PARA ALFONSO RIUDAVETS IN MEMORIAM PERO YO NO QUIERO SER LIBRO DE SEGUNDA MANO. VILLANO EN MI RINCON. ESO SÍ

 

BUHONERO DE LIBROS COLPORTER (echándole de menos y que en el cielo te veamos)

Buhonero eras de libros

Viejo colporter

Embajador de pensamientos altos

Y de silencios

Del estilita sentado en su columna

Zascandil y cascarrabias

Y a veces la mirada de un santo

Esa mirada de perdón

Que da la literatura

Menorquín y chueta

Nunca hubo en el mundo

Judío menos amantes de los dineros

Eras un barojiano

Preguntabas cuántos hay

Sin importarte el precio

Ni el temor a que te robaran

Y la voz te salía envuelta

En el viejo mandilón

Montañas de letras de molde

Yo las creía un tesoro

Guardado en las cumbres

Del Olimpo

Pues en leer no di jamás abasto

Y luego supe que no eran

Nada

Solo papel mojado

Estraza para limpiarse el culo

Y cebar la estufa

De mi dacha al faltar leña

Yo era un hombre feliz sin embargo

yendo y viniendo a Moyano

Cargando talegos

De obras de segunda mano

El defroque de los cuarteles y los conventos

O aborrecidos libros de aquellos catedráticos

Que se morían al paso de tisis y pulmonías

Morían los hombres

Morían las bibliotecas

Hacía frio en los gélidos inviernos

De la cuesta de Moyano

Y yo me arremangaba el tapabocas

Y buscaba el calor

De mi manto

En Atocha al salir del metro

Aquel sagum (capote)

Que me regaló un centurión romano

Amada España

Eres grande y libre

Por haber escrito tanto

 

sábado, 7 de junio de 2025

VA DE TROMPOS TRAMPAS Y TRAMPOSOS AYUDENME ZANCAS

CANTOS DEL OJIPORCUNO

sólo le falta gruñir

Para ser un gocho

pero está ahí

en la gran mesa

firma que te firma los ukases 

este no este sí

disparando misiles

y diciendo

que fue el otro

rubicundo de la raza maldita

comisionista neoyorquino

que amasó fortuna

vendiendo pisos

más bruto que un arado

lo matará la CIA

a lo mejor no es necesario

morirá solo

en su cama

como  a todos los dictadores

se le enconaron las ladillas

en el culo

padece de cáncer de próstata

laminar Rusia

y acabar con Palestina

es el objetivo

Rubicundus erat Judas

La Tia Melitona bailada por Santiusteros

 

POR AQUEL BONETE

 Por aquel bonete

No canté misa

Pero quien dirá que no son siete

Cinco esclavinas y un bonete

Do entra bonete

No falta nunca mollete

Era el caso

Que yo quería vivir como un cura

Por la mañanas clase de prima

Y por las noches

Lección de sobrina

Góngora decía

 

viernes, 6 de junio de 2025

 

CANTO A BONADEA

Oh Bonadea clemente diosa

Madre del mundo

Fértil vientre

Que pares vida

Ninfa de los bosques

Manantial de aguas salutíferas

Por Fauno fecundada

Grandiosa diosa de las mujeres

Profetisa

Casta y alta entre los montes del olimpo

Bona dea restituta

Te advocamos

Te imploramos

Humildes prosternados

Ante el ara

De tu templo en Aventina

Tú nos libres

Del bacanal

Y de la orgía

viernes, 6 de junio de 2025

EL BRITISH COUNCIL ES UN AVISPERO DE ESPÍAS

 

Russian MFA warns countries against working with organizations like British Council

As Russian Foreign Ministry Spokeswoman Maria Zakharova stressed, the positions of influence that London acquires in the course of certain activities are subsequently used to meddle in the internal affairs of other countries

Russian Foreign Ministry Spokeswoman Maria Zakharova

© Russian Foreign Ministry/TASS

MOSCOW, June 5. /TASS/. Russia is warning friendly countries against closer ties with the UK and creating favorable conditions for organizations like the British Council (designated undesirable in Russia), Russian Foreign Ministry Spokeswoman Maria Zakharova said in a statement.

"Given the abovementioned, we would like to warn our partners from countries that are friendly to Russia against rapprochement and 'flirting' with the British," she said. "Creating favorable conditions for such organizations as the British Council, giving them opportunities to work with youth and implement seemingly harmless cultural and educational projects are fraught with the risk of losing control over important social and political processes, as the positions of influence that London acquires in the course of such activities are subsequently used to meddle in the internal affairs of other countries, directly threatening their sovereignty and territorial integrity."

Tags

 En la aldea IVAN BUNIN

 

Bunin es otro de los maestros rusos que me hicieron desde adolescente amar la escritura. Menos profundo que Dosltoyevski ni con tantos recursos narrativos como Tolstoi llega perfectamente al alma del lector. Alma rusa. Alma de niño.

Nostálgico cuando regresa a su aldea el cristo de la ermita del camino había sido derribado para construir una nava fabril. La dictadura del progreso pero ubi sunt, donde están mis amigos.

 La nostalgia se apodera del escritor que anda a tientas entre la niebla (tumán) se pregunta a golpes con la muerte para qué vivimos. Todo cambió.

Ya no somos los mismos. Sus compatriotas se afanan por el dinero y las riquezas. No hay principios morales. A la ética la han barrido la plutocracia, el afán de poder y la lucha por ser rico.

No se escucha el tañido vibrante de las campanas (kolokoli) los dias de fiesta. Las cornejas anidan en los huecos de las paredes de las casas deshabitadas.

¿Dónde están mis amigos? Es lo que me pregunto yo también en vísperas de cumplir 81.

