2017-03-08

FERIA CUARTA CUARESMAL MISA DE HOY









Incipit
In nómine Patris, et Fílii, et Spíritus Sancti. Amen.
2
Beginning
In the Name of the Father, and of the Son, and of the Holy Ghost. Amen.
Top  Next
S. Introíbo ad altáre Dei.
M. Ad Deum, qui lætíficat juventútem meam.
S. Júdica me, Deus, et discérne causam meam de gente non sancta: ab hómine iníquo et dolóso érue me.
M. Quia tu es, Deus, fortitudo mea: quare me reppulísti, et quare tristis incédo, dum afflígit me inimícus?
S. Emítte lucem tuam et veritátem tuam: ipsa me deduxérunt, et adduxérunt in montem sanctum tuum et in tabernácula tua.
M. Et introíbo ad altáre Dei: ad Deum, qui lætíficat juventútem meam.
S. Confitébor tibi in cíthara, Deus, Deus meus: quare tristis es, ánima mea, et quare contúrbas me?
M. Spera in Deo, quóniam adhuc confitébor illi: salutáre vultus mei, et Deus meus.
S. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
M. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper: et in saecula sæculórum. Amen.
S. Introíbo ad altáre Dei.
M. Ad Deum, qui lætíficat juventútem meam.
3
P. I will go in unto the altar of God.
S. To God who giveth joy to my youth.
P. Judge me, O God, and distinguish my cause from the nation which is not holy: deliver me from the unjust and deceitful man.
S. For Thou, O God, art my strength: why hast Thou cast me off? and why go I sorrowful whilst the enemy afflicteth me?
P. Send forth Thy light and Thy truth: they have conducted me and brought me unto Thy holy mount, and into Thy tabernacles.
S. And I will go into the altar of God: to God who giveth joy to my youth.
P. To Thee, O God, my God, I will give praise upon the harp; why art thou sad, O my soul, and why dost thou disquiet me?
S. Hope in God, for I will still give praise to Him: the salvation of my countenance and my God.
P. Glory be to the Father, and to the Son, and to the Holy Ghost.
S. As it was in the beginning, is now, and ever shall be, world without end. Amen.
P. I will go in unto the altar of God.
S. To God who giveth joy to my youth.
Top  Next
V. Adjutórium nostrum in nómine Dómini.
R. Qui fecit coelum et terram.
Confíteor Deo omnipoténti, beátæ Maríæ semper Vírgini, beáto Michaéli Archángelo, beáto Joánni Baptístæ, sanctis Apóstolis Petro et Paulo, ómnibus Sanctis, et vobis, fratres: quia peccávi nimis cogitatióne, verbo et opere: mea culpa, mea culpa, mea máxima culpa. Ideo precor beátam Maríam semper Vírginem, beátum Michaélem Archángelum, beátum Joánnem Baptístam, sanctos Apóstolos Petrum et Paulum, omnes Sanctos, et vos, fratres, orare pro me ad Dóminum, Deum nostrum.
M. Misereátur tui omnípotens Deus, et, dimíssis peccátis tuis, perdúcat te ad vitam ætérnam.
S. Amen,
M. Confíteor Deo omnipoténti, beátæ Maríæ semper Vírgini, beáto Michaéli Archángelo, beáto Joánni Baptístæ, sanctis Apóstolis Petro et Paulo, ómnibus Sanctis, et tibi, pater: quia peccávi nimis cogitatióne, verbo et opere: mea culpa, mea culpa, mea máxima culpa. Ideo precor beátam Maríam semper Vírginem, beátum Michaélem Archángelum, beátum Joánnem Baptístam, sanctos Apóstolos Petrum et Paulum, omnes Sanctos, et te, pater, orare pro me ad Dóminum, Deum nostrum.
S. Misereátur nostri omnípotens Deus, et, dimíssis peccátis nostris , perdúcat nos ad vitam ætérnam.
R. Amen.
S. Indulgéntiam, absolutionem et remissiónem peccatórum nostrórum tríbuat nobis omnípotens et miséricors Dóminus.
R. Amen.
4
P. Our help is in the Name of the Lord.
S. Who made heaven and earth.
P. I confess to almighty God, to the blessed Mary ever Virgin, blessed Michael the Archangel, blessed John the Baptist, the holy Apostles Peter and Paul, to all the Saints, and to you, brothers, that I have sinned exceedingly in thought, word, and deed, through my fault, through my fault, through my most grievous fault. Therefore I beseech the blessed Mary, ever Virgin, blessed Michael the Archangel, blessed John the Baptist, the holy Apostles Peter and Paul, all the Saints, and you, brothers, to pray to the Lord our God for me.
S. May almighty God be merciful to thee, and forgiving thy sins, bring thee to everlasting life.
S. Amen.
S. I confess to almighty God, to the blessed Mary ever Virgin, blessed Michael the Archangel, blessed John the Baptist, the holy Apostles Peter and Paul, to all the Saints, and to you, Father, that I have sinned exceedingly in thought, word, and deed, through my fault, through my fault, through my most grievous fault. Therefore I beseech the blessed Mary, ever Virgin, blessed Michael the Archangel, blessed John the Baptist, the holy Apostles Peter and Paul, all the Saints, and you, Father, to pray to the Lord our God for me.
P. May almighty God be merciful to us , and forgiving thy sins, bring us to everlasting life.
S. Amen.
P. May the almighty and merciful Lord grant us pardon, absolution, and remission of our sins.
S. Amen.
Top  Next
V. Deus, tu convérsus vivificábis nos.
R. Et plebs tua lætábitur in te.
V. Osténde nobis, Dómine, misericórdiam tuam.
R. Et salutáre tuum da nobis.
V. Dómine, exáudi oratiónem meam.
R. Et clamor meus ad te véniat.
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Orémus,
Aufer a nobis, quaesumus, Dómine, iniquitátes nostras: ut ad Sancta sanctórum puris mereámur méntibus introíre. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.
Orámus te, Dómine, per mérita Sanctórum tuórum, quorum relíquiæ hic sunt, et ómnium Sanctórum: ut indulgére dignéris ómnia peccáta mea. Amen.
5
P. O God, Thou wilt turn again and quicken us.
S. And thy people shall rejoice in Thee.
P. Show us, O Lord, Thy mercy.
S. And grant us Thy salvation.
P. O Lord, hear my prayer.
S. And let my cry come before Thee.
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
Let us pray.
Take away from us our iniquities, we beseech Thee, O Lord, that we may be worthy to enter with pure minds into the Holy of Holies, through Christ our Lord. Amen.
We beseech Thee, O Lord, by the merits of Thy Saints, whose relics are here, and of all the Saints, that Thou wouldst vouchsafe to forgive me all my sins. Amen.
Top  Next
Introitus
Ps 24:6; 24:3; 24:22
Reminíscere miseratiónum tuárum, Dómine, et misericórdiæ tuæ, quæ a saeculo sunt: ne umquam dominéntur nobis inimíci nostri: líbera nos, Deus Israël, ex ómnibus angústiis nostris.
Ps 24:1-2
Ad te, Dómine, levávi ánimam meam: Deus meus, in te confído, non erubéscam.
V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
R. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, et in saecula saeculórum. Amen
Reminíscere miseratiónum tuárum, Dómine, et misericórdiæ tuæ, quæ a saeculo sunt: ne umquam dominéntur nobis inimíci nostri: líbera nos, Deus Israël, ex ómnibus angústiis nostris.
6
Introit
Ps 24:6, 3, 22.
Remember that Your compassion, O Lord, and Your kindness are from of old; let not our enemies exult over us; deliver us, O God of Israel, from all our tribulations.
Ps 24:1-2
To You I lift up my soul, O Lord; in You, O my God, I trust; let me not be put to shame.
V. Glory be to the Father, and to the Son, and to the Holy Ghost.
R. As it was in the beginning, is now, and ever shall be, world without end. Amen.
Remember that Your compassion, O Lord, and Your kindness are from of old; let not our enemies exult over us; deliver us, O God of Israel, from all our tribulations.
Top  Next
Kyrie
S. Kýrie, eléison.
M. Kýrie, eléison.
S. Kýrie, eléison.
M. Christe, eléison.
S. Christe, eléison.
M. Christe, eléison.
S. Kýrie, eléison.
M. Kýrie, eléison.
S. Kýrie, eléison.
7
Kyrie
P. Lord, have mercy.
S. Lord, have mercy.
P. Lord, have mercy.
S. Christ, have mercy.
P. Christ, have mercy.
S. Christ, have mercy.
P. Lord, have mercy.
S. Lord, have mercy.
P. Lord, have mercy.
Top  Next
Gloria
omit.
8
Gloria
omit.
Top  Next
Oratio
Orémus.
V. Flectámus génua.
R. Leváte.
Preces nostras, quaesumus, Dómine, cleménter exáudi: et contra cuncta nobis adversántia, déxteram tuæ majestátis exténde.
Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.

Lectio
Léctio libri Exodi.
Exod 24:12-18
In diébus illis: Dixit Dóminus ad Móysen: Ascénde ad me in montem, et esto ibi: dabóque tibi tábulas lapídeas, et legem ac mandáta quæ scripsi: ut dóceas fílios Israël. Surrexérunt Moyses et Josue miníster ejus: ascendénsque Moyses in montem Dei, senióribus ait: Exspectáte hic, donec revertámur ad vos. Habétis Aaron et Hur vobíscum: si quid natum luent quæstiónis, referétis ad eos. Cumque ascendísset Moyses, opéruit nubes montem, et habitávit glória Dómini super Sínai, tegens illum nube sex diébus: séptimo autem die vocávit eum de médio calíginis. Erat autem spécies glóriæ Dómini, quasi ignis ardens super vérticem montis; in conspéctu filiórum Israël. Ingressúsque Móyses médium nébulæ, ascéndit in montem: et luit ibi quadragínta diébus et quadragínta nóctibus.

Graduale
Ps 24:17-18
Tribulatiónes cordis mei dilatátæ sunt: de necessitátibus meis éripe me, Dómine.
V. Vide humilitátem meam, et labórem meum: et dimítte ómnia peccáta mea.

Oratio
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spiritu tuo.
Orémus.
Devotiónem pópuli tui, quaesumus, Dómine, benígnus inténde: ut, qui per abstinéntiam macerántur in córpore, per fructum boni óperis reficiántur in mente.
Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.




Orémus.
ad poscenda suffragia Sanctorum
A cunctis nos, quæsumus, Dómine, mentis et córporis defénde perículis: et, intercedénte beáta et gloriósa semper Vírgine Dei Genetríce María, cum beáto Joseph, beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque beáto N. et ómnibus Sanctis, salútem nobis tríbue benígnus et pacem; ut, destrúctis adversitátibus et erróribus univérsis, Ecclesia tua secúra tibi sérviat libertáte.

pro vivis et mortuis
Omnípotens sempitérne Deus, qui vivórum domináris simul et mortuórum, omniúmque miseréris, quos tuos fide et ópere futúros esse prænóscis: te súpplices exorámus; ut, pro quibus effúndere preces decrévimus, quosque vel præsens saeculum adhuc in carne rétinet, vel futúrum jam exútos córpore suscépit, intercedéntibus ómnibus Sanctis tuis, pietátis tuæ deméntia ómnium delictórum suórum véniam consequántur.
Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.
9
Collect
Let us pray.
V. Let us kneel.
R. Arise.
Mercifully hear our prayers, we beseech You, O Lord; and stretch forth the right hand of Your Majesty against all things hostile to us.
Through Jesus Christ, thy Son our Lord, Who liveth and reigneth with thee, in the unity of the Holy Ghost, ever one God, world without end.
R. Amen.

Lesson
Lesson from the book of Exodus
Ex. 24:12-18
In those days, the Lord said to Moses, Come up to Me on the mountain and, while you are there, I will give you the stone tablets on which I have written the law and the commandments that you may teach the children of Israel. So Moses set out with Josue, his aide, and went up to the mountain of God. The elders, however, had been told by him, Wait here for us until we return to you. Aaron and Hur are staying with you. If anyone has a complaint, let him refer the matter to them. After Moses had gone up, a cloud covered the mountain. The glory of the Lord settled upon Mount Sinai. The cloud covered it for six days, and on the seventh day He called to Moses from the midst of the cloud. To the Israelites the glory of the Lord was seen as a consuming fire on the mountaintop. But Moses passes into the midst of the cloud as he went up on the mountain; and there he stayed for forty days and forty nights.
R. Thanks be to God.

Gradual
Ps 24:17-18
Relieve the troubles of my heart, and bring me out of distress, O Lord.
V. Put an end to my affliction and my suffering, and take away all my sins.

Collect
V. The Lord be with you.
R. And with thy spirit.
Let us pray.
We beseech You, O Lord, look graciously upon the fervor of Your people, who mortify themselves in the flesh through abstinence: that they may be refreshed in spirit by the fruit of these good works.
Through Jesus Christ, thy Son our Lord, Who liveth and reigneth with thee, in the unity of the Holy Ghost, ever one God, world without end.
R. Amen.




