NIEVE EN JAPON
日本の雪 WHITEXMASは夢でした その親愛なる国 上昇するサンヘルドの 祝祷として 神々の ホワイトメテオ PÙRIFIESSOULS 平和と健康のメッセージ 読者の皆様にお願いします 世界の他のコーナーから ではごきげんよう マフルアップ 暖かく保つ
2022-01-07
2022-01-06
RECOMIENDO A MIS LECTORES SIGAN LA RETRANSMISIÓN DE LA MISA DE GALLO EN MOSCU A PARTIR DE LAS 11PM HORA DE GREENWHICH
El servicio principal de Navidad desde la Catedral de Cristo Salvador es transmitido por el Primer Canal
La luz de la Navidad. Se está volviendo más brillante, porque una de las principales fiestas cristianas se está acercando. Los ortodoxos terminan la víspera de Navidad, antes de que el servicio principal de Navidad sea de menos de dos horas. En la capital, en la Catedral de Cristo Salvador, los últimos preparativos para el solemne Servicio Divino.
Y en muchas regiones de nuestro gran país, la Navidad ya se ha celebrado. Familias enteras corrieron a los templos. Y después del servicio, con familiares y amigos, en la mesa festiva. Con la primera estrella en el cielo, el ayuno de Navidad terminó: duró 40 días.
El principal servicio divino festivo en la catedral principal del país será realizado por el patriarca Kirill. Transmisión en vivo desde la Catedral de Cristo Salvador exactamente a las 11 p.m. en el Primer Canal.
NOCHE DE PAZ CUANDO NACE DIOS MIS MEJORES DESEOS PARA EL PUEBLO RUSO Y EL UCRANIO QUE DURE SIEMPRE LA TREGUA DE DIOS. LAS GUERRAS ENTRE HERMANOS ESTÁN PROHIBIDAS
ЖЕЛАЮ БРАТЬЯМ, ХРИСТИАНЕ ВОСТОКА, С РОЖДЕСТВЕНСКОЙ ПАСХИ
ПРАВОСЛАВНАЯ ДОБРЫЙ НОЧЬ
Еще один год, окутанный великолепием и одеждой
Канторская холдинговая компания
Кончик орария
Украл прощения
Космические массы
Небесные утешения
Откуда мне столько радости
Так много прощения?
Я в связи
С далеких станций, которые приносят мне голоса и изображения
Через эфир
Христос Иисус спускается в мой дом
В дымоход, как славный Святой Николай
Entrelubricán рассветов и закатов
Мигает в углу
Сальвадор спускается на землю
Ангелы поют и славят Бога
Я хожу на длинную мессу петуха
Из chiscón, где я пишу из этого аджарафа наверху моей камеры в маленьком окошке
Я смотрю, как проходят дни
Пристегнутый в моей башне arfil
Молитесь за искупленного человека
Я с душой в напряжении
И с Россией в связи
Небесные гимны приходят из Москвы
Голоса, которые поют на концерте
Чудо красоты и любви
Мой праздник наполнен нежностью
С Россией я вернул свою веру
Спасива вам мой Господь
Два способа понять Евангелие
Из воплощения
И с момента воскресения
Величие Вседержителя
Перед соломой яслей
Но это тот же Бог
Две параллели, которые создал Христос
И христос бог
Богатство золота пресвитерийских риз
В отличие от скромных подгузников
В отличие от наготы и нищеты грота
Портал Вифлеема, Бог создал ребенка
И камень гробницы Лазаря, открывающийся кругло.
Снятие солдат с охраны
Тонкое и великолепное тело
Запад и восток
В этом споре они пожимают друг другу руки
Но мы все поклоняемся одному и тому же Богу
И в эту тихую ночь я обнадеживаю свою надежду
Моя вера и мое милосердие
В тайне двенадцати ночей
Когда мир Сатурна блуждает по вселенной без руля
Иисус приходит сделанным человеком
И схватить дьявола правителя
С корабля истории
Многообещающий мужчина спасение
Доброй Пасхи, братья русские
Счастье и новые годы
Четверг, 06 января 2022 г.
DESEO A MIS HERMANOS LOS CRISTIANOS DE ORIENTE UNA FELIZ PASCUA DE LA NAVIDAD
NOCHEBUENA ORTODOXA
Un año más envuelto en resplandores y ropajes
El chantre empuñando firme
La punta del orarion
Estola del perdón
Misas espaciales
Consuelos celestiales
¿De dónde a mi tanto gozo
Tanto perdón?
