2022-11-21

SOLYENITSIN retrospectivo

 

 

Acaba de fallecer Alejandro Solzyenitsin.  La iglesia ortodoxa y el pueblo ruso con su ejercito y gobierno se disponen a tributarle exequias de Estado.  Será inhumado en el cementerio del monasterio de Novodievichi donde yacen los escritores y hombres ilustres.  Esta página independiente que no es agit prop y reivindica para sí y para el mundo la verdad y la justicia pero sobre todo la paz (mir) quiere sumarse al duelo.  Alexander Solzyenitsin era un escritor ruso a la vieja usanza que escribía un ruso clásico resucitando palabras olvidadas del Dal, el diccionario académico, y extrayendo de la estética y la belleza de este idioma todas sus posibilidades.  No era un novelista tierno a la manera de Chejov, ni tan trágico y humano como Gorki, o prosista con la iluminación de Ivan Bunin.  Era un sabio, un pensador profundo y sarcástico en la veta de Dostoievski que explora los bajos del subconsciente y las paradojas del alma humana.  También era de pensamiento profundamente cristiano.  Su lucha contra la tiranía y su victoria contra el cáncer lo convierten en un faro que esparce sus rayos en medio de la oscuridad de este tiempo y un canto a la palabra en su potencial de lucha.  Y todo un ejemplo para los que en el mundo escribimos en busca de la verdad a través de la noche profunda con el candil de Diógenes.  Descanse en paz.  Adjunto un comentario a una de sus novelas aparecidas hace trece años.  Descansen.  Pakoi u vo vieki vekov Alexander Solzyenitsin.

(Nota: su nombre lo escribo con diferencia y desatendiendo las prosodias alemana e inglesa, y escribiendo como corresponde en castellano.  En trece años han cambiado algunas cosas sobre mis conocimientos filológicos del ruso aunque permanezcan casi inmutables los filosóficos y las ideas que mantengo sobre el Alma Rusa (ryskaia duxa)

5 de agosto de 2008

 

SOLZHENITSYN TITÁNICO COMBATE


Si alguna vez tienes la desgracia de caer en las garras de los sabuesos del KGB, hijo, no te rindas.  Jamás les beses el culo.  Tú vas y les espetas a la cara que ahora te llevan preso injustamente, pero algún día se cambiarán las tornas, y las cañas se volverán lanzas.  Grítales que a ellos un día les llegará su hora y que van a perder.  Sí.  Que van a perder. Entonces no habrá compasión; nunca te sometas. No te doblegues.  Sé fuerte. Tu fortaleza es la palabra y el gran idioma ruso no se rinde contra los tiranos.  El lenguaje de la fuerza es el único que entienden, pues ellos también tienen miedo al palo.”

 La frase pertenece a los Papeles secretos del KGB, libro recién publicado en Alemania.  Su texto aflora importantes datos para conocer los tejemanejes de la organización con sede en la calle Lubianka de Moscú y cuáles sean sus tácticas de actuación con los refuseñiks[1]. 

La excerpta que insertamos es un testimonio palpable de que Alexander Solzhenitsyn el cual empezó a escribir y a publicar en los años 40 en plena era Stalin y debió de sufrir una decepción en su accidentado viaje hacia Canosa luego se volvería anti sistema. Es un escritor con suerte y algo estrambótico.

  Su notoriedad en occidente se debe a que fue preconizado de la etapa del deshielo junto con Elías Eherenburg, otro turiferario de Stalin que se volvió detractor.  Las conversiones en literatura lo mismo que en política son irremisibles.

 El portero de noche de la discoteca de los Caprichos de la Fama-este podría ser un buen título- los elige; luego dios los cría y ellos se juntan.  Siete años bajo las armas con una anodina carrera militar en la Guerra Patria y siete años en Siberia constituyen la patente de la hoja de servicio del autor del Circulo Rojo.  La suya, a decir de los entendidos, es una de las mejores plumas que supo calar en la tragedia de la historia rusa a lo largo del siglo XX.  Un siglo que acaba en medio de los grandes estertores y la confusión con que comenzara.  Este escritor es el que descubre la falsía del comunismo de la prosa rimbombante de la propaganda soviética.

 La tecnología, y este es uno de los mensajes de sus libros asordantes de la lejana y Santa Rusia, puede haber suavizado la vida de los seres humanos pero no los hizo mejores.  Propugna la reeducación y la regeneración moral del pueblo. ¿En qué valores?  Él es pesimista.


 Sigue gritando con Rousseau que el hombre es un lobo para sus congéneres.  Le decepciona el hombre nuevo el homo soviéticus. El autor que tuvo que editar muchas de sus obras ciclostil para que sus textos circularan clandestinamente por las escuelas, las universidades y la fabrica se convirtió en una autentica pesadilla para el politburó.

 Un día Breznev preguntó a Kosigyn ministro de exteriores: qué hacemos con él? A lo que el canciller contesta:

-Podríamos liquidarlo. 

-Eso nunca.  Iría contra nuestros propios principios.

-  Entonces le podríamos embaular con todos sus escritos a alguna de nuestras repúblicas hermanas.

 Y Breznev dijo:

- Nadie consentirá que le caiga un piojo ajeno en su propia piel.

 Esta conversación tuvo lugar en un alto despacho del Kremlin en la primavera de 1971.  Se decidió parachutarlo a occidente. La operación estuvo maniobrada desde adentro por el KGB.  Se estaba empezando a desmontar el gran engranaje del aparachik que culminaría con la caída del muro 18 años más tarde pero fue una operación controlada y con todas las garantías.

  La CIA se debió de tragar la píldora y le montó al disidente una palacio de seguridad en el estado de Vermont. Su pase a los norteamericanos circuló como el primer puñado de paja con el que se derrumbó la pella.

 Pero la operación fue realizada por el KGB siguiendo las viejas tácticas de propaganda.  Solzhenitsyn, que utiliza un ruso elegante y clásico pero a veces se entrega a desmadres y circunloquios de la jerga carcelaria, tenía arrestos.


  A veces da la impresión de ser un bluff porque atacó con la misma acrimonia a los norteamericanos con que había zurrado a los estalinianos.  Su obra es una lucha titánica contra el cáncer del que se cura escribiendo y contra las fuerzas oscuras.  La búsqueda de la verdad y la lucha en favor de la justicia ha de ser la altruista tarea de todo escritor.  Bueno al menos eso pensaba yo el 3 de julio de 1995 cuando escribía este artículo, un artículo con segundas.

 Trece años más tarde, cuando regreso a la esteva y a mis cuadernos de escritor vapuleado por las circunstancias-soy una isla que grita en medio del océano mudo- adivino la intención y mi intención era buscar en Solzhenitsyn un pretexto para airear mis propias quejas.  En el oeste nos tragamos la bola: este escritor era un perita en dulce que nos adobó el KGB con sorpresa y todo dentro del rosco.  Dije entonces que él fue el primer puñado de paja con el que se derrumbó la pella (me sigue gustando la frase) pero era una voladura controlada.  El rostro de Alexander Solzhenitsyn  era enigmático.  Toda Rusia es enigmática. 

 Este barbudo, con pinta de mantillón, era una cara, una de tantas, que tiene la matiushkas, esas muñecas rusas superpuestas unas dentro de otras.  Saldría rumbo a Estados Unidos vía Bonn y Ginebra en 1974.  Ninguna de las enjundiosas acotaciones de estas actas tienen desperdicio.  Es un paradigma semi profético de la lucha que aguarda a todo aquel que se sienta escritor en compromiso con la lucha a muerte con las fuerzas oscuras.  Luego adiviné que éstas poseen muchos rostros como las muñequitas rusas y con facilidad  mudan el campo.  Arte tuvo y del bueno para poner en berlina a los sabuesos de la organización secreta los cuales, pretextando el bien común, cometen toda clase de atropellos, trapacerías e iniquidades. Él era el modelo paradigmático de la lucha de Jorge contra el Dragón.

 Traía a Europa heridas de la refriega del combate de David contra Goliat.  La idea que ilumina sus escritos y le sirve de guía y asidero es la misma que fortificó a Jesús frente a sus esbirros.  Sin un señor al que servir bien definido, se convertiría Solzhenitsyn en heraldo de la nueva Rusia cristiana, la de Yeltsin y Putin.  Los del KGB, más listos, nos estaban vendiendo la burra mal capada.  Se le jaleaba por anticomunista pero él seguía siendo un ruso de la Rusia profunda y creo que hasta Cela en unas declaraciones a la sazón también caería en el anzuelo y dándoselas de  izquierdista creo que dijo pero adonde va éste? Y ahora resulta que Anás y Caifás no han muerto.


 Siguen proyectando su gran nariz y su ojo implacable de lechuza y el morro abrasado (que hoza entrando a degüello en el surco y la parva ajena) sobre nosotros.  Continuarán cámaras ocultas en el dormitorio y escuchas secretas en el confesionario, y la dacha en el campo será vigilada y se seguirán buscando rojos- o azules- debajo de la alfombra.  A la búsqueda de...  pruebas.  Y de testificaciones contumeliosas.