Que deprisa pasó todo. Ya soy un anciano. Pero, Señor, Tú estás ahí. Dador de vida.

En mi aldea también crecen los acianos con sus flores azules besados por la brisa y la luz en estos días los más largos del año juega al corro con las sombras.

Junio incluso en mi dorada senectud es el más hermoso del año. I am in the pink. Me he curado de un cáncer de próstata.

No fumo ni bebo, ayuno que es lo mío y cada noche leo el Evangelio, canto algún salmo y rezo el rosario pero antes voy a los toros con Telemadrid.

España misteriosa. Es el mito del minotauro. Es una piel de toro con patas  cuadrúpedas que corren el trote cochinero y cuernos que amurcan.

 La majeza y la valentía de esos toreros andaluces, valencianos y castellanos que se juegan en el redondel la vida cada tarde. Tampoco faltan en el albero los mexicanos en las fiestas de San Isidro labrador patrón de Madrid

viernes, 06 de junio de 2025

 CRIME E CASTIGO, O MELHOR ROMANCE DE TODOS OS TEMPOS

Este sublime romance de Dostoiévski é um triunfo da inteligência humana. O epítome do poder e da inteligência humanos, capaz de realizar maravilhas com as palavras. Uma obra de arte.

Eu me aprofundo em suas páginas e me vejo retratado nelas, onde o álcool está presente (há capítulos que poderiam ter sido escritos embriagado, mas não creio que Dom Teodoro bebesse. Ele era epilético), traição, sexo, adultério, belas moças que morrem de tuberculose, apego ao dinheiro — Dostoiévski era um jogador.

A escravidão branca e a sedução de moças que perdem a virgindade em uma noite de loucura.

Do que se trata? Do que se trata?

De forma dialética, o grande escritor russo traçou um compêndio dos vícios da Rússia de seu tempo. Sem acrimônia. Com um meio sorriso de compreensão, sabendo que a questão é insolúvel.

Sempre foi, é e será assim até o fim dos tempos.

Diante desta maravilha, de uma obra de arte como esta, não entendo a russofobia e as calúnias diabólicas lançadas contra o único país constitucionalmente cristão que resta no mundo.

Leio "Crime e Castigo" nestes doces dias de primavera de junho, ouvindo o canto do cuco e o chilrear dos pardais empoleirados no pomar para se fartarem de nêsperas amarelas. Há toneladas deles este ano.

Ou dou uma volta pela minha cidade; os bares e tavernas estão lotados de velhos tocando tute e moças floridas que seguem o mesmo caminho pelas calçadas, exibindo suas pernas quilométricas e bustos transbordantes.

A vida, apesar de tudo, é bela.

Esta é a conclusão a que se chega quando se descobre a filosofia do autor de "Os Irmãos Karamazov".

Há momentos em que parece que Deus se esconde e Satanás levanta sua cabeça chifruda: guerras, desastres, infâmias, prostituição política, ministros que se aprofundam na sepultura, fazem orgias em um spa em Sigüenza e se tornam bucha de canhão para os programas oceânicos de Anarosa e seus comparsas. O noticiário da manhã, o relatório do crime, o farelo. Precisamos engordar os porcos.

Por baixo disso, há uma Espanha em paz que acorda às seis da manhã para trabalhar, estudantes trabalhando até tarde antes das provas e idosos jogando cartas ou fumando um charuto, aproveitando os últimos dias de sua velhice em um terraço em Villafranca ou Cudillero.

Raskolnikov é um aluno fracassado.

Às vezes, ele parece louco, mas é cheio de bom senso. Ele vive à custa da pensão de sua santa mãe, forçando-a a vir para Petersburgo vendendo sua propriedade provinciana para casar sua filha com um homem rico que não era um homem rico, mas um vigarista.

Um dos personagens mais patéticos e bem definidos é Marmelod, um funcionário do ministério que se entrega à bebida, é demitido do emprego e, um dia, morre sob o volante de uma carruagem de aluguel. Aos pés dos cavalos.

Ele gastava seu salário com vodca, deixando a esposa e os três filhos pequenos na miséria.

No entanto, sua filha mais velha, Sônia, perambula pelas ruas da cidade imperial para sustentar a família.

Essa vendedora ambulante, uma Madalena de bom coração, não só leva pão para sua família, como também se torna a salvação de Raskólnikov.

Ele se apaixona por ela e se casa com ela, acompanhando-o até seu gulag na Sibéria, onde é condenado a oito anos de prisão pelo assassinato da velha usurária Iliona e de sua irmã Lizabeta.

Qual foi o motivo do crime?

Raskolnikov abraçou o conceito de que existem seres humanos tão desprezíveis que não merecem estar vivos por causa de sua feiura, suas deficiências, a sordidez de suas vidas.

No entanto, no caminho da redenção, e graças a Sônia, o assassino, que não a mata para roubar porque não é um assassino profissional, mas por ódio racista, percebe seu erro (essa era a ideia que Hitler estava considerando para a raça ariana primordial).

Para os nazistas, não somos apenas judeus, mas também metade da humanidade, aqueles que não oferecem incenso a Apolo nem exibem corpos hedonistas, restos materiais (lichnii chiloviek, pessoas que sobraram), e abraçam o significado da vida cristã, para a qual este dogma de amor, tolerância e perdão é um de seus pilares.

Há também um lugar no paraíso para os doentes e os aleijados.

O protagonista não entendeu isso até conhecer Sônia, uma prostituta, o amor de sua vida.

Raskolnikov acreditava que não se pode ser feliz sem um novo par de botas.

Às vezes é melhor andar descalço. Se o seu olho lhe ofende, arranque-o.