Let us pray.
Collect of the Souls
From all perils of soul and body defend us, O Lord, we beseech thee, and by the intercession of blessed and gloriosus ever Virgin Mary, Mother of God, of blessed Joseph, of thy blessed apostles Peter and Paul, and of blessed N. and all the Saints, graciously grant us safety and peace that all adversities and errors being overcome, thy Church may serve thee in security and freedom

pro vivis et mortuos
Omnípotens sempitérne Deus, qui vivórum domináris simul et mortuórum, omniúmque miseréris, quos tuos fide et ópere futúros esse prænóscis: te súpplices exorámus; ut, pro quibus effúndere preces decrévimus, quosque vel præsens saeculum adhuc in carne rétinet, vel futúrum jam exútos córpore suscépit, intercedéntibus ómnibus Sanctis tuis, pietátis tuæ deméntia ómnium delictórum suórum véniam consequántur.
Through Jesus Christ, thy Son our Lord, Who liveth and reigneth with thee, in the unity of the Holy Ghost, ever one God, world without end.
R. Amen.
Top  Next
Graduale
Ps 24:17; 24:18; 24:1-4
De necessitátibus meis éripe me, Dómine: vide humilitátem meam et labórem meum: et dimítte ómnia peccáta mea.
V. Ad te, Dómine, levávi ánimam meam: Deus meus, in te confído, non erubéscam: neque irrídeant me inimíci mei.
V. Etenim univérsi, qui te exspéctant, non confundéntur: confundántur omnes faciéntes vana.
10
Gradual
Ps 24:17-18, 1-4.
Bring me out of distress, O Lord; put an end to my affliction and my suffering, and take away all my sins.
V. To You, I lift up my soul, O Lord. In You, O my God, I trust; let me not be put to shame, let not my enemies exult over me.
V. No one who waits for You shall be put to shame; those shall be put to shame who heedlessly break faith.
Top  Next
Evangelium
Munda cor meum, ac labia mea, omnípotens Deus, qui labia Isaíæ Prophétæ cálculo mundásti igníto: ita me tua grata miseratióne dignáre mundáre, ut sanctum Evangélium tuum digne váleam nuntiáre. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.
Jube, Dómine, benedícere. Dóminus sit in corde meo et in lábiis meis: ut digne et competénter annúntiem Evangélium suum. Amen.
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Sequéntia sancti Evangélii secúndum Matthaeum.
R. Gloria tibi, Domine!
Matt 12:38-50
In illo témpore: Respondérunt Jesu quidam de scribis et pharisaeis, dicéntes: Magíster, vólumus a te signum vidére. Qui respóndens, ait illis: Generátio mala et adúltera signum quærit: et signum non dábitur ei, nisi signum Jonæ Prophétæ. Sicut enim fuit Jonas in ventre ceti tribus diébus et tribus nóctibus: sic erit Fílius hóminis in corde terræ tribus diébus et tribus nóctibus. Viri Ninivítæ surgent in judício cum generatióne ista, et condemnábunt eam: quia pæniténtiam egérunt in prædicatióne Jonæ. Et ecce plus quam Jonas hic. Regína Austri surget in judício cum generatióne ista, et condemnábit eam: quia venit a fínibus terræ audire sapiéntiam Salomónis. Et ecce plus quam Sálomon hic. Cum autem immúndus spíritus exíerit ab hómine, ámbulat per loca árida, quærens réquiem, et non invénit. Tunc dicit: Revértar in domum meam, unde exívi. Et véniens invénit eam vacántem, scopis mundátam, et ornátam. Tunc vadit, et assúmit septem álios spíritus secum nequióres se, et intrántes hábitant ibi: et fiunt novíssima hóminis illíus pe-jóra prióribus. Sic erit et generatióni huic péssimæ. Adhuc eo loquénte ad turbas, ecce, Mater ejus et fratres stabant foris, quæréntes loqui ei. Dixit autem ei quidam: Ecce, mater tua et fratres tui foris stant, quæréntes te. At ipse respóndens dicénti sibi, ait: Quæ est mater mea, et qui sunt fratres mei? Et exténdens manum in discípulos suos, dixit: Ecce mater mea et fratres mei. Quicúmque enim fécerit voluntátem Patris mei, qui in coelis est: ipse meus frater et soror et mater est.
R. Laus tibi, Christe!
S. Per Evangelica dicta, deleantur nostra delicta.
11
Gospel
Cleanse my heart and my lips, O almighty God, who didst cleanse the lips of the prophet Isaias with a burning coal, and vouchsafe, through Thy gracious mercy, so to purify me, that I may worthily announce Thy holy Gospel. Through Christ our Lord. Amen.
Give me Thy blessing, O Lord. The Lord be in my heart and on my lips, that I may worthily and in a becoming manner, proclaim His holy Gospel. Amen.
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
Continuation of the Holy Gospel according to Matthew
R. Glory be to Thee, O Lord.
Matt 12:38-50
At that time, certain of the Scribes and Pharisees answered Him, saying: Master, we would see a sign from You. But He answered and said to them, An evil and adulterous generation demands a sign, and no sign shall be given it but the sign of Jonah the prophet. For even as Jonah was in the belly of the fish three days and three nights, so will the Son of Man be three days and three nights in the heart of the earth. The men of Ninive will rise up in the judgment with this generation and will condemn it; for they repented at the preaching of Jonah, and behold, a greater than Jonah is here. The queen of the South will rise up in the judgment with this generation and will condemn it; for she came from the ends of the earth to hear the wisdom of Solomon, and behold, a greater than Solomon is here. But when the unclean spirit has gone out of a man, he roams through dry places in search of rest, and finds none. Then he says, ‘I will return to my house which I left’; and when he has come to it, he finds the place unoccupied, swept and decorated. Then he goes and takes with him seven other spirits more evil than himself, and they enter in and dwell there; and the last state of that man becomes worse than the first. So shall it be with this evil generation also. While He was still speaking to the crowds, His mother and His brethren were standing outside, seeking to speak to Him. And someone said to Him, Behold, Your mother and Your brethren are standing outside, seeking You. But He answered and said to him who told Him, Who is My mother and who are My brethren? And stretching forth His hand toward His disciples, He said, Behold My mother and My brethren! For whoever does the will of My Father in heaven, he is My brother and sister and mother.
R. Praise be to Thee, O Christ.
S. By the words of the Gospel may our sins be blotted out.
Top  Next
Credo
omit.
12
Creed
omit.
Top  Next
Offertorium
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Orémus
Ps 118:47; 118:48
Meditábor in mandátis tuis, quæ diléxi valde: et levábo manus meas ad mandáta tua, quæ diléxi.
13
Offertory
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
Let us pray.
Ps 118:47-48
I will delight in Your commands, which I love exceedingly. And I will life up my hands to Your commands which I love.
Suscipe, sancte Pater, omnipotens ætérne Deus, hanc immaculátam hóstiam, quam ego indígnus fámulus tuus óffero tibi Deo meo vivo et vero, pro innumerabílibus peccátis, et offensiónibus, et neglegéntiis meis, et pro ómnibus circumstántibus, sed et pro ómnibus fidélibus christiánis vivis atque defúnctis: ut mihi, et illis profíciat ad salútem in vitam ætérnam. Amen.Accept, O holy Father, almighty and eternal God, this unspotted host, which I, Thy unworthy servant, offer unto Thee, my living and true God, for my innumerable sins, offenses, and negligences, and for all here present: as also for all faithful Christians, both living and dead, that it may avail both me and them for salvation unto life everlasting. Amen.
Deus, qui humánæ substántiæ dignitátem mirabíliter condidísti, et mirabílius reformásti: da nobis per hujus aquæ et vini mystérium, ejus divinitátis esse consórtes, qui humanitátis nostræ fíeri dignátus est párticeps, Jesus Christus, Fílius tuus, Dóminus noster: Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus: per ómnia saecula sæculórum. Amen.O God, who, in creating human nature, didst wonderfully dignify it, and still more wonderfully restore it, grant that, by the Mystery of this water and wine, we may be made partakers of His divine nature, who vouchsafed to be made partaker of our human nature, even Jesus Christ our Lord, Thy Son, who with Thee, liveth and reigneth in the unity of the Holy Ghost, God: world without end. Amen.
Top  Next
Offérimus tibi, Dómine, cálicem salutáris, tuam deprecántes cleméntiam: ut in conspéctu divínæ majestátis tuæ, pro nostra et totíus mundi salute, cum odóre suavitátis ascéndat. Amen.
In spíritu humilitátis et in ánimo contríto suscipiámur a te, Dómine: et sic fiat sacrifícium nostrum in conspéctu tuo hódie, ut pláceat tibi, Dómine Deus.
Veni, sanctificátor omnípotens ætérne Deus: et bene dic hoc sacrifícium, tuo sancto nómini præparátum.
16
We offer unto Thee, O Lord, the chalice of salvation, beseeching Thy clemency, that it may ascend before Thy divine Majesty, as a sweet savor, for our salvation, and for that of the whole world. Amen.
Accept us, O Lord, in the spirit of humility and contrition of heart, and grant that the sacrifice which we offer this day in Thy sight may be pleasing to Thee, O Lord God.
Come, O almighty and eternal God, the Sanctifier, and bless this Sacrifice, prepared for the glory of Thy holy Name.
Top  Next
Lavábo inter innocéntes manus meas: et circúmdabo altáre tuum. Dómine: Ut áudiam vocem laudis, et enárrem univérsa mirabília tua. Dómine, diléxi decórem domus tuæ et locum habitatiónis glóriæ tuæ. Ne perdas cum ímpiis, Deus, ánimam meam, et cum viris sánguinum vitam meam: In quorum mánibus iniquitátes sunt: déxtera eórum repléta est munéribus. Ego autem in innocéntia mea ingréssus sum: rédime me et miserére mei. Pes meus stetit in dirécto: in ecclésiis benedícam te, Dómine.
V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
R. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, et in saecula saeculórum. Amen
17
I will wash my hands among the innocent: and I will compass Thine altar, O Lord That I may hear the voice of praise: and tell of all Thy wonderous works. I have loved, O Lord, the beauty of Thy house and the place where Thy glory dwelleth. Take not away my soul, O God, with the wicked: nor my life with blood-thirsty men. In whose hands are iniquities, their right hand is filled with gifts. But I have walked in my innocence: redeem me, and have mercy on me. My foot hath stood in the direct way, in the churches I will bless Thee, O Lord.
V. Glory be to the Father, and to the Son, and to the Holy Ghost.
R. As it was in the beginning, is now, and ever shall be, world without end. Amen.
Súscipe, sancta Trinitas, hanc oblatiónem, quam tibi offérimus ob memóriam passiónis, resurrectiónis, et ascensiónis Jesu Christi, Dómini nostri: et in honórem beátæ Maríæ semper Vírginis, et beáti Joannis Baptistæ, et sanctórum Apostolórum Petri et Pauli, et istórum et ómnium Sanctórum: ut illis profíciat ad honórem, nobis autem ad salútem: et illi pro nobis intercédere dignéntur in coelis, quorum memóriam ágimus in terris. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen.Receive, O holy Trinity, this oblation which we make to Thee, in memory of the Passion, Resurrection and Ascension of our Lord Jesus Christ, and in honor of Blessed Mary, ever Virgin, blessed John the Baptist, the holy Apostles Peter and Paul, and of all the Saints, that it may avail unto their honor and our salvation, and may they vouchsafe to intercede for us in heaven, whose memory we celebrate on earth. Through the same Christ our Lord. Amen.
Top  Next
S. Oráte, fratres: ut meum ac vestrum sacrifícium acceptábile fiat apud Deum Patrem omnipoténtem.
M. Suscípiat Dóminus sacrifícium de mánibus tuis ad laudem et glóriam nominis sui, ad utilitátem quoque nostram, totiúsque Ecclésiæ suæ sanctæ.
S. Amen.

Secreta
Hóstias tibi, Dómine, placatiónis offérimus: ut et delícta nostra miserátus absólvas, et nutántia corda tu dírigas.
Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.

ad poscenda suffragia Sanctorum
Exáudi nos, Deus, salutáris noster: ut, per hujus sacraménti virtútem, a cunctis nos mentis et córporis hóstibus tueáris; grátiam tríbuens in præsénti, et glóriam in futuro.

pro vivis et mortuis
Deus, cui soli cógnitus est númerus electórum in supérna felicitáte locándus: tríbue, quæsumus; ut, intercedéntibus ómnibus Sanctis tuis, universórum, quos in oratióne commendátas suscépimus, et ómnium fidélium nómina beátæ prædestinatiónis liber adscrípta retíneat.
Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.
19
P. Brethren, pray that my Sacrifice and yours may be acceptable to God the Father almighty.
S. May the Lord receive the Sacrifice from thy hands, to the praise and glory of His Name, to our benefit and that of all His holy Church.
P. Amen.

Secret
We offer You, O Lord, this sacrifice of atonement, that You would mercifully absolve our sins and direct our faltering hearts.
Through Jesus Christ, thy Son our Lord, Who liveth and reigneth with thee, in the unity of the Holy Ghost, ever one God, world without end.
R. Amen.