 Por eso mismo, con entereza y envidiable presencia de ánimo se presentaban los primeros cristianos en el circo ante las fauces de las fieras.  La era de los mártires sigue funcionando y las aguas del Tíber continúan bajando rojas.  Time never stands still, dicen los ingleses.  El tiempo no para y nadie se baña dos veces al mismo río.  Corren otras aguas.

 La nómina de los mártires que hunden  la estola del testimonio y la declaración en las aguas del Tíber que bajan rojas sigue siendo larga pero anónima.  Su sacrificio en los días y las noches de la Gran Prevaricación aflora pero pasa desapercibido porque el verdugo parece haber elegido otras tácticas y ha relegado el hacha y el potro y la rueda por la pistola con silenciador que no mata de una vez sino poco a poco.

 De los que santifican Su Nombre, claro está, no se acuerda Wojtyla en uno de sus constantes happenings o viajes multitudinarios que son un buen ejercicio de relaciones publicas[2].  El de la blanca sotana resultó ser un buen manager pero no un guía espiritual como debe ser.  Histriónico actor embotado en las sandalias del pescador.  Decía yo entonces y no me apeo de la frase que el concento del cristianismo trasciende el estilo de un papado concreto o una coyuntura histórica determinada, al ir mucho más allá.  Trascenderá al comunismo y al capitalismo a las aberraciones fanáticas, a la dictadura o a la democracia a la dictadura o a la democracia de la dictadura, a la abundancia o a la escasez, al dolor y a la enfermedad.


 El mensaje católico es universal y valido para todos los tiempos y para todos los hombres.  El polaco quiso capitalizarlo.  El resentimiento contra Rusia fue un perpétuum mobile de su gestión.  Era el resentimiento de todo polaco contra el hermano ortodoxo. 

Curiosamente, Solzhenitsyn abogando por la gran tradición mesiánica de la literatura rusa sabe ahondar en el dolor.  Él sobrevivió a un cáncer de garganta.  Su escritura refleja la lucha del bien contra el mal.  Por eso le aconseja a su hijo de once años: no te rindas. 

Y el mensaje de sus obras algunas de ellas oceánicas parece calcado directamente del discurso del Padre  Zosima en los Hermanos Karamazov.  Es un canto de fe a la esperanza en la redención.  En el cadalso del verdugo se ríe de él ante sus mismas barbas y, parafraseando a Calderón: La vida me podrás quitar, pero el alma, no.

  La vida pertenece al cuerpo; el alma es patrimonio de Dios.  Ante los esbirros no conviene rebajarse, Ivan Ivanovich.  Este es uno de los consejos que imparte el autor ruso.  Por eso guardan sus textos un interés perentorio en el hic et nunc de la Europa de 1995.  El hilo conductor que guía a sus personajes es este desafío frente a la tiranía, la protervia, la presunción y el despotismo de esta época que se dice democrática y abogada de forma etérea de los derechos humanos.  Son ideas generales.

  En la concreción práctica los despechos a la dignidad de la condición humana son incontables.  Este hombre les ganó la partida a todos.  Primero a los estalinistas y después a los americanos que se dieron cuenta de que huésped prisionero en la jaula de oro de una gran estancia solariega en Vermont no era tan moldeable.  Supo guardar las apariencias y en cuanto pudo se volvió a Rusia un tanto decepcionado por el entramado cultural del Oeste murmurando entre diente: no es esto, no es esto.

 Prefería ser cabeza de ratón a cola de león.  Ahora parece ser que ha sido silenciado por el régimen de Yeltsin tras su apoteósico retorno a la patria [miles de verstas en ferrocarril dando conferencias y haciendo lecturas de algunas de sus obras] en 1994.  Él vive en escritor.  No se siente corifeo ni es una de esas María gobiernos o bustos parlantes que se asoman a los telediarios de las diez de la noche, nutridos de truculencias y de acontecimientos apocalípticos sabiamente editados para el control de las mentes de la masa.  Motivo central de este nuevo tipo de propaganda es esparcir el miedo.


  Estos speakers clónicos con algo de papagayos sientan cátedra, dirigen la mente de las masas e hicieron de la opinión, sin investigación, ganancia. Quieren imitar a los sesudos pundits británicos, se repiten más que la cebolla o el formato de los telediarios, porque van de una cadena a la otra, pane lucrando, y hablan con voz perentoria de acusica y mostrando una sonrisa de oreja cuando abordan un tema que le parece bien al gran cofrade por ejemplo la noticia de que un moro haya puesto un chiringuito para espetar sardinas a la base en una playa de Málaga.  Encontró trabajo el marroquí.  España tierra de acogida.  Se respetan los derechos humanos, etc. ese es el subliminal mensaje.

 Todo se mueve en el tiovivo de lo deja vu.  Esto es una feria de vanidades en que se repiten las mismas truculencias.  Es un apaga y vayámonos.  Vayamos tirando.  Vayamos todos juntos y yo el primero por la senda de la constitución.  Así se las ponían a Fernando VII. Los bustos parlantes lucen palmito y hacen un viaje de fuerza de dicciones incomparablemente perfectas.  Pero el discurso es huero.  Todo es cáscara y lo que se dice allí va a misa y tiene una segunda intención. No son más que hoaxes y fierecillas domadas que van al pesebre.

 Pasen los periodistas y coman que ya dijo el conde de Romanones.  Un periodista no debe ser un mamporrero.  Tampoco el cantamañanas.  Solzhenitsyn, ese señor con la barba tan rara y cuatro pelos hirsutos en la calva quizá tipifique la figura del periodista afectado a novelista.  Es todo una muestra del poder de la palabra.  Beria quiso domarlo colocándole la camisa de fuerza.  Es una de las muchas veleidades en las que incurre el déspota: mandar para el manicomio a los que no hacen causa común.

 A los políticamente incorrectos se les persigue o se les elimina.  Ya Herodes tildó de loco a Jesús y lo reexpidió a Pilatos poniendo sobre sus hombros la túnica morada de los locos.  Solzhenitsyn sobrevive al gulag, a la camisa de fuerza y al cáncer de garganta.  Regresa victorioso e indemnes del mar de hielo y administrándose por el curandero del penal dosis de en jingseng que se da mucho en la taiga y de hormonoterapia se libró de la fatídica enfermedad.  Escribir sus relatos también fue una fuerza que le devolvió la salud física y mantener.

 Otra manifestación del poder de la palabra.  Juntando frases mucho se alcanza la salud más que haciendo pedestrismo.  Es mejor jugar al mus que martirizarse los músculos en el potro de un gimnasio con pesas y barras.


 Este hombre representa el caso típico del perdedor con voluntad de ganar.  Todo eso está en Jeremías.  En Job y en los improperios proféticos del Viejo Testamento.  De los verdugos que le enviaron a Sajalín ya nadie se acuerda pero el mundo hablará bastante tiempo de ese prisionero que escribió Pabellón del Cáncer.  No te rindas, hijo mío; diles a sus jodios morros que son unos jodios bolos.  Que no van a ganar esta partida porque la historia es  larga.  El consejo que imparte está calcado de Dostoievski y es una recomendación a los humillados y ofendidos de este mundo.

 Nunca hay que tirar la toalla.  No se puede poner puertas al campo ni derribar toda esperanza[3].  Hay muchas cárceles del alma.  La más corriente es la que el escritor acaba de prisionero de sí mismo.  De los que siguen el rumbo marcado por Dante y a las puertas del infierno se encuentran con un cartel que pone: lasciate ogni speranza o Arbeit macht frei.

 El hecho de escribir por su parte con toda la carga de responsabilidad que lleva en la denuncia de los males propios y ajenos es un acto de fe.  También es un acto heroico o puede serlo de caridad altruista.  La literatura rusa toda la literatura o al menos en su mayor parte refleja el espíritu evangélico de la misma manera que la anglosajona o la alemana son una glosa de las realidades bíblicas.

 Aquí tenemos enfrentados al mundo protestante y católico con el ortodoxo.  De ahí que el cupo de los escritores rusos abunde en el tipo de escritor perseguido y atormentado que arroja fuera a sus demonios.  Mientras en el catolicismo y en el protestantismo, menos libres, son más acomodaticios.  Por eso me parece que Quevedo o Cervantes pudieran haber escrito en ruso perfectamente. Estos dos escritores castellanos también estuvieron en la cárcel y fueron enviados al pabellón de reposo.


  El super cofrade de ahora es mucho más sibilino señor de horca y cuchillo que los tiranos de entonces y los corchetes que envía son más subliminales.  No caza con bala.  Se deshace de sus incómodos con otros métodos menos sangrientos pero más eficaces.

 Compra silencios y caza con tela de araña.  Cree en el axioma de que no hay que mancharse las manos de sangre porque la sangre va impregnada de mierda y de mocos.  Pero sus envíos a las horcas caudinas amen de insolentes son más terminantes. You are out, baby.  Tiene la facultad de convertir el oro en basura y de ahí esa larga nómina de chantajeados, desposeídos, conminados, preteridos, hijos del exilio.  Sabe que en su propio hogar al perdedor su mujer, por aquello de que las mujeres no tienen bandera, le echará tierra a los ojos.  Es un burlador de honras y de famas el super cofrade.  Controla todos los niveles, todos los rincones.