06/06/2025

 SCELERA ET POENA, OPTIMA FABULA OMNIUM TEMPORUM

Haec sublimis fabula a Dostoevskio scripta est triumphus humanae intelligentiae. Epitome humanae potentiae et intelligentiae, capax mirabilia verbis faciendi. Artis opus.

Me in eius paginas immergo et me intra eas depictum video, ubi alcohol praesens est (sunt capita quae ebrietate scribi potuerunt, sed non puto Don Theodorum bibere. Epilepticus erat), proditio, sexus, cornua, puellae pulchrae quae phthisi moriuntur, adhaesio pecuniae — Dostoevskius aleator erat.

Servitus alba et seductio puellarum quae virginitatem una nocte insana amittunt.

De quo agitur? De quo haec omnia aguntur?

Dialectice, magnus scriptor Russicus compendium vitiorum Russiae sui temporis delineavit. Sine acrimonia. Cum semi-risu intellegentiae, sciens rem insolubilem esse.

Semper hoc modo fuit, est, et erit usque ad finem temporum.

Hoc miraculo, tali artis opere, Russophobiam et diabolicas calumnias contra solam terram Christianam constitutionaliter in mundo relictam iactas non intellego.

"Scelus et Poena" his dulcibus diebus vernis Iunii lego, cantum cuculi et pipationem passerum in pomariis residentium ut se mespilis flavis ingurgitent audiens. Hoc anno plurimi sunt.

Aut per oppidum meum ambulo; cauponae et tabernae plenae sunt senibus tute ludentibus et iuvenibus florentibus quae eandem viam per vias sequuntur, crura miliaria longa et busta redundantia ostentantes.

Vita, omnibus rebus adversis, pulchra est.

Haec est conclusio ad quam pervenitur cum philosophiam auctoris "Fratrum Karamazov" invenit.

Sunt tempora cum Deus se celare et Satanas caput suum cornutum attollere videtur: bella, clades, infamiae, scortationes politicae, ministri qui in sepulcrum manum immittunt, orgiam in thermis Sigüenzae exercent, et quasi carnes tormentorum programmatibus oceanicis Anarosae et sociorum eius fiunt. Nuntii matutini, relatio de sceleribus, furfur. Porcos saginare debemus.

Sub hoc est Hispania pacifica quae hora sexta matutina surgit ut ad laborem eat, discipuli oleum nocturnum ante examina comburentes, et senes chartis ludentes vel cigarum fumantes, ultimis diebus senectutis in solario Villafrancae vel Cudillero fruentes.

Raskolnikov discipulus frustratus est.

Interdum insanus videtur, sed sensu communi plenus est. Aculeo pensionis matris sanctae vivit, eam Petropolim venire cogens vendendo praedium provinciale ut filiam suam viro diviti, qui non dives omnino erat, sed sceleratus, in matrimonium ducat.

Una ex personis miserrimis et clarissime definitis est Marmelod, ministerii qui, bibendo delectatus, officio suo dimissus, quodam die sub rota currus publici moritur. Ad pedes equorum.

Merces suas in vodkam expendit, uxorem et tres liberos parvos in miseria relinquens.

Filia autem natu maxima, Sonia, vias urbis imperialis vagatur ut familiam suam sustineat.

Haec venditrix ambulans, Magdalena benigna, non solum panem familiae suae affert, sed etiam Raskolnikov salus fit.

Amatur eam et in matrimonium ducit, eum ad gulag suum in Siberia comitans cum ad octo annos in carcere damnatur propter caedem Ilionae, senis feneratricis, et sororis eius Lizabethae.

Quae erat causa sceleris?

Raskolnikov amplexus est notionem esse homines tam despectos ut propter turpitudinem, impedimenta, sordes vitae vivere non mereantur.

Attamen, in via redemptionis, et gratia Soniae, homicida, qui eam non necat ut furetur quia non est homicida professionalis, sed ex odio racista, errorem suum intellegit (haec erat idea quam Hitler pro gente Aryana primordiali considerabat).

Nazistis, non solum Iudaei sumus sed etiam dimidia pars humanitatis, ii qui Apollini thura non offerimus aut corpora hedonistica, materiam reliquias (lichnii chiloviek, homines reliquiae) exhibemus, et significationem vitae Christianae amplectimur, cui hoc dogma amoris, tolerantiae, et veniae unum ex fundamentis est.

Est etiam locus in paradiso aegrotis et claudis.

Protagonista hoc non intellexit donec Soniam, meretricem, amorem vitae suae, convenit.

Raskolnikov credebat hominem non posse esse felicem sine novo pari calceorum.

Interdum melius est nudis pedibus ambulare. Si oculus te offendit, erue eum.

06/06/2025

 SCHULD UND STRAFE, DER BESTE ROMAN ALLER ZEITEN

Dieser erhabene Roman von Dostojewski ist ein Triumph menschlicher Intelligenz. Der Inbegriff menschlicher Kraft und Intelligenz, fähig, mit Worten Wunder zu vollbringen. Ein Kunstwerk.

Ich vertiefe mich in seine Seiten und sehe mich selbst darin porträtiert, wo Alkohol vorkommt (es gibt Kapitel, die im Rausch geschrieben worden sein könnten, aber ich glaube nicht, dass Don Teodoro getrunken hat. Er war Epileptiker), Verrat, Sex, Hahnrei, schöne Mädchen, die an Schwindsucht sterben, Geldgier – Dostojewski war ein Spieler.

Mädchensklaverei und die Verführung von Mädchen, die in einer verrückten Nacht ihre Jungfräulichkeit verlieren.

Worum geht es hier? Worum geht es hier?

Auf dialektische Weise zeichnete der große russische Schriftsteller ein Kompendium der Laster des Russlands seiner Zeit. Ohne Bitterkeit. Mit einem halben Lächeln des Verständnisses, wissend, dass das Problem unlösbar ist.

