2024-08-15













































































































 

 VIAJE A FUENTESOTO

 

Cuando yo nací –es frase de Shakespeare- una estrella bailaba en el cielo. Ahora que lo pienso tuve mucha suerte en medio de la mi mala suerte. Tengo dotes proféticas y mis escritos constituyen en cierta manera un sortilegio del avenir. No es paradoja pero creo que estuve destinado a una misión: la de santo Domingo de la Calzada el que escuchó cantar a la gallina después de asada o el de aquel fraile que le dijo el maestro de novicios asómate a la ventana fray Tomás y verás a un buey volar. Una mezcla de credulidad, entereza, tenacidad y obstinación dominó mis días. Me repararon el Seat que no tenía arreglo sin embargo llegué a Fuentesoto. Muchos fantasmas me encontré `por erl camino. Una estantigua de espectros. Fue el pueblo de mi infancia. Mi abuelo Benjamín fue mi segundo padre y mi tía Paulina mi segunda madre. Conocí el hambre, el bullying y os malos tratos como aquel cabrón que por venganza de mi padre que le arrestó una vez en el regimiento cuando hacía la mili y lo arrestó me azupó la maula. Aquella perrita infernal color canela aun parece que estoy viendo sus ojos salvajes me mordió el tobillo y desde entonces tengo miedo a los canes. Sin embargo, no puedo renegar de mi pasado ni de mi amor por la Suzi, la inglesa más bella entre las mujeres. La infancia es la casa madre de un escritor y saludé a los espectros, subí las escaleras románicas de la torre gastadas de las pisadas del tiempo, doce siglos de bajar y subir por aquella escalera de caracol, bebí el agua de la fuente Colgada. Los cenobitas de las Cuevas de san Vicente me incitaron a la oración. Bebí el vino suave de la taberna del tío Manolón es decir Casa Julián. Todos los personajes que conocí en mi niñez comparten recuerdo con las Animas Benditas. Sin embargo recuerdo como signo de amor a Fuentesoto aquella vez que regresé de Inglaterra con mi mujer Suzanne y mi hija Helen a que conocieran a la familia y de regreso a Doncaster me negué a lavar el coche un minicooper maravilloso porque la carrocería estaba impregnada del polvo blanco de las laderas de Fuentesoto

Жанна Бичевская The Best Лучшее

Solemnidad Litúrgica de la Asunción de la Virgen (15-8-24) ELCHE

Божественная литургия 15 августа 2024 года, Храм во имя Архангела Михаил...

LIVΕ: ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΝΟ Ζω.. ortodoxos griegos fiesta de la dormición.

2024-08-14

УСПЕНИЕ БОГОРОДИЧНО. Гробницата на Пресвета Богородица в Йерусалим. Чуде...

Petula CLARK this is your life BBC 1996

Праздничная Пасхальная служба Светлого понедельника в Успенском соборе М...

"Don't Sleep in the Subway" (Lyrics) by Petula Clark 1967

JULY 26TH ST ANNE ONE YEAR AGO A BEAUTIFUL ENGLISH WEDDING

 

A BEAUTIFUL ENGLISH WEDDING BEN&CHARLOTTE DESEO A LOS RECIEN CASADOS TODA LA FELICIDAD Y PROSPERIDAD DEL MUNDO

 





























No hay comentarios:

 BON JOUR TRISTÈSSE SEVENTY YEARS OLD


She smoked intensely, went down to buy tomatoes to quit, made love with Antoine, forgot to read with him, fell asleep


In 1954, at just eighteen years old, one of the great novels of the twentieth century was written by a woman in desabillé. A gigantic title “Bon jour tristesse” that defines an entire generation of the nouvelle vague.


The teenagers of those days believed in the redemptive and libertarian power of literature. In Spanish schools and institutes, French was studied instead of English. We smoked black tobacco, wore ready-to-wear turtlenecks and cared little for the Gallicisms that crept into our language. We liked Silvie Vartan if I sing it is for you or we hummed the muse of our days: the great Hardy, the girl with the long hair always dressed in black who recently died. All the boys and girls of my age go down the street two by two.


Aznavour, Brassens, Gilbert Becaud were other greats of the repertoire.


The films, Renoir, Visconti, Zefirelli, Passolini. Europe was a unit of destiny in the universal. It was ours, it belonged to us. Also the Russian because Charles de Gaulle in a brilliant speech projected a Europe from Portugal to the Urals.


