y del centeno que segábamos de madrugada.

 Y Joaquín, tan laborioso, menea el bálago, ahincando el gario en profundidad dentro del montón, con destreza, trayendo a colación palabras olvidadas que hoy duermen en los calepinos de nuestra mocedad y no son más que una cendrada en el cenicero del olvido. 

En algunas partes el tamo se conocía con el nombre de cisco y era la atmósfera de los pueblos por antonomasia. El bálago, sinónimo de paja y de granzas, era saludable, picaba un poco cuando se metía  entre las albarcas o los fondillos pero tenía un olor muy agradable y natural emanado de las barbecheras y rastrojos. Por el contrario el asfalto es nocivo . Dicen  cancerígeno, según los médicos, por la brea y el alquitrán, por el humo de los tubos de escape, por el ruido que levantan al deslizarse sobre él el tráfico rodado (contaminación acústica)

 Miguel Delibes fue el último vate de aquella sociedad que dejó de existir en poco más de dos generaciones con la emigración masiva del agro a la urbe. Algunos, antes de tomar el coche de línea. iban al pajar y se metían un puñado de hierba en el bolso de la chaqueta como talismán. Las espigas de aquella última cosecha que segamos antes de vender las tierras a los agiotistas o la llave de la casa del pueblo que cerramos nos acompañarán de por vida. 

Él parte del mismo supuesto de abandono del medio rústico y del fin de una civilización pero con diferencias de matiz. Cada uno de los dos artistas tiene su propia personalidad. Don Miguel fue de la generación de la guerra y Don Joaquín es de la del 68, la que tuvo que pelear con los grises, la que  contestaría al Poder, e iba escucharle sus recitales, únicos e irrepetibles, que daba en los campos de la Universitaria. Música Folk. Tan española, cantares de siempre: carretera baixu va... el alcalde Arriogrriaga... Abridme galanica... Gandesa ,y que sería arrasada, ay, con la debacle del pop (los Rolling Stones, los Beatles, los Bee Gees, The Mamas en the Papas que degeneraron a ese tiruliru cacofónico en que viven los hijos y nietos de todo aquel desmadre) y nuestro mocerío- aquello fue toda involución de viejos valores- se puso a cantar en inglés. 

Joaquín Diaz hizo mutis por el foro. No quería que le comparasen con Raphael. Prefirió dedicarse a la investigación y gracias a esta labor musicologicael arte de la palabra estará en deuda con él para siempre: la recuperación del romancero castellano, las viejas tonadas sefarditas, coplas para la siega, cantos de la parida, seguidillas para ir de ronda, y luego el elenco de motivos religiosos que es inmenso. El hidalgo de Urueña nis enseñó a amar a España y a escucharla tal y como sonaba en las tabernas, en las jotas y rondallas, en misa, en el cementerio, en las bodas y convites, en la bodega, en la guerra y en el amor.

Otro aspecto que le diferencia con el autor del CAMINO es la impronta religiosa. La generación que hizo la guerra se manifestó un tanto agnóstica con ese agnosticismo de los que estudiaron en tiempos de la república. Por el contrario, nosotros los del 68 estudiamos desde el parvulario al bachillerato con los curas y en ese ambiente que ha dado en llamarse Nacional Catolicismo que hoy algunos detestan pero que tuvo cosas muy positivas y que falta ahora. Joaquin Diaz fue seise o niño de coro en la catedral de Valladolid, vivió en todo su esplendor los ritos semanasanteros en su Zamora natal, asistió a los entierros de antiguamente donde se cantaba aquellas pavorosas Tremendas, vio las procesiones cuando los soldados de la escolta de los pasos desfilaban al son de los tambores con el tubo del fusil boca abajo en señal de duelo, se había muerto Cristo, y se aprendió el confiteor en latín que sabían todos los mangos. Eso deja huella, marca carácter aunque hoy sea solo parte del folclore.

De los relatos que incluye EL ASFALTO Y EL BÁLAGO hay uno que impresionará al lector cuando refiere la pesadilla que tuvo en Roma donde fue huésped del Padre Federico Sopeña pues nos hace pensar en Edgar Alan Poe y en otros autores de literatura fantástica por su fuerza. Lo alojaron en una habitación de cuyas paredes colgaba una reproducción del retrato del papa Inocencio X el cual por la pericia de Velázquez mira para el contemplador con una mirada tremenda, casi asesina. Esta mirada le desasosegó y no pudo pegar ojo en toda la noche y hasta sintió que alguien llamaba a la puerta. Abrió y no era nadie. Había recibido la visita de un fantasma. La impronta de lo mágico vuelve a repetirse con su visita al pozo Airón o Laguna Negra en Soria. También realiza el autor un verdadero tour de force de conocimientos antropológicos o filológicos como en Buenas pécoras al hilo del paso de un cordel de la mesta por Tordesillas. 

“Nosotros- comenta-utilizamos muchas palabras para no decir nada: en profundidad, en tiempo real, ecosistema, cañadas, desertización. Sin embargo, los pastores que bajan y suben sus rebaños aguas arriba del Duero hablan un idioma más preciso: varas, leguas, reteles, manseros… “

Y allá caminaba el mastín con su carlanca y el morueco destacando por la cornamenta de carnero padre y gran alzada. Los rebaños de la mesta se desplazan al paso de una mujer hilando-observa- y su vida trajinante tenía poco de bucólica y nada de las ternezas con que los apoda la novela pastoril o las églogas de Garcilaso. Cuando llegaban a un pueblo, las mujeres, rememorando el rapto de las sabinas, huían temerosas o se ocultaban pues tal era el apetito sexual de los gañanes desmadejado por meses enteros de continencia en la majada que no respetaba ni a casadas ni solteras. 

El sentido del humor castellano que se parece poco al ferrete coruñés o a la zumba de los asturianos y para nada al humor inglés se nos muestra en el Brazo de Matías…”con que en esto oigo un chasquido detrás de mí y la mula que se me espanta… cago en tal”. 

Matías el manco cuenta a los niños cómo una muta lobuna y concretamente una loba  con una boca como una cueva de grande y negra le enganchó el brazo y se lo llevó, pero quia. Matias perdió su brazo de otra forma menos heroica. Era un buhonero que cuando llegaba a una venta siempre decía lo mismo: dos huevos fritos para mí y a la mula no le eches algarrobas que viene cenada. Uno de los posaderos se dio cuenta de que Matías le robaba y una vez que el ladrón estaba con las manos en la mesa o en la artesa mejor  dicho soltó de repente la tapa del arcón dejandole sin medio brazo.

Otro detalle que apunta: en la iglesia hasta el siglo XII con la reforma cluniacense no había instrumentos- el único que se permitía era el de la carraca de viernes santo día en que tampoco se podían tocar la campana. La mejor guitarra, el mejor adufe era la voz humana, costumbre a la cual siguen aferrándose los griegos sin detrimento de su esplendor litúrgico que se atiene a estos orígenes milenarios. Y así nos lo cuenta Joaquín que de esto sabe un rato pues ha resucitado la zampoña, el rabel, la vihuela, los crótalos, el bombardino y los sabe tocar…. El rabel que ha de ser fino ha de ser de verde pino, la vihuela de culebra y el collar de mula negra, canta en una de sus composiciones.

Sin ser misogino ni misoneista, es amante de la soledad sonora, aquella que cantara fray Luis de León en sus estrofas a la música de Salinas y a la vida apartada. En un mundo de ruidos y con el altavoz a toda mecha vivimos alienados. No desdeña los nuevos inventos que han servido para incrementar la información y la comunicación a grados increíbles pero no están siendo utilizados bajo el patrón de la fórmula humanística sino en otros parámetros como el consumo, el mercado o los intereses estratégicos de las grandes potencias. La deriva es la indeterminación, la desorientación y en parte la angustia. Todo como en la novela de Orwell y de Huxley. Ha nacido una nueva sociedad de individuos dominados por los nuevos amos del Orwell que caminan por un mundo correcto con la cara bien lavada, lo mismo que el cerebro y la camisa bien planchada, embadurnados en una capa de almidón pero que son zumbis, que no pueden pensar por su cuenta y han de hablar por boca de ganso. Este es el pensamiento envuelto en un rico ropaje estético. Y eso es lo importante. Se conoce a un escritor no por el qué dice. Y esa primor es lo que coloca a Joaquín Diaz entre los grandes autores y pensadores españoles de hoy

 VALLADOLID 2





En cierta ocasión que visité la Ciudad del Pisuerga tuve la curiosidad de visitas la casa donde habitó uno de los eximios maestros de preceptiva literaria, don Narciso Alonso Cortés. Los que estudiamos humanidades en los 50 nos empollamos su Historia de la Literatura Castellana en papel malo y fotografías de daguerrotipo. Dios mío, muchos recuerdos. Vivía en Nuñez de Arce 34 el académico, el más eximio erudito de las letras hispánicas en los últimos dos siglos. Bajo su guía empezamos a conocer y a amar a los clásicos. Discípulos suyos fueron Gerardo Diego, Alarcos Llorac el ovetense a los que ningunearon sus paisanos a causa de su peculiar opinión sobre el bable y los bablistas (dijo una verdad como un tempo, pues no se puede resucitar una obra muerta) López Anglada, Juan RAMÓN Jimenez, los Machado. Detrás tenía un huerto y una higuera y un lema en latín que decía messor indefessus (segador sin fatiga. Era un latinista de primer orden desde sus tiempos de seminario. Tuvo por maestro nada menos a don Raimundo de Miguel. 

Colgó los hábitos en teología pero la pasión por la tradición de aquella iglesia universal, su liturgia, su lengua, permaneció hasta el final de sus días. Murió sin ser demasiado reconocido y casi abandonado. Ay si hablasen las piedras de Nuñez de Arce 34, aquella puerta de piedra arco de medio punto enguichada de barrotes, aquel jardín, aquella higuera y aquella biblioteca de casi cincuenta mil volúmenes pignorada en casi tu totalidad. En cuan poco tienen los españoles de ahora las cosas grandes de su patria, qué poco


inclinados a los deleites espirituales de la especulación, la lectura, la charla en un café a media tarde.

En el Diario Libertad me publicaban a mí las primeras crónicas desde Londres. Luego la piqueta deletrea y rencorosa de los que no olvidaron a Onésimo Redondo, su eximio colaborador, obligó a echar el cierre. Siempre se atuvo al carácter revolucionario de su fundador. El Norte de Castilla, por contra, y que los admiradores de Delibes me perdonen, pues yo también admiro a ese gran escritor desgraciadamente fallecido, ideológicamente fue siempre más acomodaticio y funcional. Cuando vino la transición, Manu Leguineche  y otros se colocaron la medalla de haber sido el periódico de la oposición al franquismo. Pertenece a la familia de los Alba y su línea editorial de ideas conservadoras, burgués y liberal coincide con el talante de la ciudad de comerciantes, industriales y terratenientes de medio pelo. Valladolid siempre tuvo un aire francés. Algunos de los edificios con sus mansardas en lo alto y los pinos tejados cubiertos de pizarra recuerdan un poco a París.

Joaquín Díaz en este libro sobre su ciudad ha hecho un exhaustivo alarde de dotes documentalistas y muestra las pulsiones de la urbe  cuya historia conoce bien. 

Valladolid tiene un talante artesano y manual muy tradicionalista donde los zapateros celebran la fiestas de San Crispín, los sastres a san Homobono y los toreros a san Pedro Regalado, un cura converso que es a su vez patrono local. Fue ápice de la Contrarreforma, lugar de muchos curas y frailes: los del Babero del Colegio La Salle, los agustinos filipinos, los jesuitas. También de militares: academia de Caballería, regimiento de San Quintín etc. 

Se apunta otra peculiaridad en este curioso libro con un soporte fotográfico a base de instantáneas de época y de curiosos anuncios comerciales de las tiendas locales que esconde una gigantesca labor de campo y selección, la de las amas secas o nodrizas, exuberantes matronas venidas de Asturias y Cantabria para formar parte del séquito de la servidumbre de familias acomodadas. Estas mozas criaban a sus hijos de acuerdo con una tradición secular castellana que arranca desde la edad media.

 Cien años en la vida de una ciudad más de ocho veces centenaria no son nada pero la labor realizada por el autor ha sido tan importante como valiosísima y eficaz y, al parecer, por muy poca paga. Nunca estuvo la cultura española en tal devaluación.

Llegó la peste y la pasta -enoramala- de los vivalavirgen y vivanderos de la Mala Causa, la nave de nuestras letras parece perdió el rumbo y el compás, en manos de cuatro mandarines arbitrarios e incultos que procuran que la buena antorcha se meta bajo el celemín, mientras ellos nos deslumbran y ocupan cacho, publican, son agasajados por toda esa patulea de la Mediática pánfila. 