Estoy en conexión
Con lejanas estaciones que me traen voces e imágenes
A través del éter
Cristo Jesús desciende a mi hogar
Por la chimenea como el glorioso san Nicolás
Entrelubricán de albas y ocasos
Parpadeando en un rincón
Baja a la tierra el Salvador
Los ángeles cantan y alaban a Dios
Asisto a la larga misa de gallo
Desde el chiscón donde escribo desde este ajarafe
de lo alto de mi celda en un ventanuco
Veo pasar
los días
Abroquelado en mi torre de arfil
Orando por el Hombre redimido
Estoy con el alma en vilo
Y con Rusia en conexión
Himnos celestiales llegan de Moscú
Voces que cantan en concento
Milagro de la belleza y el amor
Se llena de ternura mi celebración
Con Rusia recuperé la fe
Spasiva
vam my
Lord
Dos formas de entender el evangelio
Desde la Encarnación
Y desde la Resurrección
La majestad del Pantocrator
Frente a las pajas del pesebre
Pero es un mismo Dios
Dos paralelismos Cristo hecho hombre
Y Cristo dios
La riqueza del oro de las casullas presbiteriales
En contraste con los humildes pañales
En contraste con la desnudez y pobreza de la gruta
Portal de Belén un Dios hecho niño
Y la piedra del Sepulcro de Lázaro que se abre
rotunda
Derribando a los soldados de la guardia
Cuerpo sutil y glorioso
Occidente y Oriente
En esta controversia se dan la mano
Pero todos adoramos al mismo Dios
Y en esta noche de paz promulgo mi esperanza
Mi fe y mi caridad
En el misterio de las Doce Noches
Cuando el mundo saturnino vaga por el universo sin
timón
Llega Jesús hecho hombre
Y arrebata al diablo el gobernalle
De la nave de la historia
Prometiendo al hombre salvación
Buena pascua, hermanos rusos
Schasti
rasdenia i novi godom
jueves,
06 de enero de 2022
2022-01-05
Passolini gloria de Italia
IL VATICANO IN COLLUSIONE CON LA MAFIA ORDIN L'ASSASSINIO DI PASSOLINI NOTE NEL SUO CENTENARIO
CENTENARIO DI PASSOLINI (5-3-1922 / 2-11-1975) Era uno di quei geni che di volta in volta nel corso dei secoli hanno prodotto l'Italia come Michelangelo, Dante, Beato Angelico, Tintoretto. Leonardo, Vivaldi. I cieli della storia ardono, lasciando una scia inesauribile. Passolini a cui i suoi nemici guardano solo i suoi difetti, il suo comunismo, il suo marxismo alla Gramsci e il suo fascio suo padre tenente di polizia salvò Benito Mussolini da un attentato─ ma al di là delle sue idee politiche c'era un genio che mise sottosopra la letteratura italiana, ha rivoluzionato il cinema italiano con la magia del neorealismo. Non usava attori professionisti nei suoi film. Ha ingaggiato gente di strada, figli della malavita o "fiorellas" del torrente come quel piccolo morito del Bocaccio che ha sognato una notte d'amore e finisce immerso nella merda di un privato truffato da un "teaser" napoletano che ruba i suoi dobloni. Nessuno ha fatto circolare in immagini la vita reale nel Medioevo come lo era ai tempi di Bocaccio, Chaucer, Villon, Quevedo, come lui. I tuoi telai sono perfetti. Con loro ha rivoluzionato la Settima Arte. Ricordo di aver guardato quei nastri centinaia di volte nei miei anni londinesi in un teatro del quartiere di South Kensington. Credo che il Decameron sia stato uno dei grandi film apparsi nel Novecento con le sue battute oscene non prive di umorismo: la rapina e la profanazione della tomba del Vescovo di Napoli, il marito cornuto che ride come un idiota quando vede la moglie in una giara con l'amante che la da di spalle mi piace di più, o l'imponderabile giardiniere delle suore che si finge muto e finisce per passare attraverso la pietra una numerosa comunità di figlie di Santa Clara che hanno un tordo che cammina da il coro al flauto e dal flauto al coro. Ogni volta che quei lavori erotici lo esaurivano. Improvvisamente il muto cominciò a parlare. Le campane suonarono e le suore proclamarono il miracolo in tutta la città. Passolini come regista, come artista, come romanziere, come giornalista del Corriere della Sera è fuori discussione. Non può essere incasellato. Lo stampo del convenzionale rompe il suo genio. La Chiesa cattolica che critica molto severamente, si ipotizza che abbia ordinato il suo omicidio in collusione con la mafia. Fu un uomo venerato e discusso nell'Italia del secolo scorso. La sua passione secondo Matteo è stato un capolavoro che ha prodotto innumerevoli conversioni negli anni '60. Anche L'Osservatore Romano ha scritto che nessuno è penetrato nel carattere e nella personalità di Cristo come appare in questo ritratto del Nazareno. Passolini guarda alla sua umanità. Egli è Dio ma la sua umanità non deve essere messa da parte. Soffre, soffre la fame e la sete, si ammala e sta bene, è soggetto a bisogni fisiologici, ha sicuramente avuto qualche passione amorosa. Si arrabbia con i cambiavalute nel tempio, prende una frusta e chiama i farisei una razza di vipere. Frequentava sempre puttane e peccatori. Fa pipì, gattona, mangia e caga e esce con cattive compagnie, con i pubblicani. Era uguale a noi tranne che nel peccato. Sceglie i suoi discepoli pescatori rozzi e alcuni, gente del mondo sotterraneo come Mateo, un Dio ma un uomo come gli altri. Non credo fosse comunista. Pier Paolo giocava con le ideologie. Trova Marx un ebreo oscuro troppo rigido, ma si scaglia contro il comunismo e dice che la società dei consumi è un'appendice del comunismo e del fascismo. Entrambe le ideologie hanno mitizzato il soldato, l'eroe e il militare, ma le democrazie chiedono solo clienti. Consumare spendere. Conosco abbastanza bene i suoi libri e capisco le sue invettive contro Stalin e contro Freud perché