2022-08-18
LEDESMA DON BELTRÁN DE LA CUEVA WAS HIS PROCERFOR
This humble house with the shield
And the banners keep burning secrets
From the history of Spain
He knows about the fights
And Jewish slurs
Contumelias heated phrases
He knows about riots in the aljamas
Silos, alhóndigas, flag rooms
Theft and usury
and gun rooms
And Don Beltrán polished and cute
queen lover
with whom she slept
The good king Don Enrique
last to know
he was always hunting?
She was or was not legitimate
Doña Juana the Portuguese
This house of Don Beltrán in Ledesma
that today I visit
It's from an English Jew
Door closed
Keep secrets of history
From Spain
That he took to the grave
To the treacherous Jews and the nobles
Levantiscos with the cross raised
Queen Isabella topped her towers
And she closed her synagogues
That's why they wanted to throw her to the Catholic Queen
From the history of Spain
Whimsical and whimsical
great slanderers
Sons of evil of the satanic brood
Judas was of his race
Bad people I say
Race of Cain
That he never could with Spain
MA RENCONTRE AVEC ANDRES LAGUNA A SALAMANQUE AUTEUR DE LAZARILLO
PÈRE TORMES RIVIÈRE DE LA LANGUE. PA SALAMANCA LA BLANCA JE VAIS HORIZONS DE LAZARILLO
DANS MON LOOK
Salamanque la blanche qui te soutient. Quatre petits seins qui vont et viennent. Je marche sur les traces de ma jeunesse cette copine que j'avais à Salamanque. Une ville de Bogajo et cette maison où j'avais mal au ventre. Toute ma vie, j'ai souffert de constipation et je pensais avoir un cancer. Les taureaux, les fêtes, les capeas de Vitigudino vus du balcon. La fortune a été généreuse avec moi cet été-là. Je suis toujours pauvre comme mon héros éponyme, le bon Lázaro de Tormes, un fils du ruisseau comme moi parce qu'il est né dans un moulin à eau. J'ai traversé le pont de mon destin et j'ai enfoncé le taureau de Guisando dans le ventre pour voir s'il y avait quelque chose à l'intérieur. Et il n'y avait rien. La coquille de l'âme était vide. Les eaux du fleuve père de notre langue descendaient lentement et silencieusement. De l'autre côté de la berge, des lavandières savonnaient une étoile perdue entre chants anciens et révérence. Juste du bruit et la grosse bosse sur la tête du putain d'aveugle qui m'a frappé avec une telle force contre la pierre qu'il m'a presque laissé la tête en éclats. Depuis lors, Antoñito s'est réveillé.
─Lazare, es-tu là? Sortir. T'es tombé dans le garlito pour connard
le rire du fementido aveugle a rebondi sur les vagues
as du fleuve qui traîne la force de notre langue. Un torrent de mots. Les Néréides et les nymphes que Garcilaso a vues sont sorties se promener, même si je ne les ai pas vues. Il ne distinguait que les corps robustes des chênes verts de l'autre côté. Les taureaux de combat qui broutaient près du gravier me regardaient avec des yeux énigmatiques. Certains avaient déjà plus de sept herbes. Toute une vie à mourir dans l'albero d'une place mais la vie c'est la tauromachie. Une vache Thoronda a meuglé pour le veau perdu. Les canards se sont amusés à nager parmi les roseaux, les frênes et les ailantos qui ombrageaient les deux versants. J'ai été étonné de voir un vieil homme traverser le pont romain qui est arrivé avec une cachava de Ségovie et un livre à la main. Il est venu en sueur sur le chemin. Il avait fait le voyage d'Alcalá à Salamanque. J'ai deviné que c'était un clerc par le bonnet à trois cornes et le gland doctoral. Un groupe d'étudiants s'est approché de lui pour lui baiser la main et l'a appelé "domine" et "magister". Cet après-midi d'août, à la veille de la fête solennelle de la Dormition de Marie, le Père Tormes me permit dans cette vision de rencontrer l'auteur du Lazarillo, qui n'était autre que le Dr Andrés Laguna, médecin de l'Empereur Charles V. Il n'a pas osé le signer par peur de l'Inquisition.