The future was ours and it belonged to us. My knowledge of French was so thorough that I felt capable of tackling his novels (Cocteau's and Sartre's were a bit harder to read, both authors resorted to slang) Sagan broke the mould, she began to talk about women's liberation, free love, the fear of every bourgeois of losing what they have: the house, love, health, the job.


The contraceptive pill became fashionable, the council, the aggiornamento, we stopped going to church but never stopped believing.


─ Parra, did you see the bad-tempered face of Paul VI ─ a colleague in the SP editorial office told me, I think it was Felix Ortega when we jointly wrote an encyclical “Pacem in Terris”?


─ He must have had vinegar for breakfast.


From those powders these muds and from those pilgrimages these scallops.


François Sagan, sapper of the future, ploughed the new furrows of feminism. She was much loved and at the same time much hated but always widely read and popular. Her inimitable simple style of a woman down to earth left us with our mouths open. Shrewd. Stubborn. Quite ugly,


Her characters drive around Paris in a convertible. They lived entangled in metaphysical discussions and surrounded by paperback books.


She died in 2004 in ruin after having earned millions with her books, a choice of the gods was of little use to her, and she was behind bars for tax evasion. a soul friend of Mitterrand sed sic transit gloria mundi


Never has literature been so widely read or so popular in Europe thanks to the skill of the Gallic genius. Good morning, sadness

 BON JOUR TRISTSSE SEPTUAGINTA ANNOS




Vehementer fumabat, acheter les tomas pour le déuner, faisait l´amour avex Antoine, paralait literature avec lui, s´ endormait




Anno 1954, duodeviginti tantum annos natus, unus ex magnis conviviis saeculi XX scriptus a muliere in desabillé terram confregit. Titulus giganteus "Bon jour tristesse", qui integram novi vagi generationem definit.


Nos eleifend illorum dierum in redemptricem et libertariam litterarum potestatem credidimus. In scholis Hispanicis et Institutis, Gallice pro Anglis studuit. Tabaci nigra fumavimus, prompti ad induendum turtleneck luctus portavimus nec multum aut parum curavimus de Gallicismis qui in linguam nostram irrepserunt. Amavimus Silvie Vartan si je chante c´´ est pour toi vel musam nostrorum dierum sustulerimus: magna Hardy, puella capillis longis semper vestita nigris quae nuper defuncta est. Omnes garçons et puellas de mon age vont par la rue deux par deux.


Aznavour, Brassens, Gilbertus Becaud alii magni repertorii fuerunt.


 Movie, Renoir, Visconti, Zefirelli, Passolini. Europa erat uniuersalis sortis unitas. Nostrum erat, ad nos pertinebat. Russorum etiam, quod Carolus de Gaulle in luculento sermone Europam e Lusitania in Urales projecit.


 Nostrum erat futurum, et ad nos pertinebat. My knowledge of French was so complete that I felt capaces of facing his novels (those by Cocteau and those by Sartre were a little hard to crack, both authors resort to slang). mulier, gratis amor, timor omnis medii ordinis amittendi quod habet: domus, amor, sanitas, officium.


Diripio contraceptiva, concilium, renovatio modum facta, ad ecclesiam ire desivimus sed numquam credentes.


─ Parra, vidistine iratum vultum quem Paulus VI habet collegam in SP editoriali quadrigis mihi dixit, Felicem Ortega puto fuisse cum coniunctim encyclicam "La Pacem in terris" scripsimus?


Debet habere acetum pro ientaculo.


Ab his pulverulenta haec et ab illis peregrinationibus hae pectines.


François Sagan, sapper futuri, novos feminism sulcos fregit. Valde amabatur et simul odio erat sed semper valde legebatur et popularis. Illius inimitabilis sobria forma terrae in terra mutus nos reliquit. Sagax. Pertinax. Turpis turpis,


 Eius characteres Paris in convertibile circumagunt. In metaphysicis disputationibus implicati vixerunt et sinum librorum cincti.