So war es immer, so ist es und so wird es bis ans Ende der Zeit sein.

Angesichts dieses Wunders, dieses Kunstwerks, verstehe ich die Russophobie und die teuflischen Verleumdungen gegen das einzige verfassungsmäßig christliche Land der Welt nicht.

Ich lese „Schuld und Sühne“ an diesen süßen Frühlingstagen im Juni und lausche dem Gesang des Kuckucks und dem Zwitschern der Spatzen, die sich im Obstgarten niederlassen und sich an gelben Mispeln satt essen. Davon gibt es dieses Jahr Unmengen.

Oder ich gehe durch meine Stadt spazieren; die Bars und Kneipen sind voll mit alten Männern, die Tute spielen, und jungen Frauen in voller Blüte, die denselben Weg entlang der Bürgersteige gehen und ihre kilometerlangen Beine und üppigen Brüste zur Schau stellen.

Das Leben ist trotz allem schön.

Zu diesem Schluss kommt man, wenn man die Philosophie des Autors von „Die Brüder Karamasow“ entdeckt.

Es gibt Zeiten, in denen es scheint, als verstecke sich Gott und als zeige Satan sein gehörntes Haupt: Kriege, Katastrophen, Niedertracht, politische Hurerei, Minister, die ins Grab greifen, in einem Spa in Sigüenza eine Orgie feiern und zum Kanonenfutter für die ozeanischen Programme von Anarosa und seinen Kumpanen werden. Die Morgennachrichten, der Kriminalbericht, die Kleie. Wir müssen die Schweine mästen.

Darunter liegt ein friedliches Spanien, das morgens um sechs Uhr aufsteht, um zur Arbeit zu gehen, Studenten, die vor Prüfungen bis spät in die Nacht arbeiten, und alte Männer, die Karten spielen oder Zigarre rauchen und die letzten Tage ihres Alters auf einer Terrasse in Villafranca oder Cudillero genießen.

Raskolnikow ist ein gescheiterter Student.

Manchmal wirkt er verrückt, aber er ist voller gesundem Menschenverstand. Er lebt von der Rente seiner frommen Mutter und zwingt sie, nach Petersburg zu kommen, indem er ihr Provinzgut verkauft und ihre Tochter mit einem reichen Mann verheiraten lässt, der gar kein Reicher, sondern ein Gauner ist.

Eine der mitleiderregendsten und prägnantesten Figuren ist Marmelod, ein Ministerialbeamter, der dem Alkohol verfällt, entlassen wird und eines Tages unter dem Rad einer Droschke stirbt. Zu Füßen der Pferde.

Er gab seinen Lohn für Wodka aus und hinterließ seine Frau und seine drei kleinen Kinder im Elend.

Doch seine älteste Tochter Sonja zieht durch die Straßen der Zarenstadt, um ihre Familie zu ernähren.

Diese Straßenhändlerin, eine gutherzige Magdalene, bringt nicht nur Brot für ihre Familie, sondern wird auch Raskolnikows Rettung.

Er verliebt sich in sie, heiratet sie und begleitet ihn in seinen Gulag in Sibirien, als er wegen Mordes an der alten Wuchererin Iliona und ihrer Schwester Lisabeta zu acht Jahren Gefängnis verurteilt wird.

Was war das Motiv für das Verbrechen?

Raskolnikow vertrat die Ansicht, dass es Menschen gibt, die so verachtenswert sind, dass sie aufgrund ihrer Hässlichkeit, ihrer Behinderungen und der Abscheulichkeit ihres Lebens kein Leben verdienen.

Auf dem Weg zur Erlösung und dank Sonja erkennt der Mörder, der sie nicht aus Diebstahl tötet, weil er kein professioneller Killer ist, sondern aus rassistischem Hass, seinen Fehler (dies war die Idee, die Hitler für die arische Urrasse in Betracht zog).

Für die Nazis sind wir nicht nur Juden, sondern die Hälfte der Menschheit – diejenigen, die Apollon keinen Weihrauch darbringen oder hedonistische Körper zur Schau stellen, übrig gebliebene Materie (lichnii chiloviek, übrig gebliebene Menschen), und die den Sinn des christlichen Lebens annehmen, dessen Eckpfeiler das Dogma der Liebe, Toleranz und Vergebung ist.

Auch für Kranke und Verkrüppelte gibt es einen Platz im Paradies.

Der Protagonist verstand dies erst, als er Sonja traf, eine Hure, die Liebe seines Lebens.

Raskolnikow glaubte, dass man ohne ein neues Paar Stiefel nicht glücklich sein kann.

Manchmal ist es besser, barfuß zu gehen. Wenn dich dein Auge beleidigt, reiß es dir aus.

06.06.2025

 TỘI PHẠM VÀ TRỪNG PHẠT, CUỐN TIỂU THUYẾT HAY NHẤT MỌI THỜI ĐẠI

Cuốn tiểu thuyết tuyệt vời này của Dostoyevsky là một chiến thắng của trí thông minh con người. Hình mẫu của sức mạnh và trí thông minh của con người, có khả năng tạo nên điều kỳ diệu bằng ngôn từ. Một tác phẩm nghệ thuật.

Tôi đắm mình vào những trang sách và thấy mình được khắc họa trong đó, nơi có rượu (có những chương có thể được viết khi say, nhưng tôi không nghĩ Don Teodoro uống rượu. Ông ấy bị động kinh), sự phản bội, tình dục, ngoại tình, những cô gái xinh đẹp chết vì bệnh lao, sự gắn bó với tiền bạc—Dostoyevsky là một tay cờ bạc.

Nô lệ da trắng và sự quyến rũ của những cô gái mất trinh trong một đêm điên rồ.

Tất cả là về cái gì? Tất cả là về cái gì?