considerava gli omosessuali una deviazione dalla normalità. Penso che avesse ragione perché l'amore al contrario mi è sempre sembrato innaturale ma fa parte della condizione umana, un declino della natura che va preso in considerazione e accettato. Secondo lui, in ogni maschio c'è un contingente di femminilità. Comunque sia, in questa lotta in difesa del mondo gay, essendo l'araldo dei nuovi tempi. È ancora misterioso e persino scioccante che questa posizione abbia firmato la sua condanna a morte. Era in anticipo sui tempi. Un grande essere umano. Una mentalità ribelle. Per me Pier Paolo Passolini è un vero santo laico senza che io debba onorare o benedire le sue inclinazioni sessuali, a mio avviso deviate (misteri imponderabili della condizione umana), ma la sessualità è essenziale per comprendere l'uomo di oggi e quello di tutti gli uomini volte e come diceva mio nonno “ogni piccolino lo mette dove può e dove viene lasciato”. Fortunatamente, quei tempi in cui i finocchi andavano al rogo sono ormai lontani. La chiesa dovrebbe canonizzarloEN FRANCES DEMAIN CÉST LA VEPRE DE NOEL EN RUSSIE
DEMAIN, C'EST LA NUIT DE NOL EN RUSSIE EN RAPPELANT GOGOL ET SES ÉMULS
UNE BELLE HISTOIRE RUSSE. EST-CE QUE CELA VAUT ÉCRIRE ? Qu'est-ce que la beauté? La rose a demandé un jour et l'artiste a répondu et vous me demandez. J'écris depuis soixante ans avec peu de chance, je suis un incognito, une taupe de littérature, mais je crois avoir atteint un degré proche du maximum dans mon deuxième prix, tout comme les mystiques parlent de la voie purgative, la voie contemplative et enfin voie unitive. Avec elle, vous finissez par rejoindre la divinité, le cœur transpercé de transcendance et jouissant de la sainte indifférence. Vous vous sentez au-dessus du bien et du mal et vous vous moquez tristement de ces écrivains qui frappent aux portes de la célébrité et montent la télécabine au coude et trébuchent le premier jusqu'à la ligne d'arrivée. J'ai peur d'avouer que dans cette foire de vanités et d'images, le bon drap de l'arche est vendu. Donc toutes ces célébrités qui signent leurs exemplaires dans les stands du salon du livre. Perez Reverte l'épéiste dont les livres m'étouffent, la Carmen Navarro qui arrête les best-sellers plus qu'un lapin, fille du Yale dont le père le divin journaliste boiteux aux galères de Pueblo voulait jeter sa mère par la fenêtre mais n'osait jeter à la rue machine à écrire me semble être un best-seller vanté dilettantes. Mais ses livres me tombent des mains. Ils n'écrivent que des reprises de thrillers nord-américains. Je me retrouve donc avec les Russes si méprisables et oblitérés par la propagande du régime 666. Ivan Surguchov, un auteur abandonné, a écrit "Les parents". C'est l'histoire d'un riche marchand de province qui envoie son fils unique étudier le droit à Pétersbourg. La famille se réunissait dans la grande maison les nuits filandón à la chaleur du feu pendant que le samovar sifflait avec le thé brûlant et qu'ils parlaient de leurs affaires. Ivan Trimomich Egorov un riche commerçant de fourrures. Il avait eu de la chance dans son entreprise, sa femme Maria était illettrée et détestait les livres. L'ami de la famille, par contre, manquait de fortune dans les affaires, était en faillite mais c'était un homme éclairé, il connaissait en détail tous les saints du jour. Il s'appelait Mikhail Mikhailovih, il chantait comme un chanteur en duo avec le diacre pour chanter les litanies. Ils parlent du fils Igor qui a écrit dans les journaux et magazines nationaux. Mais dites-moi, Ivan Ivanovitch : pouvez-vous être riche en écrivant dans des médias aussi célèbres, réaliser la croix de Saint-Stanislas ou gagner une sinécure dans l'Administration ? Le salaire de l'État est une chose sûre, les poètes meurent de faim. La question reste en suspens et l'on conclut : un écrivain ne vaut pas grand-chose, si admirable soit-il. Ah la lyre est la sœur de la pauvreté !Sourgouchov finit par coïncider avec Horace qui disait déjà un siècle avant Jésus-Christ : « carmina aurum non dabunt » (les vers ne nourrissent pas). En cela, un colis arrive à la maison. A l'intérieur se trouve le livre de contes que le fils de la famille Teodoro Egorov vient de publier. Son père était ravi de regarder les pages non ouvertes et la mère qui ne savait pas lire s'exclame "Igor a sorti ces choses de sa tête." Avides, ils commencent à lire, le vieillard lit à la vieille femme ces histoires que le garçon vient de publier. Cependant, au fur et à mesure de la lecture, les poils se dressent. Le protagoniste mène une vie dissolue dans la ville, visite les treuils les plus sales, fait l'amour aux putes de la cour, tombe en duel, quelle horreur ! Alors, pour que la vieille femme ne découvre pas que le fils bien-aimé est une personne perdue, qui fait fausse route, elle commence à changer de note et à lire à haute voix des choses qui lui viennent à l'esprit, des histoires de saints, de merveilleuses aventures de chevaliers qui combattent par le tsar et meurent en combattant pour la Sainte Russie. La mère écoute captivée. Mais rien n'est vrai. Je dessine une morale ou plusieurs morales : les bons livres éveillent les soupçons et l'envie, découvrent les points faibles de l'auteur, et cette écriture pour analphabètes n'est pas très saine. Cependant, les auteurs ne renoncent pas au bureau. Nous mettons nos vêtements de nuit pour parler avec une voix de prophète et cela fait frissonner les gens avec le son dur de l'isofar de Yom Kippour. Aina plus. Il ne peut en être autrement, regarde où. De plus, ce soir, c'est le réveillon du réveillon de Noël russe et il est pratique de lire des choses qui intéressent ou enchantent. Aucun de ces fameux écrivains de barrage mentionnés ci-dessus qui signaient à la Foire du livre ne serait en mesure de donner à l'estampe une œuvre d'art comme ce conte de l'écrivain russe. Aujourd'hui, la littérature virtuelle est devenue une branche et une branche de l'analphabétisme démocratique. Les écrivains publient les décisions de Big BrotherEN RUMANO