Con decir que dieron el premio nacional de periodismo a un tal Juan Cruz-en Londres lo llamaban el tuercebotas canario y del Polisario-, ya está todo dicho.

He aquí, sin embargo, algo que merece la pena: un libro para el recuerdo, un buen manual de historia local que hace las delicias de un empedernido lector. Cuando abro sus páginas en este otoño de crisis y apago la caja tolondra, mientras el personal se entretiene jugando al apocalipsis con el huracán de NY, su lectura me devuelve la añoranza y la sonrisa. La Gran Manzana donde viví el apagón del 77, -ay aquel verano de pesadilla-, me pareció un pueblón de Kansas City, habitado por paletos, mientras en Valladolid viven hidalgos.

Voy poco últimamente pero los paseantes de la calle Santiago, (Umbral lo decía) eran un poco pijos, siendo él, asimismo, Dios le haya perdonado, envarado y distante con quien le convenía pero, en fin, cada una de las ciudades de Castilla la Vieja tiene una personalidad distinta. En Pinciana, patria de Zorrilla aun  se detecta el orgullo de la que fue urbe y corte hasta el tercer Felipe. Allí fue bautizado el Rey  Prudente, murió Cervantes, se criaron Jorge Guillén y don José Zorrilla y toda la ciudad respira un aire entre castrense y místico, orgullo de casta. 

En León son cazurros y comen conejo. Los de Segovia, judíos. Ávila, augusta, la de los santos y los cantos, buena gente conversa pero no tienen vino. Zamora, la bien cercada por un lado la cerca el Duero y por otra Peñatajada, es larga y no se recorre en una hora; de punta a cabo, diez kilómetros. Yo creía que no llegaba nunca a la procesión un Viernes Santo.

En Burgos viven los altivos. Salamanca docta, circuncisa e imperial donde aun retajan a los niños aunque luego los bauticen. Soria, lejana y ensimismada rinde culto a san Saturio y a san Mamerto, es la Mamel alemana bien aireada por el Moncayo. Palencia, gente de pro y los de Logroño, coño, y para de contar, pues Castilla la Vieja [uno aprendió geografía por el plan antiguo antes de que se impusiera esa arbitrariedad territorial de las Autonosuyas] es variada y múltiple y cada villorrio, cada majada tiene una forma distinta de enfrentarse a la vida. Perro viejo al mear alza la patita, que no nos vengan con historias, pero la lectura de este libro me ha servido de acicate para remozar antiguas vivencias.

Porque Valladolid es el meridiano por el que pasa toda la historia de esta nación una y múltiple. Allí se fraguó su unidad.

 Visito el antiguo convento jerónimo del Prado, punto neurálgico en la política de los Reyes Católicos, del que fue prior fray Hernando de Talavera, confesor de la reina santa, el alfaquí celestial, que pasó luego a ser presidio, lo mismo que san Miguel de los Reyes en Valencia. Ese fue el trágico destino, tras la Desamortización, de muchos monasterios.

 Cisneros, que a fray Hernando sucedió en el cargo y no se chupaba el dedo, utilizó métodos más contundentes para convertir a los moros de Granada  y no la blandura de fray Hernando, un converso- sus hermanas vivieron a la sombra de la cárcel cordobesa del Santo Oficio - que fue el primero en decir la misa en romance con lecturas en árabe en la catedral granadina, adelantándose cinco siglos al Vaticano II en lo de las vernáculas´, pero esto ocurre en las mejores familias sobre todo viniendo, sin saber adónde vamos, de dónde venimos(de las tres culturas y religiones), como demuestra el último párrafo del epilogo de VALLADOLID CIEN AÑOS, inmerso en la tolerancia y la bondad de la que es capaz un alma castellana tan hidalga como la de Joaquín:”Valladolid ha sido lugar de paso, aldea y corte, incómodo muladar y ciudad elegante, mercado y templo, bastión y villa abierta, Corte y asiento gremial, inspiración y desesperación, crisol y fuego fatuo, noche de sábado y mañana de domingo... todo eso y mucho más ha sido y sigue siendo esta ciudad que se retuerce sobre sí misma como una interrogante y que, como los hidalgos de antaño, conoce sus antecedentes pero no puede recurrir a ellos. Habla entre comillas y piensa en silencio, dejando la voz para quienes recorren sus calles como las antiguas esguevas, ora mansas ora violentas”

Chapó. No se puede definir de forma más elegante lo que es la esencia de una ciudad. Gracias, Joaquín y que vivas cien años por tu elegancia, solercia y bondad, todo un lujo para nosotros castellanos. Bendicho sea el Dío  .

30/10/12



 

VIVA DOÑA URRACA

 DOÑA URRACA EN SU TESTAMENTO


A LOS MOROS POR DINERO Y A LOS CRISTIANOS DE BALDE


Mal andan las cosas entre los géneros declarada ya como es la guerra de sexos al grito de muera cristo y viva luzbel todos los días matan a una todos son gimoteas campanas a en mediodía consistoriales y si te he visto no me acuerdo pero disyunciones al margen esto del hombre y la mujer es algo tan viejo como el andao pa lante. Mucha es la pena que  siento al pesar de que todos estos uxoricidios se muestran provocados  por la mano  negra que mece  la cuna  ay dolor. El grito  de dolor de la infanta de Castilla que dice la historia era ligera de cascos continúa resonando. Urraca no estuvo conforme con las albaceas testamentarias del buen rey don Fernando I que legó a Sancho Castilla, León para don Alfonso y Galicia para don García, a doña Urraca una triste ciudad sin importancia la bien cercada por un la cerca el Duero y por otra Peñatajada no se gana Zamora en una hora. 

Como es natural y siguiendo la tradición castellana donde se suele escuchar lloros y haber  golpes por el reparto de herencias. Castilla no es tan gentil como dicen por estar tocadas de rivalidades fratricidas pues doña Urraca que ya había tenido lo suyo o sus mas y sus menos con un conde puso el grito en el cielo-

 El Cid va a sacar la cara por ella echando en cara a don Fernando su falta de generosidad  señor perdona no has de pasar de la raya tu misma sangre persigues y tu misma sangre derramas vuelvete piadoso y contempla tu viejo padre en la cama de tus hijos rodeado riendiendo al  cielo el alma y entrar entonces Urraca tendido al pecho el cabello bañada en llanto la cara morir quereis mi padre san Miguel os haya el alma a san Miguel y Santiago la teneis encomendada  y se queja y a mi por ser mujer me teneis deheredada siendo padre vuestra hija siendo de Castilla la infanta habré de ir por la tierra como una mujer errada y a los moros por dinero y a los castellanos de gracia. Y dice el rey: callades, hija callades no digais tales paabras que la mujer que lo dice merecía ser quemada y allí respndiera el rey  con tiernisimas entrañas dando aljofar de los los ojos a la plata de las canas que allá en Castilla la Vieja un rincón que se me olvidaba Zamora tiene por nombre Zamora la bien cercada por un lado la cerca el Duero por otra Peña Tajada quien vos lo quitare hija mi maldicion le caiga y al que de mi testamento no obedeciere las mandas la vida le sea arrebatada.               

 BEWARE THAT JEWS AND MOROCCANS WANT TO TAKE CEUTA MELILLA AND THE CANARY ISLANDS A NEW 711 SINISTER IN THE HISTORY OF SPAIN? UKRAINE IS AN AMUSEMENT MANEUVER OF THE SINISTER NATO

 GO THROUGH THE SHADOW ANTI-RUSSIAN HYSTERY


I go through the shadows stationed in my trench/peephole. I saw them coming a long time ago. The dogs keep howling. Left and right go hand in hand in going against the patriotic interests and acting as sepoys. They are the mastiffs of war that cantamañanas Jiménez los Santos in the pay of the CIA the son of a shoemaker from Teruel who sent his bigards to study at Berkeley and is followed by those on the right rogue from Radio Carcamal García Serrano a fascist with his programs Hahaha ( what is that guy laughing at with his lazy laugh?) and there are the rowdy editorialists of the Filthy World. The Reason for Mantuenga El Mantenido and those of Cope the radio of the clergy, let's not say. I'm about to remind the blowing up of the Maine to these right-wingers who claim to be patriotic stooges. All have become clappers of Sánchez. El Herrera and all the pundits chattering their thoughts from morning to night joined this group of opinions paid by Big Brother.


  I make a cone with fake news. What suits these champions of contumelia is provocation. They want the Putin they are insulting to lose his temper and launch an offensive. They do not know that the secret of the Russian military strategy is poliorcetica to defend and then attack.


With that tactic and many deaths on the way they arrived in Berlin. The diorama on this gloomy January morning is a bit gloomy. Those of us who disagree and are protesters are put on the strikeout list. In the clumsy platoon we are facing the wall although I do not miss one But watch out in a defenseless Spain with our navy defending the values ​​of Soros we do not have soldiers to defend us from the Moor and the Jew lying in wait for the south. We are at the end of the street. A new 711 is coming. Some synagogues may burn.


After the TelAviv Rabat pact, the conquest of Ceuta and Melilla may be imminent, they try to build the Great Morocco and the Eretz Israel to dominate the Mediterranean. Canarias is not a ripe fruit but it will fall over time. A gift from the Moorish friend in tandem with the Israeli. The two chancelleries want to make up for what happened in 1611 and 1492.


The Argentinian sycophant that unworthy Pope Francisco Big Ass is giving them a hand. Well, the thing is much more serious than it seems at this point. Ukraine is just a pretext to test new extermination gadgets while our screens and our newspapers are stained with very dirty and fat lies

OJO QUE JUDIOS Y MARROQUIES NOS QUIEREN QUITAR CEUTA MELILLA Y LAS CANARIAS ¿UN NUEVO 711 SINIESTRO EN LA HISTORIA DE ESPAÑA? UCRANIA ES UNA MANIOBRA DE DIVERSIÓN DE LA SINIESTRA OTAN

 VAYAN VUECEDES POR LA SOMBRA HISTERIA ANTIRRUSA 

Yo voy por la sombra apostado en mi trinchera/atisbadero. Que las vi venir hace tiempo. Siguen aullando los perros.  Izquierdas y derechas se dan la mano en ir contra los intereses patrios y actuar de cipayos. Son los mastines de guerra ese cantamañanas Jiménez los Santos a sueldo de la CIA el hijo de un zapatero turolense que mandó a sus bigardos a estudiar a Berkeley y le siguen los de la derecha canalla de Radio Carcamal García Serrano un fascista con sus programas Jajaja (¿de qué se reirá el tío ese con su floja risa?) y están los broncos editorialistas del Mundo inmundo. La Razón de Mantuenga El Mantenido y los de la Cope la radio del clero no digamos. Estoy por recordarles la voladura del Maine a estos de la derechona que se las dan de patriotas paniaguados de la pela. Todos se han vuelto palmeros de Sánchez. El Herrera y todos los tertulianos chirlando sus pensamientos de la mañana a la noche se unieron a esta cáfila de opiniones a sueldo del Gran Hermano. 

  Me hago un cucurucho con las fake news. A estos adalides de la contumelia lo que les va es la provocación. Quieren  que Putin al que insultan pierda los nervios y desencadene una ofensiva. No saben que el secreto de la estrategia militar rusa es la poliorcética defender para después atacar.  

Con esa táctica y muchos muertos en el camino llegaron a Berlín. El diorama de esta mañana de lúgubre de enero es un tanto sombrío. A los que no estamos de acuerdo y somos protestones nos ponen en la lista de los tachados. En el pelotón de los torpes estamos cara a la pared aunque a mí no se me escapa una Pero velay en una España indefensa con nuestra marina de guerra defendiendo los valores de Soros no tenemos soldados que nos defiendan del moro y del judío al acecho por el sur.  Estamos al cabo de la calle. Se avecina un nuevo 711. Pueden arder algunas sinagogas. 

Tras el pacto TelAviv Rabat la conquista de Ceuta y Melilla puede ser inminente tratan de edificar el Gran Marruecos y el Eretz Israel dominar el mediterráneo. Canarias no es fruta aun madura pero caerá con el tiempo. Un regalo del amigo moro al alimón con el israelí. Quieren resarcirse por los visto las dos cancillerías de lo que pasó en 1611  y en 1492.  