Of the souls
Hear us, O God, our salvation that through the power of this Sacrament thou mayest defend us from all enemies of soul and body and bestow upon us grace here and glory hereafter.

pro vivis et mortuos
Deus, cui soli cógnitus est númerus electórum in supérna felicitáte locándus: tríbue, quaesumus; ut, intercedéntibus ómnibus Sanctis tuis, universórum, quos in oratióne commendátas suscépimus, et ómnium fidélium nómina beátæ prædestinatiónis liber adscrípta retíneat.
Through Jesus Christ, thy Son our Lord, Who liveth and reigneth with thee, in the unity of the Holy Ghost, ever one God, world without end.
R. Amen.
Top  Next
Praefatio
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
V. Sursum corda.
R. Habémus ad Dóminum.
V. Grátias agámus Dómino, Deo nostro.
R. Dignum et justum est.

de Quadragesima
Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre, nos tibi semper, et ubíque grátias agere: Dómine, sancte Pater, omnípotens ætérne Deus: Qui corporáli ieiúnio vítia cómprimis, mentem élevas, virtútem largíris et prǽmia: per Christum Dóminum nostrum. Per quem maiestátem tuam laudant Angeli, adórant Dominatiónes, tremunt Potestátes. Cæli cælorúmque Virtútes, ac beáta Séraphim, sócia exsultatióne concélebrant. Cum quibus et nostras voces, ut admitti iúbeas, deprecámur, súpplici confessióne dicentes:

Sanctus, Sanctus, Sanctus Dóminus, Deus Sábaoth. Pleni sunt coeli et terra glória tua. Hosánna in excélsis. Benedíctus, qui venit in nómine Dómini. Hosánna in excélsis.
20
Preface
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
P. Lift up your hearts.
S. We have lifted them up to the Lord.
P. Let us give thanks to the Lord our God.
S. It is meet and just.

Lent
It is truly meet and just, right and for our salvation, that we should at all times, and in all places, give thanks unto Thee, O holy Lord, Father almighty, everlasting God; Who by this bodily fast, dost curb our vices, dost lift up our minds and bestow on us strength and rewards; through Christ our Lord. Through whom the Angels praise Thy Majesty, the Dominations worship it, the Powers stand in awe. The Heavens and the heavenly hosts together with the blessed Seraphim in triumphant chorus unite to celebrate it. Together with these we entreat Thee that Thou mayest bid our voices also to be admitted while we say with lowly praise:

Holy, Holy, Holy, Lord God of Sabaoth! Heaven and earth are full of Thy glory! Hosanna in the highest! Blessed is He that cometh in the Name of the Lord! Hosanna in the highest!
Top  Next
Canon
Te igitur, clementíssime Pater, per Jesum Christum, Fílium tuum, Dóminum nostrum, súpplices rogámus, ac pétimus, uti accepta habeas et benedícas, hæc dona, hæc múnera, hæc sancta sacrifícia illibáta, in primis, quæ tibi offérimus pro Ecclésia tua sancta cathólica: quam pacificáre, custodíre, adunáre et régere dignéris toto orbe terrárum: una cum fámulo tuo Papa nostro Francisco et Antístite nostro et ómnibus orthodóxis, atque cathólicæ et apostólicae fídei cultóribus.
21
Canon
We therefore, humbly pray and beseech Thee, most merciful Father, through Jesus Christ; Thy Son, our Lord, that Thou wouldst vouchsafe to accept and bless these gifts, these presents, these holy unspotted Sacrifices, which in the first place we offer Thee for Thy holy Catholic Church to which vouchsafe to grant peace, as also to preserve, unite, and govern it throughout the world, together with Thy servant Francis our Pope, and our Bishop, and all orthodox believers and professors of the Catholic and Apostolic Faith.
Meménto, Dómine, famulórum famularúmque tuarum N. et N. et ómnium circumstántium, quorum tibi fides cógnita est et nota devótio, pro quibus tibi offérimus: vel qui tibi ófferunt hoc sacrifícium laudis, pro se suísque ómnibus: pro redemptióne animárum suárum, pro spe salútis et incolumitátis suæ: tibíque reddunt vota sua ætérno Deo, vivo et vero.Be mindful, O Lord, of Thy servants and handmaidens, N. et N. and of all here present, whose faith and devotion are known unto Thee, for whom we offer, or who offer up to Thee, this sacrifice of praise for themselves, their families and friends, for the redemption of their souls, for the health and salvation they hope for; and who now pay their vows to Thee, the everlasting, living and true God.
Top  Next
Communicántes, et memóriam venerántes, in primis gloriósæ semper Vírginis Maríæ, Genetrícis Dei et Dómini nostri Jesu Christi: sed
et beatórum Apostolórum ac Mártyrum tuórum, Petri et Pauli, Andréæ, Jacóbi, Joánnis, Thomæ, Jacóbi, Philíppi, Bartholomaei, Matthaei, Simónis et Thaddaei: Lini, Cleti, Cleméntis, Xysti, Cornélii, Cypriáni, Lauréntii, Chrysógoni, Joánnis et Pauli, Cosmæ et Damiáni: et ómnium Sanctórum tuórum; quorum méritis precibúsque concédas, ut in ómnibus protectiónis tuæ muniámur auxílio. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen.
23
We pray in union with and honor the memory, especially of the glorious ever Virgin Mary, mother of our God and Lord Jesus Christ:
and of the blessed Apostles and Martyrs Peter and Paul, Andrew, James, John, Thomas, James, Philip, Bartholomew, Matthew, Simon, and Thaddeus; Linus, Cletus, Clement, Xystus, Cornelius, Cyprian, Lawrence, Chrysogonus, John and Paul, Cosmas and Damian, and of all Thy Saints, through whose merits and prayers, grant that we may in all things be defended by the help of Thy protection. Through the same Christ our Lord. Amen.
Top  Next

Hanc igitur oblatiónem servitutis nostræ, sed et cunctae famíliæ tuæ,
quaesumus, Dómine, ut placátus accípias: diésque nostros in tua pace dispónas, atque ab ætérna damnatióne nos éripi, et in electórum tuórum júbeas grege numerári. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.
24

We therefore beseech Thee, O Lord, graciously to accept this oblation of our service, as also of Thy whole family;
and to dispose our days in Thy peace, preserve us from eternal damnation, and rank us in the number of Thine Elect. Through the same Christ our Lord. Amen.
Quam oblatiónem tu, Deus, in ómnibus, quaesumus, bene díctam, adscríp tam, ra tam, rationábilem, acceptabilémque fácere dignéris: ut nobis Cor pus, et San guis fiat dilectíssimi Fílii tui, Dómini nostri Jesu Christi. Which oblation do Thou, O God, vouchsafe in all respects, to bless, approve, ratify, make worthy and acceptable; that it may be made for us the Body and Blood of Thy most beloved Son Jesus Christ our Lord.
Qui prídie quam paterétur, accépit panem in sanctas ac venerábiles manus suas, elevátis óculis in coelum ad te Deum, Patrem suum omnipoténtem, tibi grátias agens, bene dixit, fregit, dedítque discípulis suis, dicens: Accípite, et manducáte ex hoc omnes. Who, the day before He suffered, took bread into His holy and venerable hands, and with His eyes lifted up towards heaven unto Thee, God, His almighty Father, giving thanks to Thee, He blessed it, broke it and gave it to His disciples saying: Take and eat ye all of this,
Top  Next

HOC EST ENIM CORPUS MEUM.

27

FOR THIS IS MY BODY.

Top  Next

Símili modo postquam coenátum est, accípiens et hunc præclárum Cálicem in sanctas ac venerábiles manus suas: item tibi grátias agens, bene dixit, dedítque discípulis suis, dicens: Accípite, et bíbite ex eo omnes.
28
v. In like manner, after He had supped, taking also this excellent chalice into His holy and venerable hands He blessed , and gave it to His disciples, saying: Take and drink ye all of this,
Top  Next

HIC EST ENIM CALIX SANGUINIS MEI, NOVI ET AETERNI TESTAMENTI: MYSTERIUM FIDEI: QUI PRO VOBIS ET PRO MULTIS EFFUNDETUR IN REMISSIONEM PECCATORUM.


Hæc quotiescúmque fecéritis, in mei memóriam faciétis.
29

FOR THIS IS THE CHALICE OF MY BLOOD OF THE NEW AND ETERNAL TESTAMENT, THE MYSTERY OF FAITH; WHICH SHALL BE SHED FOR YOU AND FOR MANY UNTO THE REMISSION OF SINS.


As often as ye do these things, ye shall do them in remembrance of Me.
Top  Next

Unde et mémores, Dómine, nos servi tui, sed et plebs tua sancta, ejusdem Christi Fílii tui, Dómini nostri, tam beátæ passiónis, nec non et ab ínferis resurrectiónis, sed et in coelos gloriósæ ascensiónis: offérimus præcláræ majestáti tuæ de tuis donis ac datis, hóstiam puram, hóstiam sanctam, hóstiam immaculátam, Panem sanctum vitæ ætérnæ, et Calicem salútis perpétuæ.
30

Wherefore, O Lord, we Thy servants, as also Thy holy people, calling to mind the blessed Passion of the same Christ, Thy Son, our Lord, and also His Resurrection from the dead and His glorious Ascension into heaven: do offer unto Thy most excellent Majesty of Thine own gifts, bestowed upon us, a pure Host, a holy Host, an unspotted Host, the holy Bread of eternal life, and the Chalice of everlasting salvation.
Top  Next

Supra quæ propítio ac seréno vultu respícere dignéris: et accépta habére, sicúti accépta habére dignátus es múnera púeri tui justi Abel, et sacrifícium Patriárchæ nostri Abrahæ: et quod tibi óbtulit summus sacérdos tuus Melchísedech, sanctum sacrifícium, immaculátam hóstiam.
31
v. Upon which vouchsafe to look with a propitious and serene countenance, and to accept them, as Thou wert graciously pleased to accept the gifts of Thy just servant Abel, and the sacrifice of our patriarch Abraham, and that which Thy high priest Melchisedech offered to Thee, a holy Sacrifice, and unspotted Victim.
Súpplices te rogámus, omnípotens Deus: jube hæc perférri per manus sancti Angeli tui in sublíme altáre tuum, in conspéctu divínæ majestátis tuæ: ut, quotquot ex hac altáris participatióne sacrosánctum Fílii tui Cor pus, et Sán guinem sumpsérimus, omni benedictióne coelésti et grátia repleámur. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen.We most humbly beseech Thee, almighty God, command these offerings to be borne by the hands of Thy holy Angels to Thine altar on high, in the sight of Thy divine majesty, that as many as shall partake of the most holy Body and Blood of Thy Son at this altar, may be filled with every heavenly grace and blessing. Through the same Christ our Lord. Amen.
Meménto étiam, Dómine, famulórum famularúmque tuárum N. et N., qui nos præcessérunt cum signo fídei, et dórmiunt in somno pacis. Ipsis, Dómine, et ómnibus in Christo quiescéntibus locum refrigérii, lucis pacis ut indúlgeas, deprecámur. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen.Remember also, O Lord, Thy servants and handmaids N. and N., who are gone before us with the sign of faith, and rest in the sleep of peace. To these, O Lord, and to all that rest in Christ, grant, we beseech Thee, a place of refreshment, light, and peace; Through the same Christ our Lord. Amen.
Nobis quoque peccatóribus fámulis tuis, de multitúdine miseratiónum tuárum sperántibus, partem áliquam et societátem donáre dignéris, cum tuis sanctis Apóstolis et Martýribus: cum Joánne, Stéphano, Matthía, Bárnaba, Ignátio, Alexándro, Marcellíno, Petro, Felicitáte, Perpétua, Agatha, Lúcia, Agnéte, Cæcília, Anastásia, et ómnibus Sanctis tuis: intra quorum nos consórtium, non æstimátor mériti, sed véniæ, quaesumus, largítor admítte. Per Christum, Dóminum nostrum. To us also, Thy sinful servants, confiding in the multitude of Thy mercies, vouchsafe to grant some part and fellowship with Thy holy Apostles and Martyrs, with John, Stephen, Matthias, Barnabas, Ignatius, Alexander, Marcellinus, Peter, Felicitas, Perpetua, Agatha, Lucy, Agnes, Cecilia, Anastasia, and with all Thy Saints, into whose company we beseech Thee to admit us, not weighing our merits, but pardoning our offenses. Through Christ our Lord.
Top  Next
Per quem hæc ómnia, Dómine, semper bona creas, sancti ficas, viví ficas, bene dícis et præstas nobis.
Per ip sum, et cum ip so, et in ip so, est tibi Deo Patri omnipotenti, in unitáte Spíritus Sancti,
omnis honor, et glória.
Per omnia saecula saecolorum.
R. Amen.
35
By Whom, O Lord, Thou dost ever create. sanctify, quicken, bless, and give unto us all these good things.
By Him, and with Him, and in Him is to Thee, God the Father almighty, in the unity of the Holy Ghost,
all honor and glory.
P. World without end.
S. Amen.
Top  Next
Preparatio Communionis

Orémus: Præcéptis salutáribus móniti, et divína institutione formati audemus dicere:

Pater noster, qui es in caelis, Sanctificetur nomen tuum. Adveniat regnum tuum. Fiat voluntas tua, sicut in coelo et in terra. Panem nostrum quotidianum da nobis hodie. Et dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris. Et ne nos inducas in tentationem:
R. Sed libera nos a malo.
S. Amen.
36
Preparation for Communion
Let us pray. Instructed by Thy saving precepts, and following Thy divine institution, we are bold to say:
Our Father, who art in heaven, hallowed be Thy Name; Thy kingdom come; Thy will be done on earth as it is in heaven. Give us this day our daily bread. And forgive us our trespasses, as we forgive those who trespass against us. And lead us not into temptation.
M. But deliver us from evil.
P. Amen.
Top  Next
Líbera nos, quaesumus, Dómine, ab ómnibus malis, prætéritis, præséntibus et futúris: et intercedénte beáta et gloriósa semper Vírgine Dei Genetríce María, cum beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque Andréa, et ómnibus Sanctis, da propítius pacem in diébus nostris: ut, ope misericórdiæ tuæ adjúti, et a peccáto simus semper líberi et ab omni perturbatióne secúri.
Per eúndem Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum.
Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus.
V. Per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.
Pax Domini sit semper vobiscum.
R. Et cum spiritu tuo.
37
Deliver us, we beseech Thee, O Lord, from all evils, past, present, and to come; and by the intercession of the Blessed and glorious ever Virgin Mary, Mother of God, and of the holy Apostles, Peter and Paul, and of Andrew, and of all the Saints, mercifully grant peace in our days, that through the assistance of Thy mercy we may be always free from sin, and secure from all disturbance.
Through the same Jesus Christ, Thy Son, our Lord.
Who with Thee in the unity of the Holy Ghost liveth and reigneth God,
P. World without end.
S. Amen.
P. The peace of the Lord be always with you.
S. And with thy spirit.
Haec commíxtio, et consecrátio Córporis et Sánguinis Dómini nostri Jesu Christi, fiat accipiéntibus nobis in vitam ætérnam. Amen.May this mixture and consecration of the Body and Blood of our Lord Jesus Christ be to us who receive it effectual unto eternal life. Amen.
Top  Next
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: miserére nobis.
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: miserére nobis.
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: dona nobis pacem.
39
Lamb of God, who takest away the sins of the world, have mercy on us.
Lamb of God, who takest away the sins of the world, have mercy on us.
Lamb of God, who takest away the sins of the world, grant us peace.
Dómine Jesu Christe, qui dixísti Apóstolis tuis: Pacem relínquo vobis, pacem meam do vobis: ne respícias peccáta mea, sed fidem Ecclésiæ tuæ; eámque secúndum voluntátem tuam pacificáre et coadunáre dignéris: Qui vivis et regnas Deus per ómnia saecula sæculórum. Amen.O Lord Jesus Christ, who saidst to Thine Apostles: Peace I leave you, My peace I give you: regard not my sins, but the faith of Thy Church; and vouchsafe to grant her that peace and unity which is agreeable to Thy will: Who livest and reignest God, world without end. Amen.
Dómine Jesu Christe, Fili Dei vivi, qui ex voluntáte Patris, cooperánte Spíritu Sancto, per mortem tuam mundum vivificásti: líbera me per hoc sacrosánctum Corpus et Sánguinem tuum ab ómnibus iniquitátibus meis, et univérsis malis: et fac me tuis semper inhærére mandátis, et a te numquam separári permíttas: Qui cum eódem Deo Patre et Spíritu Sancto vivis et regnas Deus in saecula sæculórum. Amen.O Lord Jesus Christ, Son of the living God, who, according to the will of Thy Father, with the cooperation of the Holy Ghost, hast by Thy death given life to the world; deliver me by this Thy most sacred Body and Blood, from all my iniquities and from all evils; and make me always cleave to Thy commandments, and suffer me never to be separated from Thee, Who livest and reignest, with the same God the Father and the Holy Ghost, God, world without end. Amen.
Percéptio Córporis tui, Dómine Jesu Christe, quod ego indígnus súmere præsúmo, non mihi provéniat in judícium et condemnatiónem: sed pro tua pietáte prosit mihi ad tutaméntum mentis et córporis, et ad medélam percipiéndam: Qui vivis et regnas cum Deo Patre in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia saecula sæculórum. Amen.Let not the partaking of Thy Body, O Lord, Jesus Christ, which I, though unworthy, presume to receive, turn to my judgment and condemnation; but let it, through Thy mercy, become a safeguard and remedy, both for soul and body; Who with God the Father, in the unity of the Holy Ghost, livest and reignest God, world without end. Amen.
Top  Next
Panem coeléstem accipiam, et nomen Dómini invocábo.
V. Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea
V. Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea.
V. Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea.
43
I will take the Bread of heaven, and will call upon the Name of the Lord.
V. Lord, I am not worthy that Thou shouldst enter under my roof; say but the word, and my soul shall be healed.
V. Lord, I am not worthy that Thou shouldst enter under my roof; say but the word, and my soul shall be healed.
V. Lord, I am not worthy that Thou shouldst enter under my roof; say but the word, and my soul shall be healed.
Corpus Dómini nostri Jesu Christi custódiat ánimam meam in vitam ætérnam. Amen.The Body of our Lord Jesus Christ preserve my soul unto life everlasting. Amen.
Top  Next
Quid retríbuam Dómino pro ómnibus, quæ retríbuit mihi? Cálicem salutáris accípiam, et nomen Dómini invocábo. Laudans invocábo Dóminum, et ab inimícis meis salvus ero.
Sanguis Dómini nostri Jesu Christi custódiat ánimam meam in vitam ætérnam. Amen.
45
What return shall I make to the Lord for all He has given to me? I will take the chalice of salvation, and call upon the Name of the Lord. Praising I will call upon the Lord, and I shall be saved from my enemies.
The Blood of our Lord Jesus Christ preserve my soul unto life everlasting. Amen.
Top  Next
Communio


Anima Christi, sanctifica me. Corpus Christi, salva me. Sanguis Christi, inebria me. Aqua lateris Christi, lava me. Passio Christi, conforta me. O bone Jesu, exaudi me. Intra tua vulnera absconde me. Ne permittas me separari a te. Ab hoste maligno defende me. In hora mortis meae voca me. Et iube me venire ad te, Ut cum Sanctis tuis laudem te. In saecula saeculorum. Amen.
46
Communio


Soul of Christ, sanctify me. Body of Christ, save me. Blood of Christ, inebriate me. Water from Christ's side, wash me. Passion of Christ, strengthen me. O good Jesus, hear me. Within Thy wounds hide me. Suffer me not to be separated from Thee. From the malicious enemy defend me. In the hour of my death call me. And bid me come unto Thee. That I may praise Thee with Thy saints. and with Thy angels, Forever and ever. Amen.
Top  Next
Quod ore súmpsimus, Dómine, pura mente capiámus: et de munere temporáli fiat nobis remédium sempitérnum.
Corpus tuum, Dómine, quod sumpsi, et Sanguis, quem potávi, adhaereat viscéribus meis: et præsta; ut in me non remáneat scélerum mácula, quem pura et sancta refecérunt sacraménta: Qui vivis et regnas in saecula sæculórum. Amen.
47
Grant, O Lord, that what we have taken with our mouth, we may receive with a pure mind; and from a temporal gift may it become to us an eternal remedy.
May Thy Body, O Lord, which I have received, and Thy Blood which I have drunk, cleave to my bowels; and grant that no stain of sin may remain in me, who have been fed with this pure and holy Sacrament; Who livest and reignest for ever and ever. Amen.
Top  Next
Communio
Ps 5:2-4
Intéllege clamórem meum: inténde voci oratiónis meæ, Rex meus et Deus meus: quóniam ad te orábo, Dómine.
48
Communion
Ps 5:2-4
Attend to my sighing, heed my call for help, my King and my God! To You, I pray, O Lord.
Top  Next
Postcommunio
S. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Orémus.
Tui, Dómine, perceptióne sacraménti, et a nostris mundémur occúltis, et ab hóstium liberémur insídiis.
Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.


Orémus.
ad poscenda suffragia Sanctorum
Mundet et múniat nos, quæsumus, Dómine, divíni sacraménti munus oblátum: et, intercedénte beáta Vírgine Dei Genetríce María, cum beáto Joseph, beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque beáto N. et ómnibus Sanctis; a cunctis nos reddat et perversitátibus expiátos, et adversitátibus expedítos.

pro vivis et mortuis
Puríficent nos, quæsumus, omnípotens et miséricors Deus, sacraménta quæ súmpsimus: et, intercedéntibus ómnibus Sanctis tuis, præsta; ut hoc tuum sacraméntum non sit nobis reátus ad poenam, sed intercéssio salutáris ad véniam: sit ablútio scélerum, sit fortitúdo fragílium, sit contra ómnia mundi perícula firmaméntum: sit vivórum atque mortuórum fidélium remíssio ómnium delictórum.
Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.


Oratio super populum
Orémus.
Humiliáte cápita vestra Deo.
V. Mentes nostras, quaesumus, Dómine, lúmine tuæ claritátis illústra: ut vidére póssimus, quæ agénda sunt; et, quæ recta sunt, agere valeámus.
Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum.
R. Amen.
49
Post Communion
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
Let us pray.
By receiving Your sacrament, O Lord, may we be cleansed of out secret sins and delivered from the snares of our enemies.
Through Jesus Christ, thy Son our Lord, Who liveth and reigneth with thee, in the unity of the Holy Ghost, ever one God, world without end.
R. Amen.


Let us pray.
Of the souls
May the offering of this divine Sacrament cleanse and protect us, O Lord we beseech thee, and by the intercession of the Blessed Virgin Mary, Mother of God, of blessed Joseph, of thy blessed Apostles Peter and Paul, and of blessed N. and all the Saints, may it purify us from all sin, and free us from all adversity.

pro vivis et mortuos
Puríficent nos, quaesumus, omnípotens et miséricors Deus, sacraménta quæ súmpsimus: et, intercedéntibus ómnibus Sanctis tuis, præsta; ut hoc tuum sacraméntum non sit nobis reátus ad poenam, sed intercéssio salutáris ad véniam: sit ablútio scélerum, sit fortitúdo fragílium, sit contra ómnia mundi perícula firmaméntum: sit vivórum atque mortuórum fidélium remíssio ómnium delictórum.
Through Jesus Christ, thy Son our Lord, Who liveth and reigneth with thee, in the unity of the Holy Ghost, ever one God, world without end.
R. Amen.


Prayer over the people
Let us pray.
Bow your heads to God.
O Lord, we beseech You, shed light upon our minds by the brightness of Your glory, so that we may see what we must do and have strength to do what is right.
Through Jesus Christ, thy Son our Lord, Who liveth and reigneth with thee, in the unity of the Holy Ghost, ever one God, world without end.
R. Amen.
Top  Next
Conclusio
S. Dóminus vobíscum.
M. Et cum spíritu tuo,
50
Conclusion
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
Top  Next
V. Benedicamus Domino.
R. Deo gratias.
51
V. Let us bless the Lord.
R. Thanks be to God.
Pláceat tibi, sancta Trínitas, obséquium servitútis meæ: et præsta; ut sacrifícium, quod óculis tuæ majestátis indígnus óbtuli, tibi sit acceptábile, mihíque et ómnibus, pro quibus illud óbtuli, sit, te miseránte, propitiábile. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.May the performance of my homage be pleasing to Thee, O holy Trinity: and grant that the Sacrifice which I, though unworthy, have offered up in the sight of Thy Majesty, may be acceptable to Thee, and through Thy mercy, be a propitiation for me, and for all those for whom I have offered it. Through Christ our Lord. Amen.
Top  Next
Benedícat vos omnípotens Deus,
Pater, et Fílius, et Spíritus Sanctus.
R. Amen.
53
P. May almighty God the Father, Son, and Holy Ghost,
bless you.
S. Amen.
Top  Next
V. Dominus vobiscum.
R. Et cum spiritu tuo.
Initium sancti Evangélii secúndum Joánnem.
R. Gloria tibi, Domine!
Joann. 1, 1-14.
Junctis manibus prosequitur:
In princípio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum. Hoc erat in princípio apud Deum. Omnia per ipsum facta sunt: et sine ipso factum est nihil, quod factum est: in ipso vita erat, et vita erat lux hóminum: et lux in ténebris lucet, et ténebræ eam non comprehendérunt.
Fuit homo missus a Deo, cui nomen erat Joánnes. Hic venit in testimónium, ut testimónium perhibéret de lúmine, ut omnes créderent per illum. Non erat ille lux, sed ut testimónium perhibéret de lúmine.
Erat lux vera, quæ illúminat omnem hóminem veniéntem in hunc mundum. In mundo erat, et mundus per ipsum factus est, et mundus eum non cognóvit. In própria venit, et sui eum non recepérunt. Quotquot autem recepérunt eum, dedit eis potestátem fílios Dei fíeri, his, qui credunt in nómine ejus: qui non ex sanguínibus, neque ex voluntáte carnis, neque ex voluntáte viri, sed ex Deo nati sunt. Genuflectit dicens: Et Verbum caro factum est, Et surgens prosequitur: et habitávit in nobis: et vídimus glóriam ejus, glóriam quasi Unigéniti a Patre, plenum grátiæ et veritatis.
R. Deo gratias.
54
P. The Lord be with you.
S. And with thy spirit.
The beginning of the holy Gospel according to John.
R. Glory be to Thee, O Lord.
Joann. 1, 1-14.