Mortuus est anno 2004 in ruinis postquam decies centena millia cum libris suis meruit, electio deorum non parum usui fuit ei, et post vectibus ad vitandum vectigalia fuit. amicus mitterand animae sitis sic transit gloria mundi


 Litterae in Europa non tam lectae nec tam gratae erant ingenio Gallici. Salve, tristitia

 BON JOUR TRISTÈSSE SIEBZIG JAHRE




Er rauchte intensiv, stieg nach unten, acheter les tomas pour le déuner, faisait l'amour avex Antoine, paralait literatur avec lui, s' endormait




Im Jahr 1954, im Alter von nur achtzehn Jahren, feierte einer der großen Romane des 20. Jahrhunderts, geschrieben von einer Frau in Desabillé, den Durchbruch. Ein gigantischer Titel „Bon jour tristesse“, der eine ganze Generation der Nouvelle Vague definiert.


Wir Teenager von damals glaubten an die erlösende und libertäre Kraft der Literatur. In spanischen Schulen und Instituten wurde Französisch statt Englisch gelernt. Wir rauchten schwarzen Tabak, trugen fertige Rollkragenpullover und kümmerten uns weder groß noch wenig um die Gallizismen, die sich in unsere Sprache einschlichen. Wir mochten Silvie Vartan, wenn sie „je chante c´´ est pour toi“ sang, oder wir summten die Muse unserer Tage: die große Hardy, das Mädchen mit den langen Haaren, immer in Schwarz gekleidet, das gerade erst gestorben ist. Alle Garçons und Mädchen des Monatsalters von der Rue deux par deux.


Aznavour, Brassens und Gilbert Becaud waren weitere Größen des Repertoires.


 Die Filme, Renoir, Visconti, Zefirelli, Passolini. Europa war eine universelle Schicksalseinheit. Es gehörte uns, es gehörte uns. Auch der Russe, denn Charles de Gaulle entwarf in einer brillanten Rede ein Europa von Portugal bis zum Ural.


 Die Zukunft gehörte uns und gehörte uns. Meine Französischkenntnisse waren so umfassend, dass ich mich in der Lage fühlte, mich mit seinen Romanen auseinanderzusetzen (die von Cocteau und die von Sartre waren etwas schwieriger zu knacken, beide Autoren griffen auf den Slang zurück, er begann über die Befreiung zu sprechen). Frau, freie Liebe, die Angst jedes Bürgers, das zu verlieren, was er hat: das Haus, die Liebe, die Gesundheit, den Job.


Die Antibabypille, der Rat, das Update kamen in Mode, wir gingen nicht mehr in die Kirche, glaubten aber nie.


─ Parra, hast du das wütende Gesicht gesehen, das Paul VI. hat ─ ein Kollege in der SP-Redaktion sagte mir, ich glaube, es war Felix Ortega, als wir gemeinsam eine Enzyklika „La Pacem in Terris“ schrieben?


─Er muss Essig zum Frühstück gegessen haben.


Aus diesen Stäuben diese Schlämme und aus diesen Pilgerfahrten diese Jakobsmuscheln.


François Sagan, Pionier der Zukunft, hat die neuen Furchen des Feminismus durchbrochen. Sie wurde sehr geliebt und gleichzeitig sehr gehasst, war aber immer sehr belesen und beliebt. Ihr unnachahmlicher einfacher Stil einer bodenständigen Frau hat uns sprachlos gemacht. Scharfsinnig. Hartnäckig. Ziemlich hässlich,


 Seine Figuren fahren in einem Cabrio durch Paris. Sie lebten in metaphysischen Diskussionen verwickelt und umgeben von Taschenbüchern.


Er starb 2004 in Trümmern, nachdem er mit seinen Büchern Millionen verdient hatte, eine Entscheidung der Götter nützte ihm wenig und er saß wegen Steuerhinterziehung im Gefängnis. Freund von Mitterrands Seelendurst sic transit gloria mundi


 Dank des Könnens des gallischen Genies wurde Literatur in Europa noch nie so viel gelesen und war noch nie so beliebt. Guten Morgen, Traurigkeit

 BON JOUR TRISTÈSSE SOIXANTE-DIX ANS




Il fumait intensément, descendait acheter les tomas pour le déuner, faisait l´amour avex Antoine, paralait littérature avec lui, s´ endormait




En 1954, à seulement dix-huit ans, l'un des grands romans du XXe siècle écrit par une femme désabillé voit le jour. Un titre gigantesque « Bon jour tristesse » qui définit toute une génération de la nouvelle vague.