Mâine este seara de Crăciun în Rusia, amintindu-și de GOGOL și de EMULUI LUI
O FRUMOASĂ POVESTE RUSĂ. MERITA SĂ SCRIE? Ce este frumusețea? Trandafirul a întrebat într-o zi și artistul a răspuns și tu mă întrebi pe mine. Scriu de șaizeci de ani cu puțin noroc, sunt un incognito, o cârtiță a literaturii, dar cred că am atins un grad aproape de maxim la premiul al doilea, așa cum misticii vorbesc despre calea purgativă, calea contemplativă și în final calea unitivă. Cu ea ajungi să te alăture divinității, inimii străpunse de transcendență și să te bucuri de sfânta indiferență. Te simți mai presus de bine și de rău și râzi trist de acei scriitori care bat la ușile faimei și se urcă în gondola până la cot și se împiedică pe primul până la linia de sosire. Mi-e teamă să mărturisesc că în acest târg de deşertăciuni şi imagini se vinde pânza cea bună din chivot. Așadar, toate acele vedete care își semnează exemplarele în standurile târgului de carte. Perez Reverte, spadasinul ale cărui cărți mă sufocă, Carmen Navarro care oprește bestsellerurile mai mult decât un iepure, fiica lui Yale al cărui tată, divinul jurnalist șchiop din galere din Pueblo, a vrut să-și arunce mama pe fereastră, dar a îndrăznit doar să o arunce în stradă. mașina de scris mi se pare un diletant de succes. Dar cărțile lui îmi cad din mâini. Ei scriu doar reluări ale thrillerelor nord-americane. Așa că am rămas cu rușii atât de disprețuitori și șterse de propaganda regimului 666. Ivan Surguchov, un autor întrerupt, a scris „Părinții”. Este povestea unui bogat negustor de provincie care își trimite singurul fiu să studieze dreptul la Petersburg. Familia s-a adunat în casa mare în nopțile filandon la căldura focului, în timp ce samovarul fluiera cu ceaiul arzând și vorbeau despre lucrurile lor. Ivan Trimomich Egorov un bogat comerciant de blănuri. Avusese noroc în afacerea lui, soția sa Maria era analfabetă și ura cărțile. Prietenul familiei, în schimb, nu avea avere în afaceri, era falimentar dar era un om luminat, cunoștea în detaliu pe toți sfinții zilei. Numele lui era Mihail Mikhailovih, cânta ca un cântăreț în duo cu diaconul pentru a cânta ecteniile. Se vorbește despre fiul Igor care a scris în ziarele și revistele naționale. Dar spune-mi, Ivan Ivanovici: poți să fii bogat scriind într-un asemenea media celebru, să obții crucea Sfântului Stanislau sau să câștigi o sinecură în Administrație? Plata statului este un lucru sigur, poeții mor de foame. Întrebarea rămâne în aer și este concluzionată: un scriitor nu valorează mult, oricât de admirabil ar fi. Ah lira este sora sărăciei!Surguchov ajunge să coincidă cu Horacio care spunea deja cu un secol înainte de Hristos: „carmina aurum non dabunt” (versurile nu se hrănesc). În aceasta sosește un pachet la casă. Înăuntru se află cartea de povești pe care tocmai a publicat-o fiul familiei Teodoro Egorov. Tatăl său era extaziat privind paginile nedeschise, iar mama care nu știa să citească exclamă „Igor și-a scos acele lucruri din cap”. Nerăbdători, încep să citească, bătrânul îi citește bătrânei acele povești pe care băiatul tocmai le-a publicat. Cu toate acestea, pe măsură ce lectura progresează, firele de păr se ridică. Protagonistul duce o viață disolută în oraș, vizitează cele mai murdare trolii, face dragoste cu curvele de la curte, cade la duel, ce groază! Așadar, pentru ca bătrâna să nu afle că fiul iubit este o persoană rătăcită, care este pe drumul greșit, începe să schimbe nota și să citească cu voce tare lucruri care îi trec, povești de sfinți, aventuri minunate. a cavalerilor care luptă.de ţar şi mor luptând pentru Sfânta Rusie. Mama ascultă răpită. Dar nimic nu este adevărat. Desenez o morală sau mai multe moravuri: cărțile bune trezesc suspiciuni și invidie, descoperă laturile slabe ale autorului, iar această scriere pentru analfabeți nu este prea sănătoasă. Cu toate acestea, autorii nu renunță la oficiu. Ne îmbrăcăm hainele de noapte pentru a vorbi cu o voce de profet și îi face pe oameni să se cutremure de sunetul aspru al izofarului Yom Kippur. Aina mai mult. Nu poate fi altfel, uite unde. În plus, în această seară este Ajunul Crăciunului rusesc și este convenabil să citești lucruri care interesează sau încântă. Niciunul dintre acei faimoși scriitori de baraj menționați mai sus, care semnează la Târgul de Carte, nu ar putea oferi tiparului o operă de artă ca această poveste a scriitorului rus. Astăzi literatura virtuală a devenit o tărâmă și o ramură a analfabetismului democratic. Scriitorii publică hotărârile lui Big BrotherEN POLACO
JUTRO W ROSJI ŚWIĄTECZNA NOC PAMIĘTAJĄCA GOGOLA I JEGO EMULE