In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God. The same was in the beginning with God. All things were made by Him, and without Him was made nothing that was made: in Him was life, and the life was the Light of men; and the Light shineth in darkness, and the darkness did not comprehend it.
There was a man sent from God, whose name was John. This man came for a witness, to testify concerning the Light, that all might believe through Him. He was not the Light, but he was to testify concerning the Light.
That was the true Light, which enlighteneth every man that cometh into this world. He was in the world, and the world was made by Him, and the world knew Him not. He came unto His own, and His own received Him not. But as many as received Him to them He gave power to become sons of God, to them that believe in His Name, who are born not of blood, nor of the will of the flesh, nor of the will of man, but of God. Here all kneel. And the Word was made flesh, and dwelt among us: and we saw His glory, the glory as of the Only begotten of the Father, full of grace and truth.
R. Thanks be to God.
Post Missam

Rubrics :     Sancta Missa Completed     Solemn :
       

LAZARO DE TORMES NO PUDO HABER NACIDO EN CUENCA LA CIUDAD DE LA INQUISICIÓN

AHORA RESULTA QUE EL LAZARILLO ERA DE CUENCA Y A MÍ ME HA SALIDO COMO A CERVANTES UN AVELLANEDA. TOCATE LOS COJONES
 


¡Pobre Lazarillo! Con tantos padres putativos a su progenie no encuentra. Pero esa orfandad es una nueva judiada de la prensa oficial, de los instalados, de los que cobran del momio. los hijos de la filatería oficiosa que nada tiene que ver con el verdadero periodismo. Han vuelto los inquisidores y a la cultura española le crecen los enanos debajo de la axila.


a mi libro "ANDRÉS LAGUNA ESCRIBIÓ EL LAZARILLO. EN SEGOVIA NACIÓ LA NOVELA PICARFESCA" le salió un apócrifo con Don Quijote de Avellaneda. Una señorita a la que tengo el gusto de desconocer dice que fue Fernando Valdés. Eso es imposible porque en Los diálogos de la lengua del autor conquense se contienen herejías contra la santa iglesia mientras en Laguna hay una crítica a las costumbres depravadas de cierta clerigalla pero no se atenta contra el dogma. Ni en Viaje a Turquía ni el Crotalón obra dialogada o peripatética, doctoral toda vez que humorística se da tal circunstancia. Y es que estos podemitas inanes a los que jalea el ínclito Raúl del Pozo en su columna de ayer no tuvo la gallardía de mentar mi libro y eso que nos conocemos desde años ha y hasta me regaló una botella de Vega Sicilia que abrieron mis hijos estas navidades con motivo de la salida de tórculos de mi obra y estaba acedo comentaba que una chica de Cuenca había escrito cito mamotreto atribuyéndole la autoría de Lázaro de Tormes a Fernando Valdés. Imposible. No cuadran ni el estilo ni las fechas. Por lo que respecta a Luis Vives cuyas obras me he leído y una de ellas "Instrucciones de la mujer cristiana" sería hoy quemada por las feministas, el único punto de apoyo para avalar tal suposición sería la publicación de "La vida de Lázaro de Tormes y de sus adversidades" Amberes 1554 y Vives vivía en Brujas pero el doctor Laguna tambien residía en Flandes por tales calendas.


 El estilo melifluo del valenciano exilado nada tiene que ver con la garra del segoviano que hablaba el lenguaje de los perailes tundidores y cardadores y picaros que pululaban bajo las arcadas del Azoguejo segoviano.


Otra infamia que trisca en la tralla de don Raúl del Pozo (el que le arrimaba las putas a Emilio Romero y es ahora amigo íntimo del jefe de los espías del CNI) cuando vierte la especie de que el padre de Vives fuera quemado por la Inquisición. la inquisición precisamente tenía su sede en Cuenca de donde es Raúl del Pozo.


Allí obispaba antes de ser preconizado a la silla arzobispal de Sevilla el inquisidor Valdés el  famoso asturiano, el que incoa el proceso al Primado Carranza, y que era algo pariente del autor de "Diálogos de la lengua", el erasmista conquense. Esto es; que me ha salido un interpuesto, un apócrifo, un hijo fornecino por parte de aquellos que quieren situar el origen del Lazarillo en la parte de Cuenca llamada la provincia del crimen a causa de un homicidio famoso que se cometiera allí en la pasada centuria y tambien porque allí los reos del Santo Oficio eran ajusticiados por los inhiestos quiero decir por los mismísimos cojones, de las peñas grajeras o arrojados desde los balcones de las casas colgantes según me contó a mí una vez don Federico Muelas.


Un poco de rigor, señores, seamos serios. Que les den a todos... jalea real.








2017-03-06

contesto a una infamia de Raul del Pozo

RAUL DEL POZO NO SABE QUIEN ESCRIBIÓ EL LAZARILLO. DEBE DE SER COSA DE LA EDAD. PUES CHOCHEA
Se nota bien por tu artículo que adscribo que tú no has leído a Vives ni a Hurtado de Mendoza ni al Crotalón ni a Erasmo.  Estoy por decir que ni a Quevedo ni a Cervantes.Lo tuyo es hablar de oídas. Mero ruido de la calle y entre lo que profazas, profieres y predicas (antes predicabas  marxismo) te quedas a medias. Mira, chaval octogenario, llega la Pelona y tú sigues sin parlar el inglés como cuando decías que Londres, la cuna de la democracia, era un campo de concentración (sic). 
El padre de Vives nunca fue quemado por la Inquisición. Se estableció en Brujas como importador de naranjas al por mayor, paños y sedas y otros menesteres. Paralelamente, el suave estilo de  Luis Vives, de dulzuras valencianas, se compadece poco con el idioma crudo y zumbón, que parlaban los perailes bajo los arcos del acueducto, del que hace gala Laguna en el Crotalón y Viaje a Turquía. Tampoco tiene relación con el  de los hermanos Valdés ese chorbo de Cuenca paisano tuyo que le hacía la pelota al emperador Carlos V, ni el de ese fraile de Alcalá que ni tuvo tío ni tuvo "na" pueden ser los  padres putativos del genial Lazarillo. No hay color.  Ni  punto de relación . Yo demuestro en mi libro, (sin patriotismos de campanario) "Andrés Laguna autor del Lazarillo. La novela picaresca nació en Segovia" quien fue su verdadero autor. La novela salió de la pluma de este médico naturista segoviano, un cura de origen converso, que manejaba el castellano mejor que tú, sin impostar la voz ni refritando al Espasa,  o encargando que te escriba tus novelas un negro, . Pues ni era cursi ni pedante el autor del Dioscorides. Era de la noble  ciudad de Segovia, y no de la provincia del crimen como lo eres tú, donde daban mulé a los macarras desfenestrandoles  por los balcones de las casas colgantes. Agarrados por los mismísimos cojones. 





El Lazarillo de Tormes, de autor desconocido, tiene cien padres. El padre auténtico era molinero y le achacaron ciertas sangrías en los costales por lo cual fue hecho preso. La novela se publicó en tiempos del emperador Carlos V después de ser prohibida y luego expurgada por la Inquisición. Se le ha atribuido a Diego Hurtado de Mendoza, al fraile jerónimo Juan de Ortega, a Lope de Rueda, a Pedro de Rhúa, a Hernán Núñez de Toledo y hasta a Fernando de Rojas. Como es imposible hacer una prueba de paternidad con los vocablos y los estilos o lograr que intervenga la Fiscalía, tendremos que dejarnos trajinar por la pandilla de catedráticos que se inventan hijos ilustres pagados por el patriotismo de campanario. Me envía una de sus Hojas volanderas desde Cuenca mi amigo José Luis Muñoz para decirme que cobra fuerza la tesis de que el autor del Lazarillo es el conquense Alfonso de Valdés. La catedrática Rosa Navarro ha publicado una nueva edición de su obra -Alfonso de Valdés, autor del Lazarillo- en la que insiste, frente al silencio y sátiras de los del canon académico, con 600 notas nuevas, en que Alfonso Valdés fue el verdadero autor y no escribió la autobiografía de un pícaro, sino una sátira erasmista contra los clérigos bulderos y pederastas que daban cebolla al pobre Lázaro.
Pero enseguida surge otro posible padre: Luis Vives, que tenía motivos para atacar a la Iglesia y a la Inquisición. Francisco Calero, otro catedrático, le tira sus libros a la cabeza a Rosa Navarro negando que el padre biológico fuera Valdés. Para probarlo aporta un argumento chusco: "Si se le preguntara a Lázaro que quién preferiría como padre, seguro que elegiría a Vives". Luis Vives es un gran candidato y una víctima del brazo secular. Enseñó y aprendió en las universidades de Oxford y Lovaina. Nació en un año áureo, 1492 -tal día como ayer hace 525 años-, cuando Antonio de Nebrija publicaba la Gramática castellana y Cristóbal Colón, antiguo corsario, iniciaba la travesía del mar tenebroso. Pronto levantó el vuelo hacia el destierro, siempre con el temor a que lo quemasen. Fueron judíos sus padres, sus abuelos, sus bisabuelos. Cuando enseñaba en Oxford, Enrique VIII y Catalina de Aragón asistían a sus clases. Su estilo duro, pero sobrio, grave y notable, por la claridad, corrección y limpieza, bien pudiera ser el del Lazarillo. "Vives -piensa José Ortega y Gasset- no ejecutó ninguna hazaña monumental, como en sus días Gonzalo de Córdoba, Colón, Vasco de Gama, Magallanes y Elcano, ni organizó una magnífica fuerza religiosa, como San Ignacio de Loyola. No fue un divino poeta que en su andar levantase el vuelo del faisán verbal, de la expresión imprevista y maravillosa, vívida, dinámica, que se sostiene en el aire por la magia de la gracia o la precisión. Pero Vives es precisamente lo contrario de todo eso y -bajo cierto ángulo- algo más sutil que eso". Procuró pasar inadvertido, pero le dijo a Erasmo: "No se puede hablar ni callarse sin peligro". La Inquisición quemó a su padre, arrebató los bienes a su familia y Vives fue un exiliado constante; nunca volvió a Valencia

todavia el buen cid en mi corazón cabalga

TESTAMENTO DE Dª URRACA
 


Que a los moros por dinero y a los cristianos de gracia… callades hija callades no digais tales palabras que la mujer que lo dijere bien merecería ser quemada. Este dialogo creó una semblanza de una princesa castelana creo que fue la primera feminista de la historia de España. Lo hago con quien me apetece y porque me da la gana. Asustado el buen rey don Fernando escuchaba a la muchacha que se resitía a ser preterida y minusvalorada. Era allá `por el siglo XII y las de Podemos no eran ni siquiera un guiño en el ojo de su tatarabuelo.


De todas las maneras este hermoso poema injerto en el drama las Mocedades del Cid es todo un canto a Zamora la bien cercada por un lado la cerca el Duero y por otra peña tajada. De allí proviene el ínclito Pablo Iglesias y de allí era Rufo Gamazo y Mostaza y otros amigos míos que se me han muerto como Agustín García Calvo. El parlamento entre la infanta, el Cid Campeador que saca la cara por la princesa y el rey Fernando cuando hace sus mandas. A Sancho le deja Castilla a don Alonso León a don García Vizcaya “ y a mí porque soy mujer me dejáis desheredada siendo, padre, vuestra hija, siendo de Castilla infanta habré de ir de tierra a vender mi cuerpo como una mujer errada”… allá respondió el rey con tiernísimas entrañas dando aljófar de los ojos a la plata de las canas (bellísima imagen de un rey viejo que llora) “callades, hija, callades, no digais tales palabras aquella que lo dice merecería ser quemada; pues allá en Castilla la Vieja un rincón se me olvidaba; Zamora tiene por nombre Zamora la bien cercada y aquel que se la quitare mi maldición sobre él caiga… todos dicen amen, amen, pero tú don Sancho callas.


La pieza es toda una joya de nuestro teatro del siglo de oro. Guillén de Castro como una acuarelista de la época imprime energía y velocidad a la acción.  Esta comedia contribuyó a la glorificación de Rodrigo Díaz de Vivar como héroe epónimo de la historia de España. Un teatro que debiera representarse en todos nuestros colegios.


Los personajes no son de cartón piedra sino que viven con fuerza. Protagonista el Campeador y deuteragonista doña Urraca y la mora zaida se enfrentan a su destino. la mentalidad del héroe de los Cantares de Gesta y la de los de Kafka o Galdós no han variado demasiado. Se enfrentan a las mismas situaciones.


La trama se construye sobre la invicta Zamora la bien cercada. Al morir Fernando I hizo un reparto inequitativo a tenor con la costumbre arraigada entre los godos del derecho de primogenitura: A García Galicia y Vizcaya, a Alfonso León y Asturias pero Castilla que era la parte del león lega en heredad a Sancho; la pequeña ciudad de Toro y Zamora son para sus dos hijas Elvira y Urraca “a mí por ser mujer me has dejado, padre, desheredada”. El eco del lamento de doña Urraca, enamorada precisamente del de Vivar resuena a lo largo de la historia española.


Por encima de estas arbitrariedades está el honor y la lealtad representado por el Cid Campeador que sirve a su rey rey caiga quien caiga. Durante el cerco de la ciudad castellana mediante un ardid el traidor Bellido Dolfos entra en el campamento del monarca y conduciéndolo a un descampado cerca de la muralla cuando Sancho va a hacer una necesidad fisiológica.