 No se le escapa y mucho más ahora que la Red se encuentra en sus manos.  Todos los periodismos, todas las editoriales son suyos.  Ha colocado una ficha en todos los ordenadores.  En todas las maquinas de escribir. El KGB no es más que un enjuague.  No existe. Y era mucho menos efectivos que los sabuesos del pensamiento único, global y mente plano. Solzhenitsyn tal vez hable en paragoges.  No se refiere a los sabuesos del KGB sino a otros mucho peores, instalados en las conciencias.

 Dejen de hacerle el juego.  Si escribes en Internet - yo no tenía ordenador en el año 95, me lo compré en el 97- y en verdad que era un iluso.  Sin embargo, escribir sigue siendo mi revancha.  También a ellos les llegará su hora.  En sus Actas refiere el autor ex soviético que el mal y la tiranía no pueden durar eternamente por más que su vida sea larga.  Pero Solzhenitsyn les sigue escupiendo a sus propias barbas:

-Vais a perder, hijos de puta.

Abril 1995

19 de julio de 2008 trascrito



[1]Disidentes

[2] Mi obsesión por aquellas calendas del 95 era este papa polaco del que había unas grandes expectativas y, sin embargo, se unió a la facción porque su Iglesia en lugar de presentar cara y haciendo bueno el consejo de Voltaire si no les puedes vencer únete a ellos haría dejación de sus facultades.  No se puede servir a dos señores y Roma, otra vez, volvió a adorar el Becerro de Oro del Poder.  Juan Pablo II fue uno de los enigmas que a muchos católicos nos dejaron perplejos y confundidos.  Puede también que fuera de su iglesia, decepcionados y apartados del redil al que seguimos perteneciendo.

[3] Yo escribía esta frase con todo el furor y el ansia de revancha de un humillado y ofendido al que una miembra de la administración, Carmen Fernández del Toro, que encima era una de esas muchas bolleras que calientan con su inmundo culo que encima no sirve para nada, vientres estériles, de esos ministerios donde se agazapan las ratas de biblioteca que se desayunan apuntes de  oposiciones y sueñan con una colocación de apaniguadas parasitarias del Estado envió injustamente para mi casa.  Por lo visto yo no valía para escribir ni para tender libros.  Ellas saben la forma de cómo humillarte y tienen un método para que aprendas a ser gusano.  Era un laboral, un hijoputa como me llamaba la Víbora de la Limpieza secundada por doña Nemesia otra fregona a la que FG hizo funcionaria para controlar la ficha y ver el perfil de quien salía y quien entraba.  Lleva razón Raúl del Pozo, la Administración sin estas fulanas del feminismo radical y autoritario, podría ser un lugar al sol, pero con ellas se convierte en un gulag.  Donde se persigue al que vale.  Al que destaca.  No toleran al que las supera.  Están llenas de rencores y frustraciones hacia el macho pero su crimen les delata y en él va su castigo.

 IL VIOLINO DI CLARÍN

 


RACCONTI DI CLARIN


 


Stufi di tante bugie e crimini di corruzione di appropriazione indebita e truffa sulla punta della lama il vento della perdizione soffia contro il muro della saggezza questi ragazzi vogliono darci un gatto per una lepre ci vendono l'asino mal fuso. Piove su Madrid. Le mie speranze si bagnano, ritorno dal mio maestro Leopoldo Alas Clarín, l'asturiano nato a Zamora, che ci racconta in tutta la sua opera con indicibile tenerezza e sarcasmo la Spagna della Restaurazione.


I suoi personaggi erano i poveri di spirito, i ragazzi della rúa e la tralla che una notte di carnevale (Pipá) vengono bruciati a morte in una taverna di mariti e mogli ingannati (Doña Berta) o poveri impiegati che una notte di baldoria si concedono avere un bastone all'aria che seminerà la sua vita e quella di sua moglie con la sventura della perdizione perché sua figlia, la pupilla dei suoi occhi, ben tenuta tra le falde della barella del tavolo di una casa puritana, finisce per essere derisa da un sottotenente di fanteria e finisce puttana in un bordello di Saragozza.


Le storie di Clarín sono vere poesie in prosa, si ispirano e forse migliorano quelle di Guy de Maupasant. Nella seconda metà del diciannovesimo secolo dall'abdicazione di Elisabetta II che andò in esilio a Parigi, la letteratura castigliana mostra la sua influenza francese. È vero che Clarin, ossessionato dal linguaggio, ridicolizza i gallicismi ma il suo genio è il francese, non ha nulla a che fare con l'influenza anglofona degli inglesi e dei gringos.


Inoltre: uno dei suoi fedeli nemici Bonafoux "la vipera di Asnieres" lo accusa di aver plagiato Madame Bovary nella "Regenta", uno dei libri in spagnolo superato solo da El Buscón e Don Chisciotte.


Clarin aveva un violino, dissi in un articolo che lodava il suo centenario. Certamente la sua prosa ha i registri della musica sinfonica. Non è un garbancero romanziere come Galdós né sublime per il suo stile classico e latinizzante come quello del suo discepolo Pérez de Ayala, adatto solo a palati squisiti. Leopoldo Ahimè suona una corda magistrale che vibra nell'anima dei suoi lettori. È quello che è successo a me.


Vivendo a New York ho letto tutti i suoi libri e alla Columbia University ho potuto entrare in contatto con il professor Bejarano, specialista nel lavoro di Clarin sotto le spoglie degli studi magistrali precedentemente svolti da Laura de los Ríos.


La vita artificiale e automatica di Manhattan mi ha fatto sospirare per la vita naturale delle mie Asturie dell'anima. Desiderava scambiare gli edifici in cemento armato della 42a strada con i sebes, le recinzioni e le calette tra le betulle di Prau La Cuesta o l'hórreo dove Doña Berta conservava le sue lettere d'amore in una vecchia cassa.


Credo di aver capito, Clarín, vero profeta del mio futuro, ha segnato il percorso che sognavo nella letteratura e nel vivere lontano dal clamore della civiltà.


Era anche un sognatore che desiderava ardentemente ascoltare il canto del merlo curusia e dell'usignolo tra le querce della sua fattoria a Guimarán, quel villaggio sperduto. Questo autore mi ha unto fin da giovane con il crisma della bellezza dell'arte letteraria con la sua unzione di libertà e indipendenza e per remare contro corrente in questo tempo di dogmi e verità assolute. Oggi questo scrittore di libertà è fuori stampa e né la destra né la sinistra vogliono sapere nulla dei suoi libri.


La furia babayo del globalista asturiano ignora, ma continuo ad ascoltare la prosa di questo pro Oviedo. Musica celeste per le mie orecchie.


 In effetti, Clarin aveva un violino. Beati coloro che sanno ascoltare i suoi romanzi e racconti sinfonici o le chiacchiere sparse dai giornali dell'epoca. In loro, l'umorismo, la satira, la fiducia in se stessi, quando non la tenerezza verso i loro personaggi che hanno vissuto una vita anodina, regnano sovrani. Questo asturiano era un grande spagnolo

 DIE GEIGE VON CLARÍN

 


GESCHICHTEN VON CLARIN


 


Genug von so vielen Lügen und Bestechungsverbrechen der Unterschlagung und des Betrugs an der Spitze der Klinge, der Wind des Verderbens weht gegen die Mauer der Weisheit, diese Typen wollen uns eine Katze für einen Hasen geben, sie verkaufen uns den schlecht gegossenen Esel. Es regnet über Madrid. Meine Hoffnungen werden nass, ich kehre zu meinem Lehrer Leopoldo Alas Clarín zurück, dem in Zamora geborenen Asturier, der uns in seinem gesamten Werk mit unsäglicher Zärtlichkeit und Sarkasmus das Spanien der Restauration erzählt.


Seine Figuren waren die Armen im Geiste, die Jungen aus der Rúa und den Tralla, die in einer Karnevalsnacht (Pipá) von betrogenen Ehemännern und -frauen (Doña Berta) in einer Taverne verbrannt werden, oder arme Büroangestellte, die sich eine ausgelassene Nacht gönnen einen Stock in der Luft zu haben, der sein Leben und das seiner Frau mit dem Unglück des Untergangs sät, weil seine Tochter, sein Augapfel, gut aufgehoben zwischen den Röcken des Krankentragentisches eines puritanischen Hauses, am Ende verspottet wird von einem Leutnant der Infanterie und landet als Hure in einem Bordell in Saragossa.


Claríns Geschichten sind wahre Prosagedichte, sie sind inspiriert von denen von Guy de Maupasant und verbessern sie vielleicht. In der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts seit der Abdankung Elisabeths II., die nach Paris ins Exil ging, zeigt die kastilische Literatur ihren französischen Einfluss. Es ist wahr, dass Clarin, der von Sprache besessen ist, sich über Gallizismen lustig macht, aber sein Genie ist französisch, es hat nichts mit dem englischsprachigen Einfluss der Engländer und Gringos zu tun.


Mehr noch: Einer seiner unerbittlichen Feinde Bonafoux, „die Viper von Asnieres“, wirft ihm vor, Madame Bovary in der „Regenta“, einem der Bücher auf Spanisch, das nur von El Buscón und Don Quixote übertroffen wird, plagiiert zu haben.