Nous, adolescents de l’époque, croyions au pouvoir rédempteur et libertaire de la littérature. Dans les écoles et instituts espagnols, le français était étudié à la place de l'anglais. Nous fumions du tabac noir, portions des pulls à col roulé de prêt-à-porter et ne nous souciions pas beaucoup ou peu des gallicismes qui se glissaient dans notre langue. Nous aimions Silvie Vartan si je chante c´est pour toi ou nous fredonnions la muse de nos jours : le grand Hardy, la fille aux cheveux longs toujours vêtue de noir qui vient de mourir. Tous les garçons et filles de mon âge vont par la rue deux par deux.


Aznavour, Brassens, Gilbert Bécaud furent d'autres grands du répertoire.


 Les films, Renoir, Visconti, Zefirelli, Passolini. L’Europe était une unité universelle de destin. C'était à nous, cela nous appartenait. Russe également car Charles de Gaulle, dans un brillant discours, a projeté une Europe du Portugal à l'Oural.


 L'avenir était le nôtre et nous appartenait. Ma connaissance du français était si complète que je me sentais capable d'affronter ses romans (ceux de Cocteau et ceux de Sartre étaient un peu plus difficiles à déchiffrer, les deux auteurs recouraient à l'argot, Sagan brisait le moule, il commençait à parler de libération). la femme, l'amour libre, la peur de tout bourgeois de perdre ce qu'il a : la maison, l'amour, la santé, le travail.


La pilule contraceptive, le conseil, la mise à jour sont devenus à la mode, on a arrêté d'aller à l'église mais on n'y a jamais cru.


─ Parra, as-tu vu le visage en colère de Paul VI ─ un collègue de la rédaction du SP m'a dit, je pense que c'était Félix Ortega lorsque nous avons écrit ensemble une encyclique « La Pacem in Terris » ?


─Il a dû prendre du vinaigre au petit-déjeuner.


De ces poussières ces boues et de ces pèlerinages ces coquilles Saint-Jacques.


François Sagan, sapeur du futur, a brisé les nouveaux sillons du féminisme. Elle était très aimée et en même temps très détestée mais toujours très lue et populaire. Son style simple et inimitable de femme terre-à-terre nous a laissé sans voix. Sagace. Opiniâtre. Assez moche,


 Ses personnages parcourent Paris en décapotable. Ils vivaient mêlés à des discussions métaphysiques et entourés de livres de poche.


Il est mort en 2004 en ruine après avoir gagné des millions avec ses livres, le choix des dieux ne lui servait à rien et il était derrière les barreaux pour fraude fiscale. ami de l'âme de Mitterrand soif sic transit gloria mundi


 La littérature n'a jamais été aussi lue ni aussi populaire en Europe grâce à l'habileté du génie gaulois. Bonjour, tristesse

 BON JOUR TRISTÈSSE СЕМЬДЕСЯТ ЛЕТ




Он усиленно курил, спускался acheter les tomas pour le déuner, faisait l'amour avex Antoine, paralait Literature avec lui, s'endormait




В 1954 году, когда ей было всего восемнадцать лет, появился один из величайших романов ХХ века, написанный женщиной в дезабийе. Гигантское название «Bon jour tristesse», определяющее целое поколение новой смутности.


Мы, подростки того времени, верили в искупительную и либертарианскую силу литературы. В испанских школах и институтах вместо английского изучали французский. Мы курили черный табак, носили готовые свитера с высоким воротником и не особо заботились о галлицизмах, проникших в наш язык. Нам нравилась Сильви Вартан, если она je chante c´´ est pour toi, или мы напевали музу наших дней: великую Харди, девушку с длинными волосами, всегда одетую в черное, которая недавно только что умерла. Все гарсоны и девушки моего возраста vont par la rue deux par deux.


Азнавур, Брассенс, Жильбер Беко были другими великими исполнителями репертуара.


 Кино, Ренуар, Висконти, Зефирелли, Пассолини. Европа была универсальной единицей судьбы. Это было наше, оно принадлежало нам. А еще и русские, потому что Шарль де Голль в своей блестящей речи спроецировал Европу от Португалии до Урала.


 Будущее было нашим и принадлежало нам. Мое знание французского языка было настолько полным, что я чувствовал себя способным противостоять его романам (и романы Кокто, и романы Сартра было немного сложнее, оба автора прибегли к сленгу, сломав шаблон, он начал говорить об освобождении). женщина, свободная любовь, страх каждого буржуа потерять то, что он имеет: дом, любовь, здоровье, работу.