El sicofanta argentino ese papa Francisco Culo Magno indigno les está echando una mano. Pues la cosa es mucho más seria de lo que parece a estas alturas. Ucrania es solo un pretexto para probar nuevos cachivaches de exterminio mientras nuestras pantallas y nuestros diarios se manchan de mentiras muy sucias y gordas 

2022-01-23

 

War? ¿LA GUERRA DE SOROS?

domingo, 23 de enero de 2022

 

Días tranquilos de enero lunas fuertes la gripe sigue zurrando por doquier de forma que los informativos ─viene sucediendo─ se transforman en un parte de guerra. Es el afrecho de los jornalistas o jornaleros de la epidemia. Yo no hago demasiado caso. Pongo una vela bebo agua muy fría que pongop en la fresquera del alfeizar y apago el transistor con el que me quedo dormido. Con el ruido de ese berbiquí radiofónico me quedo dormido como un bendito. A las cinco o así me levanto a exonerar mi vejiga hasta las siete la segunda deposición. Con la guerra que nos quieren montar los yanquis en la santa Kiev cunde la histeria bélica agarrotan por las mentiras lo que me recuerda a la guerra de Iraq para cargarse a Sadam Hussein decía que tenía las tropas acantonadas para ir contra Israel y luego era mentira como mentira debe de ser lo de cien mil rusos cien mil hijos de san Luis dispuesto a saltar sobre Ucrania. En los informativos del Primer Kanal de la TV de Moscú Putin se muestra frío como un témpano dando de lado al histerismo y las contumelias que soplan del oeste. Los alemanes que saben como son lo rusos en el campo de batalla guardan cierta moderación. El alto mando de la marina de guerra alemana ha resignado su cargo alegando que es una patraña lo que cuentan de las intenciones de invadir Ucrania. En el Oeste les interesa oír rugir los tanques rusos que son enormes como lo hicieron en Praga y en Budapest otrora. Parece que la guerra, la necedad, la zafiedad sondia y la ordinariez, y las trolas junto con la pandemia son el plinto del sistema la basa de la columna de eso que llaman democracia no sé por qué Yo sigo agazapado en mi buhardilla sin dar cuartos al pregonero tampoco sin dar mi brazo a torcer y en esta postura de no a la guerra creo que hago un bien a la humanidad. Sería una hecatombe pero eso no lo piensa ese carcamal de Biden el presidente norteamericano que con el pie ya medio en el estribo no le importaría, antes de palmarla, dejar al mundo en medio de un baño de sangre. Este demócrata respaldado por el lobby sionista es un warmonger. Nos ha salido el tiro por la culata. Tan malo o peor que Trump el lacayo de Soros. La histeria occidental choca con la cachaza del Kremlin. Putin es verdad tiene los nervios de acero y dice una verdad que los europeos no nos damos cuenta de que el escenario de esa tercera supuesta conflagración mundial seria Europa. A los americanos les gusta combatir lejos de sus fronteras siempre declaran las guerras por delegación o by proxy. Así están las cosas. No obstante espero que impere la cordura y que la luz espectral de la luina nueva de enero haga reflexionar al personal

Божественная литургия 23 января 2022 года

Божественная Литургия. Неделя по Богоявлении. Свт. Феофана, затворника dominica del 23 de enero

2022-01-22

Всенощное бдение 22 января 2022 г., Храм Благовещения Пресвятой Богород... la oracion cura , calma y vence a las tinieblas. vigilia del Bautismo en san Petersburgo. Estos himnos vuelven a una Rusia fuerte frente a sus enemigos

DESGRACIADAMENTE EN ESTA OCASIÓN ESTOY CON PODEMOS. SANCHEZ BARCOS CON HONRA HONRA SIN BARCOS IMITA A FRANCO CUANDO ENVIÓ A LOS SOLDADITOS DE LA BLAU A LUCHAR MUCHOS NO VOLCIERON A LAS CONGELADAS TIERRAS DEL ESTE Y AHORA MANDA A LA MINISTRILLA QUE MANDE LA ESCUADRA AL MAR NEGRO AVIONES DE COMBATE A BULGARIA Y REGIMIENTOS ACORAZADOS A LETONIA. A LOS DE LA BLAU QUE VERTIERON SU SANGRE GENEROSA EN EL LAGO ILMEN LOS RUSOS NOS DIERON HASTA EN EL CARNÉ DEL IDENTIDAD. EL CHULITO DE LA MIONCLOA ENVIA INCIENSO Y SUMISIÓN AL PENTAGONO. MAL EMPIEZA 2022 PRIMERO LA PESTE AHORA ¿LA GUERRA? EL HAMBRE NO TARDARÁ. LLEVA RAZÓN EL CANCILLER LAVROV EUROPA SE HIPOTECA PARA UN CONFLICTO EN SU TERRITORIO PUES A LOS GRINGOS LES GUSTA LA GUERRA LEJOS DE SUS FRONTERAS PERO EL KREMLIN ESTÁ AL TANTO Y RENUEVA SUS LAZOS CON CUBA NICARAGUA VENEZUELA. TIC FOR TAC

 BAH que no quiero guerras

se llenarán los hospitales de mancos cojos ciegos irremediables

marchasfub


RENUNCIO A LA GUERRA

No quiero guerras

Que inunden de lágrimas

Los hospitales

Escucho ya el llanto de las viudas

Y el grito de los huérfanos

Prevenir la escuadra

Mandar la tropa

A la guerra te vayas tú Maggy Oaks

Ministrilla infame

Yo moriría por España que es la patria mía

Jamás por algo tan confuso

Por la democracia de los grandes

Capitalistas fumando puros encendidos

En los altos ventanales

Y pueblen los cementerios de cruces sacrificiales

Planteles de apellidos desconocidos

Honrando la memoria

De los murales

Víctimas de los tres flagelos:

La peste, la guerra, la fame

Un nombre una sonrisa

Un quepis y un casco de acero derribado

 De aquel  soldado cuyo nombre es un enigma

Abomino de marchas funerales

Y de desfiles triunfales

Quiero mear en mis propios orinales

Cagar alegre y contento

En mis propios muladares

Sin miedo a un tiro en el culo

Del zapador

Que salta la zanja para hacer de cuerpo

Atascar mi pipa

Con el humo de los sueños espectrales

Incienso mis ollares

y me tomo un té con simpatíua

Al amor de la lumbre

Leo novelas de amor

A la noche contemplo

Las recias lunas de enero

Mayan las gatas quejumbrosas

En los ardientes tejados

Es tiempo de celo

No quiero guerras no

Que urdieron siempre

Manos criminales

Lejos de dinamita

Toda esa metralla

La recogí legado de la batalla de Brunete

Por los manglares de la Mocha Chica

Y la Mocha Grande

Mis manos limpias de sangre

Sonríen a la brisa

Que por decir la verdad

Al pobre poeta

Odierunt him gratis

Y lanzo tres vivas al Paráclito

Sea Xto mi abogado

Suele ser enemiga de Dios

La prudencia de la carne

Ucrania siempre rusa

Que entregó Nikita Jruchov

Un día de borrachera

A los criminales

Ucrania siempre rusa

Viva Stalin


SE PROHIBE A LOS ATLETAS UCRANIOS HABLAR EN RUSO. LA CRISIS DE UCRANIA TIENE UN COMPONENTE LINGUISTICO MUY SEMEJANTE AL ASUNTO CATALÁN Y HAN SIDO FOENTADA EN LOS GRANDES DESPACHOS DEL PODER ORGANIZADORES DE TODAS LAS GUERRAS DE SOROS Y SUS COFRADES MINDIALES QUE QUIEREN ESCLAVIZAR A UN MUNDO SIN NACIONES ENCEFALOGRAMA PLANO HABITADO POR ESCLAVOS DONDE ELLOS MANDEN Y TENGAN EL PODER DE COMPRAR Y VENDER ESCRIBIR Y HABLAR UTILIZANDO LA TECNICA FRAUDULENTA DE LA MENTIRA Y DEL DIVIDE Y VENCERÁS. ESTE ARTICULO DE LA GACETA LO CONFIRMA

 "La Manifestación del Totalitarismo". Atletas ucranianos prohibidos hablar ruso

El Ministerio de Deportes de Ucrania prohibió a los atletas olímpicos tomarse fotos con los rusos

andréi ivanov

escuchar noticias

cerca

cien%

Campeona olímpica en salto de altura Maria Lasitskene y medallista de bronce de los Juegos ucranianos Yaroslava Maguchy

Campeona olímpica en salto de altura Maria Lasitskene y medallista de bronce de los Juegos Ucraniana Yaroslava Maguchyh Global Look Press

El Ministerio de Deportes de Ucrania ha recomendado que sus atletas, que representarán al país en los Juegos Olímpicos de Beijing, eviten compartir fotografías con atletas olímpicos rusos y no concedan entrevistas en ruso. El conocido comentarista Dmitry Guberniev dijo que los biatletas ucranianos ya tienen miedo de dar entrevistas a los periodistas rusos, y el cuatro veces campeón olímpico Alexander Tikhonov calificó esta decisión de "sin cabeza".

En la Federación de Biatlón de Ucrania, sin embargo, esta información fue desmentida.


“Esta es la primera vez que escuchamos sobre esto, la federación no ha recibido tales recomendaciones. Si lo fueran, entonces se sabría sobre ellos, pero nosotros, como ya se mencionó, estamos escuchando sobre esto por primera vez. Tales recomendaciones no llegaron a la federación ”, dijo TASS citando a un representante de la Federación.


Pero el resto de las organizaciones deportivas ucranianas guardaron silencio, por lo que no es difícil creer en la existencia de tales recomendaciones. Especialmente si recuerdas la historia de los Juegos Olímpicos de 2020, cuando un atleta ucraniano fue intimidado en las redes sociales por una foto con la rusa Maria Lasitskene. La atleta, que representa a las Fuerzas Armadas de Ucrania, incluso fue citada para una conversación en el Ministerio de Defensa, luego de lo cual se vio obligada a disculparse públicamente y prometer que esto no volvería a suceder en el futuro.



El Ministerio de Deportes de Ucrania recomendó a sus deportistas no dar entrevistas en ruso

El Ministerio de Deportes de Ucrania ha dado instrucciones a sus atletas que participan en los Juegos Olímpicos...

21 de enero 21:28

El comentarista ruso Dmitry Guberniev dejó en claro que discutió este tema con los atletas de la selección de Ucrania.


“Hicimos fila para una prueba de coronavirus. Y con Pidgrushna, y con Semerenko, y con Merkushina. Las chicas nos sonríen, todas nos conocemos bien. Nos conocemos desde hace más de 10 años. Dicen abiertamente que tendremos grandes problemas si te damos una entrevista. Pero realmente quieren hablar con nosotros”, dijo Guberniev a Sport-Express.


El comentarista también señaló que en el equipo de biatlón de Ucrania, los entrenadores, los atletas, el servicio se hablan entre sí solo en ruso, porque el idioma ruso une.


“Khalili tiene una niña en la selección ucraniana. ¿Ovejas y cabras del Ministerio de Deportes prohibirán el amor? ¿Vida prohibida? Estoy avergonzado y triste de que tales cabras lideren los deportes ucranianos y eviten que los maravillosos atletas ucranianos, a quienes amo sinceramente, hagan amigos y se concentren en las competencias ”, dijo Guberniev.


La representante de la Cancillería rusa, Maria Zakharova, también reaccionó a la decisión de las autoridades ucranianas. “Tales acciones no son más que una manifestación de totalitarismo”, cita RBC Sport a Zakharova.


La campeona olímpica Turín-2006 y diputada de la Duma estatal Svetlana Zhurova considera extraña la decisión de las autoridades ucranianas.


“No puedo condenar al Ministerio de Deportes de Ucrania, pero esto es extraño para mí. En los Juegos Olímpicos de Tokio, una niña ucraniana se tomó una foto con nuestro atleta y comenzaron los problemas para ella. Todo esto fue planeado y procedió gradualmente, ahora que lo recomienden a sus atletas con anticipación, para que luego no se equivoquen.


Entendemos que esto es triste para muchos, esta no es una pregunta sobre el país, sino sobre las personas que se comunican entre sí. Solo puedo lamentar que hayan aparecido tales recomendaciones”, dijo Zhurova.


Dmitry Svishchev, presidente del Comité de Cultura Física y Deportes de la Duma Estatal, señaló que para muchos atletas ucranianos, el ruso es su lengua materna.


“Muchos de los atletas ni siquiera saben hablar ucraniano. Piensan en su ruso nativo. ¿Cómo percibir estas restricciones? ¿Cómo puede un atleta no hablar su idioma nativo? Por supuesto, lo que los funcionarios ucranianos están haciendo ahora no se ajusta a ningún límite.


Y después de eso se llaman a sí mismos un estado amante de la paz, que está en sintonía con las relaciones de buena vecindad con todos los países. De sus atletas, que son embajadores del bien y de la paz, los funcionarios intentan convertir a personas militantes a las que se les prohíbe hablar su lengua materna. Esto es inaceptable en el mundo actual.