Clarín hatte eine Geige, sagte ich in einem Artikel, in dem ich ihr hundertjähriges Bestehen lobte. Gewiss, seine Prosa hat die Register der symphonischen Musik. Er ist kein Garbancero-Romanautor wie Galdós oder erhaben aufgrund seines klassischen und latinisierenden Stils wie der seines Schülers Pérez de Ayala, der nur für exquisite Gaumen geeignet ist. Leopoldo Alas schlägt eine meisterhafte Saite an, die in der Seele seiner Leser vibriert. Das ist mir passiert.


Da ich in New York lebe, habe ich alle seine Bücher gelesen und an der Columbia University konnte ich mit Professor Bejarano in Kontakt treten, einem Spezialisten für Clarins Werk unter dem Deckmantel der zuvor von Laura de los Ríos durchgeführten Masterstudien.


Das künstliche und automatische Leben Manhattans ließ mich nach dem natürlichen Leben meines Asturiens der Seele seufzen. Er sehnte sich danach, die Stahlbetongebäude in der 42. Straße gegen die Sebes und Zäune und Buchten zwischen Birken von Prau La Cuesta oder dem Hórreo auszutauschen, wo Doña Berta ihre Liebesbriefe in einer alten Truhe aufbewahrte.


Ich glaube, ich habe es verstanden, Clarín, wahrer Prophet meiner Zukunft, markierte den Weg, von dem ich träumte, in der Literatur und im Leben fernab des Lärms der Zivilisation.


Er war auch ein Träumer, der sich danach sehnte, den Gesang der Curuxia-Amsel und der Nachtigall zwischen den Eichen seiner Farm in Guimarán, diesem verlorenen Dorf, zu hören. Dieser Autor salbte mich schon in jungen Jahren mit dem Chrisam der Schönheit der literarischen Kunst mit ihrer Salbung der Freiheit und Unabhängigkeit und um in dieser Zeit der Dogmen und absoluten Wahrheiten gegen den Strom zu rudern. Heute ist dieser Freiheitsschriftsteller vergriffen und weder die Rechte noch die Linke wollen etwas von seinen Büchern wissen.


Die Babayo-Wut des globalistischen Asturiers ignoriert, aber ich höre weiterhin die Prosa dieses Pro-Oviedo. Himmlische Musik in meinen Ohren.


 Tatsächlich hatte Clarín eine Geige. Gesegnet sind diejenigen, die es verstehen, seinen Romanen und symphonischen Geschichten oder dem Geschwätz und Geschwätz der Zeitungen der damaligen Zeit zu lauschen. In ihnen regieren Humor, Satire, Selbstbewusstsein, wenn nicht Zärtlichkeit gegenüber ihren Charakteren, die ein harmloses Leben führten. Dieser Asturier war ein großer Spanier

 VIOLIN CỦA CLARÍN

 


LỜI NÓI CỦA CLARIN


 


Chán ngán với bao nhiêu lời nói dối và tội hối lộ, tội tham ô và lừa bịp ở đầu lưỡi dao, ngọn gió diệt vong đã thổi vào bức tường trí tuệ, những kẻ này muốn cho chúng ta một con mèo để làm một con thỏ rừng, họ bán cho chúng ta một con lừa tồi tệ. Trời mưa trên Madrid. Niềm hy vọng của tôi trở nên ướt át, tôi quay trở lại với người thầy Leopoldo Alas Clarín, người Asturian sinh ra ở Zamora, người đã nói với chúng tôi trong suốt quá trình làm việc của mình với sự dịu dàng khó tả và mỉa mai Tây Ban Nha thời Phục hưng.


Nhân vật của anh ấy là những người nghèo về tinh thần, những chàng trai từ rúa và xe ngựa bị thiêu chết trong một quán rượu vào một đêm lễ hội hóa trang (Pipá) của những người chồng và người vợ bị lừa dối (Doña Berta) hoặc những nhân viên văn phòng nghèo, những người chỉ có một đêm vui đùa. có một cây gậy vào không khí sẽ gieo rắc cuộc sống của anh ta và vợ anh ta với bất hạnh diệt vong vì con gái anh ta, quả táo của anh ta, được giữ kỹ giữa váy của bàn cáng của một nhà Thanh giáo, cuối cùng bị chế giễu bởi một thiếu úy bộ binh và kết thúc một con điếm trong một nhà thổ Zaragoza.


Những câu chuyện của Clarín là những bài thơ văn xuôi đích thực, chúng được truyền cảm hứng và có lẽ được cải thiện từ những câu chuyện của Guy de Maupasant. Nửa sau thế kỷ 19 kể từ khi Elizabeth II thoái vị, người sống lưu vong ở Paris, văn học Castilian cho thấy ảnh hưởng của Pháp. Đúng là Clarin, bị ám ảnh bởi ngôn ngữ, chế nhạo Gallicisms nhưng thiên tài của anh ta là người Pháp, điều đó không liên quan gì đến ảnh hưởng nói tiếng Anh của người Anh và người Gringos.


Hơn nữa: một trong những kẻ thù trung thành của anh ta, Bonafoux, "kẻ thù của Asnieres" đổ lỗi cho anh ta vì đã ăn cắp ý tưởng của Madame Bovary trong "Regenta", một trong những cuốn sách bằng tiếng Tây Ban Nha chỉ bị El Buscón và Don Quixote vượt qua.


Clarín có một cây vĩ cầm, tôi đã nói trong một bài báo ca ngợi kỷ niệm một trăm năm của nó. Chắc chắn, văn xuôi của ông có dấu ấn của âm nhạc giao hưởng. Ông không phải là một tiểu thuyết gia hào hoa như Galdós hay cao siêu do phong cách cổ điển và Latinh hóa của ông như của đệ tử Pérez de Ayala, chỉ phù hợp với những khẩu vị tinh tế. Leopoldo Alas đánh một chuỗi tuyệt vời làm rung động tâm hồn độc giả của mình. Đó là những gì đã xảy ra với tôi.


Sống ở New York, tôi đã đọc tất cả các cuốn sách của ông ấy và tại Đại học Columbia, tôi có thể liên lạc với Giáo sư Bejarano, một chuyên gia về công trình của Clarin dưới vỏ bọc của các nghiên cứu bậc thầy do Laura de los Ríos thực hiện trước đây.


Cuộc sống nhân tạo và tự động của Manhattan khiến tôi thở dài cho cuộc sống tự nhiên của linh hồn Asturias của tôi. Anh mong muốn đổi những tòa nhà bê tông cốt thép trên Phố 42 để lấy những hàng rào, hàng rào và vịnh nhỏ giữa những cây bạch dương ở Prau La Cuesta hay hórreo nơi Doña Berta cất giữ những bức thư tình của cô trong chiếc rương cũ.


Tôi nghĩ rằng tôi đã hiểu được nó, Clarín, nhà tiên tri thực sự về tương lai của tôi, đã đánh dấu con đường mà tôi mơ ước trong văn học và trong cuộc sống tránh xa sự ồn ào của nền văn minh.


Anh cũng là một người mơ mộng, khao khát được nghe tiếng hót của chim sơn ca và chim sơn ca giữa những cây sồi trong trang trại của anh ở Guimarán, ngôi làng đã mất. Tác giả này đã xức cho tôi từ khi còn trẻ bằng lăng kính vẻ đẹp của nghệ thuật văn chương với sự xức dầu của nó cho tự do và độc lập và để chống lại hiện tại trong thời đại giáo điều và chân lý tuyệt đối này. Ngày nay, nhà văn yêu tự do này đã không còn bản in và cả cánh hữu lẫn cánh tả đều không muốn biết bất cứ điều gì về sách của ông.


Cơn thịnh nộ babayo của người Asturian theo chủ nghĩa toàn cầu đã bỏ qua, nhưng tôi vẫn tiếp tục nghe đoạn văn xuôi của Oviedo chuyên nghiệp này. Thiên nhạc đến tai tôi.


 Thật vậy, Clarín có một cây vĩ cầm. Phúc cho những ai biết nghe tiểu thuyết và truyện giao hưởng của ông hay những bài tản mạn được các tờ báo thời đó đăng tải. Ở họ, sự hài hước, châm biếm, sự tự tin, khi không dịu dàng với các nhân vật của họ, những người sống một cuộc sống vô danh, ngự trị tối cao. Người Asturian này là một người Tây Ban Nha vĩ đại

 СКРИПКА CLARIN

 


СКАЗКИ О КЛАРЕН


 


Сытые по горло ложью и взяточничеством, преступлениями казнокрадства и жульничества на кончике лезвия ветер погибели дует на стену мудрости, эти парни хотят отдать нам кота за зайца, они продают нам плохо брошенного осла. Над Мадридом идет дождь. Мои надежды промокают, я возвращаюсь к моему учителю Леопольдо Алас Кларину, астурийцу, родившемуся в Саморе, который на протяжении всей своей работы с невыразимой нежностью и сарказмом рассказывает нам об Испании Реставрации.


Его персонажами были нищие духом мальчики из руа и тралла, сожженные в таверне одной карнавальной ночью (Пипа) обманутых мужей и жен (Донья Берта) или бедные конторские служащие, которые позволяют себе одну ночь разгула иметь в воздухе трость, которая посеет его жизнь и жизнь его жены несчастьем погибели, потому что его дочь, зеница его ока, хорошо хранимая между юбками носилок пуританского дома, в конечном итоге над ним издеваются вторым лейтенантом пехоты и оказывается шлюхой в борделе Сарагосы.