Противозачаточные таблетки, совет, обновление вошли в моду, мы перестали ходить в церковь, но никогда не верить.


─ Парра, ты видел сердитое лицо Павла VI, - сказал мне коллега из редакции СП, кажется, это был Феликс Ортега, когда мы вместе писали энциклику "La Pacem in Terris"?


— Должно быть, он выпил на завтрак уксус.


От этой пыли эта грязь и от этих паломничеств эти гребешки.


Франсуа Саган, сапер будущего, проложил новые борозды феминизма. Ее очень любили и в то же время очень ненавидели, но всегда очень читаемую и популярную. Ее неподражаемый простой стиль практичной женщины лишил нас дара речи. Проницательный. Настойчивый. Довольно некрасиво,


 Его герои разъезжают по Парижу на кабриолете. Они жили, погруженные в метафизические дискуссии и окруженные карманными книгами.


Он умер в 2004 году в руинах, заработав миллионы на своих книгах, выбор богов ему мало пригодился, и он оказался за решеткой за уклонение от уплаты налогов. друг Миттерана, жажда души sic Transit Gloria mundi


 Литература никогда не была так читаема и популярна в Европе благодаря мастерству галльского гения. Доброе утро, грусть

BON JOUR TRISTÈSSE SEM'DESYAT LET

 BON JOUR TRISTÈSSE SETENTA AÑOS

 

Elle fumait intensament, descendait acheter les tomates pour le dejeuner, faisait l´amour avex Antoine, paralait literature avec lui, s´ endormait

 

En 1954, con sólo dieciocho años, abrió brecha una de las grandes novelas del siglo XX escrita por una mujer en desabillé. Un titulo gigantesco “Bon jour tristesse” que define a toda una generación de la nouvelle vague

Los adolescentes de aquellos días creíamos en el poder redentor y libertario de la literatura. En las escuelas e institutos españoles se estudiaba francés en vez de inglés. Fumábamos tabaco negro, vestíamos  jerseys cuello de cisne prêt a porter y no nos importaban ni mucho ni poco los galicismos que se coleaban en nuestro idioma. Nos gustaba Silvie Vartan si je chante c´´ est pour toi o tarareamos  a la musa de nuestros días: la gran Hardy la chica de la larga melena siempre vestida de negro quien hace poco acaba de morir. Tous les garçons et les filles de mon age vont par la rue deux par deux

Aznavour, Brassens, Gilbert Becaud eran otros grandes del repertorio.

 Las películas, Renoir, Visconti, Zefirelli, Passolini. Europa era una unidad de destino en lo universal. Era nuestra, nos pertenecía. También lo ruso porque Charles de Gaulle en un genial discurso proyectaba una Europa desde Portugal a los Urales.

 El futuro era nuestro y nos pertenecía. Mis conocimientos de francés eran tan cabales que me sentía capaz de afrontar sus novelas (las de Cocteau y las de Sartre eran un poco más duras de roer, ambos autores acudían al argot) la Sagan rompía moldes, empezó a hablar de la liberación de la mujer, el amor libre, el miedo de todo burgués a perder lo que tiene: la casa, el amor, la salud, el puesto de trabajo. 

Se puso de moda la píldora anticonceptiva, el concilio, el aggiornamiento, dejamos de ir a la iglesia pero nunca de creer.

─ Parra ¿viste la cara de mala leche que tiene Pablo VI ─ me dijo un colega en la redacción de SP, creo que era Felix Ortega cuando redactamos a alimón una encíclica “la Pacem in terris”?

─Debe de haber desayunado vinagre.

De aquellos polvos estos lodos y de aquellas romerías estas veneras.

François Sagan zapadora del futuro roturó los nuevos surcos del feminismo. Fue muy querida y a la vez muy odiada pero siempre muy leída y popular. Su estilo sencillo inimitable de mujer a ras de tierra nos dejó con la boca abierta. Sagaz. Pertinaz. Bastante feucha,

 Sus personajes se pasean por Paris en descapotable. Vivían enredados en discusiones metafísicas y rodeados de libros de bolsillo. 

Murió 2004 en la ruina después de haber ganado millones con sus libros, una escogida de los dioses de poco le sirvió, y estado entre rejas por evadir impuestos. amiga del alma de Miterrand sed sic transit gloria mundi

 Nunca se leyó tanto ni la literatura fue tan popular en Europa merced a la habilidad del genio galo. Buenos días, tristeza