Me pregunto ¿qué otros idiomas no se pueden hablar? Después de todo, tanto los vecinos húngaros como los polacos tienen reclamos sobre Ucrania. ¿Se pueden hablar estos idiomas? Tal vez muchos atletas sean representantes de estas nacionalidades ... Es sorprendente escuchar palabras de despedida de mente estrecha.


En cuanto a la prohibición de fotos conjuntas con atletas rusos, esto es generalmente estúpido. Muchos son amigos, entrenan juntos. Digamos que nuestros muchachos se encuentran en el podio, ¿qué debemos hacer? ¿No puedes tomar fotos? Dios quiera que nuestros atletas se encuentren en los podios. Estaremos felices por los muchachos rusos y ucranianos”, dijo Svishchev.


Cuatro veces campeón olímpico A

22/01/2022 - 7:15 π.μ. ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΤΟΥ Π...

2022-01-21

FILOCALIA LA BELLEZA ES PARTE DEL CRISTIANISMO DIOS ES MUSICA FIDES EX AUDITU

 EL STRAÑIK  PEREGRINO RUSO 

 

Antonio Parra 

 

 

Ya hemos dicho que NY es una ciudad mágica donde todo puede ocurrir y una de las vivencias que yo recuerdo es en una estación del metro del Lower East sombría algo mórbida y con esa iluminación de película de terror, pagado el token y habiendo introducido mi talle por el torno, vi por el andén paseando a un monje ruso. El inoj era alto y corpulento vestía una sotana grís sin cordones ni escapulario y una esclavina con vueltas de piel de zorro el pelo recogido atrás en un moño a la manera de los anacoretas del Monte Athos aunque en este las barbas no eran muy largas. Debería de haber llegado de alguno de esos famosos cenobios que conforman el anillo de oro que circunda como en cíngulo de plegaria y adoración a la vieja Moscú o provenía acaso del Caúcaso siendo uno de los famosos eremitas residentes en el Cenobio de Balaam cuyos “staretzs” o idumeos que es como se llamaba a los abades en la ortodoxia inspiraron a los grandes maestros rusos del XIX. Pero el personaje que vi yo en el andén de Wall Street ¿era un monje (inoj) o un strañik (peregrino ruso que hace su ruta)? 

 De la misma forma que los literatos anglosajones son hijos de la Biblia y el Bookprayer Book y el Libre Examen los rusos son un producto espiritual de la Parábola del Buen Samaritano y del sembrador en el NT. Por eso, pienso yo, muchos de los libros de Tolstoi Turguenev Dostoyevski Chejov Andreiev o Gorki guardan una perfección melódica que tiene que ver con los trotarios y antífonas de la liturgia eslavónica. Chejov y Tolstoi eran asiduos visitantes de ese monasterio de Vaalam perdido en la estepa. Eran los tiempos del deshielo y no había comenzado la perestroika pero aquel religioso se encontraba allí recién aterrizado llegado desde la Rusia profunda o desde las socarrenas o recovecos de mi imaginación, no sé, porque Manhattan es una ciudad mágica. 

 Al verle sentí una sensación extraña como si fuera el resultado de una visión o de un aparecimiento producto de mis muchas vigilias leyendo a los maestros rusos y a este respecto me había entusiasmado una historia corta de Antón Chejov El monje negro. Sin embargo creo que aquel personaje era real. Desapareció en uno de los convoyes y no lo volví a ver más. Seguramente había descendido las gradas del metro neoyorquino desde las cumbres célicas de la Gran Pascua Rusa como una proyección sinfónica del arte  de Rimsky Korsakov. ¿Era el Peregrino Ruso? En las subsiguientes dominicas asistí a la divina liturgia de una de las iglesias ortodoxas de Manhattan pero no encontré con el “padrecito” de aspecto rechoncho y que debía de ser ese diacono de voz maravillosa que hace la octava baja en los coros por ejemplo de la Ópera Boris Godunov de Musorgsky. Ciertamente debería tratarse de ese peregrino ruso protagonista de una de las obras de mística más importantes que ha producido la cristiandad.  

El “Peregrino Ruso” es a los orientales lo que el “Kempis” es a los occidentales un instrumento de santificación y una escuela de santos o de personas que buscan la perfección mediante la imitación de Xto. El peregrino ruso como todos los grandes libros de la humanidad es de autor anónimo. Es una autobiografía del perdedor del borracho redimido que cuando le entran ganas de beber abre una página de los evangelios para no caer en la sima del diablo en la botella. Es un personaje que camina por los caminos de la inmensidad rusa cojeando, entra en las isbas, bendice a las balbuzcas (abuelas) y alguna vez hasta hace un milagro pero sobre todo camina por el mundo con una oración en los labios “Jesús misericordia, ten piedad de mí”. Es la plegaria hesicasta. Una misma frase repetida miles de veces. La palabra glorifica a Dios y al hombre lo salva.  

El cristianismo ruso se basa en el canto y la tradición no en la especulación teológica. Fides ex auditu. A través de la oreja el mensaje divino entra en el corazón y los pies se ponen en movimiento emulando las gastadas sandalias del pescador y en acatamiento de la norma apostólica “no llevéis saco ni pera ni bolsa, no os preocupéis por el qué se ha de comer o beber; mirad las aves del campo ”. La vida del monje tiene algo de desapropio, de albacea testamentaria, un desasimiento, un defroque.  Igualmente al “strañik” le basta y le sobra un cayado, el libro de los evangelios, un mendrugo dentro del zurrón y unas pocas jaculatorias. Es el modelo del “inoj” o monje itinerante en oposición al anacoreta estático. Tanto el uno como el otro se sienten discípulos de Jesús. Occidente es apología y polémica gran pirámide y obra externa mientras el oriente es una huida hacia la belleza interior.  Por la senda de la filocalía que es una rama de la filosofía de los padres griegos. La exhuberancia y majestuosidad de Bizancio se enfrenta a la sequedad y rigor de los canónes latinos o los áridos manuales de moral. En cada caso una interpretación diferente de la espiritualidad otra manera de concebir el mundo. El peregrino ruso no se cansa de repetirnos constantemente que no dejemos de orar. Los textos sagrados son para él un talismán contra la presencia diabólica e incluso nos demuestra cómo a través de la lectura de pasajes del NT se puede llegar a abandonar la bebida. Radical. Haz el bien. No pierdas nunca la paciencia.  

“No bebo ni vino ni sidra no me gusta la cerveza no tengo comercio con mujeres y asumo estas procedencias como fórmula de expiación de mis pecados” nos informa este pobre mendicante del siglo XVII que sirvió al zar como soldado quedó cojo en una pelea en una cantina vinolenta. Debía de ser uno de aquellos “raskolniki” o sectarios de una herejía fundamentalista que se opuso a al autoridad patriarcal moscovita. Iban de aldea en aldea y de isba en isba entonando el Akathistos bellísima himnodia mariana, una plegaria a la Virgen compuesta en Constantinopla en el siglo VII. Se atribuye la victoria sobre los escitas en tiempos del emperador Heraclio a la protección de la Virgen. La plegaria que consta de 24 estrofas se suele cantar de pie (de ahí el nombre de Akathistos) en cada una de las cinco cuaresmas en los templos ortodoxos. 

 El peregrino ruso ya digo era cojo y tenía la mano seca pero adonde irá el buey que no are. Sanador misericordioso, imponía las manos, hablaba del Sermón del Monte a los desposeídos de la tierra a los mujiks de la gleba. Cristo se hizo amigo siempre de los de abajo. De los que conocen las adversidades y oprobios. Los que han de ir por la vida besando el látigo (knut) o encadenados a la gran armella de las cuerdas de presos camino de Siberia. De dolores sabe mucho el alma rusa. Que estuvo mirando a Cristo a lo largo de la historia. Se colocó bajo los brazos del crucificado. Lejos de él no hay salvación. Que quede bien nítido el mensaje en estos tiempos de prevaricación y de ataque a la religión predicada por el Galileo sin contemplaciones. Extra ecclesiam nulla salus. Fuera de la Iglesia no hay salvación.  

Ni Mahoma ni Moisés ni Buda ni el Are Crisma. Jesús. Jesús. El misticismo del Peregrino inspirándose en la Escala del Paraíso que escribió un santo oriental nos dice que la vida de la santidad es un clímax (peldaño) de la renuncia. “Con frecuencia la infamia se cebará en el maestro y será necesario que soporte dolores y tentaciones en provecho de sus discípulos”. En espiritualidad el grado superior se gana no con lisonjas sino mediante el oprobio. Pero para soportar el sufrimiento que siempre ha de ser aceptado como expiación de nuestros pecados hará falta armarse con el coselete de la longanimidad. Únicamente el sufrimiento purifica y da autoridad. 

 Sólo la cruz salva. Ese es el mensaje muy duro de aceptar y más en estos tiempos pero irrefragable. La literatura inglesa cuenta con una obra semejante pero escrita por un protestante, Bunyam. Se trata del Pilgrim Progress. También marca una serie de etapas antes de alcanzar la perfección del conocimiento. El puteschesveñik (viajero) suele dormir donde le pilla la noche. En los pajares o en los cementerios pagosti. Durante las largas jornadas va desgranando cuentas del rosario. Se le amontan en la cabeza los recuerdos de su vida. Hace memoria de su mujer que era algo casquivana e irreflexiva. De aquella noche en una taberna en que le robaron la cartera y el pasaporte. Esto era antes de su conversión. Ya hemos dicho que tenía el vicio de la bebida o aquella vez en que golpeado por un cochero (zvochik) estuvo a punto de perecer bajo las ruedas de un birlocho.  

A veces confiesa que le embarga la nostalgia y que sus pensamientos se vuelven sombríos sobre todo desde que el diablo se le apareció un día metido en una botella de vodka. El alcoholismo es el azote del pueblo ruso y este libro ha servido para redimir con la abstinencia a los posesos por el infame vicio de la inmoderación etílica. Es de una sencillez y de una humanidad que estremece este buen muyik: “No sé si mi oración será acepta a los ojos de Dios pero cuando rezo siento una gran alegría y se me van los pensamientos malvados”. Por el contrario si le aflige la melancolía o se siente invadido por el flato de la desgana o el desconsuelo comenta que es una buena señal. El alma se está purificando. Siente una gran alegría al avistar desde lejos la torre de una gran catedral (sobor) con sus cúpulas de cebolla. El papel de la Iglesia ha sido, mírese como se mire, una tarea civilizadora frente a la barbarie. Roma. Bizancio. ¿Habrá una tercera Roma? En cualquier caso la respuesta es convertíos. Metanoite. Emigrantes, bautizaos. Vivimos en un mundo nuevo. 

 Así nos informa que en la laura cenobítica de Pereskoia de Kiev, detecta como la presencia de una huella milagrosa. Amar es creer y sin fe ni esperanza la vida resulta muy triste, nos viene a decir. A veces en sus manifestaciones el Peregrino Ruso resulta conmovedor como por ejemplo cuando invoca a la Trinidad y pide a Jesús, hijo de Dios, que cancele sus culpas. Hay en el texto grandiosidad dentro de la sencillez y una gran congruencia así como ilación evangélica. Sus páginas son sencillas y sublimes. Todo lo bello es cristiano nos viene a decir. La belleza es hija de Dios y este es el gran secreto de la Filocalía que ha sido sólo entregada solamente a una de las tres religiones del Libro, al cristianismo. Las otras dos sus hermanas no sé por qué la calumnian y escarnecen tanto. Acaso porque sea la verdadera.  

Ahora al cabo de muchos años y hojeando los deliciosos capítulos de este librito me pregunto cómo llegaría aquel monje ruso hasta la Ciudad de los Rascacielos desde las lauras de  los Urales donde se halla el monasterio de Vaalam. ¿Caminando sobre las aguas como buen discípulo de su Señor? No. Desde luego no era un espectro.  A Cristo se le puede seguir de muchas maneras incluso a la pata coja de taberna en taberna y de tugurio en tugurio hablando con las putas y con los borrachos pero abriendo a todos los humanos un horizonte de salvación. Soteriología pura. El monje ruso fue mi alfaqueque que pagó por mis rescates en una ciudad tan laica y entrañable como Nueva York desembarazándome de las garras de mi peor enemigo que soy yo mismo. 