Рассказы Кларина — это настоящие стихи в прозе, они вдохновлены произведениями Ги де Мопасана, а возможно, и усовершенствованы ими. Во второй половине девятнадцатого века, после отречения Елизаветы II, отправившейся в изгнание в Париж, кастильская литература демонстрирует свое французское влияние. Это правда, что Кларен, одержимый языком, высмеивает галлицизмы, но его гений — французский, он не имеет ничего общего с англоязычным влиянием англичан и гринго.


Более того: один из его стойких врагов Бонафу, «змея из Аньера», обвиняет его в плагиате мадам Бовари в «Регенте», одной из книг на испанском языке, которую превзошли только Эль Бускон и Дон Кихот.


У Clarín была скрипка, сказал я в статье, восхваляющей ее столетие. Безусловно, в его прозе есть регистры симфонической музыки. Он не писатель-гарбансеро, как Гальдос, и не возвышенный из-за своего классического и латинизированного стиля, как у его ученика Переса де Айала, подходящего только для изысканных гурманов. Леопольдо Увы, мастерски бьет по струне, которая вибрирует в душе его читателей. Это то, что случилось со мной.


Живя в Нью-Йорке, я прочитал все его книги, а в Колумбийском университете мне удалось связаться с профессором Бехарано, специалистом по работе Clarin под видом магистерских исследований, ранее проведенных Лаурой де лос Риос.


Искусственная и автоматическая жизнь Манхэттена заставила меня вздохнуть о естественной жизни моей Астурии души. Он мечтал обменять железобетонные дома на 42-й улице на себе, заборы и бухты между березами Прау-ла-Куэста или хоррео, где донья Берта хранила в старом сундуке свои любовные письма.


Я думаю, что понял, Кларин, истинный пророк моего будущего, обозначил путь, о котором я мечтал в литературе и жизни вдали от шума цивилизации.


Он также был мечтателем, который жаждал услышать пение черного дрозда и соловья среди дубов своей фермы в Гимаране, этой затерянной деревне. Этот автор с юных лет помазал меня елеем красоты литературного искусства с его помазанием свободы и независимости и борьбы против распространенных в это время догм и абсолютных истин. Сегодня этого писателя свободы больше нет в продаже, и ни правые, ни левые ничего не хотят знать о его книгах.


Бабайо ярость глобалиста Астуриец игнорирует, но я продолжаю слушать прозу этого про Овьедо. Небесная музыка для моих ушей.


 Действительно, у Кларин была скрипка. Блаженны те, кто умеет слушать его романы и симфонические рассказы или болтовню, рассеянную газетами того времени. В них безраздельно царит юмор, сатира, самоуверенность, когда не нежность к своим героям, прожившим беззаботную жизнь. Этот астурец был великим испанцем

 LE VIOLON DE CLARÍN

 


CONTES DE CLARIN


 


Marre de tant de mensonges et de pots-de-vin crimes de malversations et d'escroquerie au bout de la lame le vent de la perdition souffle contre le mur de la sagesse ces gars veulent nous donner un chat pour un lièvre ils nous vendent l'âne mal casté. Il pleut sur Madrid. Mes espoirs se mouillent, je reviens à mon professeur Leopoldo Alas Clarín, l'Asturien né à Zamora, qui nous raconte tout au long de son œuvre avec une tendresse et un sarcasme indicibles l'Espagne de la Restauration.


Ses personnages étaient les pauvres en esprit, les garçons de la rúa et de la tralla qui sont brûlés vifs dans une taverne un soir de carnaval (Pipá) de maris et femmes trompés (Doña Berta) ou de pauvres employés de bureau qui, une nuit de réjouissances, s'autorisent d'avoir une canne à l'air qui sèmera sa vie et celle de sa femme du malheur de la perdition car sa fille, la prunelle de ses yeux, bien gardée entre les jupes du brancard d'un foyer puritain, finit par être moquée par un sous-lieutenant d'infanterie et finit prostituée dans un bordel de Saragosse.


Les contes de Clarín sont de véritables poèmes en prose, ils s'inspirent et améliorent peut-être ceux de Guy de Maupasant. La seconde moitié du XIXe siècle depuis l'abdication d'Elizabeth II qui s'exile à Paris, la littérature castillane montre son influence française. C'est vrai que Clarin, obsédé par la langue, ridiculise les gallicismes mais son génie est français, ça n'a rien à voir avec l'influence anglophone des anglais et des gringos.


Qui plus est : un de ses farouches ennemis Bonafoux "la vipère d'Asnières" lui reproche d'avoir plagié Madame Bovary dans la "Regenta" l'un des livres en espagnol surpassé seulement par El Buscón et Don Quichotte.


Clarín avait un violon, ai-je dit dans un article louant son centenaire. Certes, sa prose a les registres de la musique symphonique. Il n'est pas un romancier garbancero comme Galdós ou sublime en raison de son style classique et latinisant comme celui de son disciple Pérez de Ayala, adapté uniquement aux palais exquis. Leopoldo Alas frappe une corde magistrale qui vibre dans l'âme de ses lecteurs. C'est ce qui m'est arrivé.


Vivant à New York, j'ai lu tous ses livres et à l'Université de Columbia, j'ai pu entrer en contact avec le professeur Bejarano, spécialiste de l'œuvre de Clarin sous le couvert des études de maîtrise précédemment menées par Laura de los Ríos.


La vie artificielle et automatique de Manhattan me faisait soupirer après la vie naturelle de mes Asturies de l'âme. Il aspirait à échanger les bâtiments en béton armé de la 42e rue contre les sebes, les clôtures et les criques entre les bouleaux de Prau La Cuesta ou le hórreo où Doña Berta gardait ses lettres d'amour dans un vieux coffre.


Je pense que j'ai compris, Clarín, véritable prophète de mon avenir, a marqué le chemin dont je rêvais dans la littérature et dans la vie loin des clameurs de la civilisation.


C'était aussi un rêveur qui aspirait à entendre le chant du merle curuxia et du rossignol parmi les chênes de sa ferme de Guimarán, ce village perdu. Cet auteur m'a oint dès mon plus jeune âge du chrisme de la beauté de l'art littéraire avec son onction de liberté et d'indépendance et de ramer à contre-courant en cette époque de dogmes et de vérités absolues. Aujourd'hui cet écrivain de la liberté est épuisé et ni la droite ni la gauche ne veulent rien savoir de ses livres.


La fureur babayo de l'asturien mondialiste l'ignore, mais je continue à écouter la prose de ce pro d'Oviedo. Musique céleste à mes oreilles.


 En effet, Clarín avait un violon. Bienheureux ceux qui savent écouter ses romans et récits symphoniques ou les bavardages éparpillés par les journaux de l'époque. Chez eux, l'humour, la satire, la confiance en soi, quand ce n'est pas la tendresse envers leurs personnages qui ont vécu une vie anodine, règnent en maîtres. Cet Asturien était un grand Espagnol

EL VIOLÍN DE CLARÍN

 

CUENTOS DE CLARIN

 

HARTO de tanta mentira y soborno delitos de peculado y estelionato a punta pala el viento de la perdición sopla contra el muro de la sabiduría estos tíos nos quieren dar gato por liebre nos venden la burra mal capada. Llueve sobre Madrid. Se mojan mis esperanzas, vuelvo a mi maestro Leopoldo Alas Clarín el asturiano al que nacieron en Zamora que nos narra a lo largo de su obra con ternura y sarcasmo inenarrable la España de la Restauración. 

Sus personajes eran los pobres de espiritu los muchachos de la rúa y de la tralla que mueren quemados en una taberna una noche carnestolendas (Pipá) de maridos y mujeres engañadas (Doña Berta) o pobres currantes oficinistas que una noche de juerga se permiten echar una cana al aire que sembrará su vida y la de su mujer de desdicha de perdición porque su hija la niña de sus ojos bien guardada entre las haldas de la mesa camilla de un hogar puritano acaba siendo burlada por un subteniente de infantería y termina de puta en un burdel de Zaragoza.

Los cuentos de Clarín son verdaderos poemas en prosa, se inspiran y acaso mejoran a los de Guy de Maupasant. La segunda mitad del siglo XIX desde la abdicación de Isabel II que se exilia en Paris la literatura castellana muestra su influencia francesa. Cierto que Clarin obsesionado por el lenguje ridiculiza a los galicismos pero su genio es francés, nada tiene que ver con la influencia angloparlante de ingleses y gringos.

Es más: uno de sus enemigos acérrimos Bonafoux "la víbora de Asnieres" le culpa de haber plagiado a Madame Bovary en la "Regenta" uno de los libros en español superados sólo por el Buscón y don Quijote.

Clarín tenía un violín dije yo en un articulo encomiástico de su centenario. Ciertamente, su prosa posee los registros de la música sinfónica. No es un novelista garbancero como Galdós o sublime por su factura clásica y latinizante como la de su discípulo Pérez de Ayala, apta solo para paladares exquisitos. Leopoldo Alas pulsa una cuerda magistral que vibra dentro del alma de sus lectores. Es lo que me pasó a mí.