PIĘKNA ROSYJSKA HISTORIA. CZY WARTO PIŚĆ? Czym jest piękno? Róża zapytała pewnego dnia, a artysta odpowiedział, a ty pytasz mnie. Piszę od sześćdziesięciu lat bez powodzenia, jestem incognito, pieprzykiem literatury, ale sądzę, że osiągnąłem stopień bliski maksimum w mojej drugiej nagrodzie, tak jak mistycy mówią o przeczyszczającej drodze, sposób kontemplacyjny i wreszcie sposób jednoczący. Wraz z nim w końcu dołączasz do boskości, serca przeszytego transcendencją i cieszenia się świętą obojętnością. Czujesz się ponad dobrem i złem i śmiejesz się ze smutkiem z tych pisarzy, którzy pukają do drzwi sławy i wspinają się po gondoli na łokcie i potykają się jako pierwsi do mety. Boję się wyznać, że na tym jarmarku marności i obrazów sprzedaje się dobre płótno w arce. Czyli wszyscy ci celebryci, którzy podpisują swoje kopie na stoiskach targów książki. Perez Reverte szermierz, którego książki mnie dławią, Carmen Navarro, która powstrzymuje bestsellery bardziej niż królik, córka Yale, którego ojciec bosko kulawy dziennikarz na galery w Pueblo chciał wyrzucić matkę przez okno, ale odważył się tylko rzucić na ulicę Maszyna do pisania wydaje mi się najlepiej sprzedającym się, zachwalanym dyletantem. Ale jego książki wypadają z moich rąk. Piszą tylko powtórki z północnoamerykańskich thrillerów. Zostałem więc z Rosjanami tak podłymi i zniszczonymi przez propagandę reżimu 666. Iwan Surguchow, nieaktualny autor, napisał „Rodzice”. Jest to historia bogatego kupca prowincjonalnego, który wysyła swojego jedynego syna na studia prawnicze do Petersburga. Rodzina zbierała się w wielkim domu w filandonowe noce przy ogniu, podczas gdy samowar gwizdał z palącą się herbatą i rozmawiali o swoich rzeczach. Ivan Trimomich Egorov bogaty handlarz futrami. Miał szczęście w swoim biznesie, jego żona Maria była analfabetką i nienawidziła książek. Natomiast przyjaciel rodziny nie miał fortuny w interesach, był bankrutem, ale był człowiekiem oświeconym, znał szczegółowo wszystkich świętych dnia. Nazywał się Michaił Michajłowicz, śpiewał jak śpiewak w duecie z diakonem, aby śpiewać litanie. Mówią o synu Igorze, który pisał w ogólnopolskich gazetach i czasopismach. Ale powiedz mi, Iwanie Iwanowiczu: czy możesz być bogaty, pisząc w tak znanych mediach, zdobyć krzyż św. Stanisława lub zdobyć synekure w Administracji? Płaca państwowa to rzecz pewna, poeci głodują. Pytanie wisi w powietrzu i kończy się: pisarz niewiele jest wart, jakkolwiek jest godny podziwu. Ach, lira jest siostrą biedy! Surguchow kończy się zbiegiem się z Horacio, który już sto lat przed Chrystusem powiedział: „carmina aurum non dabunt” (wersety nie karmią się). W tym paczka dociera do domu. Wewnątrz znajduje się książka z bajkami, którą właśnie opublikował syn rodziny Teodoro Egorov. Jego ojciec był zachwycony, patrząc na nieotwarte strony, a matka, która nie potrafiła czytać, wykrzykuje: „Igor wyrzucił te rzeczy z głowy”. Chętni zaczynają czytać, starzec czyta staruszce te historie, które właśnie opublikował chłopiec. Jednak w miarę postępu czytania włosy stają dęba. Bohaterka prowadzi rozpustne życie w mieście, odwiedza najbrudniejsze kabestany, kocha się z dworskimi kurewkami, pada w pojedynku, co za horror! Aby więc staruszka nie dowiedziała się, że ukochany syn jest osobą zagubioną, która jest na złym tropie, zaczyna zmieniać notatkę i czytać na głos rzeczy, które jej się przytrafiają, historie świętych, cudowne przygody rycerzy, którzy walczą przez cara i giną w walce o Świętą Ruś. Matka słucha w zachwycie. Ale nic nie jest prawdą. Rysuję morał lub kilka morałów: dobre książki budzą podejrzenia i zazdrość, odkrywają słabe strony autora, a to pisanie dla analfabetów nie jest zbyt zdrowe. Autorzy nie rezygnują jednak z urzędu. Zakładamy naszą bieliznę nocną, aby przemawiać głosem proroka, co sprawia, że ludzie drżą od szorstkiego dźwięku Yom Kippur isofar. Aina więcej. Nie może być inaczej, spójrz gdzie. Ponadto dziś wieczorem jest wigilia rosyjskiej Wigilii i wygodnie jest czytać rzeczy, które interesują lub zachwycają. Żaden z tych słynnych mend, wspomnianych pisarzy zaporowych, podpisujących się na Targach Książki, nie byłby w stanie nadać drukowi takiego dzieła sztuki, jak ta opowieść rosyjskiego pisarza. Dziś literatura wirtualna stała się gałęzią i gałęzią demokratycznego analfabetyzmu. Pisarze publikują orzeczenia Wielkiego BrataEN TURCO
YARIN RUSYA'DA GOGOL VE EMÜLLERİNİ ANILAN NOEL GECESİ
GÜZEL BİR RUS HİKAYESİ. YAZMAYA DEĞER Mİ? güzellik nedir? Bir gün gül sormuş, ressam cevap vermiş, sen bana soruyorsun. Altmış yıldır biraz şansla yazıyorum, kimliğim belirsiz, bir edebiyat köstebeğiyim, ama ikincilik ödülümde maksimuma yakın bir dereceye ulaştığıma inanıyorum, tıpkı mistiklerin müshil yoldan bahsettiği gibi, tefekkür yolu ve nihayet birleştirici yol. Bununla, sonunda ilahiliğe katılırsınız, kalp aşkınlıkla delinir ve kutsal kayıtsızlığın tadını çıkarırsınız. İyinin ve kötünün üstünde hissediyorsun ve şöhretin kapılarını çalan, dirsek dirseğine gondol tırmanan ve bitiş çizgisine ilk gelen yazarlara üzülerek gülüyorsun. İtiraf etmekten korkarım ki, bu gösteriş ve imgeler fuarında gemideki iyi kumaşlar satılmaktadır. Yani kitap fuarının stantlarında kopyalarını imzalayan tüm ünlüler. Kitapları beni boğan kılıç ustası Perez Reverte, en çok satanları bir tavşandan daha fazla durduran Carmen Navarro, babası Pueblo'nun kadırgalarının ilahi topal gazetecisi olan Yale'nin kızı, annesini pencereden atmak istedi ama sadece sokağa atmaya cesaret etti. daktilo bana en çok satan lanse edilmiş amatörler gibi geliyor. Ama kitapları elimden düşüyor. Sadece Kuzey Amerika gerilim filmlerinin tekrarlarını yazıyorlar. Bu yüzden 666 rejiminin propagandası tarafından çok aşağılık ve silinmiş Ruslarla kaldım. Durdurulan bir yazar olan Ivan Surguchov, "Ebeveynler" yazdı. Bu, tek oğlunu Petersburg'da