Божественная Литургия. Крещение Господне. Великое освящение воды

2022-01-19

SAN SEBASTIAN Y SAN FABIAN. LE LLAMABAN EL DESNUDO Y ERA UN CENTURIÓN ROMANO DE LA ESCOLTA DEL EMPERADOR. RECIBIÓ UNA MUERTE DE HONOR ASAETEADO POR SOLDADOS DE SU CENTIRIA. LE LLAMABAN EL DESNUDO EL EFEBO DE CRISTO QUE RENUNCIÓ A UNA BRILLANTE CARRERA EN LA MILICIA POR NO QUEMAR INCIENSO A LOS DIOSES SINCRETISTAS. TODO UN EJEMPLO PARA LOS CRISTIANOS HOY

 Ss. Fabiani et Sebastiani Martyrum ~ III. classis

Tempora: Feria V infra Hebdomadam II post Epiphaniam

Sancta Missa

Compare    Divinum Officium             Ordo     Options

Ante Missam


Incipit
In nómine Patris,  et Fílii, et Spíritus Sancti. Amen.
2
Beginning
In the Name of the Father, and of the Son,  and of the Holy Ghost. Amen.
S. Introíbo ad altáre Dei.
M. Ad Deum, qui lætíficat iuventútem meam.
S. Iúdica me, Deus, et discérne causam meam de gente non sancta: ab hómine iníquo et dolóso érue me.
M. Quia tu es, Deus, fortitúdo mea: quare me repulísti, et quare tristis incédo, dum afflígit me inimícus?
S. Emítte lucem tuam et veritátem tuam: ipsa me deduxérunt, et adduxérunt in montem sanctum tuum et in tabernácula tua.
M. Et introíbo ad altáre Dei: ad Deum, qui lætíficat iuventútem meam.
S. Confitébor tibi in cíthara, Deus, Deus meus: quare tristis es, ánima mea, et quare contúrbas me?
M. Spera in Deo, quóniam adhuc confitébor illi: salutáre vultus mei, et Deus meus.
S. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
M. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper: et in sǽcula sæculórum. Amen.
S. Introíbo ad altáre Dei.
M. Ad Deum, qui lætíficat iuventútem meam.
3
P. I will go in to the altar of God.
S. To God who giveth joy to my youth.
P. Judge me, O God, and distinguish my cause from the nation which is not holy: deliver me from the unjust and deceitful man.
S. For Thou, O God, art my strength: why hast Thou cast me off? and why go I sorrowful whilst the enemy afflicteth me?
P. Send forth Thy light and Thy truth: they have conducted me and brought me unto Thy holy mount, and into Thy tabernacles.
S. And I will go in to the altar of God: to God who giveth joy to my youth.
P. To Thee, O God, my God, I will give praise upon the harp; why art thou sad, O my soul, and why dost thou disquiet me?
S. Hope in God, for I will still give praise to Him: the salvation of my countenance and my God.
P. Glory be to the Father, and to the Son, and to the Holy Ghost.
S. As it was in the beginning, is now, and ever shall be, world without end. Amen.
P. I will go in to the altar of God.
S. To God who giveth joy to my youth.
V. Adiutórium nostrum  in nómine Dómini.
R. Qui fecit cælum et terram.
Confíteor Deo omnipoténti, beátæ Maríæ semper Vírgini, beáto Michaéli Archángelo, beáto Ioánni Baptístæ, sanctis Apóstolis Petro et Paulo, ómnibus Sanctis, et vobis, fratres: quia peccávi nimis cogitatióne, verbo et ópere: mea culpa, mea culpa, mea máxima culpa. Ideo precor beátam Maríam semper Vírginem, beátum Michaélem Archángelum, beátum Ioánnem Baptístam, sanctos Apóstolos Petrum et Paulum, omnes Sanctos, et vos, fratres, oráre pro me ad Dóminum, Deum nostrum.
M. Misereátur tui omnípotens Deus, et, dimíssis peccátis tuis, perdúcat te ad vitam ætérnam.
S. Amen.
M. Confíteor Deo omnipoténti, beátæ Maríæ semper Vírgini, beáto Michaéli Archángelo, beáto Ioánni Baptístæ, sanctis Apóstolis Petro et Paulo, ómnibus Sanctis, et tibi, pater: quia peccávi nimis cogitatióne, verbo et ópere: mea culpa, mea culpa, mea máxima culpa. Ideo precor beátam Maríam semper Vírginem, beátum Michaélem Archángelum, beátum Ioánnem Baptístam, sanctos Apóstolos Petrum et Paulum, omnes Sanctos, et te, pater, oráre pro me ad Dóminum, Deum nostrum.
S. Misereátur vestri omnípotens Deus, et, dimíssis peccátis vestris, perdúcat vos ad vitam ætérnam.
R. Amen.
S. Indulgéntiam,  absolutiónem et remissiónem peccatórum nostrórum tríbuat nobis omnípotens et miséricors Dóminus.
R. Amen.
4
P. Our help  is in the Name of the Lord.
S. Who made heaven and earth.
P. I confess to almighty God, to the blessed Mary ever Virgin, blessed Michael the Archangel, blessed John the Baptist, the holy Apostles Peter and Paul, to all the Saints, and to you, brothers, that I have sinned exceedingly in thought, word, and deed, through my fault, through my fault, through my most grievous fault. Therefore I beseech the blessed Mary, ever Virgin, blessed Michael the Archangel, blessed John the Baptist, the holy Apostles Peter and Paul, all the Saints, and you, brothers, to pray to the Lord our God for me.
S. May almighty God be merciful to thee, and forgiving thy sins, bring thee to everlasting life.
P. Amen.
S. I confess to almighty God, to the blessed Mary ever Virgin, blessed Michael the Archangel, blessed John the Baptist, the holy Apostles Peter and Paul, to all the Saints, and to you, Father, that I have sinned exceedingly in thought, word, and deed, through my fault, through my fault, through my most grievous fault. Therefore I beseech the blessed Mary, ever Virgin, blessed Michael the Archangel, blessed John the Baptist, the holy Apostles Peter and Paul, all the Saints, and you, Father, to pray to the Lord our God for me.
P. May almighty God be merciful to thee, and forgiving thy sins, bring thee to everlasting life.
S. Amen.
P. May the  almighty and merciful Lord grant us pardon, absolution, and remission of our sins.
S. Amen.
V. Deus, tu convérsus vivificábis nos.
R. Et plebs tua lætábitur in te.
V. Osténde nobis, Dómine, misericórdiam tuam.
R. Et salutáre tuum da nobis.
V. Dómine, exáudi oratiónem meam.
R. Et clamor meus ad te véniat.
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Orémus,
Aufer a nobis, quǽsumus, Dómine, iniquitátes nostras: ut ad Sancta sanctórum puris mereámur méntibus introíre. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.
Orámus te, Dómine, per mérita Sanctórum tuórum, quorum relíquiæ hic sunt, et ómnium Sanctórum: ut indulgére dignéris ómnia peccáta mea. Amen.
5
P. O God, Thou wilt turn again and quicken us.
S. And thy people shall rejoice in Thee.
P. Show us, O Lord, Thy mercy.
S. And grant us Thy salvation.
P. O Lord, hear my prayer.
S. And let my cry come before Thee.
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
Let us pray.
Take away from us our iniquities, we beseech Thee, O Lord, that we may be worthy to enter with pure minds into the Holy of Holies, through Christ our Lord. Amen.
We beseech Thee, O Lord, by the merits of Thy Saints, whose relics are here, and of all the Saints, that Thou wouldst vouchsafe to forgive me all my sins. Amen.
Introitus
Ps 78:11-12; 78:10
Intret in conspéctu tuo, Dómine, gémitus compeditórum: redde vicínis nostris séptuplum in sinu eórum: víndica sánguinem Sanctórum tuórum, qui effúsus est.
Ps 78:1
Deus, venérunt gentes in hereditátem tuam: polluérunt templum sanctum tuum: posuérunt Ierúsalem in pomórum custódiam.
V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
R. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, et in sǽcula sæculórum. Amen.
Intret in conspéctu tuo, Dómine, gémitus compeditórum: redde vicínis nostris séptuplum in sinu eórum: víndica sánguinem Sanctórum tuórum, qui effúsus est.
6
Introit
Ps 78:11; 78:12; 78:10
Let the prisoners’ sighing come before You, O Lord; repay our neighbors sevenfold into their bosoms; avenge the shedding of Your servants’ blood.
Ps 78:1
O God, the nations have come into Your inheritance; they have defiled Your holy temple, they have made Jerusalem as a place to keep fruit.
V. Glory be to the Father, and to the Son, and to the Holy Ghost.
R. As it was in the beginning, is now, and ever shall be, world without end. Amen.
Let the prisoners’ sighing come before You, O Lord; repay our neighbors sevenfold into their bosoms; avenge the shedding of Your servants’ blood.
Kyrie
S. Kýrie, eléison.
M. Kýrie, eléison.
S. Kýrie, eléison.
M. Christe, eléison.
S. Christe, eléison.
M. Christe, eléison.
S. Kýrie, eléison.
M. Kýrie, eléison.
S. Kýrie, eléison.
7
Kyrie
P. Lord, have mercy.
S. Lord, have mercy.
P. Lord, have mercy.
S. Christ, have mercy.
P. Christ, have mercy.
S. Christ, have mercy.
P. Lord, have mercy.
S. Lord, have mercy.
P. Lord, have mercy.
Gloria
Glória in excélsis Deo. Et in terra pax homínibus bonæ voluntátis. Laudámus te. Benedícimus te. Adorámus te. Glorificámus te. Grátias ágimus tibi propter magnam glóriam tuam. Dómine Deus, Rex cæléstis, Deus Pater omnípotens. Dómine Fili unigénite, Iesu Christe. Dómine Deus, Agnus Dei, Fílius Patris. Qui tollis peccáta mundi, miserére nobis. Qui tollis peccáta mundi, súscipe deprecatiónem nostram. Qui sedes ad déxteram Patris, miserére nobis. Quóniam tu solus Sanctus. Tu solus Dóminus. Tu solus Altíssimus, Iesu Christe. Cum Sancto Spíritu  in glória Dei Patris. Amen.
8
Gloria
Glory be to God on high, and on earth peace to men of good will. We praise Thee. We bless Thee. We adore Thee. We glorify Thee. We give Thee thanks for Thy great glory. O Lord God, heavenly King, God the Father almighty. O Lord Jesus Christ, the only begotten Son. O Lord God, Lamb of God, Son of the Father. Who takest away the sins of the world, have mercy on us. Who takest away the sins of the world, receive our prayer. Who sittest at the right hand of the Father, have mercy on us. For Thou only art holy. Thou only art the Lord. Thou only art most high, O Jesus Christ. Together with the Holy Ghost  in the glory of God the Father. Amen.
Oratio
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Orémus.
Infirmitátem nostram réspice, omnípotens Deus: et, quia pondus própriæ actiónis gravat, beatórum Mártyrum tuórum Fabiáni et Sebastiáni intercéssio gloriósa nos prótegat.
Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
R. Amen.
9
Collect
V. The Lord be with you.
R. And with thy spirit.
Let us pray.
Be mindful of our weakness, almighty God, and since the burden of our sins weighs heavily upon us, may the glorious intercession of Your holy Martyrs Fabian and Sebastian sustain us.
Through Jesus Christ, thy Son our Lord, Who liveth and reigneth with thee, in the unity of the Holy Ghost, God, world without end.
R. Amen.
Lectio
Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Hebrǽos
Hebr 11:33-39
Fratres: Sancti per fidem vicérunt regna, operáti sunt iustítiam, adépti sunt repromissiónes, obturavérunt ora leónum, exstinxérunt ímpetum ignis, effugérunt áciem gládii, convaluérunt de infirmitáte, fortes facti sunt in bello, castra vertérunt exterórum: accepérunt mulíeres de resurrectióne mórtuos suos: álii autem disténti sunt, non suscipiéntes redemptiónem, ut meliórem invenírent resurrectiónem: alii vero ludíbria et vérbera expérti, ínsuper et víncula et cárceres: lapidáti sunt, secti sunt, tentáti sunt, in occisióne gládii mórtui sunt: circuiérunt in melótis, in péllibus caprínis, egéntes, angustiáti, afflicti: quibus dignus non erat mundus: in solitudínibus errantes, in móntibus et spelúncis et in cavérnis terræ. Et hi omnes testimónio fídei probáti, invénti sunt in Christo Iesu, Dómino nostro.
R. Deo grátias.
10
Lesson
Lesson from the letter of St. Paul the Apostle to the Hebrews
Heb 11:33-39
Brethren: The Saints by faith conquered kingdoms, wrought justice, obtained promises, stopped the mouths of lions, quenched the violence of fire, escaped the edge of the sword, recovered strength from weakness, became valiant in battle, put to flight armies of aliens. Women had their dead restored to them by resurrection. Others were tortured, refusing to accept release, that they might find a better resurrection. Others had experience of mockery and stripes, yes, even of chains and prisons. They were stoned, they were sawed asunder, they were tempted, they were put to death by the sword. They went about in sheepskins and goatskins, destitute, distressed, afflicted - of whom the world was not worthy - wandering in deserts, mountains, caves and holes in the earth. And all these, approved by the testimony of faith, were found in Christ Jesus our Lord.
R. Thanks be to God.
Graduale
Exod 15:11
Gloriósus Deus in Sanctis suis: mirábilis in maiestáte, fáciens prodígia.
Exod 15:6
Déxtera tua, Dómine, glorificáta est in virtúte: déxtera manus tua confrégit inimícos.
Allelúia, allelúia.
Ps 144:10-11
Sancti tui, Dómine, benedícent te: glóriam regni tui dicent. Allelúia.
11
Gradual
Ex 15:11
God is glorious in His Saints, wonderful in majesty, a worker of wonders.
Ex 15:6
V. Your right hand, O Lord, is magnificent in power; Your right hand, O Lord, has shattered the enemy.
Alleluia, alleluia.
Ps 144:10-11
Let Your faithful ones bless You, O Lord. Let them discourse of the glory of Your kingdom. Alleluia.
Evangelium
Munda cor meum ac lábia mea, omnípotens Deus, qui lábia Isaíæ Prophétæ cálculo mundásti igníto: ita me tua grata miseratióne dignáre mundáre, ut sanctum Evangélium tuum digne váleam nuntiáre. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.
Iube, Dómine, benedícere. Dóminus sit in corde meo et in lábiis meis: ut digne et competénter annúntiem Evangélium suum. Amen.
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Sequéntia +︎ sancti Evangélii secúndum Lucam.
R. Glória tibi, Dómine.
Luc 6:17-23
In illo témpore: descéndens Iesus de monte, stetit in loco campéstri, et turba discipulórum eius, et multitúdo copiósa plebis ab omni Iudæa, et Ierúsalem, et marítima, et Tyri, et Sidónis, qui vénerant, ut audírent eum, et sanaréntur a languóribus suis. Et, qui vexabántur a spirítibus immúndis, curabántur. Et omnis turba quærébat eum tángere: quia virtus de illo exíbat, et sanábat omnes. Et ipse, elevátis óculis in discípulos suos, dicebat: Beáti, páuperes: quia vestrum est regnum Dei. Beáti, qui nunc esurítis: quia saturabímini. Beáti, qui nunc fletis: quia ridébitis. Beáti éritis, cum vos óderint hómines, et cum separáverint vos et exprobráverint, et eiécerint nomen vestrum tamquam malum, propter Fílium hóminis. Gaudéte in illa die et exsultáte: ecce enim, merces vestra multa est in cœlo.
R. Laus tibi, Christe.
S. Per Evangélica dicta, deleántur nostra delícta.
12
Gospel
Cleanse my heart and my lips, O almighty God, who didst cleanse the lips of the prophet Isaias with a burning coal, and vouchsafe, through Thy gracious mercy, so to purify me, that I may worthily announce Thy holy Gospel. Through Christ our Lord. Amen.
Give me Thy blessing, O Lord. The Lord be in my heart and on my lips, that I may worthily and in a becoming manner, proclaim His holy Gospel. Amen.
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
Continuation  of the Holy Gospel according to Luke
R. Glory be to Thee, O Lord.
Luke 6:17-23
At that time, Jesus coming down from the mountain, took His stand on a level stretch, with a crowd of His disciples, and a great multitude of people from all Judea and Jerusalem, and the sea coast of Tyre and Sidon, who came to listen to Him and to be healed of their diseases. And those who were troubled with unclean spirits were cured. And all the crowd were trying to touch Him, for power went forth from Him and healed all. And He lifted up His eyes to His disciples, and said, Blessed are you poor, for yours is the kingdom of God. Blessed are you who hunger now, for you shall be satisfied. Blessed are you who weep now, for you shall laugh. Blessed shall you be when men hate you, and when they shut you out, and reproach you, and reject your name as evil, because of the Son of Man. Rejoice on that day and exult, for behold your reward is great in heaven.
R. Praise be to Thee, O Christ.
S. By the words of the Gospel may our sins be blotted out.
Credo
omit.
13
Creed
omit.
Offertorium
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Orémus.
Ps 31:11
Lætámini in Dómino et exsultáte, iusti: et gloriámini, omnes recti corde.
14
Offertory
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
Let us pray.
Ps 31:11
Be glad in the Lord, and rejoice, you just; exult, all you upright of heart.
Súscipe, sancte Pater, omnípotens ætérne Deus, hanc immaculátam hóstiam, quam ego indígnus fámulus tuus óffero tibi Deo meo vivo et vero, pro innumerabílibus peccátis, et offensiónibus, et neglegéntiis meis, et pro ómnibus circumstántibus, sed et pro ómnibus fidélibus christiánis vivis atque defúnctis: ut mihi, et illis profíciat ad salútem in vitam ætérnam. Amen.
Accept, O holy Father, almighty and eternal God, this unspotted host, which I, Thy unworthy servant, offer unto Thee, my living and true God, for my innumerable sins, offenses, and negligences, and for all here present: as also for all faithful Christians, both living and dead, that it may avail both me and them for salvation unto life everlasting. Amen.
Deus,  qui humánæ substántiæ dignitátem mirabíliter condidísti, et mirabílius reformásti: da nobis per huius aquæ et vini mystérium, eius divinitátis esse consórtes, qui humanitátis nostræ fíeri dignátus est párticeps, Iesus Christus, Fílius tuus, Dóminus noster: Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus: per ómnia sǽcula sæculórum. Amen.
O God, who, in creating human nature, didst wonderfully dignify it, and still more wonderfully restore it, grant that, by the Mystery of this water and wine, we may be made partakers of His divine nature, who vouchsafed to be made partaker of our human nature, even Jesus Christ our Lord, Thy Son, who with Thee, liveth and reigneth in the unity of the Holy Ghost, God: world without end. Amen.
Offérimus tibi, Dómine, cálicem salutáris, tuam deprecántes cleméntiam: ut in conspéctu divínæ maiestátis tuæ, pro nostra et totíus mundi salúte, cum odóre suavitátis ascéndat. Amen.
In spíritu humilitátis et in ánimo contríto suscipiámur a te, Dómine: et sic fiat sacrifícium nostrum in conspéctu tuo hódie, ut pláceat tibi, Dómine Deus.
Veni, sanctificátor omnípotens ætérne Deus: et béne  dic hoc sacrifícium, tuo sancto nómini præparátum.
17
We offer unto Thee, O Lord, the chalice of salvation, beseeching Thy clemency, that it may ascend before Thy divine Majesty, as a sweet savor, for our salvation, and for that of the whole world. Amen.
Accept us, O Lord, in the spirit of humility and contrition of heart, and grant that the sacrifice which we offer this day in Thy sight may be pleasing to Thee, O Lord God.
Come, O almighty and eternal God, the Sanctifier, and bless  this Sacrifice, prepared for the glory of Thy holy Name.
Lavábo inter innocéntes manus meas: et circúmdabo altáre tuum, Dómine: Ut áudiam vocem laudis, et enárrem univérsa mirabília tua. Dómine, diléxi decórem domus tuæ et locum habitatiónis glóriæ tuæ. Ne perdas cum ímpiis, Deus, ánimam meam, et cum viris sánguinum vitam meam: In quorum mánibus iniquitátes sunt: déxtera eórum repléta est munéribus. Ego autem in innocéntia mea ingréssus sum: rédime me et miserére mei. Pes meus stetit in dirécto: in ecclésiis benedícam te, Dómine.
V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
R. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, et in sǽcula sæculórum. Amen.
18
I will wash my hands among the innocent: and I will compass Thine altar, O Lord That I may hear the voice of praise: and tell of all Thy wonderous works. I have loved, O Lord, the beauty of Thy house and the place where Thy glory dwelleth. Take not away my soul, O God, with the wicked: nor my life with blood-thirsty men. In whose hands are iniquities, their right hand is filled with gifts. But I have walked in my innocence: redeem me, and have mercy on me. My foot hath stood in the direct way, in the churches I will bless Thee, O Lord.
V. Glory be to the Father, and to the Son, and to the Holy Ghost.
R. As it was in the beginning, is now, and ever shall be, world without end. Amen.
Súscipe, sancta Trínitas, hanc oblatiónem, quam tibi offérimus ob memóriam passiónis, resurrectiónis, et ascensiónis Iesu Christi, Dómini nostri: et in honórem beátæ Maríæ semper Vírginis, et beáti Ioannis Baptistæ, et sanctórum Apostolórum Petri et Pauli, et istórum et ómnium Sanctórum: ut illis profíciat ad honórem, nobis autem ad salútem: et illi pro nobis intercédere dignéntur in cælis, quorum memóriam ágimus in terris. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen.
Receive, O holy Trinity, this oblation which we make to Thee, in memory of the Passion, Resurrection and Ascension of our Lord Jesus Christ, and in honor of Blessed Mary, ever Virgin, blessed John the Baptist, the holy Apostles Peter and Paul, and of all the Saints, that it may avail unto their honor and our salvation, and may they vouchsafe to intercede for us in heaven, whose memory we celebrate on earth. Through the same Christ our Lord. Amen.
S. Oráte, fratres: ut meum ac vestrum sacrifícium acceptábile fiat apud Deum Patrem omnipoténtem.
M. Suscípiat Dóminus sacrifícium de mánibus tuis ad laudem et glóriam nominis sui, ad utilitátem quoque nostram, totiúsque Ecclésiæ suæ sanctæ.
S. Amen.