Theo cách biện chứng, nhà văn vĩ đại người Nga đã vẽ nên một bản tóm tắt về những tệ nạn của nước Nga thời bấy giờ. Không cay đắng. Với một nụ cười nửa miệng thấu hiểu, biết rằng vấn đề này không thể giải quyết được.

Luôn luôn như vậy, đang như vậy và sẽ như vậy cho đến tận thế.

Trước kỳ quan này, một tác phẩm nghệ thuật như vậy, tôi không hiểu tại sao người Nga lại sợ nước này và những lời vu khống độc ác nhắm vào quốc gia Cơ đốc giáo duy nhất còn lại trên thế giới.

Tôi đọc "Tội ác và hình phạt" vào những ngày xuân ngọt ngào của tháng Sáu, lắng nghe tiếng chim cu gáy và tiếng chim sẻ hót líu lo trên vườn cây ăn quả để ăn những quả táo mèo vàng. Năm nay có rất nhiều.

Hoặc tôi đi dạo quanh thị trấn của mình; các quán bar và quán rượu chật kín những ông già đang chơi đàn và những cô gái trẻ đang nở rộ đi theo cùng một con đường trên vỉa hè, khoe đôi chân dài hàng dặm và bộ ngực căng đầy.

Cuộc sống, bất chấp mọi thứ, vẫn tươi đẹp.

Đây là kết luận mà người ta đạt được khi khám phá ra triết lý của tác giả "Anh em nhà Karamazov".

Có những lúc dường như Chúa ẩn mình và Satan ngóc đầu có sừng lên: chiến tranh, thảm họa, tai tiếng, mại dâm chính trị, các mục sư với tay vào nấm mồ, tham gia tiệc tùng ở một spa tại Sigüenza và trở thành bia đỡ đạn cho các chương trình đại dương của Anarosa và bè lũ của nó. Tin tức buổi sáng, báo cáo tội phạm, cám. Chúng ta phải vỗ béo lũ lợn.

Bên dưới là một Tây Ban Nha hòa bình thức dậy lúc sáu giờ sáng để đi làm, học sinh thức khuya trước kỳ thi và những ông già chơi bài hoặc hút xì gà, tận hưởng những ngày cuối đời trên sân thượng ở Villafranca hoặc Cudillero.

Raskolnikov là một sinh viên trượt đại học.

Đôi khi anh ta có vẻ điên rồ, nhưng anh ta đầy lý lẽ thường tình. Anh ta sống nhờ vào tiền lương hưu của người mẹ thánh thiện, buộc bà phải đến Petersburg bằng cách bán điền trang tỉnh lẻ của mình để gả con gái cho một người đàn ông giàu có nhưng thực chất không phải là người giàu có mà là một tên lừa đảo.

Một trong những nhân vật đáng thương và được miêu tả rõ nét nhất là Marmelod, một viên chức bộ nghiện rượu, bị đuổi việc và một ngày nọ chết dưới bánh xe ngựa. Dưới chân những con ngựa.

Ông đã tiêu hết tiền lương của mình vào rượu vodka, bỏ lại vợ và ba đứa con nhỏ trong cảnh khốn khổ.

Tuy nhiên, cô con gái lớn của ông, Sonia, lại lang thang trên đường phố của thành phố đế quốc để kiếm sống.

Người bán hàng rong này, một Magdalene tốt bụng, không chỉ mang bánh mì về cho gia đình mà còn trở thành ân nhân cứu mạng của Raskolnikov.

Ông yêu cô và kết hôn với cô, cùng ông đến trại lao động khổ sai ở Siberia khi ông bị kết án tám năm tù vì tội giết người cho vay nặng lãi Iliona và chị gái Lizabeta của bà.

Động cơ của tội ác này là gì?

Raskolnikov đã chấp nhận quan niệm rằng có những con người đáng khinh bỉ đến mức họ không xứng đáng được sống vì sự xấu xí, khuyết tật và cuộc sống tồi tệ của họ.

Tuy nhiên, trên con đường cứu rỗi, và nhờ Sonia, kẻ giết người, kẻ không giết cô để trộm cắp vì hắn không phải là một kẻ giết người chuyên nghiệp, mà vì lòng căm thù phân biệt chủng tộc, nhận ra sai lầm của mình (đây là ý tưởng mà Hitler đã cân nhắc cho chủng tộc Aryan nguyên thủy).

Đối với Đức Quốc xã, chúng ta không chỉ là người Do Thái mà còn là một nửa của nhân loại, những người không dâng hương cho Apollo hay phô bày cơ thể theo chủ nghĩa khoái lạc, vật chất còn sót lại (lichnii chiloviek, những người còn sót lại), và chấp nhận ý nghĩa của cuộc sống Cơ đốc giáo, mà giáo điều về tình yêu, lòng khoan dung và sự tha thứ này là một trong những nền tảng của nó.

Cũng có một nơi ở thiên đường dành cho những người bệnh tật và tàn tật.

Nhân vật chính không hiểu điều này cho đến khi anh gặp Sonia, một gái điếm, tình yêu của đời anh.

Raskolnikov tin rằng người ta không thể hạnh phúc nếu không có một đôi giày mới.

Đôi khi tốt hơn là đi chân trần. Nếu mắt bạn làm bạn khó chịu, hãy móc nó ra.

06/06/2025

 CRIME AND PUNISHMENT, THE BEST NOVEL OF ALL TIME

This sublime novel by Dostoyevsky is a triumph of human intelligence. The epitome of human power and intelligence, capable of working wonders with words. A work of art.

I immerse myself in its pages and see myself portrayed within them, where alcohol is present (there are chapters that could have been written while intoxicated, but I don't think Don Teodoro drank. He was epileptic), betrayal, sex, cuckoldry, beautiful girls who die of consumption, attachment to money—Dostoyevsky was a gambler.