hukuk okumaya gönderen zengin bir taşralı tüccarın hikayesidir. Aile, filandon gecelerinde ateşin sıcağında büyük evde toplanır, semaver yanan çayla ıslık çalar ve işlerini konuşurlardı. Ivan Trimmich Egorov zengin bir kürk tüccarı. İşinde şanslıydı, karısı Maria okuma yazma bilmiyordu ve kitaplardan nefret ediyordu. Aile dostu ise iş hayatında serveti yoktu, iflas etmişti ama aydın bir adamdı, günün bütün azizlerini ayrıntılı olarak biliyordu. Adı Mikhail Mikhailovih'ti, ilahileri söylemek için diyakoz ile ikili bir şarkıcı gibi şarkı söyledi. Ulusal gazete ve dergilerde yazan oğlu Igor'dan bahsediyorlar. Ama söyle bana İvan İvanoviç: Bu kadar ünlü medyada yazarak zengin olabilir misin, St. Stanislaus'un haçını elde edebilir misin ya da Yönetimde bir para kazanabilir misin? Devlet maaşı kesin, şairler açlıktan ölüyor. Soru havada asılı kalır ve şu sonuca varılır: Bir yazar, ne kadar takdire şayan olursa olsun, çok değerli değildir. Ah lir yoksulluğun kızkardeşidir! Surguchov, İsa'dan bir asır önce zaten "carmina aurum non dabunt" (ayetler beslemez) diyen Horacio ile aynı zamana denk gelir. Bu durumda eve bir paket gelir. İçinde Teodoro Egorov ailesinin oğlunun yeni yayınladığı hikaye kitabı var. Babası açılmamış sayfalara bakarak kendinden geçmişti ve okuyamayan anne "Igor bunları kafasından attı" diye haykırıyor. Hevesle okumaya başlarlar, yaşlı adam yaşlı kadına, çocuğun yeni yayınladığı hikayeleri okur. Ancak okuma ilerledikçe tüyler diken diken olur. Kahraman şehirde sefil bir hayat yaşıyor, en pis vinçleri ziyaret ediyor, saray fahişeleriyle sevişiyor, bir düelloya düşüyor, ne dehşet! Böylece, yaşlı kadın, sevilen oğlunun yanlış yolda olan kayıp bir kişi olduğunu öğrenmesin, notu değiştirmeye ve başına gelen şeyleri, azizlerin hikayelerini, harika maceraları yüksek sesle okumaya başlar. Çar tarafından savaşan ve Kutsal Rusya için savaşan ölen şövalyeler. Anne coşkuyla dinler. Ama hiçbir şey doğru değil. Bir ahlak ya da birkaç ahlak çiziyorum: iyi kitaplar şüphe ve kıskançlık uyandırıyor, yazarın zayıf yanlarını keşfediyor ve okuma yazma bilmeyenler için bu yazı pek sağlıklı değil. Ancak, yazarlar ofisten vazgeçmezler. Peygamber sesiyle konuşmak için geceliğimizi giydik ve Yom Kippur isofar'ın sert sesiyle insanları ürpertiyor. Daha fazla. Başka türlü olamaz, bak nereye. Ayrıca, bu gece Rus Noel Arifesi Arifesi ve ilgi çekici veya büyüleyici şeyler okumak uygundur. Kitap Fuarı'nda imzası bulunan bu ünlü mendas yazarlarının hiçbiri, Rus yazarın bu masalına benzer bir sanat eserini matbaaya veremezdi. Bugün sanal edebiyat, demokratik cehaletin bir kepeği ve dalı haline geldi. Yazarlar Big Brother'ın kararlarını yayınlıyorЗАВТРА - РОЖДЕСТВЕНСКАЯ НОЧЬ В РОССИИ ПО ПАМЯТИ ГОГОЛЯ И ЕГО ЭМУЛЬСОВ
КРАСИВАЯ РУССКАЯ ИСТОРИЯ. СТОИТ НАПИСАТЬ? Что есть красота? Однажды роза спросила, и художник ответил, и вы спросите меня. Я пишу шестьдесят лет без особой удачи, я инкогнито, крот литературы, но я считаю, что достиг степени, близкой к максимальной в моей второй премии, точно так же, как мистики говорят о слабительном способе, созерцательный путь и, наконец, объединительный путь. С ним вы в конечном итоге присоединяетесь к божественности, сердце пронизано трансцендентностью и наслаждаетесь святым безразличием. Вы чувствуете себя выше добра и зла и грустно смеетесь над теми писателями, которые стучат в двери славы, карабкаются по гондоле локтями и первыми приходят к финишу. Боюсь признаться, что на этой ярмарке тщеславия и образов продается хорошая ткань ковчега. Так что все знаменитости, которые подписывают свои копии в киосках книжной ярмарки. Перес Реверте, фехтовальщик, книги которого душат меня, Кармен Наварро, которая останавливает бестселлеры больше, чем кролик, дочь Йеля, отец которого, божественный хромой журналист галер Пуэбло, хотел выбросить свою мать в окно, но только осмелился выбросить на улицу пишущая машинка кажется мне бестселлером, разрекламированным дилетантами. Но его книги выпадают из моих рук. Они пишут только репетиции североамериканских триллеров. Так что я остаюсь с такими презренными русскими, уничтоженными пропагандой режима 666. Иван Сургучов, писатель, работа над которым прекращена, написал «Родители». Это история о богатом провинциальном купце, который отправляет своего единственного сына изучать право в Петербург. Семья собиралась в большом доме по вечерам filandón у камина, пока самовар свистел с горящим чаем, и они говорили о своих вещах. Иван Тримомич Егоров богатый пушной торговец. Ему везло в бизнесе, его жена Мария была неграмотной и ненавидела книги. Друг семьи, напротив, не имел удачи в бизнесе, был банкротом, но был просвещенным человеком, он знал в деталях всех святых того времени. Его звали Михаил Михайловых, он пел как певец в дуэте с диаконом на ектении. Речь идет о сыне Игоре, о котором писали в республиканских газетах и журналах. Но скажите, Иван Иванович: можно ли разбогатеть, писая в таких известных СМИ, добиться креста Святого Станислава или выиграть синекуру в Администрации? Госоплата - это наверняка, поэты голодают. Вопрос висит в воздухе, и напрашивается вывод: писатель ничего не стоит, каким бы замечательным он ни был. Ах, лира - сестра бедности! Сургучов в конечном итоге совпадает с Горацио, который уже за столетие до Рождества Христова сказал: «carmina aurum non dabunt» (стихи не питают). В этом посылка прибывает в дом. Внутри находится сборник рассказов, который только что издал сын семьи Теодоро Егоров. Его отец был в восторге от неоткрытых