Saluez-le profondément. Et il m'a reconnu :
─Comment va la vie, Antonio? Je connais tes nombreuses souffrances car tu as révélé pour l'histoire que le guide n'était pas anonyme. Que l'auteur, c'était moi. Ils vous ont ignoré et se sont même moqués de vous et vous ont traité de fou furieux. L'Espagne est une terre d'inquisiteurs. Ce sont eux qui commandent et dominent dans tous les domaines de notre existence en littérature, en politique, dans les arts. Mauvaise race exaltée par l'arrogance de ceux qui se croient élus. L'arrogance et la haine juives. C'est une malédiction que nous traînons et les pires sont celles de Ségovie. Vous ne seriez jamais prophète dans votre pays. Moi non plus. Ils voulaient incendier la maison que j'avais à Mozoncillo par mauvaise volonté.
─Maître, tu dis la vérité, mais avec ces bœufs tu dois aller labourer ─ lui répondis-je.
─Ox tu dis? Ce ne sont pas des bœufs castrés gobelins ou doux mais des mihura authentiques
J'ai été très réconforté par l'apparence. Don Andrés, qui s'en allait chanter les vêpres dans la cathédrale, boitait légèrement, sa barbe était argentée et son nez émoussé.
Il m'a donné sa bénédiction et m'a recommandé de persévérer et de ne pas me décourager. Je l'ai profondément apprécié.
La puissante rivière Tormes, qui ne tarit jamais en été et transporte plus d'eau que le Duero, qui semble être son affluent, mais certaines sont célèbres et d'autres fournissent de l'eau, a été témoin de notre rencontre.
Très détendu et reconnaissant pour les mots du professeur Laguna qui est descendu d'un nuage pour m'en parler, je suis allé dans l'un des nombreux tripots que possède Salamanque et je me souviens avec nostalgie quand j'ai courtisé Charo j'ai commandé une cruche de rouge du vin et le but en entier à la Santé de Lázaro de Tormes, protecteur de tous les vagabonds et de ceux qui professent la liberté sans débauche. Le héros éponyme qui a donné naissance à l'imaginaire de cet humaniste ségovien qui nous recommandait d'être patient face à l'adversité.
Jeudi 18 août 2022
MEIN TREFFEN MIT ANDRES LAGUNA IN SALAMANCA AUTOR VON LAZARILLO
VATER TORMES FLUSS DER SPRACHE. PA SALAMANCA LA BLANCA ICH GEHE HORIZONTE VON LAZARILLO
IN MEINEM LOOK
Salamanca die Weiße, die dich unterstützt. Vier kleine Titten, die kommen und gehen. Ich trete in die Fußstapfen meiner Jugend, dieser Freundin, die ich in Salamanca hatte. Eine Bogajo-Stadt und dieses Haus, in dem ich Bauchschmerzen hatte. Mein ganzes Leben lang litt ich an Verstopfung und dachte, ich hätte Krebs. Die Stiere, die Feste, die Umhänge von Vitigudino vom Balkon aus gesehen. Das Glück war mir in jenem Sommer großzügig. Ich bin immer noch arm wie mein gleichnamiger Held, der gute Lázaro de Tormes, ein Sohn des Baches wie ich, weil er in einer Wassermühle geboren wurde. Ich überquerte die Brücke meines Schicksals und stieß Guisandos Stier in den Bauch, um zu sehen, ob etwas drin war. Und da war nichts. Die Hülle der Seele war leer. Das Wasser des Vaterflusses unserer Sprache floss langsam und lautlos herab. Auf der anderen Seite des Flussufers seifen einige Wäscherinnen zwischen alten Gesängen und Ehrfurcht einen verlorenen Stern ein. Nur Lärm und die große Beule am Kopf von dem verdammten Blinden, der mich mit solcher Wucht gegen den Stein schlug, dass es fast meinen Kopf in Splitter zurückließ. Seitdem ist Antono aufgewacht.