Bellido Dolfos ha pasado junto con el obispo don Opas como símbolo de la felonía y de la traición que son parte también de nuestra historia. Lo mata por la espalda y huye a la plaza de Zamora gobernada por doña Urraca. Don Sancho se puso a hacer sus necesidades detrás de un valladar cuando le segó la cerviz el venablo de Doldos. Sin embargo, la carga dramática de la obra se fortalece con escenas como la visión que tuvo don Sancho antes de morirá cuando se le aparece su padre muerto y le reprocha su desobediencia. “pagaste hijo amores con desdén y lealtades con engaños”. Van implícitos en el argumento los amores de la infanta hacia el Cid y el de Alfonso VI con la mora Zaida hija de Miramamolín que le da hospedaje en Toledo.


Se trata pues de una novela fronteriza en la cual no se maldice al Islam sino que se enaltece el valor de aquellos reinados taifas a los que Rodrigo sirve — es un soldado de fortuna que peleando gana su pan y lo mismo lucha contra los moros que contra los cristianos— y tal galardón es todo un paradigma didáctico que hoy se desdeñaría por “impolítico”. Hay versos triunfales como “helo, helo por do viene el infante vengador” que nutren la rica savia heroica de nuestro romancero. Se insertan consejos que son perlas “no hay corona segura ni tiara” el buen rey don Sancho fue victima de la deslealtad a la palabra dada a su progenitor el cual lo maldijo. “Reto al agua, reto al vino. Reto a chicos y grandes. A las mujeres y a los niños. A los muertos y a los vivos. A las aves de los vientos y a los peces de los ríos". Alfonso le regala a la mora Zaida estos versos: “ tú fuiste después de los cielos gobierno de mi albedrío… tú serás reina de España” y la princesa mora contesta: “con ser tuya me contento”. El repto o duelo entre el Cid y Arias Gonzalo recuerdan pasajes de la Ilíada entre Aquiles y Agamenón. El hijo del infanzón frente a los muros de Zamora alcanza proporciones homéricas. Dolfos murió arrastrado por la cola de una yegua. Lo hicieron cuartos. Aquella Castilla no pagaba traidores. El mismo grandioso tono de tragedia griega alcanzan las maldiciones que profieren los personajes durante el duelo: “Abarcas traigan calzadas y no zapatos de lazo, villanos te hablen, Alonso, que no fijosdalgo, de las Asturias de Oviedo que no sean castellanos. Ojala te maten con cuchillos montañeses que no con puñales dorados y capas traigan aguaderas que no de contrai delicado y sáquenle el corazón por el siniestro costado si fuiste y si consentiste en la muerte de tu hermano. ¿Juraslo así? Así lo juro y es testigo el cielo santo”. Excelsa parrafada. Guillén de Castro escribe: Colérico el rey le ha mirado. El Cid parte al destierro Con unos cuantos vasallos”.


Es el formulario del juramento de Santa Gadea. El Cid perdió el hogar, sus lares, su mujer y sus dos hijas pero su honra quedó incólume. Telón.

SEÑORA MINISTRA DE DEFENSA TENGA LA BONDAD DE ECHAR UN VISTAZO A ESTAS FOTOS














DEPLORABLE ESTADO DEL CUARTEL REGIMIENTO ARTILLERIA Nº 41 DE MEDINA DEL CAMPO

 

Fue uno de los regimientos cuya bandera ondeó en las guerras de Flandes con mayor prestigio y en la metopa o insignia de la agrupación pone "ni del rey oficio ni del Papa beneficio" puesto que su lema era servir sin pedir nada a cambio. Una profunda tristeza me conmueve por el estado de abandono y la incuria en que se encuentra el recinto. Ya no suenan aquellas voces de "cabo guardia" ni asoman por la garita el gorro de los centinelas. A la entrada al lado de las bombetas y los dos obuses de artillería de costa (un verdadero milagro que no se lo hayan llevado) en la escalera imperial crecen árboles salvajes y la hiedra del olvido a las antiguas gestas se apodera. España indefensa. No viene por acá la señora ministra a hacerse la foto. Hay en el frontis una estatua de la diosa Niké degollada y un monumento a los caídos cubiertos por la madreselva. Imagen deplorable, pero a mí la guardia. Esto es un insulto al centinela que en el reglamento de justicia militar se castigaba con pena de muerte. España está indefensa. Estas fotos se las regalo a José Maria Aznar el premier que desarticuló el ejercito con uno de sus ukases a ver si se le mueve el bigotito. A mí como antiguo artillero se me caen los palos del sombrajo

COMO DEBIERA SER UN REY


AVISO A NAVEGANTES

 

Rey que no face justicia

No debiera de reinar

No montará a caballo

Ni con la reina folgar

Yo de amores me abraso

Viendo estoy al gavilán

Que vuela y vuela

Por lo alto del corral

Matome mis palomicas

Criadas y por criar

La sangre que sale dellas

Me ha salpicado el brial

Ay amor en tu sol me yelo

Ya no puedo sosegar

 

(lamento de doña Urraca en el romancero)

2017-03-05

ofende a mi dignidad de español

QUEMO EL LIBRO DEL PADRE LAS CASAS






LAS CASAS FAUTOR DE LA LEYENDA NEGRA

 

Brevísima relación de la destrucción es libro que no haya por donde cogerlo. Vaca de misterio señalar cómo un texto tan malo haya podido recabar tanta repercusión, tanto nombradío y momento. Porque es todo un género literario que hizo escuela. En sus páginas amazacotadas y confusas se guarda el fermento de la hispanofobia.

A lo largo de sus capítulos se repite el mismo asunto, como un disco rayado: la matanza de los indios, la crueldad de los conquistadores, el tinte sicalíptico de la empresa: rapto de mujeres, búsqueda del oro y riquezas. Es la obra de un converso y se percibe a través de los capítulos esa tendencia a la exageración sin medida, ese rasgarse farisaico las vestiduras, narrado desde la parcialidad y el afán de desquite, vertiendo vitriolo con saña. Y en esas estamos desde que en 1552 vio la luz el mamotreto, en forma de carta al rey Felipe II.

Bartolomé de las Casas o Casaus (Sevilla 1474 – Madrid 1566) es el clásico buenista, clérigo orgulloso, sañudo y cruel, carácter difícil y lleno de soberbia, obseso sexual y seguramente de costumbres disolutas miembro de la orden dominicana a la cual según la bula de Alejandro VI se la abstendría de predicar el evangelio en el nuevo mundo. 

El tratado de Tordesillas de 1493 otorga a los jerónimos esa jurisdicción. Obra magnífica, la más grande después de la Creación e inexplicable: unos pocos castellanos y extremeños que apenas sabían leer en menos de un siglo, desde 1492 primer viaje de Colón hasta 1557 cuando Caupolicán caudillo de los araucanos es vencido por Pedro de Valdivia, domeñan un continente. Miles y miles de kilómetros pereciendo muchos de sus expedicionarios a causa de las enfermedades o la imposibilidad de domeñar aquella naturaleza virgen selvas amazónicas, cordilleras andinas infranqueables con sus anfractuosidades virgenes llenos de plantas desconocidas y de animales jamás vistos en España,   desiertos donde no llovía nunca.

El libelo de las Casas fue todo un superventas en las librerías de Paris, Ámsterdam y Londres. Sus agentes comerciales eran judíos los que con sus caudales subvenían la leyenda negra. Quizás los que viajan en el carro de la mentira que quiere acabar con España sean deudos de aquellos mentores infames hábiles en su continuada felonía y a ellos se unió, cosa grave, el papa argentino.

Ni que decir tiene que el oro del Perú y la plata del Potosí no irían a parar a las arcas del tesoro real castellano sino que fue la opulencia de los banqueros genoveses y holandeses. Durante todo este tiempo se alcanzó la asimilación y culturización de millones de seres. Como señalan Fernández de Oviedo y Ginés de Sepúlveda el sometimiento de aquellas tribus que vivían en la Edad de Piedra se planteó desde objetivos esotéricos y altruistas. A par de eso hubo la ferocidad y rapacidad de los encomenderos y la entrada en juego de las pasiones humanas porque aquellos desarrapados estaban sujetos a las reglas del pecado original.

Es más, el propio obispo de Chiapas fue encomendero y esclavista en una primera época. Su prosa tiene la dureza del jachalí el árbol americano del que se extrae la caoba. Para honra de Castilla la colonización indígena no supuso el exterminio de los moradores ni hubo entre ellos un Búfalo Bill el cual “Colt” en ristre exterminaría a los apaches. Al contrario hubo fusión de razas y se llegó al mestizaje gracias al cual cerca de quinientos millones de seres humanos hablan español. De haber dado a la imprenta su Brevísima Relación en Paris o en Londres Las Casas hubiera acabado en el patíbulo. Lejos de tal cosa pudo morir nonagenario en su convento madrileño. Es más sus teorías en pro de la defensa del indio dieron pábulo a la Teología de los Derechos Humanos en Salamanca, dicho sea sin prejuicio de parte. Se refiere en su tratado— en un estilo monocorde y amazacotado sin probar hechos ni acotar nombres parlando por boca de ganso, lo que se dice, lo que le contaron y como si él no fuese español— a los pobladores de Cuba, Jamaica, Nicaragua, Nueva España (México) Guatemala, Falisco, Yucatán, Santa Marta, Cartagena, Trinidad, Yupapari, Florida, Venezuela, Río de la Plata, Nueva Granada, Perú. En todos los capítulos se leen párrafos del siguiente tenor: “el capitán mandó robar lo que tenían quitándoles las mujeres a los indios quemándolos vivos y echándoles a los perros bravos y atormentándolos con otras crueldades que esto me lo dijo a mí un religioso de san Francisco el padre san Román que con él iba”.

¡Qué horror! Este dominico sevillano de oscuro linaje no sólo es el padre de la leyenda negra sino también el inspirador de la Teología de la Venganza la Liberación como  holocausto de los viejos valores cristianos. Abrió la boca del infierno y grabó en las nubes del cielo la palabra alemana “Rache” (revancha).

Acaso sean los renglones torcidos de Dios por lo que aseveramos con el historiador Plinio que no hay libro malo que no tenga algo bueno. Este fraile con sus parcialidades y falta de decoro debe de abrir los ojos a los incautos profesos de la leyenda negra. En el fondo, su pasquín es un alegato sobre toda ponderación al espíritu de tolerancia jurisprudente que anima al Derecho hispano desde las Partidas hasta la última constitución.

 

 

beatriz galindo mi antecesora una judia que sabía latin y yo pertenezco a su familia. Enseñó la lengua del lacio a la Reina Santa

2017-03-04

LOAS AL SILENCIO
 


Sile et psalle. Calle tu boca y la lengua alabe al Señor. En el coso taurino del mundo se torea a voces y con tanta algarabía no puede lograrse la concentración. Dios majestuoso mora en la quietud de los paisajes y se sienta a contemplar su creación desde las cumbres de las montañas. Satanás prefiere el bullicio de las tabernas y los nuevos burdeles mediáticos que son algunas cadenas de televisión pues en ella hace su avío. El silencio de los místicos es una forma de santificación, limpia el corazón alejándolo de las pasiones. Guarda tu lengua es el primer consejo que el staretz da en los monasterios rusos a los novicios que se preparan para escalar la empinada cuesta de la mortificación. Canta pues y prorrumpe en alabanzas era la fórmula mágica de los padres del yermo. San Pacomio escribe su regla monástica haciéndola girar en torno a ese principio como contraveneno del mundanal ruido. Dejen parlar a las cotorras.