страниц, а мать, которая не могла читать, восклицает: «Игорь вытащил эти вещи из своей головы». С нетерпением, начинают читать, старик читает старушке те сказки, которые только что опубликовал мальчик. Однако по мере чтения волосы встают дыбом. Главный герой живет в городе развратной жизнью, ходит по самым грязным лебедкам, занимается любовью с придворными шлюхами, падает на дуэли, какой ужас! Итак, чтобы старушка не узнала, что любимый сын - заблудший человек, идущий по ложному пути, она начинает менять записку и читать вслух то, что ей приходит в голову, сказки святых, чудесные приключения. рыцарей, которые сражаются с царем и погибают в боях за Святую Русь. Мать восхищенно слушает. Но все не так. Я рисую мораль или несколько моралей: хорошие книги вызывают подозрения и зависть, обнаруживают слабые стороны автора, а это письмо для неграмотных не очень здорово. Однако авторы не отказываются от должности. Мы надеваем ночное белье, чтобы говорить голосом пророка, и это заставляет людей содрогаться от резкого звука изофара Йом Киппур. Айна подробнее. Иначе и быть не может, посмотрите где. Кроме того, сегодня канун русского Рождества, и здесь удобно читать то, что интересует или очаровывает. Ни один из тех знаменитых писателей, о которых упоминалось выше, подписавшихся на книжной ярмарке, не смог бы придать оттиску произведения искусства, подобного этой сказке русского писателя. Сегодня виртуальная литература превратилась в отрубь и ветвь демократической безграмотности. Писатели публикуют постановления Большого БратаI MORGON ÄR JULAFTEN I RYSSLAND SOM MINNS GOGOL OCH HANS EMULER
EN VACKER RYSSK HISTORIA. ÄR DET VÄRT ATT SKRIVA? Vad är skönhet? Rosen frågade en dag och konstnären svarade och du frågar mig. Jag har skrivit i sextio år med liten tur, jag är en inkognito, en mullvad av litteratur, men jag tror att jag har nått en examen som är nära maximum i mitt andra pris, precis som mystiker talar om det renande sättet, kontemplativa sätt och slutligen det enhetliga sättet. Med det slutar du med att förena dig med gudomligheten, hjärtat genomborrat av transcendens och njuter av den heliga likgiltigheten. Du känner dig över gott och ont och du skrattar sorgset åt de där författare som knackar på berömmelsens dörrar och klättrar i gondolen till armbåge och snubblar de första till mållinjen. Jag är rädd att erkänna att i denna mässa av fåfänga och bilder säljs det goda tyget i arken. Alltså alla de där kändisarna som signerar sina exemplar i bokmässans bås. Perez Reverte svärdsmannen vars böcker kväver mig, Carmen Navarro som stoppar bästsäljare mer än en kanin, dotter till Yale vars far den gudomliga lame journalisten till galärerna i Pueblo ville kasta ut sin mamma genom fönstret men bara vågade kasta på gatan skrivmaskin slår mig som en bästsäljande hyllad dilettanter. Men hans böcker faller ur mina händer. De skriver bara rehash av nordamerikanska thrillers. Så jag är kvar med ryssarna så avskyvärda och utplånade av 666-regimens propaganda. Ivan Surguchov, en avvecklad författare, skrev "Föräldrarna". Det är historien om en rik provinshandlare som skickar sin ende son för att studera juridik i Petersburg. Familjen samlades i det stora huset på filandónnätter vid eldens hetta medan samovaren visslade med det brinnande teet och de pratade om sina saker. Ivan Trimomich Egorov en rik pälshandlare. Han hade haft tur i sin verksamhet, hans fru Maria var analfabet och hatade böcker. Familjens vän å sin sida saknade förmögenhet i affärer, var i konkurs men han var en upplyst man, han kände i detalj alla dåtidens helgon. Han hette Mikhail Mikhailovih, han sjöng som en sångare i duo med diakonen för att sjunga litanierna. De pratar om sonen Igor som skrev i de nationella tidningarna och tidskrifterna. Men säg mig, Ivan Ivanovich: kan du bli rik genom att skriva i sådana berömda medier, uppnå St. Stanislaus kors eller vinna en sinekur i administrationen? Statslön är en säker sak, poeter svälter. Frågan hänger i luften och man drar slutsatsen: en författare är inte mycket värd, hur beundransvärd han än är. Ah, lyran är fattigdomens syster! Surguchov slutar sammanfalla med Horacio som redan ett århundrade före Kristus sa: "carmina aurum non dabunt" (verserna matas inte). I denna anländer ett paket till huset. Inuti finns sagoboken som sonen i familjen Teodoro Egorov just har gett ut. Hans pappa var extatisk när han tittade på de oöppnade sidorna och mamman som inte kunde läsa utbrister "Igor har fått de där sakerna ur hans huvud." Ivriga börjar de läsa, gubben läser för gumman de där berättelserna som pojken just har publicerat. Men när läsningen fortskrider reser sig hårstråna. Huvudpersonen lever ett upplöst liv i staden, besöker de smutsigaste vinscharna, älskar med hovhororna, faller i en duell, vilken fasa! Så, för att den gamla kvinnan inte ska få reda på att den älskade sonen är en förlorad person, som är på fel spår, börjar hon ändra lappen och läsa högt saker som faller henne in, berättelser om helgon, underbara äventyr av riddare som slåss av tsaren och dör i strid för det heliga Ryssland. Mamman lyssnar förtjust. Men ingenting är sant. Jag drar en moral eller flera moraler: bra böcker väcker misstankar och avund, upptäcker författarens svaga sidor, och detta skrivande för analfabeter är inte särskilt hälsosamt. Författarna avsäger sig dock inte ämbetet. Vi tar på oss våra nattkläder för att tala med en profetröst och det får folk att rysa av det hårda ljudet av Yom Kippur isofar. Aina mer. Det kan inte vara annorlunda, se var. Dessutom är det ikväll ryska julafton och det är bekvämt att läsa saker som intresserar eller förtrollar. Ingen av de berömda mendas ovan nämnda spärrförfattare som signerade på bokmässan skulle kunna ge trycket ett konstverk som denna berättelse av den ryske författaren. Idag har virtuell litteratur blivit ett kli och en gren av demokratisk analfabetism. Författare publicerar Big Brothers utslagMORGEN IST WEIHNACHTSNACHT IN RUSSLAND ERINNERUNG VON GOGOL UND SEINE EMULS