Secreta
Hóstias tibi, Dómine, beatórum Mártyrum tuórum Fabiáni et Sebastiáni dicátas méritis, benígnus assúme: et ad perpétuum nobis tríbue proveníre subsídium.
Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
R. Amen.
20
P. Brethren, pray that my Sacrifice and yours may be acceptable to God the Father almighty.
S. May the Lord receive the Sacrifice from thy hands, to the praise and glory of His Name, to our benefit and that of all His holy Church.
P. Amen.

Secret
Graciously accept, O Lord, the sacrifices dedicated to You in honor of Your blessed Martyrs Fabian and Sebastian, and grant that they may bring us constant help.
Through Jesus Christ, thy Son our Lord, Who liveth and reigneth with thee, in the unity of the Holy Ghost, God, world without end.
R. Amen.
Præfatio
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
V. Sursum corda.
R. Habémus ad Dóminum.
V. Grátias agámus Dómino, Deo nostro.
R. Dignum et iustum est.

Communis
Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre, nos tibi semper et ubíque grátias ágere: Dómine sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: per Christum, Dóminum nostrum. Per quem maiestátem tuam laudant Angeli, adórant Dominatiónes, tremunt Potestátes. Cæli cælorúmque Virtútes ac beáta Séraphim sócia exsultatióne concélebrant. Cum quibus et nostras voces ut admítti iubeas, deprecámur, súpplici confessione dicéntes:

Sanctus, Sanctus, Sanctus Dóminus, Deus Sábaoth. Pleni sunt cæli et terra glória tua. Hosánna in excélsis. Benedíctus, qui venit in nómine Dómini. Hosánna in excélsis.
21
Preface
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
P. Lift up your hearts.
S. We have lifted them up to the Lord.
P. Let us give thanks to the Lord our God.
S. It is meet and just.