─Lazarus, bist du da? Hinausgehen. Du bist für Arschloch in den Garlito gefallen
das Gelächter des blinden Fementido prallte auf den Wellen
Ass des Flusses, das die Kraft unserer Sprache schleppt. Ein Wortschwall. Die Nereiden und die Nymphen, die Garcilaso sah, gingen spazieren, obwohl ich sie nicht sah. Er konnte nur die robusten Körper der Steineichen auf der anderen Seite ausmachen. Die Kampfstiere, die in der Nähe des Kieses grasten, sahen mich mit rätselhaften Augen an. Einige hatten bereits mehr als sieben Kräuter. Ein ganzes Leben, um im Albero eines Platzes zu sterben, aber das Leben ist Stierkampf. Eine Thoronda-Kuh muhte nach dem verlorenen Kalb. Die Enten schwammen zwischen Schilf, Eschen und Ailantos, die die beiden Hänge beschatteten. Ich war erstaunt, als ich sah, wie ein alter Mann die Römerbrücke überquerte, der mit einem Cachava aus Segovia und einem Buch in der Hand ankam. Er kam verschwitzt auf den Weg. Er hatte die Reise von Alcalá nach Salamanca gemacht. An der dreieckigen Mütze und der Doktorquaste schloss ich, dass er ein Kleriker war. Eine Gruppe von Studenten näherte sich ihm, um ihm die Hand zu küssen und nannte ihn „domine“ und „magister“. An jenem Augustnachmittag, am Vorabend des feierlichen Festes Mariä Entschlafung, erlaubte mir Pater Tormes in dieser Vision, den Autor des Lazarillo zu treffen, der kein anderer als Dr. Andrés Laguna war, der Arzt von Kaiser Karl V. He wagte es aus Angst vor der Inquisition nicht, es zu unterschreiben.
Verbeuge dich tief vor ihm. Und er hat mich erkannt:
─Wie läuft das Leben, Antonio? Ich weiß von Ihren vielen Leiden, weil Sie der Geschichte offenbart haben, dass der Führer nicht anonym war. Dass der Autor ich war. Sie ignorierten dich und machten sich sogar über dich lustig und nannten dich einen rasenden Verrückten. Spanien ist ein Land der Inquisitoren. Sie sind es, die in allen Bereichen unseres Daseins befehlen und dominieren, in der Literatur, in der Politik, in der Kunst. Schlechte Rasse, erhöht durch die Arroganz derer, die glauben, dass sie auserwählt sind. Jüdische Arroganz und Hass. Es ist ein Fluch, den wir ziehen, und die schlimmsten sind die von Segovia. Du würdest niemals ein Prophet in deinem Land sein. Ich auch nicht. Sie wollten mein Haus in Mozoncillo aus bösem Willen niederbrennen.
─Meister, du sagst die Wahrheit, aber mit diesen Ochsen musst du pflügen ─ antwortete ich.
─Ochse sagst du? Sie sind keine Kobolde oder sanftmütige kastrierte Ochsen, sondern echte Mihura
Das Aussehen hat mich sehr getröstet. Don Andrés, der auf dem Weg zur Vesper in der Kathedrale war, hinkte leicht, sein Bart war silbern und seine Nase stumpf.
Er gab mir seinen Segen und empfahl mir, durchzuhalten und mich nicht entmutigen zu lassen. Ich habe es sehr geschätzt.
Der mächtige Fluss Tormes, der im Sommer nie austrocknet und mehr Wasser führt als der Duero, der sein Nebenfluss zu sein scheint, aber einige berühmt sind und andere Wasser liefern, war Zeuge unseres Treffens.
Sehr entspannt und dankbar für die Worte der Lehrerin Laguna, die von einer Wolke herunterkam, um mir davon zu erzählen, ging ich in eine der vielen Spielhöllen, die Salamanca hat, und ich erinnere mich mit Nostalgie, als ich Charo den Hof machte, bestellte ich einen Krug Rot Wein und trank ihn im Ganzen bei der Gesundheit von Lázaro de Tormes, dem Beschützer aller Vagabunden und derjenigen, die sich ohne Ausschweifung zur Freiheit bekennen. Der gleichnamige Held, der die Fantasie dieses Humanisten aus Segovia hervorbrachte, der uns empfahl, angesichts von Widrigkeiten geduldig zu sein.
Donnerstag, 18. August 2022
MY MEETING WITH ANDRES LAGUNA IN SALAMANCA AUTHOR OF LAZARILLO
FATHER TORMES RIVER OF LANGUAGE. PA SALAMANCA LA BLANCA I'M GOING HORIZONS OF LAZARILLO
IN MY LOOK
Salamanca the white who supports you. Four little tits that come and go. I walk in the footsteps of my youth that girlfriend I had in Salamanca. A Bogajo town and that house where I had a stomach ache. All my life I suffered from constipation and I thought I had cancer. The bulls, the festivals, the capeas of Vitigudino seen from the balcony. Fortune was generous to me that summer. I'm still poor like my eponymous hero, the good Lázaro de Tormes, a son of the stream like me because he was born in a water mill. I crossed the bridge of my destiny and poked Guisando's bull in the belly to see if there was anything inside. And there was nothing. The shell of the soul was empty. The waters of the father river of our language descended slowly and silently. On the other side of the riverbank, some washerwomen soaped a lost star between ancient songs and reverence. Just noise and the big bump on the head from the fucking blind man who hit me with such force against the stone that it almost left my head in splinters. Since then, Antoñito woke up.