Viviendo en Nueva York me leí todos sus libros y en la universidad de Columbia pude entrar en contacto con el profesor Bejarano especialista en la obra clariniana al socaire de los estudios magistrales realizados previamente por Laura de los Ríos.

La vida artificial y automática de Manhattan me hacía suspirar por la natural de mi Asturias del alma. Suspiraba trocar los edificios de cemento armado de la calle 42 por las sebes y cercas y calellas  entre abedules del Prau La Cuesta o el hórreo donde Doña Berta en un viejo arcón guardaba sus cartas de amor.

Creo que lo conseguí, Clarín, verdadero profeta de mi devenir, me marcó la senda que yo soñaba en la literatura y en el vivir alejado del vocerío de la civilización. 

Él también era un soñador que suspiraba por oir el canto del mirlo de la curuxia y el ruiseñor entre los carballos de su finca en Guimarán aquella aldea perdida. Este autor me ungió desde mozo con el crisma de la belleza del arte literario con su unto de libertad y de independencia y a remar contra corriente en este tiempo de dogmas y de verdades absolutas. Hoy este escritor de la libertad está descatalogado ni las derechas ni las izquierdas quieren saber nada de sus libros. 

El furor babayo de la asturianía globalista se desentiende, pero yo sigo escuchando la prosa de este ovetense de pro. Para mis oídos música celestial.

 En efecto, Clarín tenía un violín. Dichosos aquellos que sepan escuchar sus novelas y cuentos sinfónicos o los paliques y sueltos desperdigados por los periódicos de la época. En ellos campa por sus respetos el humor, la sátira, el desparpajo, cuando no la ternura hacia sus personajes que vivían vida anodina. Este asturiano fue un gran español 

 

CUBA SIEMPRE AL LADO DE RUSIA SE FORTALECEN LOS LAZOS DE AMISTAD ENTRAMBOS

 

En diálogo con representantes del Estado cubano en Rusia, Díaz-Canel destacó la importancia que ellos tienen en pro de concretar resultados que ayuden a avanzar en la prosperidad de la Isla. Foto: José M. Correa

Pasadas las 9:30 p.m. del sábado, el Primer Secretario del Comité Central del Partido Comunista y Presidente de la República de Cuba, Miguel Díaz-Canel Bermúdez, arribó al aeropuerto internacional de Moscú, Vnukovo 2.

Procedente de la República Argelina Democrática y Popular, al cabo de una entrañable y fructífera visita, el Jefe de Estado llegó –por tercera ocasión en el ejercicio de este cargo– a la Federación de Rusia; esta vez como continuación de la gira que lo llevará, además, a Türkiye y China.

El dignatario y la delegación que lo acompaña fueron recibidos, en la explanada del aeropuerto, por el viceministro de Relaciones Exteriores de la Federación de Rusia, Serguéi Riabkov, y realizan, hasta mañana, una agenda de trabajo que prevé, entre otras actividades, un encuentro oficial con el presidente Vladímir Putin; así como espacios para el homenaje a la historia de ambas naciones.

En la mañana de ayer, el Presidente cubano dialogó, por casi hora y media, con cerca de un centenar de compatriotas que integran la misión cubana en Rusia, así como con una representación de las entidades oficiales del Estado cubano que trabajan en Moscú.

Ustedes, les dijo el mandatario, son parte importante de Cuba, y están en una trinchera compleja, de la cual necesitamos también muchos resultados para poder seguir avanzando y forjando la prosperidad del país.

La gira no se debe solo a un interés de Cuba –aclaró–; sino que responde también a la invitación hecha por las cuatro naciones que se incluyen en el periplo. De manera especial, precisó, Rusia y China solicitaron recibir la visita en fechas específicas.

Al destacar el sentido político de la gira, el mandatario cubano destacó el diálogo político al más alto nivel que Cuba mantiene con las cuatro naciones, con las cuales «concertamos ideas y acuerdos para posiciones internacionales».

Con los representantes cubanos en Rusia, escuchó hablar de la atención consular que se brinda a los connacionales allí, especialmente aquellos que están en una situación irregular. Además, detallaron sobre los programas de estudios que la Isla tiene en esa nación: más de 200 alumnos que se superan en 30 universidades de siete regiones de ese país.

2022-11-20

HOMENAJE A SARAMAGO EN CUBA de Granma

 

El escritor José Saramago. Foto: Juvenal Balán

La Biblioteca Nacional de Cuba José Martí (BNCJM), junto con la Embajada de Portugal en nuestro país, y otras instituciones de la cultura, rindieron homenaje, este 16 de noviembre, al escritor portugués José Saramago, Premio Nobel de Literatura 1998, en ocasión del centenario de su nacimiento.

Durante la jornada de recordación a Saramago, fallecido en 2010, quedó inaugurada la exposición Volver a los pasos dadosJosé Saramago, 1922- 2022, que reúne carteles y una extensa bibliografía del autor de Ensayo sobre la ceguera, la cual recoge parte de su obra escrita en los géneros de narrativa, poesía y teatro.

En presencia del excelentísimo señor José Pedro Machado Vieira, embajador de Portugal en La Habana, de representantes de la Embajada de Mozambique en La Habana, en el teatro Hart se desarrolló el conversatorio Saramago en Cuba, con las voces de Iyaimí Palomares, directora de la Editorial Arte y Literatura; los escritores y traductores Rodolfo Alpízar Castillo y Olga Sánchez Guevara, y el actor Miguel Abreu, de Ludis Teatro.

Conocedor de la calidad del pueblo cubano como lector, Saramago siempre tuvo a bien donar sus derechos de autor de cada una de sus obras, que han sido casi todas publicadas en Cuba, desde la primera que fue Levantado del suelo, en 1989, comentó la directora de Arte y Literatura, quien anunció una nueva edición de su libro Ensayo sobre la ceguera.

«Cuando descubrí a Saramago –dijo por su parte Alpízar Castillo, quien tuvo a su cargo la primera traducción al español de Levantado del suelo– me descubrí como novelista. Traducir a este gran maestro me ha permitido crecer. Fue una persona extraordinaria que siempre amó a sus traductores, entre los que con orgullo puedo decir que me encuentro» y recomendó que nuestro país publicara más su obra teatral, entre las que se encuentra In Nomine Dei, la cual ha sido llevada a escena por el grupo Ludis Teatro.

A los valores de esta obra y al impacto de la escritura de Saramago en su carrera, se refirió el actor Miguel Abreu, quien invitó a los presentes a acceder a la puesta de In Nomine Dei, una obra que tiene una gran conexión con la realidad, al abordar el tema de la guerra; mientras que Olga Sánchez Guevara abogó por que se conozca más su obra como poeta, la cual, dijo, debe ser tan conocida como la de novelista.

La música y los versos formaron parte del homenaje. Poemas dedicados a Saramago, y de su autoría, pusieron fin a una tarde en la que el reconocido escritor fue celebrado y aplaudido en sus primeros cien años de vida.

CAMUS PENSÉ LE MEME

 SEMAINE SAINTE DANS LA SÉGOVIE DE MON ENFANCE


 


La semaine sainte à Ségovie quand j'étais enfant était un moment impressionnant, qui s'est gravé dans ma mémoire, surtout le chant de la Passion dans la cathédrale. Mais je pense qu'il n'en reste rien. Tout est tourisme, posture, photos de selfie, images de plâtre. Nous sommes installés dans le confortable renoncement à notre passé au gré de la modernité. La religion chrétienne exige de témoigner, de la vivre de l'intérieur. Aujourd'hui, je pense que ma ville a tourné le dos au Christ. Ils votent pour Podemos, ils sont devenus agnostiques ou athées déclarés, ils ne témoignent pas et ils ont même embrassé le judaïsme et l'islam, selon la tradition mouvante de nos ancêtres. Bien sûr, ce sont des temps d'apostasie et ces cultes hebdomadaires d'aujourd'hui ne signifient rien de plus qu'un groupe. Beaucoup de tambours, beaucoup d'ordres de clairons, beaucoup de clairons et de cagoules à soutanes et le vent emporte les pauvres prières des gens mal endoctrinés et laissés par la main de Dieu par leurs prêtres qui n'aspirent qu'au pouvoir et à la gloire. Ségovie est une ville changeante de sacristains qui vendent le Seigneur pour quatre pièces et le livrent aux profanateurs des choses les plus saintes. Dommage, je le dis déjà devant l'ingratitude de mes compatriotes mon âme est remplie de tristesse. Je pense que les prêtres sont en partie à blâmer, les négations de notre histoire qui ont commencé à briller à partir des dispositions post-conciliaires. Le loup veille sur les pauvres brebis de la bergerie. mon âme saigne

 СВЯТАЯ НЕДЕЛЯ В СЕГОВИИ МОЕГО ДЕТСТВА


 