Common
It is truly meet and just, and profitable unto salvation, that we should at all times, and in all places, give thanks to Thee, O Holy Lord, Father Almighty, eternal God, through Christ, our Lord. Through whom the Angels praise Thy Majesty, the Dominions adore it, the Powers are in awe. Which the heavens and the hosts of heaven together with the blessed Seraphim joyfully do magnify. And do Thou command that it be permitted us to join with them in confessing Thee, while we say with lowly praise:

Holy, Holy, Holy, Lord God of Sabaoth! Heaven and earth are full of Thy glory! Hosanna in the highest! Blessed is He that cometh in the Name of the Lord! Hosanna in the highest!
Canon
Te ígitur, clementíssime Pater, per Iesum Christum, Fílium tuum, Dóminum nostrum, súpplices rogámus, ac pétimus, uti accépta hábeas et benedícas, hæc  dona, hæc  múnera, hæc  sancta sacrifícia illibáta, in primis, quæ tibi offérimus pro Ecclésia tua sancta cathólica: quam pacificáre, custodíre, adunáre et régere dignéris toto orbe terrárum: una cum fámulo tuo Papa nostro et Antístite nostro et ómnibus orthodóxis, atque cathólicæ et apostólicæ fídei cultóribus.
22
Canon
We therefore, humbly pray and beseech Thee, most merciful Father, through Jesus Christ; Thy Son, our Lord, that Thou wouldst vouchsafe to accept and bless these  gifts, these  presents, these  holy unspotted Sacrifices, which in the first place we offer Thee for Thy holy Catholic Church to which vouchsafe to grant peace, as also to preserve, unite, and govern it throughout the world, together with Thy servant our Pope, and our Bishop, and all orthodox believers and professors of the Catholic and Apostolic Faith.
Meménto, Dómine, famulórum famularúmque tuarum N. et N. et ómnium circumstántium, quorum tibi fides cógnita est et nota devótio, pro quibus tibi offérimus: vel qui tibi ófferunt hoc sacrifícium laudis, pro se suísque ómnibus: pro redemptióne animárum suárum, pro spe salútis et incolumitátis suæ: tibíque reddunt vota sua ætérno Deo, vivo et vero.
Be mindful, O Lord, of Thy servants and handmaidens, N. et N. and of all here present, whose faith and devotion are known unto Thee, for whom we offer, or who offer up to Thee, this sacrifice of praise for themselves, their families and friends, for the redemption of their souls, for the health and salvation they hope for; and who now pay their vows to Thee, the everlasting, living and true God.
Communicántes, et memóriam venerántes, in primis gloriósæ semper Vírginis Maríæ, Genetrícis Dei et Dómini nostri Iesu Christi: sed et beáti Ioseph, eiúsdem Vírginis Sponsi,
et beatórum Apostolórum ac Mártyrum tuórum, Petri et Pauli, Andréæ, Iacóbi, Ioánnis, Thomæ, Iacóbi, Philíppi, Bartholomǽi, Matthǽi, Simónis et Thaddǽi: Lini, Cleti, Cleméntis, Xysti, Cornélii, Cypriáni, Lauréntii, Chrysógoni, Ioánnis et Pauli, Cosmæ et Damiáni: et ómnium Sanctórum tuórum; quorum méritis precibúsque concédas, ut in ómnibus protectiónis tuæ muniámur auxílio. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen.
24
We pray in union with and honor the memory, especially of the glorious ever Virgin Mary, mother of our God and Lord Jesus Christ: as also of the blessed Joseph, her Spouse,
and of the blessed Apostles and Martyrs Peter and Paul, Andrew, James, John, Thomas, James, Philip, Bartholomew, Matthew, Simon, and Thaddeus; Linus, Cletus, Clement, Xystus, Cornelius, Cyprian, Lawrence, Chrysogonus, John and Paul, Cosmas and Damian, and of all Thy Saints, through whose merits and prayers, grant that we may in all things be defended by the help of Thy protection. Through the same Christ our Lord. Amen.

Hanc ígitur oblatiónem servitútis nostræ, sed et cunctæ famíliæ tuæ,
quǽsumus, Dómine, ut placátus accípias: diésque nostros in tua pace dispónas, atque ab ætérna damnatióne nos éripi, et in electórum tuórum iúbeas grege numerári. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.
25

We therefore beseech Thee, O Lord, graciously to accept this oblation of our service, as also of Thy whole family;
and to dispose our days in Thy peace, preserve us from eternal damnation, and rank us in the number of Thine Elect. Through the same Christ our Lord. Amen.
Quam oblatiónem tu, Deus, in ómnibus, quǽsumus, bene  díctam, adscríp  tam, ra  tam, rationábilem, acceptabilémque fácere dignéris: ut nobis Cor  pus, et San  guis fiat dilectíssimi Fílii tui, Dómini nostri Iesu Christi.
Which oblation do Thou, O God, vouchsafe in all respects, to bless,  approve,  ratify,  make worthy and acceptable; that it may be made for us the Body  and Blood  of Thy most beloved Son Jesus Christ our Lord.
Qui prídie quam paterétur, accépit panem in sanctas ac venerábiles manus suas, elevátis óculis in cælum ad te Deum, Patrem suum omnipoténtem, tibi grátias agens, bene  díxit, fregit, dedítque discípulis suis, dicens: Accípite, et manducáte ex hoc omnes.
Who, the day before He suffered, took bread into His holy and venerable hands, and with His eyes lifted up towards heaven unto Thee, God, His almighty Father, giving thanks to Thee, He blessed  it, broke it and gave it to His disciples saying: Take and eat ye all of this,

HOC EST ENIM CORPUS MEUM.


28

FOR THIS IS MY BODY.



Símili modo postquam cenátum est, accípiens et hunc præclárum Cálicem in sanctas ac venerábiles manus suas: item tibi grátias agens, bene  díxit, dedítque discípulis suis, dicens: Accípite, et bíbite ex eo omnes.
29

In like manner, after He had supped, taking also this excellent chalice into His holy and venerable hands He blessed  , and gave it to His disciples, saying: Take and drink ye all of this,

HIC EST ENIM CALIX SANGUINIS MEI, NOVI ET ÆTERNI TESTAMENTI: MYSTERIUM FIDEI: QUI PRO VOBIS ET PRO MULTIS EFFUNDETUR IN REMISSIONEM PECCATORUM.


Hæc quotiescúmque fecéritis, in mei memóriam faciétis.
30

FOR THIS IS THE CHALICE OF MY BLOOD OF THE NEW AND ETERNAL TESTAMENT, THE MYSTERY OF FAITH; WHICH SHALL BE SHED FOR YOU AND FOR MANY UNTO THE REMISSION OF SINS.


As often as ye do these things, ye shall do them in remembrance of Me.

Unde et mémores, Dómine, nos servi tui, sed et plebs tua sancta, eiúsdem Christi Fílii tui, Dómini nostri, tam beátæ passiónis, nec non et ab ínferis resurrectiónis, sed et in cælos gloriósæ ascensiónis: offérimus præcláræ maiestáti tuæ de tuis donis ac datis, hóstiam  puram, hóstiam  sanctam, hóstiam  immaculátam, Panem  sanctum vitæ ætérnæ, et Cálicem  salútis perpétuæ.
31

Wherefore, O Lord, we Thy servants, as also Thy holy people, calling to mind the blessed Passion of the same Christ, Thy Son, our Lord, and also His Resurrection from the dead and His glorious Ascension into heaven: do offer unto Thy most excellent Majesty of Thine own gifts, bestowed upon us, a pure  Host, a holy  Host, an unspotted  Host, the holy  Bread of eternal life, and the Chalice  of everlasting salvation.

Supra quæ propítio ac seréno vultu respícere dignéris: et accépta habére, sicúti accépta habére dignátus es múnera púeri tui iusti Abel, et sacrifícium Patriárchæ nostri Abrahæ: et quod tibi óbtulit summus sacérdos tuus Melchísedech, sanctum sacrifícium, immaculátam hóstiam.
32

Upon which vouchsafe to look with a propitious and serene countenance, and to accept them, as Thou wert graciously pleased to accept the gifts of Thy just servant Abel, and the sacrifice of our patriarch Abraham, and that which Thy high priest Melchisedech offered to Thee, a holy Sacrifice, and unspotted Victim.
Súpplices te rogámus, omnípotens Deus: iube hæc perférri per manus sancti Angeli tui in sublíme altáre tuum, in conspéctu divínæ maiestátis tuæ: ut, quotquot ex hac altáris participatióne sacrosánctum Fílii tui Cor  pus, et Sán  guinem sumpsérimus, omni benedictióne cælésti et grátia repleámur. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen.
We most humbly beseech Thee, almighty God, command these offerings to be borne by the hands of Thy holy Angels to Thine altar on high, in the sight of Thy divine majesty, that as many as shall partake of the most holy Body  and Blood  of Thy Son at this altar, may be filled with every heavenly grace and blessing. Through the same Christ our Lord. Amen.
Meménto étiam, Dómine, famulórum famularúmque tuárum N. et N., qui nos præcessérunt cum signo fídei, et dórmiunt in somno pacis. Ipsis, Dómine, et ómnibus in Christo quiescéntibus locum refrigérii, lucis, et pacis, ut indúlgeas, deprecámur. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen.
Remember also, O Lord, Thy servants and handmaids N. and N., who are gone before us with the sign of faith, and rest in the sleep of peace. To these, O Lord, and to all that rest in Christ, grant, we beseech Thee, a place of refreshment, light, and peace; Through the same Christ our Lord. Amen.
Nobis quoque peccatóribus fámulis tuis, de multitúdine miseratiónum tuárum sperántibus, partem áliquam et societátem donáre dignéris, cum tuis sanctis Apóstolis et Martýribus: cum Ioánne, Stéphano, Matthía, Bárnaba, Ignátio, Alexándro, Marcellíno, Petro, Felicitáte, Perpétua, Agatha, Lúcia, Agnéte, Cæcília, Anastásia, et ómnibus Sanctis tuis: intra quorum nos consórtium, non æstimátor mériti, sed véniæ, quǽsumus, largítor admítte. Per Christum, Dóminum nostrum.
To us also, Thy sinful servants, confiding in the multitude of Thy mercies, vouchsafe to grant some part and fellowship with Thy holy Apostles and Martyrs, with John, Stephen, Matthias, Barnabas, Ignatius, Alexander, Marcellinus, Peter, Felicitas, Perpetua, Agatha, Lucy, Agnes, Cecilia, Anastasia, and with all Thy Saints, into whose company we beseech Thee to admit us, not weighing our merits, but pardoning our offenses. Through Christ our Lord.
Per quem hæc ómnia, Dómine, semper bona creas, sanctí  ficas, viví  ficas, bene  dícis et præstas nobis.
Per ip  sum, et cum ip  so, et in ip  so, est tibi Deo Patri  omnipoténti, in unitáte Spíritus  Sancti,
omnis honor, et glória.
Per ómnia sǽcula sæculórum.
R. Amen.
36
By Whom, O Lord, Thou dost ever create. sanctify,  quicken,  bless,  and give unto us all these good things.
By Him,  and with Him,  and in Him  is to Thee, God the Father  almighty, in the unity of the Holy  Ghost,
all honor and glory.
P. World without end.
S. Amen.
Preparatio Communionis

Orémus: Præcéptis salutáribus móniti, et divína institutióne formáti audémus dícere:

Pater noster, qui es in cælis. Sanctificétur nomen tuum. Advéniat regnum tuum. Fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum quotidiánum da nobis hódie. Et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris. Et ne nos indúcas in tentatiónem:
R. Sed líbera nos a malo.
S. Amen.
37
Preparation for Communion
Let us pray. Instructed by Thy saving precepts, and following Thy divine institution, we are bold to say:
Our Father, who art in heaven, hallowed be Thy Name; Thy kingdom come; Thy will be done on earth as it is in heaven. Give us this day our daily bread. And forgive us our trespasses, as we forgive those who trespass against us. And lead us not into temptation.
M. But deliver us from evil.
P. Amen.
Líbera nos, quǽsumus, Dómine, ab ómnibus malis, prætéritis, præséntibus et futúris: et intercedénte beáta et gloriósa semper Vírgine Dei Genetríce María, cum beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque Andréa, et ómnibus Sanctis, da propítius pacem in diébus nostris: ut, ope misericórdiæ tuæ adiúti, et a peccáto simus semper líberi et ab omni perturbatióne secúri.
Per eúndem Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum.
Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus.
V. Per ómnia sǽcula sæculórum.
R. Amen.
Pax Dómini sit semper vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
38
Deliver us, we beseech Thee, O Lord, from all evils, past, present, and to come; and by the intercession of the Blessed and glorious ever Virgin Mary, Mother of God, and of the holy Apostles, Peter and Paul, and of Andrew, and of all the Saints, mercifully grant peace in our days, that through the assistance of Thy mercy we may be always free from sin, and secure from all disturbance.
Through the same Jesus Christ, Thy Son, our Lord.
Who with Thee in the unity of the Holy Ghost liveth and reigneth God,
P. World without end.
S. Amen.
P. The peace  of the Lord be  always with  you.
S. And with thy spirit.
Hæc commíxtio, et consecrátio Córporis et Sánguinis Dómini nostri Iesu Christi, fiat accipiéntibus nobis in vitam ætérnam. Amen.
May this mixture and consecration of the Body and Blood of our Lord Jesus Christ be to us who receive it effectual unto eternal life. Amen.
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: miserére nobis.
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: miserére nobis.
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: dona nobis pacem.
40
Lamb of God, who takest away the sins of the world, have mercy on us.
Lamb of God, who takest away the sins of the world, have mercy on us.
Lamb of God, who takest away the sins of the world, grant us peace.
Dómine Iesu Christe, qui dixísti Apóstolis tuis: Pacem relínquo vobis, pacem meam do vobis: ne respícias peccáta mea, sed fidem Ecclésiæ tuæ; eámque secúndum voluntátem tuam pacificáre et coadunáre dignéris: Qui vivis et regnas Deus per ómnia sǽcula sæculórum. Amen.
O Lord Jesus Christ, who saidst to Thine Apostles: Peace I leave you, My peace I give you: regard not my sins, but the faith of Thy Church; and vouchsafe to grant her that peace and unity which is agreeable to Thy will: Who livest and reignest God, world without end. Amen.
Dómine Iesu Christe, Fili Dei vivi, qui ex voluntáte Patris, cooperánte Spíritu Sancto, per mortem tuam mundum vivificásti: líbera me per hoc sacrosánctum Corpus et Sánguinem tuum ab ómnibus iniquitátibus meis, et univérsis malis: et fac me tuis semper inhærére mandátis, et a te numquam separári permíttas: Qui cum eódem Deo Patre et Spíritu Sancto vivis et regnas Deus in sǽcula sæculórum. Amen.
O Lord Jesus Christ, Son of the living God, who, according to the will of Thy Father, with the cooperation of the Holy Ghost, hast by Thy death given life to the world; deliver me by this Thy most sacred Body and Blood, from all my iniquities and from all evils; and make me always cleave to Thy commandments, and suffer me never to be separated from Thee, Who livest and reignest, with the same God the Father and the Holy Ghost, God, world without end. Amen.
Percéptio Córporis tui, Dómine Iesu Christe, quod ego indígnus súmere præsúmo, non mihi provéniat in iudícium et condemnatiónem: sed pro tua pietáte prosit mihi ad tutaméntum mentis et córporis, et ad medélam percipiéndam: Qui vivis et regnas cum Deo Patre in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum. Amen.
Let not the partaking of Thy Body, O Lord, Jesus Christ, which I, though unworthy, presume to receive, turn to my judgment and condemnation; but let it, through Thy mercy, become a safeguard and remedy, both for soul and body; Who with God the Father, in the unity of the Holy Ghost, livest and reignest God, world without end. Amen.
Panem cæléstem accípiam, et nomen Dómini invocábo.
V. Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea.
V. Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea.
V. Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea.
44
I will take the Bread of heaven, and will call upon the Name of the Lord.
V. Lord, I am not worthy that Thou shouldst enter under my roof; say but the word, and my soul shall be healed.
V. Lord, I am not worthy that Thou shouldst enter under my roof; say but the word, and my soul shall be healed.
V. Lord, I am not worthy that Thou shouldst enter under my roof; say but the word, and my soul shall be healed.
Corpus Dómini nostri Iesu Christi custódiat ánimam meam in vitam ætérnam. Amen.
The Body of our Lord Jesus Christ preserve my soul unto life everlasting. Amen.
Quid retríbuam Dómino pro ómnibus, quæ retríbuit mihi? Cálicem salutáris accípiam, et nomen Dómini invocábo. Laudans invocábo Dóminum, et ab inimícis meis salvus ero.
Sanguis Dómini nostri Iesu Christi custódiat ánimam meam in vitam ætérnam. Amen.
46
What return shall I make to the Lord for all He has given to me? I will take the chalice of salvation, and call upon the Name of the Lord. Praising I will call upon the Lord, and I shall be saved from my enemies.
The Blood of our Lord Jesus Christ preserve my soul unto life everlasting. Amen.
Communio