White slavery and the seduction of girls who lose their virginity one crazy night.

What is it all about? What's all this about?

In a dialectical way, the great Russian writer drew a compendium of the vices of the Russia of his time. Without acrimony. With a half-smile of understanding, knowing that the issue is unsolvable.

It always was, is, and will be this way until the end of time.

In the face of this marvel, such a work of art, I don't understand the Russophobia and the diabolical slanders hurled against the only constitutionally Christian country left in the world.

I read "Crime and Punishment" on these sweet spring days of June, listening to the cuckoo's song and the chirping of sparrows perching in the orchard to gorge themselves on yellow medlars. There are tons of them this year.

Or I go for a walk around my town; the bars and taverns are packed with old men playing tute and young women in bloom who follow the same path along the sidewalks, showing off their mile-long legs and overflowing busts.

Life, despite everything, is beautiful.

This is the conclusion one reaches when one discovers the philosophy of the author of "The Brothers Karamazov."

There are times when it seems God hides and Satan raises his horned head: wars, disasters, infamies, political whoredom, ministers who reach into the grave, go on an orgy at a spa in Sigüenza, and become cannon fodder for the oceanic programs of Anarosa and its cronies. The morning news, the crime report, the bran. We must fatten the pigs.

Beneath this is a Spain at peace that gets up at six in the morning to go to work, students burning the midnight oil before exams, and old men playing cards or smoking a cigar, enjoying the last days of their old age on a terrace in Villafranca or Cudillero.

Raskolnikov is a failed student.

Sometimes he seems crazy, but he's full of common sense. He lives on the sting of his saintly mother's pension, forcing her to come to Petersburg by selling her provincial estate to marry her daughter off to a wealthy man who wasn't a wealthy man at all, but a crook.

One of the most pathetic and well-defined characters is Marmelod, a ministry official who takes to drinking, is fired from his job, and one day dies under the wheel of a hackney carriage. At the feet of the horses.

He spent his wages on vodka, leaving his wife and three young children in misery.

However, his eldest daughter, Sonia, hounds the streets of the imperial city to support her family.

This street vendor, a kind-hearted Magdalene, not only brings bread to her family but also becomes Raskolnikov's saving grace.

He falls in love with her and marries her, accompanying him to his gulag in Siberia when he is sentenced to eight years in prison for the murder of the old usurer Iliona and her sister Lizabeta.

What was the motive for the crime?

Raskolnikov embraced the concept that there are human beings so despicable that they don't deserve to be alive because of their ugliness, their handicaps, the sordidness of their lives.

However, on the path to redemption, and thanks to Sonia, the murderer, who doesn't kill her to steal because he's not a professional killer, but out of racist hatred, realizes his mistake (this was the idea Hitler was considering for the primordial Aryan race).

For the Nazis, we are not only Jews but also half of humanity, those who don't offer incense to Apollo or exhibit hedonistic bodies, leftover material (lichnii chiloviek, leftover people), and embrace the meaning of Christian life, for which this dogma of love, tolerance, and forgiveness is one of its cornerstones.

There is also a place in paradise for the sick and the crippled.

The protagonist didn't understand this until he met Sonia, a whore, the love of his life.

Raskolnikov believed that one cannot be happy without a new pair of boots.

Sometimes it's better to walk barefoot. If your eye offends you, tear it out.

06/06/2025

 ПРЕСТУПЛЕНИЕ И НАКАЗАНИЕ, ЛУЧШИЙ РОМАН ВСЕХ ВРЕМЕН

Этот возвышенный роман Достоевского — триумф человеческого интеллекта. Воплощение человеческой силы и интеллекта, способного творить чудеса словами. Произведение искусства.

Я погружаюсь в его страницы и вижу себя изображенным на них, где присутствует алкоголь (есть главы, которые можно было бы написать в состоянии алкогольного опьянения, но я не думаю, что дон Теодоро пил. Он был эпилептиком), предательство, секс, рогоносцы, красивые девушки, которые умирают от чахотки, привязанность к деньгам — Достоевский был игроком.

Белое рабство и соблазнение девушек, которые теряют девственность в одну безумную ночь.

О чем это все? О чем это все?

Диалектически великий русский писатель составил свод пороков России своего времени. Без желчи. С полуулыбкой понимания, зная, что проблема неразрешима.

Так было, есть и будет всегда до конца времен.

Перед лицом этого чуда, такого произведения искусства, я не понимаю русофобии и дьявольской клеветы, брошенной против единственной конституционно христианской страны, оставшейся в мире.

Я читаю «Преступление и наказание» в эти милые весенние дни июня, слушая песню кукушки и чириканье воробьев, которые садятся в саду, чтобы поесть желтых мушмул. В этом году их там очень много.

Или я иду гулять по своему городу; бары и таверны заполнены стариками, играющими на туте, и молодыми женщинами в цвету, которые следуют по той же тропе по тротуарам, демонстрируя свои ноги длиной в милю и пышные бюсты.

Жизнь, несмотря ни на что, прекрасна.

Вот к какому выводу приходишь, когда открываешь для себя философию автора «Братьев Карамазовых».

Бывают моменты, когда кажется, что Бог прячется, а Сатана поднимает свою рогатую голову: войны, катастрофы, позор, политический блуд, министры, которые лезут в могилу, устраивают оргию на курорте в Сигуэнсе и становятся пушечным мясом для океанических программ Анаросы и ее приспешников. Утренние новости, криминальный отчет, отруби. Мы должны откармливать свиней.

Под этим — Испания в мире, которая встает в шесть утра, чтобы пойти на работу, студенты жгут полуночное масло перед экзаменами, а старики играют в карты или курят сигару, наслаждаясь последними днями своей старости на террасе в Виллафранке или Кудильеро.