─Lazarus, are you there? Go out. You fell into the garlito for asshole
the laughter of the blind fementido bounced on the waves
ace of the river that drags the force of our language. A torrent of words. The Nereids and the nymphs that Garcilaso saw went out for a walk, even though I didn't see them. He could only make out the robust bodies of the holm oaks on the other side. The fighting bulls grazing near the gravel looked at me with enigmatic eyes. Some already had more than seven herbs. A whole life to die in the albero of a square but life is bullfighting. A Thoronda cow mooed for the lost calf. The ducks enjoyed themselves swimming among the reeds, ash trees and ailantos that shaded the two slopes. I was amazed to see an old man cross the Roman bridge who arrived with a cachava from Segovia and a book in his hand. He was huffing and puffing along the way. He had made the trip from Alcalá to Salamanca. I guessed that he was a clergyman from the three-cornered cap and the doctoral tassel. A group of students approached him to kiss his hand and called him "domine" and "magister". That August afternoon, on the eve of the solemn feast of the Dormition of Mary, Father Tormes allowed me in that vision to meet the author of the Lazarillo, who was none other than Dr. Andrés Laguna, the doctor of Emperor Charles V. He did not dare to sign it out of fear to the Inquisition.
Give him a deep bow. And he recognized me:
─How's life going, Antonio? I know of your many sufferings because you revealed for history that the guide was not anonymous. That the author was me. They ignored you and even made fun of you and called you a raving madman. Spain is a land of inquisitors. They are the ones who command and dominate in all areas of our existence in literature, in politics, in the arts. Bad race exalted by the arrogance of those who believe they are chosen. Jewish arrogance and hatred. It is a curse that we drag and the worst are those of Segovia. You would never be a prophet in your land. Neither was I. They wanted to burn down the house I had in Mozoncillo due to ill will.
─Master, you say the truth, but with these oxen you have to go plow ─ I replied.
─Ox you say? They are not goblin or meek castrated oxen but authentic mihura
I was very comforted by the appearance. Don Andrés, who was on his way to sing vespers in the cathedral, had a slight limp, his beard was silver and his nose was blunt.
He gave me his blessing and recommended perseverance and not to be discouraged. I deeply appreciated it.
The mighty river Tormes, which never dries up in summer and carries more water than the Duero, which seems to be its tributary, but some are famous and others provide water, witnessed our meeting.
Very relaxed and grateful for the words of the teacher Laguna who came down from a cloud to tell me about it, I went into one of the many gambling dens that Salamanca has and I remember with nostalgia when I courted Charo I ordered a jug of red wine and drank it whole at Health of Lázaro de Tormes, protector of all vagabonds and of those who profess freedom without debauchery. The eponymous hero who gave birth to the imagination of that Segovian humanist who recommended us to be patient in the face of adversity.
Thursday, August 18, 2022
MOJE SPOTKANIE Z ANDRESEM LAGUNA W SALAMANCE AUTOR LAZARILLO
OJCIEC TORMES RIVER JĘZYKA. PA SALAMANCA LA BLANCA Idę HORYZONTY LAZARILLO
W MOIM WYGLĄDZIE
Salamanka biała, która cię wspiera. Cztery małe cycki, które przychodzą i odchodzą. Idę śladami mojej młodości, tej dziewczyny, którą miałem w Salamance. Miasto Bogajo i ten dom, w którym bolał mnie żołądek. Całe życie cierpiałam na zaparcia i myślałam, że mam raka. Byki, festiwale, peleryny Vitigudino widziane z balkonu. Tego lata Fortune była dla mnie hojna. Nadal jestem biedny jak mój tytułowy bohater, dobry Lázaro de Tormes, syn strumienia jak ja, ponieważ urodził się w młynie wodnym. Przekroczyłem most mojego przeznaczenia i szturchnąłem byka Guisando w brzuch, żeby zobaczyć, czy coś jest w środku. I nie było nic. Skorupa duszy była pusta. Wody ojcowskiej rzeki naszego języka opadały powoli i cicho. Po drugiej stronie rzeki niektóre praczki namydlały zagubioną gwiazdę między pradawnymi pieśniami a czcią. Tylko hałas i wielkie uderzenie w głowę tego pieprzonego ślepca, który uderzył mnie z taką siłą o kamień, że prawie roztrzaskał mi głowę. Od tego czasu Antoñito się obudził.
