MARIA MAGDALENA, ORA PRO NOBIS

HERI, MAGDALENA

Ubi habito, ecclesia refugii erat, in gremio montium recubans et sub protectione Olympi. Cacumina Montis Pascualis. Collis Santanae et angiporti qui Faedum cum via principali coniungunt.

Sub crepusculo, aestu alto, lari psalmum "Phallax est gratia et vana est pulchritudo" canebant, et inter murmur fluctuum, mihi videbatur me hoc monitum ab Ecclesiaste audire, saecula monens omnia praeterire: pulchritudinem et turpitudinem, salutem et morbum, vanam gloriam et anonymitatem.

Nubes pulchros capillos Mariae Magdalenae in caelo delineabat, et ros pomeridiani Asturici lacrimas paenitentiae ad pedes Salvatoris in illo convivio funebri in domo Lazari effudit.

Iudas marsuppii non putabat rectum esse urnam alabastrinam effundere quia multa pecunia erat: "Pecuniam illam servare potuissemus ut pauperibus daretur." Et Christus dixit:

"Semper pauperes vobiscum habebitis. Me non habebitis."

Illa, mulier publica, Dominum pro sepulcro ungebat.

Semper me commovit hoc loco ex Novo Testamento: Erat mulier peccatrix. Erat mulier peccatrix, pilungi.

Sed per lacrimas suas, una ex sanctis mulieribus ad pedem crucis fieret, prima quae resurrectionem apostolis in Cenaculo nuntiaret, postquam ad sepulcrum vacuum accessisset. Non adest.

─Resurrexit sicut dixit

Fortasse una ex magnis sanctis erat, una ex maximis pro Ecclesia Latina, veneratissima in Medio Aevo. Patrona Viae Iacobae, invocata ad syphilidem et omne genus morborum a tractatione rudi causatorum sanandum.

Arcae ei ubique in Europa dedicatae sunt, et haec sacra ara in caelesti situ una ex eis erat. Ecclesia asyli saeculi XII, vel fortasse antea, ad excipiendos viatores errantes vel aegrotos qui ad lazaretum Luiñas veniebant.

Georgius Barrow, in itinere suo ad Asturias, nobis narrat a Rondiella ad Magdalenam navigio longo transire debere, et hic, iuxta eremitorium, nauta qui munere sacristae et pontonis fungebatur habitasse debuit.

Paucis abhinc annis, ego peccator solebam descendere ut me sanctae peccatrici commendarem et missam audirem in hac ecclesia rustica, parva quam ecclesiae Visigothicae erant, sed quae porticum ligneam castaneam et humilem sacristiam continebat. Nunc exsecrata est (nullus sacerdos est) et vicino in domo contigua vendita. Mysteriosus aspectus taxus super muros imminet, pomarium cum arboribus fructiferis custodiens.

Nomina Manoli Mariño et filii eius Santiago, Nelidae, Marii calcearii, Beniti sellarii apud Reyayo, et filii eius Moises, qui modo in Insulis Canariis mortuus est, Fredu ex taberna apud Artedo, in mentem veniunt. Amici mei mortui sunt.

Spero Mariam Magdalenam locum eis in Regno fecisse. De his rebus cogito cum aestas ad summum fastigium pervenit, dies breviores fiunt, et aestas ad extremum pervenit. Nebulas hiemis appropinquantes sentimus, vallem nubibus et silentio tegentes, et nulli balneatores per aestuarium ambulabunt.