Раскольников — неудачник.

Иногда он кажется сумасшедшим, но он полон здравого смысла. Он живет на жалкую пенсию своей святой матери, заставляя ее приехать в Петербург, продав свое провинциальное имение, чтобы выдать свою дочь замуж за богатого человека, который был вовсе не богатым человеком, а мошенником.

Один из самых жалких и хорошо прописанных персонажей — Мармелод, министерский чиновник, который начинает пить, увольняется с работы и однажды погибает под колесом наемной кареты. У ног лошадей.

Он тратил свое жалованье на водку, оставив жену и троих маленьких детей в нищете.

Однако его старшая дочь Соня бродит по улицам имперского города, чтобы прокормить свою семью.

Эта уличная торговка, добросердечная Магдалина, не только приносит хлеб своей семье, но и становится спасительной благодатью Раскольникова.

Он влюбляется в нее и женится на ней, сопровождая его в ГУЛАГ в Сибири, когда его приговаривают к восьми годам тюрьмы за убийство старой ростовщицы Илионы и ее сестры Лизаветы.

Каков был мотив преступления?

Раскольников принял концепцию, что есть люди настолько отвратительные, что они не заслуживают того, чтобы жить из-за своего уродства, своих недостатков, отвратительности своей жизни.

Однако на пути к искуплению и благодаря Соне убийца, который убивает ее не для того, чтобы украсть, потому что он не профессиональный убийца, а из расовой ненависти, осознает свою ошибку (такую ​​идею Гитлер рассматривал для изначальной арийской расы).

Для нацистов мы не только евреи, но и половина человечества, те, кто не возносит ладан Аполлону и не выставляет напоказ гедонистические тела, лишние материальные остатки (lichnii chiloviek, лишние люди), а принимает смысл христианской жизни, для которой этот догмат любви, терпимости и прощения является одним из краеугольных камней.

В раю есть место и для больных и увечных.

Главный герой не понимал этого, пока не встретил Соню, шлюху, любовь всей своей жизни.

Раскольников считал, что нельзя быть счастливым без новой пары сапог.

Иногда лучше ходить босиком. Если глаз тебя оскорбляет, вырви его.

06.06.2025

 CRIMEN Y CASTIGO LA MEJOR NOVELA DE TODOS LOS TIEMPOS

 

Es un triunfo de la inteleigencia humana esta sublime novela creada por Dostoyevski. Epítome del poder y de la inteligencia humana capaz de hacer maravillas con las palabras. Una obra de arte. 

Me sumerjo en sus páginas y me veo retratado en  ellas, donde se hace presente el alcohol (hay capítulos que podían haber sido escritos en estado de embriaguez pero creo que don Teodoro no bebía. Era epiléptico), la traición, el sexo, los cuernos, las bellas muchachas que mueren tísicas, el apego al dinero,  Dostoyuevski era jugador.  

La trata de blancas y la seducción de muchachas que pierden su virginidad una noche de locura.

 What is ll about? ¿A qué viene todo esto?

  De un modo dialéctico el gran escritor ruso dibujo un compendio de los vicios de la Rusia de su tiempo. Sin acrimonia. Con una media sonrisa de comprensión a sabiendas de que  el tema carece de solución.

 Siempre fue así, es, y será hasta el fin de los tiempos.

Ante esta maravilla, ante semejante obra de arte, no entiendo la rusofobia y las diabólicas calumnias que se lanzan contra el único país constitucionalmente cristiano que queda en el mundo.

Leo “Crimen y Castigo” en estos dulces días de junio primaverales, escuchando el canto del cuco y el piar de los gorriones que posan en la huerta para atiborrarse de nísperos amarillos. Este año hay de ellos cargazón.

 O salgo a dar un paseo por mi pueblo; los bares y tabernas están atestadas con viejos jugando al tute y muchachas en flor que calcan el paso por las aceras luciendo sus piernas kilométricas y los bustos rebosantes. 

La vida, pese a todo, es bella.

Es la conclusión a la que se llega cuando se descubre la filosofía del autor de “Los Hermanos Karamazov”.

Hay rachas en las que parece que Dios se oculta y Satanás alza su testa cornuda: guerras, descalabros infamias, puterío de la política, ministros que meten la mano en el cajón, se van de orgía a un balneario de Sigüenza y se convierten en carne de cañón para los oceánicos programas de Anarosa y sus comadres. La noticia de cada mañana, crónica negra, el afrecho. Hay que engordar a los cerdos.

Debajo de esto hay una España en paz que se levanta a las seis de la mañana para ir a currar, estudiantes que se queman las pestañan antes de los exámenes y viejos que juegan a las cartas o se fuman un puro apurando los últimos días de su vejez en una terraza de Villafranca o de Cudillero.

 Raskolnikov es un estudiante fracasado.

 A veces parece un loco pero está lleno de sentido común. Vive de gorra a costa de la pensión de su santa madre a la cual  obliga a venir a Petersburgo vendiendo su finca en provincias para casar a la hija con un señorón que no era un señorón sino un mangante.

Uno de los personajes más patéticos y mejor definidos es el de Marmelod, un funcionario de un ministerio que se da a la bebida, lo expulsan del trabajo y un día muere bajo la rueda de un coche de punto. Al pie de los caballos.

El jornal se lo gastaba en vodka dejando a su esposa y a sus tres hijos pequeños en la miseria.

Sin embargo, su hija mayor Sonia azota las calles de la ciudad imperial para sustentar a su familia.

 Esta esquinera, magdalena de buen corazón, no solamente trae el pan a su familia sino que para Raskolnikov va ser la piedra de salvación.