– Łazarzu, jesteś tam? Wychodzić. Wpadłeś do garlito za dupka
śmiech ślepego fementido odbijał się na falach
as rzeki, która ciągnie siłę naszego języka. Potok słów. Nereidy i nimfy, które widział Garcilaso, wyszły na spacer, chociaż ich nie widziałem. Po drugiej stronie mógł dostrzec tylko solidne cielska dębów ostrolistnych. Walczące byki pasące się przy żwirze patrzyły na mnie enigmatycznym wzrokiem. Niektórzy mieli już ponad siedem ziół. Całe życie umrzeć w albero placu, ale życie to walka byków. Krowa Thoronda ryczała za zagubionym cielęciem. Kaczki bawiły się pływając wśród trzcin, jesionów i ailantos, które ocieniały dwa zbocza. Byłem zdumiony, widząc starca przechodzącego przez rzymski most, który przybył z cachava z Segovii i książką w ręku. Przyszedł po drodze sapiąc spocony. Odbył podróż z Alcalá do Salamanki. Domyśliłem się, że był klerykiem po trójkącie i doktorskim chwoście. Grupa uczniów podeszła do niego, aby pocałować go w rękę i nazwała go „dome” i „magister”. Tamtego sierpniowego popołudnia, w wigilię uroczystego święta Zaśnięcia Marii, ksiądz Tormes pozwolił mi w tej wizji spotkać się z autorem Łazarza, którym był nie kto inny jak dr Andrés Laguna, lekarz cesarza Karola V. nie odważył się go podpisać ze strachu przed Inkwizycją.
Zrób mu głęboki ukłon. I rozpoznał mnie:
– Jak tam życie, Antonio? Wiem o wielu Twoich cierpieniach, bo zdradziłeś historii, że przewodnik nie był anonimowy. Że autorem byłem ja. Ignorowali cię, a nawet naśmiewali się z ciebie i nazywali szalonym szaleńcem. Hiszpania to kraj inkwizytorów. To oni dowodzą i dominują we wszystkich dziedzinach naszej egzystencji w literaturze, polityce, sztuce. Zła rasa wywyższona przez arogancję tych, którzy wierzą, że zostali wybrani. Żydowska arogancja i nienawiść. To przekleństwo, które ciągniemy, a najgorsze są te z Segovii. Nigdy nie byłbyś prorokiem na swojej ziemi. Ja również nie. Z powodu złej woli chcieli spalić dom, który miałem w Mozoncillo.
„Mistrzu, mówisz prawdę, ale z tymi wołami musisz iść zaorać – odpowiedziałem.
– Ox mówisz? Nie są goblinami ani potulnymi wykastrowanymi wołami, ale autentycznymi mihura
Bardzo mnie pocieszył wygląd. Don Andrés, który szedł śpiewać nieszpory w katedrze, lekko utykał, miał srebrzystą brodę i tępy nos.
Udzielił mi swojego błogosławieństwa i zalecił wytrwałość i nie zniechęcanie się. Bardzo to doceniam.
Potężna rzeka Tormes, która latem nigdy nie wysycha i niesie więcej wody niż Duero, która wydaje się być jej dopływem, ale niektóre są znane, a inne dostarczają wodę, była świadkiem naszego spotkania.
Bardzo zrelaksowany i wdzięczny za słowa nauczycielki Laguny, która zeszła z chmury, aby mi o tym opowiedzieć, wszedłem do jednej z wielu kryjówek hazardowych w Salamance i pamiętam z nostalgią, gdy zabiegałem o Charo, zamówiłem dzbanek czerwonego wino i wypił je w całości w Uzdrowisku Lázaro de Tormes, obrońcy wszystkich włóczęgów i tych, którzy wyznają wolność bez rozpusty. Tytułowy bohater, który zrodził wyobraźnię tego segowiańskiego humanisty, który zalecał nam cierpliwość w obliczu przeciwności losu.
czwartek, 18 sierpnia 2022 r.