Страстная неделя в Сеговии, когда я был ребенком, была впечатляющим временем, которое запечатлелось в моей памяти, особенно песня Страстей в соборе. Но я думаю, что от этого ничего не осталось. Все туризм, позы, селфи фото, гипсовые изображения. Мы настроены на комфортное отречение от нашего прошлого по велению современности. Христианская религия требует свидетельствовать, жить изнутри. Сегодня мой город, я думаю, отвернулся от Христа. Они голосуют за Подемос, они стали агностиками или объявлены атеистами, они не свидетельствуют и даже приняли иудаизм и ислам, согласно изменчивой традиции наших предков. Конечно, это времена отступничества, и эти еженедельные культы сегодня означают не что иное, как группу. Много барабанов, много рожковых орденов, много рожков и клобуков с рясами и ветер уносит скудные молитвы плохо воспитанных людей и оставленных божьей рукой их попов, жаждущих только власти и славы. Сеговия — изменчивый город ризничих, которые продают Господа за четыре монеты и отдают его осквернителям святыни. Жаль, уже говорю, перед неблагодарностью соотечественников моя душа наполняется печалью. Я думаю, что отчасти виноваты священники, отрицания нашей истории, засветившиеся с постсоборных положений. Волк присматривает за бедной овцой в загоне. моя душа кровоточит

EN VIETNAMITA SE LO DEDICO A MIS LECTORES EN AQUELLA BELLA Y LEJANA NACIÓN

 THÁNH TUẦN TRONG SEGOVIA CỦA CON TÔI


 


Tuần Thánh ở Segovia khi tôi còn nhỏ là một khoảng thời gian ấn tượng, nó đã khắc sâu trong ký ức tôi, đặc biệt là bài hát Thương Khó trong thánh đường. Nhưng tôi nghĩ rằng không có gì còn lại của điều đó. Mọi thứ đều là du lịch, tư thế, ảnh selfie, ảnh thạch cao. Chúng tôi được cài đặt trong sự từ bỏ quá khứ một cách thoải mái theo yêu cầu của hiện đại. Tôn giáo Ki-tô giáo đòi hỏi phải làm chứng, sống nó từ bên trong. Hôm nay thành phố của tôi, tôi nghĩ đã quay lưng lại với Chúa Kitô. Họ bỏ phiếu cho Podemos, họ trở thành những người theo chủ nghĩa trọng nông hoặc tuyên bố là vô thần, họ không làm chứng và thậm chí họ đã chấp nhận Do Thái giáo và Hồi giáo, theo truyền thống dịch chuyển của tổ tiên chúng ta. Tất nhiên, đây là những thời điểm của sự bội đạo và những giáo phái hàng tuần này của ngày hôm nay không có ý nghĩa gì khác hơn là một ban nhạc. Rất nhiều tiếng trống, rất nhiều hiệu lệnh, rất nhiều tiếng kèn và những chiếc áo cà-sa và gió cuốn đi những lời cầu nguyện nghèo nàn của những người nghèo trong giáo lý và bị bỏ rơi bởi bàn tay của Thiên Chúa bởi những linh mục của họ, những người chỉ khao khát quyền lực và vinh quang. Segovia là một thành phố đang thay đổi của những kẻ hiến tế, những kẻ bán Chúa với giá bốn đồng tiền và giao Ngài cho những kẻ xấu xa những thứ linh thiêng nhất. Thật tiếc, tôi đã nói trước sự vô ơn của những người đồng hương, tâm hồn tôi ngập tràn nỗi buồn. Tôi nghĩ rằng các linh mục có một phần trách nhiệm, sự phủ nhận lịch sử của chúng ta bắt đầu tỏa sáng từ các điều khoản sau Công đồng. Con sói đang chăm sóc con cừu tội nghiệp trong đàn. tâm hồn tôi rỉ máu

Божественная литургия 20 ноября 2022, Храм Христа Спасителя, г. Москва SANTA LITURGIA DEL PATRIARCA CIRILO OFRECEMOS ESTA LITURGIA POR EL ALMA DE JOSE ANTONIO Y LOS CAIDOS EN LA GUERRA CIVIL Y POR LOS SOLDADOS RUSOS QUE CAYERON EN UCRANIA

Señor, nos arrepentimos de todos nuestros pecados, ten piedad de nosotros pecadores y concede paz y salud a tus siervos



Respondedor

Lidia Gladka
Lidia Gladka
hace 19 minutos
Sobre la Salud de los Guerreros de Ucrania



Respondedor

Julia Gulitskaya
Julia Gulitskaya
tiene 3 minutos
Pedimos oraciones por los soldados heridos de Rusia.
Tb Dmitry🙏🙏🙏.
Tuberculosis. Nikita🙏🙏🙏
b.Vladimir
b. maximo
b. Constantino
b. Alexia
b. maximo
b. cirilo
b. Oleg
b. alexey
b. Ruslana
b. Andrés
b. Daniel
b. alejandra
B. Matvey
b. Artem
b. Vadim
b.Vladimir
b. Yuri
b. alexey
b. alejandra
b. vladimir
b. Andrés
b. Miguel
b. alejandra
b. Pablo
b. alejandra
b. Oleg
b. sergei
b. Aria
Gravemente heridos, Dimitri y Nikita están muriendo.
No pases de largo. Es lo menos que podemos hacer...

VERDADERO SACERDOTE ORTODOXO

2022-11-19

la ex de putin casó en segundas nupcias y vive tranquila alejada de foco ahora se llama Ludmila Oterina

 

¿Cómo fue la vida de Lyudmila Putina después de su divorcio de Vladimir Putin?

¿Cómo es la vida de la exesposa del presidente Vladimir Putin? Una noticia increíblemente impactante fue el divorcio de Vladimir Putin y su esposa Lyudmila. Después de todo, ella estuvo allí durante muchos años, apoyó a su esposo, fue a todos los eventos y muchas conferencias.


Pero, como dijo la propia Lyudmila, nunca le gustó la atención pública, los viajes constantes y las reuniones de negocios. En general, su vida, la forma en que se viste y se comporta, siempre ha destacado, y no a todos les gusta una vida así. Y con el tiempo, el trabajo comenzó a ocupar demasiado tiempo de su esposo. También había muy poco espacio personal.

Esta larga relación se vino abajo. Pero, ¿cómo vive ella ahora?

Ahora se la conoce como Lyudmila Ocheretina. Porque se comprometió por segunda vez y decidió cambiar su famoso apellido. La mujer eligió a un hombre joven (la diferencia es de unos 20 años), pero tales diferencias no se convirtieron en un obstáculo. Los esposos viven alma con alma y se aman.

Lyudmila se sintió verdaderamente feliz de nuevo. Sus hijas crecieron y lograron mucho en la vida. ¿Qué más te gustaría preguntar? A un hombre no le importa el alma y le dedica mucho más tiempo a una mujer que a un político famoso.

Ella no necesita dinero, tiene un negocio con su esposo y posee una gran cantidad de acciones y bienes raíces. Pero no les gusta viajar. Pasan todo el tiempo lejos de miradas indiscretas en Rusia.

Cuando los periodistas se encuentran inesperadamente con Lyudmila, ella evita perfectamente las preguntas duras que pueden dañar a su esposo o pensar mal de él. Siempre ha tenido éxito.

No sería una exageración decir que su vida fue un éxito. Corre con la tranquilidad que siempre quiso.

Vladimir Putin sigue siendo el novio más envidiable no solo en Rusia.


Божественная литургия 17 ноября 2022, Храм "Большой Златоуст", г. Екатер...

vietnamita god bless the people of Saigon

 MẶT BẰNG PATRIARCH CIRILO BLANCO CỦA BÀI VIẾT CỦA "BEAST"


 


Những người ủng hộ cáo buộc anh ta là cậu bé bàn thờ của Putin và hàng ngàn vụ khét tiếng khác, trong đó những kẻ giết người và những đứa con trai khét tiếng cho thấy mình là những chuyên gia giỏi. Có một chiến dịch trên toàn thế giới chống lại ông ta và chống lại Nga bởi vì vị giáo hội này, người điều hành với một giọng nói rõ ràng và tuyệt vời phụng vụ Byzantine với những người nhiệt thành của ông ta bằng cách hát thư tín và phúc âm (các phó tế, các phó tế) mọi lúc. Tôi điều chỉnh trên youtube, họ khiến tôi lên thiên đường, ông ấy là một người của hòa bình, một giám mục của Chúa, người bảo vệ đức tin duy nhất trong thời kỳ chống đối Cơ đốc giáo này.


Chà, anh ta đã thách thức những người gièm pha của mình trong một cuộc tranh luận sâu sắc về thái độ của nhà thờ Nga trong cuộc chiến Ukraine, kẻ thù của anh ta gọi nhau là. Họ không muốn đối mặt với sự khôn ngoan của họ. Hội thánh là dân sự của Đức Chúa Trời và phải bênh vực dân sự của mình.


Bergoglio là phản đề của archimandrite này. Đó là một con sói đội lốt cừu.


Kiril làm tôi nhớ đến một giáo chủ vĩ đại khác của nhà thờ Moscow: Pimen, người đã chống lại cuộc đàn áp của cộng sản và sự huyên náo của chủ nghĩa vô thần, việc phá hủy hàng trăm nhà thờ và tu viện, giết hại gần hai mươi nghìn linh mục, một vụ đóng đinh hoàn toàn.


Mutatis mutandis, cuộc bức hại mà anh ta là đối tượng tương tự như người tiền nhiệm của anh ta, chỉ với đôi găng tay trắng, những con sói đội lốt cừu nói rằng họ tự gọi mình là nhà dân chủ, ủng hộ một sát thủ tham nhũng như Zelensky và phục vụ anh ta tất cả máy móc của Tuyên truyền phương Tây.