2017-03-03

VII CENTENARIO DEL PATRÓN DE LOS ARCHIVEROS SAN ALBERTO MAGNO
Antonio Parra


Pasado san Eugenio, el visigodo francés que ganó la Silla de Toledo, las bellotas en el barreño, dice el refrán. Hermoso tiempo de granazón y de días tibios, el campo es un sedante a los ojos, y los paisajes de España parecen de terciopelo. Poco se compadece esto con el vértigo, el desasosiego, las trifulcas que estamos viviendo. Peregriné a Soria por promesa y por agradecimiento - de esta hégira Deo volente les hablaré otro día ya que aquel baguda vasco hispanorromano que renunció al matrimonio con la hija del rey Godo y se fue al desierto de la Peñalba para mirarse en Dios y acaso encontrarse a sí mismo en los soledosos pedregales de la alta paramera, me parece de gran interés- pero se acaba pasar la fecha del tránsito, coincidente en la epacta mozárabe con el del glorioso arzobispo de Toledo, de Alberto Magno que murió un 15 de noviembre de 1280; nació en 1206.
Su perfil obedece a esa Iglesia pregrinans in terra que guarda poco lado con esa otra Iglesia de la política, la de las mitras y los báculos, la de los obispillos blincas, rencorosos imbuidos de la satánica soberbia, y no digo nombres, la de los curas trabucaires que otra vez se han tirado al monte, pistola al cinto y defienden a un ejército de liberación nacional-entre paréntesis- que asesina por la espalda que se lleva cargados a más de mil españoles inocentes. Todo eso es apariencia, aspecto, accidente, coyuntura. Y yo voy por las sustancias y las esencias.
 El tiempo de Dios y el tiempo de la Iglesia no coincide con nuestros cómputos seculares. Yo hablo de esa otra Iglesia esotérica que se nutre del rescate y del milagro de la sangre de la redención. Conductora del pueblo y espolique de la sabiduría. A esa es la que pertenece este alemán, lumbrera del siglo XIII. Después otro coterráneo suyo Parecelso le daría la razón diciendo que hay que estudiar la Escritura y henchir el corazón de las tres virtudes teologales que son la fe, la esperanza y la caridad, pero actuar como si Dios no existiera estudiando la naturaleza donde late el pensamiento divino y se palpa la economía de la salvación- los planes de Criador para el mundo por Él criado en perpetuo movimiento, desarrollo y cambio, claro  que permite el entendimiento de las causas y los efectos. Un gigante en definitivo era Alberto Magno o Alberto el Mago porque en su afán por el estudio no le hizo ascos incluso a la práctica de las ciencias ocultas.
 Según refieren sus biógrafos llegó a inventar una cabeza parlante, un robot (parece ser que esta iniciación en la matemática aplicada le vino a través de los templarios que fueron los precursores del ordenador y de la televisión y mirando a las estrellas muchos de sus freires conocieron los secretos de la telepatía y la telekinesia; me estoy refiriendo al famoso baffomet que funcionaba mediante impulsos binarios, esto es en bytes como un PC como éste en el cual les estoy escribiendo).
Sin embargo este “monstruo” asustó de tal manera a su discípulo santo Tomás de Aquino que lo destruyó a martillazos. Parece ser que el napolitano aunque le llamaran el Doctor Angélico luego de angelical tenía muy poco. Corrió por los tránsitos de su convento a una bella jarifa - a las mujeres no sé por qué siempre les han gustado los frailes y sobre todo si eran jóvenes y apolíneos como Tomás de Aquino en su juventud, luego engordó pesaba más que yo 125 kilos y tenían que sacarle en una silla al sol, murió de gordo a los cuarenta y tantos antes que su maestro, por una apoplejía- con un tizón encendido al grito de vade retro, la moza desnuda como la madre que la parió y el pobre novicio lleno de ira meneando sus capisayos y manteos en pos. Tea a la tentación. Iskra.
 San Alberto es patrón de los archivos porque creía que el conocimiento se almacena y de los legajos, mamotretos, tumbos, se desprende después la conclusión del progreso y de los avances técnicos. Su obra gigantesca (escribía cinco folios al día) y tendría luego en España  un imitador el P. Torquemada alias el Tostado. Nada daba por supuesto ni de contado. Su credo de comportamiento era el estudio y la compulsión de todo lo que sorprende al ser humano en su paso por la tierra. A sus Summa de criaturas agregó el Comentario a las sentencias y el de las Exégesis. En números redondos más de cinco mil páginas. Criticó a los escolásticos reduccionistas y retóricos y su lema era: “terminaremos todos hablando de las cosas de Dios”basándose en el dictamen paulino de que “ninguna cosa humana me ha de ser ajena”, lo que a algunos de sus contemporáneos escandalizó bajo sospecha de herejía y de panteísmo.
 Incluso estableció un laboratorio en su convento donde tenía una alquitara y un taller mecánico. Mucho de aguantarle el prior que temía por la seguridad de ña casa y al que aquellos cachivaches le daban miedo. Murmuraban sus hermanos de hábito porque parece ser que en aquellos tiempos fray Adalberto de Lauiengen era una especie de profesor chiflado, pero adelante el inventor.




Los mantistas de la Sorbona no querían creerlo. Su conocimiento del griego y del hebreo le permitió estudiar a Tolomeo, las Categorías de Aristóteles y las Etimologías de San Isidoro. Tenía una biblioteca enorme y su archivo era un digesto de incunables adquiridos a precio de oro en los monasterios medievales sobre todo los de los griegos y, tomado el hábito de los frailes mendicantes de Santo Domingo, enseñó Mechanica en Colonia, Teodicea en Friburgo y el Trivium y el Quadrivium en Paris. Los datos ciertos sobre su vida los encontramos en el “Cronicón de Helsford” y de la “Leyenda” que lo describe como un fraile piadoso al que sus condiscípulos y maestros conocían con el nombre del filósofo. No conoció a san Bernardo de Claraval que murió muchos años de que él naciera a orillas del Danubio pero toda su religiosidad parece imbuida del pensamiento templario- cisterciense y del espíritu de Cruzada pero con su amor al estudio y a la praxis piensa que la conquista de Jerusalén ha de ser más que física espiritual. De ahí su esoterismo y su admiración por la gnosis de los monjes del Temple que sabían mucho de Astronomía y Astrología, de Medicina y de los misterios de la naturaleza humana tras su paso por el Oriente. Vivió tiempo glorioso cuando se construyen las grandes catedrales francesas y las ordenes militares expanden su dominio por el Mediterráneo y por España. Cuenca, Segovia, Ponferrada y otros baluartes templarios fueron construidos por monjes franceses que seguramente escucharon las lecciones de Alberto Magno desde su cátedra en la Sorbona. El triunfo del gótico, la teología y el descubrimiento de una serie de axiomas soteriológicos que se han perdido y went in hiding como dicen los ingleses, fueron sumidos por el vértigo de los tiempos pero que algún día volverán a la superficie.
 En este siglo de oro del cristianismo Cristo era un gran músico y un arquitecto. También era el Christus Medicus que preconiza la alquimia. Era el espíritu de los tiempos de entusiasmo y de pasión por el conocimiento que en la Iglesia actual parece brillar por su ausencia con todos esos clérigos acoquinados o la defensiva. El nivel intelectual de los ordenados in sacris ha caído en picado y ellos tienen un poco la culpa de que las feligresías mengüen en las misas de doce que en estas solo haya viejos porque con sus sermones y feligresías que parecen pronunciados por extraterrestres aburren a las mismas ovejas.
 Si esto sigue así muchas parroquias no tardando mucho tendrán que echar el cierre por falta de quórum. O facciosos del gran contubernio como ese Setién. Menos mal que ellos forman parte de la hojarasca. Lo de fuera. El don de sabiduría, de la curación, del milagro y la esperanza de lumbreras místicas como Teresa de Lisieux, mi abogada quien por cierto me acaba de hacer otra de sus “faenas” maravillosas echandome una manita - bendita sea- se esconde en la pulpa interior. Es en Iglesia en la que creo y confío, depositaria de la fe, el tesón y a veces la cólera que me impulsa a escribir.
 Hoy si volviera el P. Isla se forraría con una nueva versión del fray Gerundio de Campazas aplicada a los curas post conciliares. Esto tiene que cambiar. Que ordenen a presbíteros que aunque sean hombres casados poseen un cociente intelectual de sabiduría y de amor a la Iglesia mayor que todos estos destripaterrones con sotana funcionarios o que hacen encajes de bolillos con discursos incendiarios desde la Cope. El compromiso con Xto. exige mucho más de lo que ellos están dando. Quieren estar al santo y a la limosna y el Señor nos lo dijo bien clarito: no se puede servir a dos amos.
 En el centenario  de San Alberto Magno el hombre de ciencia y el archivo viviente les exhorto e invito a seguir su ejemplo. Ha pasado  este centenario desapercibido en la propia Iglesia. También hay santos a los que parece ser que las fuerzas Oscuras quieren descabalgar o bajar de la hornacina según y como, lo que no merma un ápice la magnitud de este bávaro como el actual sucesor de San Pedro del que se dijo en su epitafio: “cunctis luxisti, scriptis praeclarus fuisti, mundo luxisti, quia totum praeclarus fuisti”(a todos iluminaste, fuiste preclaro en tus escritos, aun muriendo a las cosas del mundo porque todo lo que es cognoscible supiste). Era un archivo viviente, padre de la poligrafía. Muchos siglos más tarde el gran archivero norteamericano Dewit se inspiró seguramente en sus obras para establecer el CDU (Código Decimal Unificado) de 1895 que es la base de la moderna archivística. Bien es verdad que el conocimiento que proclama es un conocimiento cerrado y no abierto pero los que acusan a la SRI de oscurantista ¿no se están guardando ellos también cartas bajo la manda basados en el aforismo de que saber es poder y hoy más que nunca? pero de todo eso les hablaré otro día mientras me pongo debajo de esta lumbrera espiritual encendida por San Alberto hace siete centurias. Por hoy ahí queda eso.


REFRANES

están viendo como bobos al Imedio, se les pasó el arroz, pues el que casa de viejo pronto entrega el pellejo y agua que no has de beber dejala correr

echando las cartas y consultando las habas

CONSULTO LAS CARTAS DEL TAROT Y PRENDO FUEGO A LA BARAJA
 


Nada entendemos la vida pasa mi alma está hecha un armadijo consulto la Guia de Perplejos tiro el libro de ideas tan trilladas consejos para andar por casa y me recluyo en el castillo de la palabra. Una nueva fundación aparece en lontananza. El viejo monasterio se trastorna burdel. Recorro, perdido en el laberinto, el palacio de las dos mil habitaciones subo al desván de la torre cuadrada que llaman de las Lujanas. El alma castellana aspira a convertirse en un Escorial interior pero ahora todo lo español se encuentra patas arriba el alma por los suelos, tiro al cubilete de Trump y me sale la sota de espadas (tierra), mal presagio. Hubiera deseado el tres de copas (agua) o el Orón (fuego) y la piculina, entrometida y hetaira, cada palo aguante su vela que van a pintar bastos (aire) me anuncian tiempos convulsos. Claro que yo no soy la Virgen de Fátima, detesto la guija, aunque en noches de insomnios hago solitarios al cubilete y desparramo las cartas.


 ¡Qué dolor nos acontece pues se nos viene, entre la indiferencia general, la fractura de la patria! peor mucho peor que aquel verano del 98. El tupé de Sagasta equivale, rediviva, a la sonrisa sandia del Rajoy; los labios carnosos de la archivera Rompeolas (debes hacerle, cariño, con esos labios reventones a tu corvo, buenas chupadas) guay de mi España. Todos farfullan y hacen lances, carta en la mesa presa. Me temo que en este revoltijo, ganancia de pescadores, se prepare el guirigay.


El Expedito▬ no era mi amigo: siento haber depositado en su persona toda mi confianza▬ aunque no era más que un personaje de mi novela protagonista u deuteragonista, dos oficios a la vez: el primordial y el secundario.  


Con él que hablo alguna que otra tarde del invierno. Alea jacta est.  Las ratas se han subido a los cajones y circula por los pasillos una de las Furias anunciando desdichas a mansalva.


Y ha venido a visitarme alma en pena de Expedito. Acompañado de Mig-16 al que extirparon un riñón y se murió a los pocos días. La sesquipedal tan atalajada y tan tiesa pasa revista a las tropas de un ejército que no existe. El Sevilla en la Onda capullo de las mañanas y sus jaques parlotean y ríen con estruendo hablando de temas sin sustancia. El hijo del Críspelo Perea, aquel pobrecito al que mataron en un puticlub Dios le haya perdonado templa gaitas en medio de la orquesta de este baile de máscara.


Es lo deja vu en este tiempo de saturnales y conjuros. Pero a mi lo que más me alegra en estos días de dolor y de visitación es que haya caído una nevada de metro y medio en los cerros de Manzaneras suculento aporte edáfico para los chopos corpulentos y antañones más grandes que vi en el mundo sobre la ribera de aquel río que iba a Valencia. Teruel existe. La amada provincia escondida padeció una pavorosa sequía el estío pasado.


Ya está aquí por lo demás el antruejo no para de estar España en fiesta. Los de la banda municipal bajan por la calle Real tocando el requinto. Hacen su estruendo los petardos. Ya se oye el clangor de los cencerros abriendo carrera para que desciendan del olimpo las bacantes. El pobre pueblo aburrido paga su aldehala al vino y se entrega a los excesos de lujurias programadas desde arriba. Venus está lejos y el personal se divierte escuchando las aventuras y saltos de cama de una murciana con un monarca. Putero nos salió el rey; claro que para eso es el rey de copas, bastos, oros y espadas, y aquí los reyes y los obispos siempre gozaron de derecho de pernada.
Me ha salido una carta mala. El caballo de bastos, que corresponde con el arcano XIII del Tarot. Es para echarse a temblar y me rila la mano pero paciencia y barajar. Veo sombras terribles. Dios no lo permita. La carta de la muerte se sube al caballo de un tipo peludo al que sirve un escudero bizco y barrigón. Ambos hablan en lemosín. ¡Qué tendrá que ver la dulce lengua de Ausias March con estos tartufos!


Sancte Michael arcangel, defende nos in proelio contra nequitiam et insidias diaboli esto nobis praesidium.


Del mal que viene no tienen la culpa los judíos.
Es que en esta España católica y perversa nos hemos vuelto muy malos. Guardo los naipes. La oración al Jefe de la Milicia celeste me tranquiliza en medio del pavor, acordándome de que todavía viven justos en Israel... el mal triunfa pero sólo momento de. Señor, pase de mi este cáliz. Ne avertas faciem tuam a me.
Echo a la lumbre las sesenta y ocho cartas del maldito juego del Tarot. Brilla la luna en cuarto menguante esta madrugada. Creo que este aviso premonitorio no es más que una pesadilla por los dolores de España. Mis pensamientos en revoltijo, trato de espantarlos, escondido entre las sábanas, mientras despabilo el insomnio de la madrugada.