МОЯ ВСТРЕЧА С АНДРЕСОМ ЛАГУНОЙ В САЛАМАНКЕ АВТОР ЛАЗАРИЛЬО
ОТЕЦ ТОРМЕС РЕКА ЯЗЫКА. PA SALAMANCA LA BLANCA I'M GORIZONS OF LAZARILLO
В МОЕМ ВЗГЛЯДЕ
Саламанка белый, который поддерживает вас. Четыре маленькие сиськи, которые приходят и уходят. Я иду по стопам моей юности, той девушки, которая была у меня в Саламанке. Город Богаджо и тот дом, где у меня болел живот. Всю жизнь я страдал от запоров и думал, что у меня рак. Быки, фестивали, накидки Витигудино видны с балкона. Фортуна была щедра ко мне в то лето. Я все еще беден, как и мой одноименный герой, добрый Ласаро де Тормес, сын ручья, как и я, потому что он родился на водяной мельнице. Я пересек мост своей судьбы и ткнул быка Гисандо в живот, чтобы посмотреть, есть ли что-нибудь внутри. И ничего не было. Оболочка души была пуста. Воды родной реки нашего языка спускались медленно и бесшумно. На другом берегу реки какие-то прачки намыливали потерянную звезду между древними песнями и благоговением. Только шум и большой удар по голове от чертового слепца, который с такой силой ударил меня о камень, что моя голова чуть не рассыпалась в щепки. С тех пор Антонито проснулся.
─Лазарь, ты здесь? Выходить. Ты попал в гарлито за мудак
смех слепого фементидо отражался от волн
туз реки, что тащит силу нашего языка. Поток слов. Нереиды и нимфы, которых видел Гарсиласо, вышли погулять, хотя я их не видел. Он мог разглядеть только крепкие стволы каменных дубов с другой стороны. Бойцовские быки, пасшиеся возле гравия, смотрели на меня загадочными глазами. У некоторых уже было более семи трав. Целая жизнь, чтобы умереть в альберо на площади, но жизнь — это коррида. Корова Торонда мычала в поисках потерянного теленка. Утки с удовольствием плавали среди тростников, ясеней и айланто, которые затеняли оба склона. Я был поражен, увидев, как по римскому мосту перешел старик, который прибыл с качавой из Сеговии и книгой в руке. По дороге он пыхтел, весь в поту. Он совершил путешествие из Алькалы в Саламанку. Я догадался, что он священнослужитель, по треуголке и докторской кисточке. Группа студентов подошла к нему, чтобы поцеловать ему руку, и назвала его «господином» и «магистром». В тот августовский день, накануне торжественного праздника Успения Пресвятой Богородицы, отец Тормес позволил мне в этом видении встретиться с автором Ласарильо, которым был не кто иной, как доктор Андрес Лагуна, врач императора Карла V. не решился подписать его из страха перед инквизицией.
Низкий поклон. И он узнал меня:
─ Как жизнь, Антонио? Я знаю о ваших многочисленных страданиях, потому что вы открыли для истории, что проводник не был анонимным. Что автором был я. Они игнорировали вас и даже смеялись над вами и называли бредущим сумасшедшим. Испания — страна инквизиторов. Именно они командуют и господствуют во всех сферах нашего существования в литературе, политике, искусстве. Плохая раса превозносится высокомерием тех, кто считает себя избранным. Еврейское высокомерие и ненависть. Это проклятие, которое мы несем, и худшее из них — Сеговия. Ты никогда не был бы пророком в своей стране. Я тоже. Они хотели сжечь мой дом в Мозонсильо из-за недоброжелательности.
─Хозяин, вы правду говорите, но с этими волами вам надо идти пахать ─ ответил я.
─Бык, говоришь? Это не гоблины и не кроткие кастрированные быки, а настоящие михура.
Внешний вид меня очень утешил. Дон Андрес, направлявшийся на вечерню в собор, слегка прихрамывал, борода у него была седая, а нос тупой.
Он дал мне свое благословение и порекомендовал проявить настойчивость и не отчаиваться. Я глубоко оценил это.
Мощная река Тормес, никогда не пересыхающая летом и несущая больше воды, чем Дуэро, которая, кажется, является ее притоком, но одни славятся, а другие дают воду, была свидетельницей нашей встречи.
Очень расслабленный и благодарный за слова учителя Лагуны, которая спустилась с облака, чтобы рассказать мне об этом, я зашел в один из многих игорных притонов, которые есть в Саламанке, и я с ностальгией вспоминаю, когда я ухаживал за Чаро, я заказал кувшин красного вина и выпил его целиком за здоровье Ласаро де Тормеса, защитника всех бродяг и тех, кто исповедует свободу без разврата. Одноименный герой, породивший воображение того сеговского гуманиста, который рекомендовал нам быть терпеливыми перед лицом невзгод.
Четверг, 18 августа 2022 г.