Cũng giống như vậy và muốn biết họ của mình có phải là người Do Thái hay không, tôi truy cập vào một cổng Facebook của người Do Thái vì tôi cho rằng ông bà của tôi đã được rửa tội vào thế kỷ 15, từ bỏ luật cũ, nhưng vẫn giữ một số đặc điểm của luật: sự tò mò vì khả năng phục hồi và sức chịu đựng bao quanh chúng ta.


Một giáo sĩ Do Thái khôn ngoan cố gắng xua đuổi sự thiếu hiểu biết của tôi bằng cách nói rằng những người Do Thái cải đạo vì sự thoải mái, sợ hãi hoặc mong muốn thịnh vượng đã đánh mất danh tính của họ. Hầu hết các giám mục và giáo hội Tây Ban Nha đều có nguồn gốc đó và tôi chứng minh điều đó với trường hợp của loài linh trưởng Carranza mà độc giả có thể tham khảo trên blog của tôi, giám mục Pablo de Santa María của Cartagena và nhiều người khác.


 Tôi nghĩ tôi là một chuyên gia trong lĩnh vực văn học trò chuyện.


Hướng dẫn được viết bởi một người Do Thái Segovian, Guzmán de Alfarache, Mateo Alemán, Fray Luis de León, Saint John of the Cross Teresa. Người Do Thái chuyển đổi một cuốn sách khác của tôi thuộc về hội.


 Tôi khẳng định trước vị linh mục tốt bụng này của Israel rằng sự phân đôi giữa goim (gentiles) và con cái của Áp-ra-ham đối với tôi dường như là vô nghĩa phân biệt chủng tộc bởi vì tất cả chúng ta đều là con cái của Đức Chúa Trời và ông ta cáo buộc rằng con cái của Áp-ra-ham mang gen của người Do Thái khi đức tin bị từ bỏ mosaica điều này bị hủy bỏ.


Tuy nhiên, "Đấng Christ đã nói với những người Pha-ri-si rằng từ những viên đá này rằng tôi có thể làm con cái của Áp-ra-ham," tôi trả lời. Sau đó, một phụ nữ người Argentina Silvia Noemí, tôi không biết có phải với ý định đưa tôi vào lò hỏa thiêu không, hét lên:


- Tôi biến mất, bạn là một người bài Do Thái


- Tôi không bài Do Thái, tôi biết nhiều người Do Thái là những người tuyệt vời, họ đã giúp đỡ tôi và tôi dành sự tôn trọng cho họ. Họ không đóng đinh Chúa mà là Tòa Công luận, các chính trị gia và bây giờ chúng ta đang bị chính trị lấn át.


Nhiều người Y-sơ-ra-ên tốt không thể nhìn thấy rừng để tìm cây.


Họ đuổi tôi ra khỏi cuộc trò chuyện đi vì Chúa. Đó là điều không đổi trong cuộc đời tôi: Tôi bị đuổi khỏi tất cả các giáo đường Do Thái, nhưng tôi vẫn tiếp tục đánh bóng viên kim cương của sự thật như Baruch Spinozza, một thiên tài thực sự của đạo Do Thái và triết học thế giới. Với những điều này tôi cảm thấy hài lòng với bản thân.


Tôi đã tránh được những con sóng của cơn cuồng phong, không biết bằng trí tuệ của mình hay bằng nhiều năm trong nghề này.


Tôi thích cuộc tranh luận về sự phân định theo châm ngôn bất bại của chủ nghĩa Thom "ex Discusione lux".


Giờ thì tôi đã hiểu tại sao những kẻ xấu lại chống cự một cách trực diện với Giáo chủ Cyril.


 Bởi vì họ sợ sự thật. Thật không may, phúc âm đã nói như vậy: những đứa trẻ của bóng tối trong giờ khắc nghiệt ngã này mà thế giới đang đi qua thì táo bạo hơn những đứa trẻ của ánh sáng.


Ở Tây Ban Nha, chúng tôi đang phải hứng chịu một làn sóng phục tùng khiến Perico, cậu bé thờ thần của Soros, đến lò sát sinh. Bầy đàn kiên nhẫn từ chức.


Vì vậy, sanchismo tiềm ẩn rất nhiều nguy hiểm. Không có phản đối, chỉ có phục tùng, và tất cả chúng ta đều muốn đi trên con đường chính trị đúng đắn. tôi không


 


Ngày 19 tháng 11 năm 2022

 LE PATRIARCHE CIRILO BLANCO DE LA COLÈRE DE LA « BÊTE »


 


Les ploutocrates l'accusent d'être l'enfant de chœur de Poutine et mille autres infamies dans lesquelles torticeros et fils d'infamie se montrent des experts consommés. Il y a toute une campagne mondiale montée contre lui et contre la Russie car cet ecclésiastique qui officie d'une voix claire et merveilleuse la liturgie byzantine avec ses tropaires avec la lecture chantée de l'épître et de l'évangile (les diacres, les proto-diacres) à chaque fois Je me connecte sur youtube ils me font aller au ciel, c'est un homme de paix, un évêque de Dieu, le seul défenseur de la foi en ces temps anti-chrétiens.


Eh bien, il a défié ses détracteurs à un débat approfondi sur l'attitude de l'église russe dans la guerre d'Ukraine, ses ennemis se sont appelés. Ils ne veulent pas faire face à leur sagesse. L'église est le peuple de Dieu et doit défendre son peuple.


Bergoglio est l'antithèse de cet archimandrite. C'est un loup déguisé en mouton.


Kiril me rappelle un autre grand patriarche de l'église de Moscou : Pimen, celui qui a résisté à la persécution communiste et au brouhaha de l'athéisme, à la destruction de centaines d'églises et de monastères, au meurtre de près de vingt mille prêtres, à une crucifixion complète.


Mutatis mutandis, la persécution dont il est l'objet est semblable à celle de son prédécesseur, seulement avec des gants blancs, des loups déguisés en brebis qui disent se dire démocrates, soutenant un assassin corrompu comme Zelensky et mettant à son service toute la machinerie de Propagande occidentale.


Avec le même et souhaitant savoir si mes noms de famille sont juifs, j'entre dans un portail Facebook juif car j'ai pour moi que mes grands-parents ont été baptisés au XVe siècle, renonçant à l'ancienne loi, mais en préservant certaines de ses caractéristiques : la résolution irrévocable, la curiosité car la résilience et l'endurance nous entourent.


Un sage rabbin essaie d'exorciser mon ignorance en disant que les Hébreux qui se sont convertis par confort, peur ou désir de prospérer ont perdu leur identité. La plupart des évêques et ecclésiastiques espagnols avaient cette origine et je le démontre avec le cas du primat Carranza que les lecteurs peuvent consulter sur mon blog, Pablo de Santa María évêque de Carthagène et bien d'autres.


 Je pense que je suis un expert en littérature conversationnelle.


Le guide a été écrit par un Juif de Ségovie, Guzmán de Alfarache, Mateo Alemán, Fray Luis de León, Saint Jean de la Croix Teresa le juif converti, un autre de mes livres appartenait à la guilde.


 Je maintiens devant ce bon prêtre d'Israël que la dichotomie entre goim (gentils) et enfants d'Abraham me semble être un non-sens raciste car nous sommes tous enfants de Dieu et il allègue que la descendance des enfants d'Abraham va aux gènes juifs quand la foi est renoncée mosaica celle-ci est annulée.


Cependant, "Christ a dit aux pharisiens de ces pierres que je peux faire des enfants d'Abraham", je réponds. Alors une dame argentine Silvia Noemí, je ne sais si avec l'intention de m'envoyer au four crématoire, crie :


- J'ai disparu, tu es un antisémite


- Je ne suis pas antisémite, je connais beaucoup de juifs qui sont des gens formidables, ils m'ont aidé et j'ai du respect pour eux. Ils n'ont pas crucifié le Seigneur mais le Sanhédrin, les politiciens et maintenant nous sommes submergés par la politique.


Beaucoup de bons Israélites ne peuvent pas voir la forêt à cause des arbres.


Ils m'ont expulsé du chat, allez pour Dieu. C'est une constante dans ma vie : je suis expulsé de toutes les synagogues, mais je continue à polir le diamant de la vérité comme Baruch Spinozza, un vrai génie du judaïsme et de la philosophie mondiale. Avec ces choses, je me sens satisfait de moi-même.


J'ai conjuré les vagues de l'ouragan, je ne sais si avec ma sagesse ou mes nombreuses années dans ce métier.


J'aime le débat sur le discernement suivant la maxime imbattable du thomisme « ex discussione lux ».


Maintenant, je comprends pourquoi les méchants résistent à un face à face avec le patriarche Cyril.


 Parce qu'ils craignent la vérité. Malheureusement l'évangile le dit : les enfants des ténèbres en cette heure amère que traverse le monde sont plus audacieux que ceux de la lumière.


En Espagne, nous subissons une vague de béliers soumis qui conduit Perico, l'enfant de chœur de Soros, à l'abattoir. Le troupeau démissionne patiemment.


Par conséquent, le sanchismo comporte de nombreux dangers. Il n'y a pas de protestation, seulement de la soumission, et nous voulons tous marcher sur la voie du politiquement correct. Moi non


 


19 novembre 2022