2017-03-01

GRACIAN CAPELLAN DE LOS TERCIOS EN LA GUERRA CONTRA CATALUÑA


GRACIÁN REDIVIVO
Nieve en las cumbres y el sol, tan literario, nos sonríe ya, devuelven sus rayos sonrisas repartidas en las alforjas de los recuerdos.  Febrero se despide con cortesía. Trae memorias de lo que fue y yo sigo con mis clásicos en un ir y venir que llaman acarrear. Baltasar Gracián Morales Cariñena Huesca 1601 pero pasó su infancia en Toledo. Fue domestico del cardenal Paravichino y  bajaba por la solana del Tajo a ver pintar al Greco. Sin una profunda vocación religiosa tomaría los votos de la compañía de Jesús. Sin ser un monje devoto cumplió con la Regla a pesar de no entenderse con el superior. La literatura hispana en ello perdió a un místico y ganó a una de las plumas más sagaces en castellano. Quería una vida tranquila. No la tuvo pues en el convento probarían su carácter algo  levantisco sometiéndole al capelo y a esas durísimas probaciones jesuitinas o judiadas que suelen hacer a cuantos quieran profesar en la orden ignaciana. No fue un hombre feliz pero la austeridad como forma de vida le ayudaría a vivir hacia adentro y sobre todo esta condición de ordenado al sacerdote le valdría para dedicarse a escribir. Sería el gran prosista castellano después de Quevedo y Cervantes. No se llevaba bien ni con los catalanes ni con los valencianos. El motín de los segadores del Corpus situaría a Gracián acérrimo aragonés de parte de Castilla Después de su tránsito por Gandía la casa madre de la orden y por Gerona es enviado como prefecto de latinidad a Calatayud, y luego va de maestrillo a Calahorra. Allí tiene que echarle un réspice (rapapolvos) a un portugués el padre Tonda “por haber tenido algunas flaquezas con las mujeres” al tiempo que termina de revisar el manuscrito de su libro “El héroe” que dedica al rey Felipe vi. El texto se imprime en los tórculos del oscense Nogués. En 1639 estalla la guerra de Cataluña y el P. Gracián se enrola como capellán de una compañía del Tercio de Sicilia a las órdenes del duque de Noceal. Siendo su capitán el marqués de Leganés. Los soldados de su división llamarían al buen clérigo padre de la victoria. De regreso a Huesca con las tropas publica Agudeza y arte de ingenio y al poco tiempo El discreto  y la primera parte del Criticón su libro más famoso.  Por los conceptos que expresa contra corriente le crecen los enanos y se multiplican sus enemigos tanto fuera como dentro de la Compañía. Baltasar Gracián conviene saberlo les caía mal a muchos por su ascendiente converso y que sabía mucho más de la Escritura que sus rivales y eso es lo que más jode a un español que el otro resulte más eximio en las artes que el uno practica, ya sea en las bellas artes, en el periodismo, o la política. Somos un país maravilloso pero cainita. Padre Nickel prepósito general le ordena que deje de escribir y lo recluye en la casa de la Compañía en Tarazona y luego a Graus en una celda de castigo. Estuvo tres meses a pan y agua. No se rin de el indómito profesor pues decía para libre Aragón y para cojonudo yo.  Esta energía y talante anarquista flota sobre toda la obra gracianesca. Muere sin reconciliarse con el Papa Negro el 6 de noviembre de 1558 a la vista de las cumbres del Moncayo de aquellos Pirineos que él amó tanto. Tenía la y no era muy agraciado físicamente bajo de cuerpo con la cabeza grande miope y de color cetrino cara de pocos amigos pero en su frente parece resplandecer el sol de la gnosis. Aspiraba al dominio de las tres S: santidad, salud, sapiencia. Más valen quintaesencias que fárragos y lo bueno si breve dos veces bueno. Lector empedernido. España era para él la cultura perfecta porque solemos mejor entender a los otros de oficio que en el cara a cara que donde hay mucha confianza da asco. No hay lisonja no hay fullería mejor que un libro cada día. Un libro y un amigo quiero yo en mis lares. Con  libros todos los días converso, y su dulce plática son el mejor viático de la existencia.
Este bibilitano bien se conoce haber nacido paisano del poeta Marcial padre de la sátira presenta la calidad de su arte un acendrado barroquismo. Gracián es escritor de escritores, epígono de la erudición, párrafos largos y quintaesencias que la crítica olvida con frecuencia y de nuevo se pone de moda a clavo pasado. En 2017 en una España que se enfrenta al secesionismo catalán vuelve el padre Gracián al palenque de lo novedoso.
Los grandes hombres son indefinibles porque no están sujetos a norma alguna. Gracián maneja la alegoría y el aforismo con gravedad y sutileza. Por los altos cielos de la alegoría a la que él se eleva vuelan los monstruos. Hay atisbos en el Criticón que anticipan a los aguafuertes de la época negra de Goya o los retablos del Bosco, a golpes de cultismo y paranomasias. Murió a los 56 años.

 

2017-02-28

GRAN DESCUBRIMIENTO: UN CONVERSO SEGOVIANO AUTOR DEL LAZARILLO


OBERTURA AL LIBRO DEL LAZARILLO

 

Uno de los enigmas de la literatura española fue el anonimato en que permaneció este libro paradigmático del género picaresco durante cinco siglos. Antonio PARRA aquí encuentra su filiación de los padres putativos que hubo y el real que no pudo ser otro que el médico segoviano Andrés Laguna, que utilizaba también otro nombre de pluma: Cristóbal de Villalón. Era de padres conversos y no se atrevió a signar sus originales pero Antonio Parra mediante el cotejo de estilos encontró sorprendentes e irrefutables paralelismos entre el Crotalón, El Viaje a Turquía y El Lazarillo.

2017-02-27

son distomos estos chicos del politiqueo y la mugre jornalista


DISTOMOS DOS BOCAS. DOS CUENTAS. DOBLE VARA DE MEDIR. Y PARECÍAN BOBOS

 

Pasa el Señor, invisible presencia, dejando un reguero de amor que no llega a mi veril. Hemos perdido, estamos cansados golpeados, manipulados, escondidos en nuestros pisos sin ganas de salir mientras nuestros enemigos ríen a mandíbula batiente, nos insultan y escupen, nos conminan y amenazan, y nos recuerdan por lo de entonces, alzan la rodela victoriosa, hemos ganado. Ronaldo el portugués está que se sale. Messi es un gigante argentino de pequeña estatura con el balón pegado a la bota. Y a mí ¿qué coños me importa? Pero los de la tv no hablan de otra cosa y pasan el traile. Messi y Ronaldo lo tenemos hasta en la sopa.  

El pretor en Cortes sonríe mientras larga su espich que es un escarche a la ciudadanía su boca de liebre —un poco más y se le cae la dentadura postiza—, que hoy no le puso crema corega al aparato. A su lado se sienta la mini chica destapando el frasco de las esencias parlamentarias. Perdidos en la tromba de retórica añoramos el silencio y el perfume de la rosa. Son dítonos dos bocas, dos conciencias, dos comportamientos que la hipocresía está a la orden del día y ojos cinco pero por el que más miran es por el ojo del culo que carece de pupila.

El señor es mi baluarte caminaré sobre el áspid y el basilisco.  ¿Pero me librará de esta cáfila de compadres y comadres saduceas? Él me dará entendimiento para comprender sus mandamientos y no derrumbarme mientras subo peldaños y más peldaños del husillo de la escalera de caracol que lleva hasta la cima de la santidad y el amor que dicen que es la superación de la muerte. Too much. Demasiado. Necesito humo para huir de los recuerdos que me torturan. Enciendo una pipa, pecador de mí.

Mientras tanto el pretor que arenga a los padres conscriptos no cede un momento en su sonrisa bobalicona y en sus amenazas contundentes. Dijo no sé qué de los salvapatrias. Lo suyo es la economía. Que va para atrás como los cangrejos. Cada día más pobres. Sube la temperatura del odio y la mierda, llega a los caireles, tanto hablar de corrupción. La zorra guarda el gallinero. ¿No ves que se le han caído los dientes y lleva castañuelas? Pasa nada. Vendrán los lobos a comerse los pollos que no pudo devorar el raposo. Señor Rajoy, tiene el miércoles cita con el dentista

MARAÑÓN DE NO SER MEDICO ME HUBIERA GUSTADO EJERCER DE LIBRERO DE LANCE"


EL DOCTOR MARAÑÓN TRAPERO DEL TIEMPO

 

“Las cosas no son como son ni como las vivimos. Las cosas son como las recordamos”. El dictamen de Valle Inclán me asalta en este día de febrero lluvioso asturiano. No conocí en persona pero escuché la última conferencia por radio. Otoño de 1958 dos años antes de su muerte. Lo amortajaron con hábito franciscano, cuando se declaró un ateo de toda la vida.

Al gran liberal que no creía en Franco pero que, gracias a él, pudo regresar a su cátedra de Medicina en la Complutense y ser rehabilitado. Pasaba consulta todas las mañanas en el viejo caserón del Hospital Central Museo de Arte Moderno actual.

Si las crujías los patios y las salas de vivisección hablaran los muros de este edificio levantado por Carlos III para la caridad nos contarían historias de mucho dolor humano. El doctor Marañón era un clínico chapado a la antigua de la escuela de Andrés Laguna (su biógrafo don Teofilo Hernando era buen amigo suyo) creyente en la homeopatía.

No hay que recetar demasiado pues decía que no “hay enfermedades sino enfermos”. Marañón se confesaba como un “trapero del tiempo” — no perdía un minuto de su vida, se dormía con un libro en la mano y cuando viajaba  fin de semana a su cigarral toledano en el asiento de atrás de su Chevrolet que conducía un chofer galoneado se leía una obra de teatro o redactaba apuntes para su próximo ensayo— y yo recuerdo aquella voz algo ronca de antiguo fumador empedernido que se había convertido en furibundo antitabaquista con un leve deje de tartamudez hablando de su pasión por los libros.

Si no me hubiese dedicado a la medicina yo habría sido un buen librero. En los libros se encuentra lo mejor que la mente humana haya destilado”.

Ignoro si esta frase se la copió al Caudillo a quien tanto detestaba este viejo liberal poco amigo de los dictadores o fue el propio jefe del Estado quien la tomó dél. Franco también contaba que, de no haber sido militar, le hubiese gustado ser librero de lance. No sé si el Generalísimo hubiera sido capaz de quitarle el puesto a don Alfonso Riudavets el rey de la Cuesta Moyano

Así que nada de banalidades. Time is Money, que dicen os neoyorquinos. Seguramente, esta laboriosidad porque el gran galeno de la Beneficencia se multiplicaba sin haber ganado del cielo el con de la bilocación porque atendía a su vocación de escritor combinándola con la consulta clínica y ese pluriempleo es mucho tomate porque la literatura a mi juicio demanda una dedicación exclusiva.

Tal circunstancia de “surmenage” intelectivo determinó su temprana muerte. Moriría relativamente joven.

Leí “Ensayo biográfico sobre Enrique IV de Castilla y su tiempo”. Lo devoré en tres noches. Quedé maravillado de la sapiencia de don Gregorio que con ojo clínico realizó un retrato psicológico del penúltimo de los Trastámara que pasó a la historia con el remoquete de impotente. Pero nuestro facultativo descifra que su falta de virilidad era solo a medias. El gatillazo lo pegaba solamente con la reina. Funcionaba con las meretrices de Segovia “el rey nuestro Señor había una grande verga e pagaba su débito como cualquier hombre” como cualquier cardador o zurrador de lana del Azoguejo.

A más de eso, tuvo amores con una abadesa de Toledo y con una azafata de su corte, una portuguesa, a la cuala por celo su segunda esposa doña Juana despidió.

Marañón traza una semblanza un tanto peyorativa y sectaria de Enrique IV: los pies planos tendiendo a la soledad y a la melancolía, gustaba de la buena música y se hacía acompañar de una guardia morisca y había en su corte un orfeón de música que al rabel interpretaba canciones melancólicas. Tiempo adelante, descubrí que el retrato de Marañón del infortunado monarca al que siempre persiguió la sombra de la Beltraneja fruto por los visto de los amores de doña Juana con Beltrán de la Cueva se contamina de los prejuicio contra don Enrique a cargo el judío Palencia su biógrafo y de parte de la nobleza y del alto clero que conspiraba contra su persona a favor de su hermanastra Isabel. En suma el doctor Marañón, un liberal de tomo y lomo, aborda la historia con ojo clínico bajo aspectos freudianos “Amiel”, “Historia del Empecinado” “Tiempo Viejo y Tiempo Nuevo” que hoy parecen discutibles. Su prosa, no obstante, es exacta y elegantísima.

Defendió la Medicina privada y de pago. Los practicantes se quedaron sin trabajo. José Antonio Girón y sus falangistas fundaron la Seguridad Social siguiendo las directrices sociales de una Falange entusiasmada con el lema franquista de trabajo fijo, hogar, lumbre y asistencia médica gratuita para todos. Marañón era un enemigo declarado de los falangistas a los que hoy acusan de paternalismo social.

El año en curso 2017, vuelven a flamear aquellas viejas banderas liberales contra la seguridad social. Sufrirían los españoles desheredados aquellos que no pueden volar a Houston para curarse un cáncer pongamos por caso.

Recuerdo que mi abuelo el año 56 tuvo que vender sus fincas para costearse la iguala del cirujano que le operó de una próstata maligna.

Y en esas estamos a día de hoy. Vuelven los liberales. Dios nos libre de los liberales que dijo el otro. He aquí las luces y las sombras de un hombre de ciencia apasionado por la literatura.

sábado, 11 de febrero de 2017