EINE SCHÖNE RUSSISCHE GESCHICHTE. Lohnt es sich zu schreiben? Was ist Schönheit? Die Rose fragte eines Tages und der Künstler antwortete und du fragst mich. Ich schreibe seit sechzig Jahren mit wenig Glück, ich bin ein Inkognito, ein Maulwurf der Literatur, aber ich glaube, mit meinem zweiten Preis einen Abschluss erreicht zu haben, der nahe am Maximum ist, so wie Mystiker von der abführenden Art sprechen, der kontemplativen Weg und schließlich den einigenden Weg. Damit schließt man sich der Göttlichkeit an, das Herz ist von Transzendenz durchdrungen und genießt die heilige Gleichgültigkeit. Du fühlst dich über Gut und Böse erhaben und lachst traurig über die Schriftsteller, die an die Türen des Ruhms klopfen und die Gondel erklimmen, um als Erster ins Ziel zu stolpern. Ich fürchte, zuzugeben, dass auf dieser Messe der Eitelkeiten und Bilder das gute Tuch in der Arche verkauft wird. Also all jene Prominenten, die ihre Exemplare in den Ständen der Buchmesse signieren. Perez Reverte der Schwertkämpfer, dessen Bücher mich ersticken, die Carmen Navarro, die Bestseller mehr aufhält als ein Kaninchen, Tochter der Yale, deren Vater der göttlich lahme Journalist auf den Galeeren von Pueblo seine Mutter aus dem Fenster werfen wollte, aber nur auf die Straße wagte Schreibmaschine kommt mir wie ein meistverkaufter angepriesener Dilettant vor. Aber seine Bücher fallen mir aus den Händen. Sie schreiben nur Rehashes von nordamerikanischen Thrillern. Also bleibe ich bei den Russen, die so verabscheuungswürdig und ausgelöscht von der Propaganda des 666-Regimes sind. Ivan Surguchov, ein eingestellter Autor, schrieb "The Parents". Es ist die Geschichte eines reichen Provinzkaufmanns, der seinen einzigen Sohn zum Jurastudium nach Petersburg schickt. Die Familie versammelte sich in den Nächten von Filandón in dem großen Haus in der Hitze des Feuers, während der Samowar mit dem brennenden Tee pfiff und sie über ihre Sachen sprachen. Ivan Trimomich Egorov, ein reicher Pelzhändler. In seinem Geschäft hatte er Glück gehabt, seine Frau Maria war Analphabetin und hasste Bücher. Der Freund der Familie hingegen hatte kein Vermögen im Geschäft, war bankrott, aber er war ein aufgeklärter Mann, er kannte alle Heiligen der Zeit im Detail. Sein Name war Mikhail Mikhailovih, er sang wie ein Sänger im Duo mit dem Diakon, um die Litaneien zu singen. Sie sprechen über den Sohn Igor, der in den nationalen Zeitungen und Zeitschriften schrieb. Aber sagen Sie mir, Iwan Iwanowitsch: Können Sie reich werden, indem Sie in so berühmten Medien schreiben, das St.-Stanislaus-Kreuz erreichen oder eine Pfründe in der Verwaltung gewinnen? Staatslohn ist eine sichere Sache, Dichter hungern. Die Frage schwebt in der Luft, und sie kommt zum Schluss: Ein Schriftsteller ist nicht viel wert, so bewundernswert er auch ist. Ah, die Leier ist die Schwester der Armut! Surguchov fällt schließlich mit Horacio zusammen, der bereits ein Jahrhundert vor Christus sagte: "carmina aurum non dabunt" (die Verse nähren nicht). In diesem kommt ein Paket im Haus an. Darin befindet sich das Märchenbuch, das der Sohn der Familie Teodoro Egorov gerade veröffentlicht hat. Sein Vater war begeistert, als er die ungeöffneten Seiten betrachtete und die Mutter, die nicht lesen konnte, schreit "Igor hat diese Dinge aus dem Kopf bekommen." Begierig beginnen sie zu lesen, der alte Mann liest der alten Frau die Geschichten vor, die der Junge gerade veröffentlicht hat. Mit fortschreitender Lektüre stehen sich jedoch die Haare zu Berge. Der Protagonist lebt ein ausschweifendes Leben in der Stadt, besucht die dreckigsten Winden, macht Liebe mit den Hofhuren, fällt im Zweikampf hin, was für ein Horror! Damit die Alte nicht erfährt, dass der geliebte Sohn ein verlorener Mensch ist, der auf dem falschen Weg ist, beginnt sie, den Ton zu ändern und Dinge, die ihr einfallen, vorzulesen, Heiligengeschichten, wunderbare Abenteuer der Ritter, die vom Zaren kämpfen und im Kampf für das Heilige Russland sterben. Die Mutter hört gespannt zu. Aber nichts ist wahr. Ich zeichne eine Moral oder mehrere Moralen: Gute Bücher wecken Misstrauen und Neid, entdecken die Schwachstellen des Autors, und dieses Schreiben für Analphabeten ist nicht sehr gesund. Die Autoren verzichten jedoch nicht auf das Amt. Wir ziehen unsere Nachtwäsche an, um mit einer prophetischen Stimme zu sprechen, und es lässt die Menschen beim harschen Klang des Jom Kippur-Isofar erschauern. Aina mehr. Es kann nicht anders sein, schau wo. Darüber hinaus ist heute Abend der russische Heiligabend und es ist bequem, Dinge zu lesen, die Sie interessieren oder verzaubern. Keiner dieser berühmten Mendas, die auf der Buchmesse unterschrieben haben, wäre in der Lage, dem Druck ein Kunstwerk wie diese Geschichte des russischen Schriftstellers zu verleihen. Heute ist die virtuelle Literatur zu einer Kleie und einem Zweig des demokratischen Analphabetismus geworden. Autoren veröffentlichen Urteile von Big Brother
Suscribirse a:
Entradas (Atom)