47
Communio

Quod ore súmpsimus, Dómine, pura mente capiámus: et de múnere temporáli fiat nobis remédium sempitérnum.
Corpus tuum, Dómine, quod sumpsi, et Sanguis, quem potávi, adhǽreat viscéribus meis: et præsta; ut in me non remáneat scélerum mácula, quem pura et sancta refecérunt sacraménta: Qui vivis et regnas in sǽcula sæculórum. Amen.
48
Grant, O Lord, that what we have taken with our mouth, we may receive with a pure mind; and from a temporal gift may it become to us an eternal remedy.
May Thy Body, O Lord, which I have received, and Thy Blood which I have drunk, cleave to my bowels; and grant that no stain of sin may remain in me, who have been fed with this pure and holy Sacrament; Who livest and reignest for ever and ever. Amen.
Communio
Luc 6:18; 6:19
Multitúdo languéntium, et qui vexabántur a spirítibus immúndis, veniébant ad eum: quia virtus de illo exíbat, et sanábat omnes.
49
Communion
Luke 6:18-19
A multitude of sick, and those who were troubled with unclean spirits, came to Him; for power went forth from Him and healed all.
Postcommunio
S. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Orémus.
Refécti participatióne múneris sacri, quǽsumus, Dómine, Deus noster: ut, cuius exséquimur cultum, intercedéntibus sanctis Martýribus tuis Fabiáno et Sebastiáno, sentiámus efféctum.
Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
R. Amen.
50
Post Communion
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
Let us pray.
Refreshed by partaking of the sacred gift, we beseech You, O Lord our God, that we may enjoy the benefits of the rite we perform through the intercession of blessed Fabian and Sebastian, Your Martyrs.
Through Jesus Christ, thy Son our Lord, Who liveth and reigneth with thee, in the unity of the Holy Ghost, God, world without end.
R. Amen.
Conclusio
S. Dóminus vobíscum.
M. Et cum spíritu tuo,
51
Conclusion
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
V. Ite, Missa est.
R. Deo grátias.
52
V. Go, the Mass is ended.
R. Thanks be to God.
Pláceat tibi, sancta Trínitas, obséquium servitútis meæ: et præsta; ut sacrifícium, quod óculis tuæ maiestátis indígnus óbtuli, tibi sit acceptábile, mihíque et ómnibus, pro quibus illud óbtuli, sit, te miseránte, propitiábile. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.
May the performance of my homage be pleasing to Thee, O holy Trinity: and grant that the Sacrifice which I, though unworthy, have offered up in the sight of Thy Majesty, may be acceptable to Thee, and through Thy mercy, be a propitiation for me, and for all those for whom I have offered it. Through Christ our Lord. Amen.
Benedícat vos omnípotens Deus,
Pater, et Fílius,  et Spíritus Sanctus.
R. Amen.
54
P. May almighty God the Father, Son,  and Holy Ghost,
bless you.
S. Amen.
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Inítium +︎ sancti Evangélii secúndum Ioánnem
R. Glória tibi, Dómine.
Ioann. 1, 1-14.
Iunctis manibus prosequitur:
In princípio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum. Hoc erat in princípio apud Deum. Omnia per ipsum facta sunt: et sine ipso factum est nihil, quod factum est: in ipso vita erat, et vita erat lux hóminum: et lux in ténebris lucet, et ténebræ eam non comprehendérunt.
Fuit homo missus a Deo, cui nomen erat Ioánnes. Hic venit in testimónium, ut testimónium perhibéret de lúmine, ut omnes créderent per illum. Non erat ille lux, sed ut testimónium perhibéret de lúmine.
Erat lux vera, quæ illúminat omnem hóminem veniéntem in hunc mundum. In mundo erat, et mundus per ipsum factus est, et mundus eum non cognóvit. In própria venit, et sui eum non recepérunt. Quotquot autem recepérunt eum, dedit eis potestátem fílios Dei fíeri, his, qui credunt in nómine eius: qui non ex sanguínibus, neque ex voluntáte carnis, neque ex voluntáte viri, sed ex Deo nati sunt. Genuflectit dicens: Et Verbum caro factum est, Et surgens prosequitur: et habitávit in nobis: et vídimus glóriam eius, glóriam quasi Unigéniti a Patre, plenum grátiæ et veritátis.
R. Deo grátias.
55
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
The beginning +︎ of the holy Gospel according to John
R. Glory be to Thee, O Lord.
John 1, 1-14

In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God. The same was in the beginning with God. All things were made by Him, and without Him was made nothing that was made: in Him was life, and the life was the Light of men; and the Light shineth in darkness, and the darkness did not comprehend it.
There was a man sent from God, whose name was John. This man came for a witness, to testify concerning the Light, that all might believe through Him. He was not the Light, but he was to testify concerning the Light.
That was the true Light, which enlighteneth every man that cometh into this world. He was in the world, and the world was made by Him, and the world knew Him not. He came unto His own, and His own received Him not. But as many as received Him to them He gave power to become sons of God, to them that believe in His Name, who are born not of blood, nor of the will of the flesh, nor of the will of man, but of God. Here all kneel. And the Word was made flesh, and dwelt among us: and we saw His glory, the glory as of the Only begotten of the Father, full of grace and truth.
R. Thanks be to God.
Orationes Leonis XIII
S. Ave María, grátia plena, Dóminus tecum, benedícta tu in muliéribus et benedíctus fructus ventris tui, Iesus.
O. Sancta María, Mater Dei, ora pro nobis peccatóribus, nunc et in hora mortis nostræ. Amen.
S. Ave María, grátia plena, Dóminus tecum, benedícta tu in muliéribus et benedíctus fructus ventris tui, Iesus.
O. Sancta María, Mater Dei, ora pro nobis peccatóribus, nunc et in hora mortis nostræ. Amen.
S. Ave María, grátia plena, Dóminus tecum, benedícta tu in muliéribus et benedíctus fructus ventris tui, Iesus.
O. Sancta María, Mater Dei, ora pro nobis peccatóribus, nunc et in hora mortis nostræ. Amen.

O. Salve Regína, Mater misericórdiæ, vita, dulcédo, et spes nostra, salve. Ad te clamámus, éxsules fílii Evæ. Ad te suspirámus geméntes et flentes in hac lacrymárum valle. Eia ergo, Advocáta nostra, illos tuos misericórdes óculos ad nos convérte. Et Iesum, benedíctum fructum ventris tui, nobis, post hoc exílium, osténde. O clemens, o pia, o dulcis Virgo Mária.
S. Ora pro nobis, sancta Dei Génitrix.
O. Ut digni efficiámur promissiónibus Christi.

S. Orémus. Deus, refúgium nostrum et virtus, pópulum ad te clamántem propítius réspice; et intercedénte gloriósa, et immaculáta Vírgine Dei Genitríce María, cum beáto Ioseph, eius Sponso, ac beatis Apóstolis tuis Petro et Paulo, et ómnibus Sanctis, quas pro conversióne peccatórum, pro libertáte et exaltatióne sanctæ Matris Ecclésiæ, preces effúndimus, miséricors et benígnus exáudi. Per eúndem Christum Dóminum nostrum. Amen.

O. Sancte Míchaël Archángele, defénde nos in prǽlio; contra nequítiam et insídias diáboli esto præsídium. Imperet illi Deus, súpplices deprecámur: tuque, Princeps milítiæ Cæléstis, sátanam aliósque spíritus malígnos, qui ad perditiónem animárum pervagántur in mundo, divína virtúte in inférnum detrúde. Amen.

S. Cor Iesu sacratíssimum.
O. Miserére nobis.
S. Cor Iesu sacratíssimum.
O. Miserére nobis.
S. Cor Iesu sacratíssimum.
O. Miserére nobis.
56
Leonine Prayers
P. Hail Mary, full of grace; The Lord is with thee; Blessed art thou amongst women, And blessed is the fruit of thy womb, Jesus.
A. Holy Mary, Mother of God, Pray for us sinners, now and at the hour of our death. Amen.
P. Hail Mary, full of grace; The Lord is with thee; Blessed art thou amongst women, And blessed is the fruit of thy womb, Jesus.
A. Holy Mary, Mother of God, Pray for us sinners, now and at the hour of our death. Amen.
P. Hail Mary, full of grace; The Lord is with thee; Blessed art thou amongst women, And blessed is the fruit of thy womb, Jesus.
A. Holy Mary, Mother of God, Pray for us sinners, now and at the hour of our death. Amen.

A. Hail, holy Queen, Mother of Mercy, our life, our sweetness, and our hope. To thee do we cry, poor banished children of Eve. To thee do we send up our sighs, mourning and weeping in this valley of tears. Turn then, most gracious Advocate, thine eyes of mercy towards us. And after this our exile, show unto us the blessed Fruit of thy womb, Jesus. O clement, O loving, O sweet Virgin Mary.
P. Pray for us, O Holy Mother of God.
O. That we may be made worthy of the promises of Christ.

P. Let us pray. O God, our refuge and our strength, look down in mercy on Thy people who cry to Thee; and by the intercession of the glorious and Immaculate Virgin Mary, Mother of God, of St. Joseph her Spouse, of Thy blessed Apostles Peter and Paul, and of all the Saints, in mercy and goodness hear our prayers for the conversion of sinners, and for the liberty and exaltation of our holy Mother the Church. Through the same Christ our Lord. Amen.

A. Holy Michael Archangel, defend us in the day of battle; be our safeguard against the wickedness and snares of the devil. -- May God rebuke him, we humbly pray: and do thou, Prince of the heavenly host, by the power of God thrust down to hell Satan and all wicked spirits, who wander through the world for the ruin of souls. Amen.

P. Most Sacred Heart of Jesus,
A. Have mercy upon us.
P. Most Sacred Heart of Jesus,
A. Have mercy upon us.
P. Most Sacred Heart of Jesus,
A. Have mercy upon us.
Post Missam

     Sancta Missa Persoluta     

              

Propers

Versions      Credits      Download      Rubrics      Technical      Help