Él se enamora y se casa con ella y lo acompaña a su gulag a Siberia cuando él es condenado a ocho años de cárcel por el asesinato de la vieja Iliona usurera y su hermana Lizabeta.

 ¿Cuál fue el móvil del crimen?

Raskolnikov asumía el concepto de que hay seres humanos tan despreciables que no merecen estar vivos por su fealdad, sus minusvalías, por la sordidez de sus vidas.

Sin embargo, en el camino de la redención y gracias a Sonia el asesino que no la mata para robar pue4s no es un asesino profesional, sino por odio racista, se da cuenta de su error (era la idea que barajaba Hitler al primordial de la raza aria)  

Somos para los nazis no sólo judíos sino también media humanidad los que no libamos incienso a Apolo ni exhibimos cuerpos hedonistas, material sobrante ( lichnii chiloviek, gente que sobra) y abraza el sentido de la vida cristiana, para el cual este dogma de amor, tolerancia y perdón es una de sus rocas basales.

También para los enfermos y tullidos queda un hueco el paraiso. 

Eso no lo entendía el protagonista hasta que no conoció a Sonia, una puta, el amor de su vida.

Raskolnikov creía que no se puede ser feliz sin un par de botas nuevas.

 A veces es mejor caminar descalzo. Si tu ojo te escandaliza, arráncatelo.

 

06/06/2025

 continuará

 

 

 

Все Псалмы Давидовы. Хор братии Валаамского монастыря

 

El Monasterio San Antonio el Real abre por primera vez sus puertas al público después de casi 600 años

La asociación sin ánimo de lucro 'Camino del Asombro' dará a conocer los detalles del proyecto de recuperación de este espacio patrimonial por el que pasaron Enrique IV, Juana de Avis, los infantes Isabel y Alfonso, Cisneros, entre otros

por EL ADELANTADO

 

 05/06/2025 14:46

Monasterio de San Antonio el Real. / CAMINO DEL ASOMBRO

Compartir en FacebookCompartir en XCompartir en WhatsApp

Nuevos pasos para la ampliación de los aparcamientos de la estación del AVE

Una avería en Ezequiel González deja sin agua a vecinos de varias calles

Varias asociaciones denuncian vertidos de aguas residuales en el río Eresma

El Monasterio San Antonio el Real de Segovia abrirá por primera vez sus puertas al público después de casi 600 años. La asociación sin ánimo de lucro ‘Camino del Asombro’ dará a conocer el jueves, 12 de junio, el proyecto de recuperación de este espacio patrimonial, que cuenta con el apoyo de la Junta de Castilla y León y Turismo de Segovia, a través de una rueda de prensa y una posterior visita guiada por el monasterio.

Desde el colectivo, presidido por Juan Ayres, explica que su intención es “recuperar en su sentido más amplio desde la participación social, la responsabilidad colectiva y la independencia, el patrimonio espiritual, cultural y material de este monasterio; no solo para preservarlo, sino también para hacer renacer su propósito original, y dar vida a este espacio tan importantes de nuestra historia y patrimonio”. Este proyecto cuenta con el apoyo de la Junta de Castilla y León y Turismo de Segovia.

La asociación ‘Camino del Asombro’ abre una nueva etapa que aspira a “mantener viva la esencia de la vida monástica en diálogo con la sociedad actual” y pone en valor el patrimonio histórico y artístico de los monasterios de España.

El acto de presentación contará con la intervención de Juan Carlos Prieto, director general de Patrimonio Cultural de la Junta de Castilla y León; Mariuca Mesones, vVicaría de la Federación Castellana de Clarisas; Juan Carlos Monroy, concejal de Cultura del Ayuntamiento de Segovia; y Juan Ayres, presidente y co-fundador de Camino del Asombro.

Monasterio San Antonio El Real

En el mundo, existen 2.300 monasterios católicos de vida contemplativa, de los cuales aproximadamente 900 se encuentran en España y, de ellos, unos 450 están ubicados en la Comunidad de Castilla y León. Sin embargo, debido a la tendencia al alza de la edad media de los monjes y monjas que lo habitan, desde hace diez años, el estado de abandono de estos monasterios es progresivo y entre diez y quince son desalojados y abandonados al año al llegar las comunidades a un umbral mínimo de cinco miembros que marca Roma como para proceder a la fusión de las comunidades. Se trata de lugares con un gran patrimonio histórico-artístico y el Monasterio San Antonio El Real, por iniciativa de Camino del Asombro, es el primero con un plan firme de puesta en valor orientado hacia el auto sostenimiento, con prácticas y actividades que lo conviertan en un monasterio vivo y autosuficiente.

A nivel artístico, el testimonio histórico es inabarcable y de ahí la importancia de digitalizar todo el inventario del monasterio. Cabe destacar el Retablo de la Pasión flamenco de la Iglesia, otros tres retablos de terracota situados en las pandas del Claustro central y los artesonados maravillosos y contemporáneos de los del Alcázar de Segovia que se perdieron en un incendio a finales del XIX.

A nivel histórico, el valor es incalculable. Por los muros del monasterio, pasaron Enrique IV, Juana de Avis, los infantes Isabel y Alfonso, Cisneros, entre otros. El monasterio ha sido la casa de las Clarisas desde 1488 y se han encontrado desde reliquias del XV a cajas de leche en polvo del Plan Marshall del XX, pasando por telas del siglo XVII y XVII para actos reales de los Borbones.

El Monasterio de San Antonio el Real tiene sus orígenes en el siglo XV, cuando el rey Enrique IV de Castilla, gran aficionado a la caza, donó su pabellón de caza en Segovia a los franciscanos observantes. Más tarde, la reina Isabel la Católica trasladó allí a las clarisas, otorgándole el estatus de monasterio real.